บทที่ 13

"มินขอถามคุณภาคินจริงๆเถอะค่ะ คุณภาคินเคยรักมินบ้างไหมคะ" น้ำเสียงเจือแววสะอึกสะอื้นกล้ำกลืนความชอกช้ำเข้าไปในลำคอเป็นช่วงๆ พร้อมกับหยาดน้ำอุ่นร้อนหลั่งรินลงมาด้วยอาการเจ็บปวดรวดร้าวที่มันกำลังกัดกินก้อนเนื้อหัวใจดวงน้อย...

"หัดส่องกระจกชะโงกดูเงาบ้างนะมินตราว่าเธอมีค่าพอหรือเปล่าที่จะให้ฉันลดตัวลงไปรัก" มันเหมือนกับมีมีดปลายแหลมปักเข้ากลางอก เลือดสีแดงสดไหลทะลักอาบเรือนร่างขาวเนียนจนแทบแลไม่เห็นผิวหนังมังสา "ผู้หญิงอย่างเธอมากที่สุดก็เป็นแค่นางบำเรอช่วยปรนเปรอฉัน ตอนที่ฉันอยากก็เท่านั้นแหละ อย่าสำคัญ อย่าสำเหนียกตัวเองมากเกินไปว่าที่ฉันทนอยู่กับเธอมาจนถึงทุกวันนี้เพราะรัก"

ยัง...ยังไม่พอหรือไง แค่ประโยคแรกหัวใจของเธอก็ป่นปี้บอบสลายไม่เหลือชิ้นดีอยู่แล้ว แต่นี่เขายังพูดจาถมเถตอกย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าหมายจะให้เนื้อที่เป็นแผลพุพองติดเชื้อเข้ากระแสเลือดจนสาหัสและเจียนตายเลยหรือ?

"หากคุณไม่ได้รู้สึกดีด้วย.แล้วคุณจะดึงมินเข้ามาตั้งแต่แรกทำไม!" มินตราทรุดตัวลงนั่งบนพื้นกระเบื้องด้วยความรู้สึกซับซ้อนซ่อนเงื่อนพัวพันกันมั่วไปหมดในสมอง

เขาไม่เคยรักเธอเลยสักนิดหรือไง? แล้วตลอดระยะเวลาที่ผ่านมามันคืออะไร!

"ก็รู้สึกนะ รู้สึกว่าอยากได้แต่ไม่ได้รู้สึกรักน่ะ...ตอนแรกฉันก็กะว่าจะลองเย้าแย่ดูเล่นๆแต่ก็ไม่นึกเหมือนกันว่าเด็กสาวที่คุณพ่อชมว่าดีนักดีหนาจะใจแตกยอมอ้าขาให้ผู้ชายเอาง่ายๆทั้งๆที่พึ่งรู้จักกันและไร้แม้นสถานะ" ภาคินอยากเค้นเสียงหัวเราะในลำคอออกมาให้หมดจนทะลุปรุโปร่ง ภายนอกผู้หญิงคนนี้แลใสซื่อ ไร้เดียงสาแต่เพียงเปลือกนอก ส่วนด้านในนั้นเหลวเป็นน้ำเน่าเฟะจนแทบไม่เหลือสภาพดี...

ความเจ็บปวดและความผิดหวังพุ่งเข้ามากระชากวิญญาณอย่างเหี้ยมโหด หัวใจที่เคยบอบช้ำพลันดับสลายคล้ายกับมีคนเอาค้อนมาทุบซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเธอไม่สามารถทนกับความแสนสาหัสพรรค์นั้นได้อีก...

แววตาของมินตราเต็มไปด้วยหยาดน้ำอันแสนบอบช้ำฉายแววความรู้สึกปวดร้าวที่กลางใจออกมาอย่างลึกซึ้ง ในขณะที่ค่อยๆแหงนขึ้นไปมองหน้าเรียบนิ่งไม่รู้สึกรู้สาหรือสะทกสะท้านกับคำพูดของตัวเองบนใบหน้าหล่อๆจากภาคินเลยสักนิด

ภาคินไม่ได้แคร์ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธอจะรู้สึกเสียใจจนแทบเสียสติอยู่รอมร่อถึงเพียงใด...ในทางกลับกันเขากำลังใช้ฝ่ามือบีบบี้ขยำความรู้สึกของเธอให้แหลกละเอียดลงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วซ้ำย้ำทีหลังด้วยการใช้ฝ่าเท้าบดกระทืบๆจนเละติดพื้น

"ที่มินยอมนอนกับคุณก็เพราะมินรักคุณ!" ก้อนสะอื้นเเล่นขึ้นมาจุกคออย่างห้ามไม่อยู่อีกรอบ

เธอรักเขา...เพราะรักคำเดียวเท่านั้น...มันจึงทำให้เธอลดศักดิ์ศรีของตัวเองแล้วยอมนอนกับเขาทั้งๆที่ไม่ได้มีสถานะ

สำหรับเธอในตอนนั้น เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ๆเขา ได้ดูแลเขา...แค่นี้มันก็มากเกินพอแล้วสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่ตกหลุมรักอย่างหัวปักหัวปำจนโงหัวไม่ขึ้น หากมีใครหลายคนมองมาคงแลด้วยสายตาดูถูกดูแคลนว่าอีนี่มันโง่งมที่พาตัวเองเข้าไปในวงจรนรก

ไม่รู้ทำไมภาคินถึงเห็นความทุกข์ของเธอเป็นความสุขแล้วเผลอหัวเราะออกมาคล้ายกับกำลังขบขัน "รักงั้นหรอ? เธอรักฉันหรือเธอรักเงินของฉันกันล่ะมินตรา ถามหน่อยถ้าเกิดฉันไม่ได้เป็นรองประธานบริษัท ไม่ได้มีเงินทองมากมายก่ายกองให้เธอสูบเลือดสูบเนื้อเธอจะยังอยู่กับฉันมาถึงหนึ่งปีไหม เธอคงจะหนีกระเจิงตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าฉันเป็นไอ้พวกยาจกไม่มีเงินให้เห็บหมัดอย่างเธอค่อยหากินแล้วล่ะ"

ความเจ็บปวดทรมานเสียดแทงเข้าไปจนถึงกระดูกดำของมินตรา เดิมทีที่น้ำตาไหลถาโถมลงมามากโขแล้วกลับเอ่อทะลักอีกรอคล้ายกับใจจะขาดรอนๆอยู่ตรงหน้าเขา

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอพร่ำบอกกับตัวเองมาโดยตลอดว่าวันหนึ่งภาคินอาจจะเปลี่ยนใจแล้วมองเห็นคุณค่าที่เธอพยายามทำดีและจงรักภักดีต่อเขา แต่ในวันนี้เขากลับทำให้เธอได้รู้ว่าทุกอย่างที่พยายามลงไปทั้งหมดมันสูญเปล่า...

เมื่อครั้งแรกที่เห็นว่าเขามาทำดีด้วยก็คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์เกือบถึง 10 เปอร์เซ็นต์ในการพิชิตใจเขา...แล้วทำไม ทำไมนะ ทำไมเธอต้องมารู้ความจริงทีหลังว่า 10 เปอร์เซ็นต์นั้นมันเป็นแค่ภาพลวงตาจากคนจอมลวงโลกที่หลอกล่อให้ตายใจเพราะความจริงแล้วมันไม่เคยเคลื่อนที่จากเดิมเลย ครั้งแรกเป็น 0 เปอร์เซ็นต์อย่างไรครั้งต่อไปก็เป็น 0 เปอร์เซ็นต์อย่างนั้นเผลอเผลออาจมีติดลบก็ว่าได้

ต่อให้เธอจะพยายามสักแค่ไหน...ผลแห่งความพยายามนั้นก็ไร้ค่าเนื่องจากภาคินจะใช้เท้าเหยียบหัวแล้วกดเธอเอาไว้ให้จมดินไม่ให้ผุดไม่ให้เกิด! เพราะในสายตาของเขาทุกครั้งที่มองเธอมันจะเต็มไปด้วยความชิงชังดูถูกเหยียดหยามสารพัด

แววตาของเธอเริ่มพร่ามัว ทัศนวิสัยการมองเห็นไม่ค่อยชัดเจนเพราะภายในแววตามีแต่คราบหยาดน้ำเอ่อล้นอย่างท่วมท้น "งะ...งั้นก็ปล่อยมินไปได้ไหมคะ" ริมฝีปากสีชมพูอ่อนตามธรรมชาติพยายามออกแรงขยับเขยื้อนแล้วเปล่งเสียงอย่างแผ่วเบา

ภาคินลุกขึ้นจากเก้าอี้หนังตัวโปรดแล้วเดินมาคุกเข่าลงตรงหน้ามินตราที่กำลังนั่งร้องห่มร้องไห้เรียกร้องความสนใจอย่างหมดสภาพ ก่อนจะเหยียดแขนแกร่งจับหมับเข้าที่ปลายคางมนแล้วดันใบหน้าจิ้มลิ้มให้เชิดรั้นขึ้นพร้อมทั้งออกแรงบีบเบาๆจนเนื้อนุ่มยุบบุ๋ม "อย่าไปเลยนะมินตรา ช่วยอยู่กับฉันก่อน"

ประโยคที่ถูกเปล่งออกมาคล้ายกับว่ารักเธอ อยากรั้งให้เธออยู่ต่อกับเขา แต่ทว่าทำไมน้ำเสียงถึงได้ทะแม่งๆแลดูเหมือนเขาไม่ได้รู้สึกรู้สาหรือเห็นอกเห็นใจและรักเธอเลยสักนิด

ทำไมในแววตาคู่นั้นยังมีแต่ความดูถูกเหยียดหยามและพร้อมจะกดเธอให้จมดินอยู่ใต้ฝ่าเท้าทุกเมื่อ ทำไมมันไม่เหมือนสายตาของคนรักกันล่ะ? ทำไมน้ำเสียงมันบ่งบอก มันแสดงให้เห็นชัดว่าเขาไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ

"คุณภาคินอยากอยู่กับมินเหรอคะ" มินตราถามโง่ๆทั้งๆที่ภาพตรงหน้าก็แสดงให้เห็นเด่นหราชัดแล้วว่าเขาเห็นเธอเป็นแค่นางเมียเก็บหน้าเงิน ที่เบื่อเมื่อไหร่ก็พร้อมจะเฉดหัวทิ้งได้ทุกเมื่อ

"หึ ใช่ ฉันอยากอยู่กับเธอเพราะฉันยังใช้เธอไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปเลยมินตรา" ภาคินออกแรงบีบแก้มของมินตราแรงกว่าเดิมก่อนสะบัดออกจนใบหน้าสวยแทบเซล้ม "ไว้ฉันเบื่อเธอเมื่อไหร่ ฉันจะเฉดหัวเธอทิ้งแล้วกันนะมินตรา หรือไม่ฉันก็อาจจะแนะนำเสี่ยแก่ๆพุงเยอะๆที่มีเงินให้เธอเกาะสักคนสองคนเพื่อเป็นตัวเลือก หลังจากที่เลิกกับฉัน เธอจะได้มีที่เกาะใหม่ไง"

"มันยังไม่พอใช่ไหมคะ คุณภาคินยังทำร้ายมินไม่พอใช่ไหมคะ?" หัวใจเธอมันเจ็บปวดรวดร้าวแตกสลายเป็นเสี่ยงๆไม่เหลือชิ้นดีแล้ว...ต่อให้จะหยิบยกขึ้นมาเก็บประกอบติดด้วยกาวตราช้างเจียระไนอย่างละเมียดละไมด้วยช่างฝีมือดีเลิศ มันก็ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แม้แต่ใกล้เคียงก็ยังไม่ได้เลย

"แล้วแต่เธอจะคิด ตอนนี้ฉันเงี่ยน ถอดผ้าสิ" ภาคินผุดลุกผุดนั่งขึ้นไปหย่อนสะโพกไขว่ห้างอยู่บนโต๊ะทำงาน พร้อมกับชำเลืองตาเเกมออกคำสั่ง

"..." มินตรายังคงนั่งนิ่ง

"ถอดผ้า หรือเธอจะให้ฉันฉีกเป็นชิ้นชิ้นแล้วเดินออกไปจากห้องฉันด้วยสภาพแบบนั้น หรือจะลองดูได้นะมินตรา คนทั้งบริษัทเขาจะได้เห็นธาตุแท้ของผู้หญิงที่หน้าตาใสซื่อแต่ข้างในเน่าเฟะแบบเธอ ถือว่าเป็นการประจานความร่านไปในตัวด้วย" ภาคินไม่คิดเลยสักนิดหรือว่าคำพูดของเขาแต่ละคำมันทำร้ายจิตใจของมินตราเสียเหลือเกิน...