2 เลิกเพ้อฝันลมๆแล้งๆ

“คุณจิรวินคะ ชิตามีเรื่องจะบอกคุณค่ะ”

“เรื่องอะไร” เขาถามแต่ไม่ได้หันมามองเธอที่นอนอยู่ข้างกัน

“ชิตา...รักคุณจิรวินค่ะ” เธอบอกออกไปตรงๆเพราะไม่อยากเก็บไว้ในใจอีกต่อไปแล้ว เธอหลงรักเขามานานแล้ว

“...” ร่างสูงชะงักไปเมื่อหญิงสาวบอกรักเขา พลางคิดในใจว่าเธอจะรักเขามันก็ไม่แปลก เพราะเธออยู่กับเขามานานพอสมควร ดังนั้นความรู้สึกผูกพันธ์และรักมันก็ต้องมีอยู่แล้ว ซึ่งเขาก็รู้สึกผูกพันธ์กับเธอเหมือนกัน

“คุณจิรวินมีความรู้สึกยังไงกับชิตาบ้างหรือเปล่าคะ" เธอเอ่ยถามออกไปตรงๆเพราะความรู้สึกที่เธอมีต่อเขา มันไม่สามารถเก็บไว้ในใจได้อีกต่อไปแล้ว

“แล้วจะต้องให้ฉันรู้สึกยังไงกับเธอเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“คุณ…มีความรู้สึกรักชิตาอย่างที่ชิตารักคุณบ้างไหมคะ”

“เธอรักฉัน แล้วมันจำเป็นด้วยเหรอที่ฉันจะต้องรักเธอ”

“...” หญิงสาวนิ่งชะงักเมื่อเขาเอ่ยยอกย้อนกลับมาด้วยน้ำเสียงไร้เยื่อใย

“อย่ามาถามหาความรักจากฉัน เธอเป็นได้แค่คู่นอนของฉันเท่านั้นแหละ วันแรกที่เธอเข้าหาฉันก็เพราะเธอมาเสนอตัวเป็นคู่นอนของฉันไม่ใช่เหรอ”

“ชิตาขอโทษค่ะที่หวังมากเกินไป แต่ชิตารักคุณจริงๆนะคะ” เธอพูดออกไปด้วยสีหน้าผิดหวัง

“แต่ฉันไม่ได้รักเธอ” พูดจบ คนตัวสูงก็ลุกจากเตียงแล้วหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่ ก่อนจะหยิบบุหรี่และเดินออกไปสูบนอกระเบียง ชิตามองแผ่นหลังกว้างด้วยแววตาเศร้าหมอง เมื่อคิดว่าต่อให้อยู่กับเขานานแค่ไหนแต่เขาก็ไม่มีวันจะรักเธอ

ด้านลลิช

ลลิชกับสมภพผู้เป็นพ่อเดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยอาการเหม่อลอยเมื่อได้รู้ผลตรวจจากหมอว่าสมภพป่วยเป็นเนื้องอกในสมอง หมอบอกว่าต้องทำการผ่าตัดด่วน อย่างช้าก็ไม่เกินเดือนหน้า ซึ่งเงินที่จะต้องใช้ในการผ่าตัดตกอยู่ที่สามแสนบาท

เมื่อลลิชได้ยินหมอบอกแบบนั้นเธอก็เกิดความเครียดทันที เนื่องจากว่าไม่รู้จะไปหาเงินมาจากไหนตั้งสามแสนบาทในเวลาแค่เดือนเดียว

“พ่อว่าไม่ต้องผ่าตัดหรอกลูก ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ” สมภพเอ่ยขึ้นอย่างทำใจเมื่อรู้ดีอยู่แก่ใจว่าตัวเองและลูกสาวไม่สามารถหาเงินสามแสนบาทมาจากที่ไหนได้ในเวลาอันรวดเร็วแบบนี้

“ไม่ได้หรอกพ่อ ถ้าปล่อยไว้พ่ออาจจะตาบอดนะคะ”

“แต่เงินตั้งสามแสนเราจะหามาได้ยังไงในเวลาเดือนเดียวล่ะลูก”

“ลลิชขอคิดดูก่อนนะพ่อ ถ้าคิดออกเดี๋ยวลลิชจะบอก ลลิชไม่มีทางปล่อยให้พ่อต้องตาบอดหรอกนะ” คนตัวเล็กเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตามุ่งมั่น

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

บ้านโฉมฉายแม่ของฮาร์ท

ร่างบอบบางสมส่วนของลลิชลงจากรถแท็กซี่แล้วจ้องมองเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่เธอกับพ่อเคยอาศัยอยู่มาเป็นเวลาสิบปี ซึ่งเป็นเวลาหนึ่งปีแล้วที่เธอไม่ได้กลับมาบ้านหลังนี้เลย

เมื่อสิบเอ็ดปีก่อนพ่อของลลิชเข้ามาทำงานเป็นคนสวนและคนขับรถให้กับเจ้าของบ้านหลังนี้ ตอนนั้นลลิชอายุสิบเอ็ดปี ส่วนแม่ของลลิชได้เสียชีวิตด้วยโรคประจำตัวซึ่งตอนนั้นลลิชอายุได้ห้าขวบ

จนกระทั่งปีที่แล้ว

เมื่อลลิชเรียนจบเธอก็พาสมภพย้ายออกไปอยู่ที่อื่น เพราะเธอรู้สึกละอายใจที่เธอเคยบอกว่าชอบใครคนหนึ่ง แต่เขาบอกว่าไม่ชอบเธอและจะไม่มีวันชอบ

บ้านโฉมฉาย หนึ่งปีก่อน

ลลิชเดินมายืนข้างร่างสูงที่นั่งก้มหน้าดูโทรศัพท์ในสวนหย่อมหน้าบ้าน ก่อนจะเอ่ยออกไป

‘คุณจิรวินคะ’ 

เธอเคยเรียกเขาว่าคุณฮาร์ท 

‘คุณฮาร์ทคะ’ 

‘เรียกฉันว่าจิรวิน’ 

‘ค่ะคุณจิรวิน’

‘มีอะไร’ จิรวินละจากหน้าจอโทรศัพท์แล้วหันถามยังร่างเล็กที่ยืนยิ้มอยู่ข้างเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

‘ลลิชมีเรื่องอยากจะบอกคุณจิรวินค่ะ’ หญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดปีเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้มเขินอาย แก้มแดงระเรื่อ ใจเต้นระส่ำเมื่อต้องมาอยู่ต่อหน้าคนที่ตัวเองชอบ

‘เรื่องอะไร’ สิ้นเสียงทุ้มเอ่ยถาม ร่างบางจึงยื่นการ์ดสีชมพูที่มีรูปหัวใจให้คนตัวสูง จากนั้นเธอก็หันหลังแล้วสาวเท้าไปยังห้องพักของคนใช้ที่อยู่หลังบ้านใหญ่ทันที

จิรวินมองหญิงสาวที่เดินออกไปพลางขมวดคิ้วนึกสงสัย ก่อนจะหันกลับมาสนใจการ์ดสีชมพูที่อยู่ในมือของตัวเอง เขาเปิดการ์ดออกแล้วอ่านข้อความในนั้นซึ่งเขียนว่า

‘ลลิชชอบคุณจิรวินมานานแล้วค่ะ ลลิชชอบคุณจิรวินมากๆเลยนะคะ’

เธอเริ่มชอบเขาตอนเรียนอยู่ปีหนึ่ง 

มุมปากหยักเหยียดยิ้มเย้ยหยันเมื่อเห็นข้อความในการ์ด เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยที่เธอบอกว่าชอบเขา เขาเห็นเป็นเรื่องไร้สาระมากกว่า

ร่างสูงลุกจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปในบ้าน เขาหยิบปากกามาเขียนลงไปในการ์ดใบนั้น จากนั้นจึงเรียกคนใช้ที่กำลังทำงานบ้านอยู่ไม่ไกล

‘สา! มานี่หน่อย’

‘ค่ะคุณจิรวิน' สาขานรับแล้วเดินมาหาเจ้านายร่างสูงซึ่งมีใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนอยู่

‘เธอเอาการ์ดนี้ไปให้ยัยเด็กนั่นที’

‘คุณจิรวินจะให้ดิฉันเอาไปให้ลลิชใช่ไหมคะ' สารับการ์ดแล้วเอ่ยถามออกไปด้วยท่าทีสุภาพ

‘แล้วในบ้านหลังนี้มีอยู่กี่คนล่ะที่ฉันเรียกว่ายัยนั่นน่ะ' จิรวินพ่นลมหายใจออกมาด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย พร้อมกับถามกลับไปด้วยสีหน้าหงุดหงิดที่คนตรงหน้าถามอะไรไม่รู้จักคิด

‘ดิฉันขอประทานโทษค่ะคุณจิรวิน' สาเอ่ยพร้อมกับโน้มศีรษะด้วยท่าทีนอบน้อมพลางรู้สึกผิดที่เผลอถามคำถามโง่ๆออกไป ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าคุณจิรวินจะเรียกลลิชว่ายัยเด็กนั่นตลอด

‘งั้นดิฉันจะเอาไปให้ลลิชเดี๋ยวนี้เลยค่ะ' สาก้มศีรษะรับคำสั่งแล้วเดินออกจากบ้านไป สาเดินไปยังห้องของคนใช้ที่อยู่หลังบ้านใหญ่ของเจ้านายและเคาะประตูห้องของลลิชที่เธออาศัยอยู่กับคนเป็นพ่อ

ก๊อก! ก๊อก!

‘มีอะไรเหรอคะน้าสา’ ลลิชเปิดประตูออกมาแล้วเอ่ยถามออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

‘คุณจิรวินฝากการ์ดนี้มาให้เธอน่ะ’ สาบอกพร้อมกับยื่นการ์ดให้ลลิชแล้วเดินออกไปทันที ก่อนที่มือเรียวจะเปิดการ์ดจึงได้เห็นที่เขาเขียนมา

‘ฉันไม่ได้ชอบเธอและจะไม่มีวันชอบ เลิกเพ้อฝันลมๆแล้งๆได้แล้วนะ เพราะต่อให้โลกนี้เหลือผู้หญิงแค่เธอคนเดียว ฉันก็ไม่มีทางที่จะเลือกเธอ’

เมื่ออ่านข้อความจบลลิชก็รู้สึกชาวาบตั้งแต่ใบหน้าไปจนถึงปลายเท้า เธอรู้สึกอับอายจนไม่อยากอยู่ที่นี่พลางคิดในใจว่าไม่น่าไปสารภาพว่าชอบเขาเลย เธอไม่น่าทำอะไรโง่ๆแบบนั้นเลย เพิ่งมาคิดได้ตอนนี้มันก็สายไปแล้ว

ดังนั้นเธอจึงบอกกับพ่อว่า

‘พ่อคะเราย้ายออกไปจากที่นี่กันเถอะนะ’

‘ทำไมอยู่ๆลูกถึงอยากย้ายออกไปจากที่นี่ล่ะ’

‘คือ...ลลิชอยากออกไปอยู่บ้านที่เป็นของเราน่ะค่ะ แล้วลลิชก็เบื่อที่จะอยู่ที่นี่แล้วด้วย'

‘แต่ที่นี่ไม่ต้องจ่ายค่าเช่าและค่ากินนะลูก’

‘ตอนนี้ลลิชก็เรียนจบแล้ว เดี๋ยวลลิชจะหางานทำแล้วก็เอาเงินเดือนมาจ่ายค่ากินและค่าเช่าบ้านเองค่ะ ลลิชเลี้ยงพ่อไหวอยู่แล้ว เราย้ายออกไปจากที่นี่กันเถอะนะพ่อ' 

‘เอาล่ะๆ ย้ายก็ย้าย’ สมภพที่มักจะตามใจลูกสาวจึงตอบตกลงอย่างไม่เรื่องมาก

‘งั้นพรุ่งนี้เราย้ายออกไปจากที่นี่กันเลยนะพ่อ’

‘ได้ งั้นเดี๋ยวพ่อไปบอกลาคุณท่านก่อนนะ’ จากนั้นสมภพจึงเดินไปบ้านหลังใหญ่แล้วบอกกับโฉมฉายว่าขอลาออก