บทที่ 14

"ค่ะ" มินตราไม่มีทางเลือก อย่างไรเสียตอนนี้เธอก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงของเขา คงจะต้องชดใช้จนกว่าเขาจะพึงพอใจนั่นแหละภาคินถึงยอมปล่อยไปแต่โดยดี

เธอลุกขึ้นยืนแล้วปลดเปลื้องเสื้อตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเชื่องช้าด้วยแววตาเหม่อลอย เมื่อเรือนร่างอรชรผิวขาวเนียนดุจน้ำนมยิ่งกว่าหยวกกล้วยได้เปลือยเปล่าต่อสายตาของเขาทุกกระเบียดนิ้วแล้ว อีกฝ่ายก็ยกยิ้มอย่างภูมิใจฉุดกระชากลากถูตัวเธอแล้วโยนทิ้งลงบนโซฟา

ก่อนใช้ฝ่ามือสัมผัสมันทุกสัดส่วนไม่ว่าจะเป็นไหปลาร้า ไหล่ลาดเนียนสวย เต้าอกอวบอิ่ม เอวคอดกิ่ว บั้นสะโพกกลมมน หรือจุดสงวนใจกลางกายซึ่งเคยผ่านมือเขาและปลายลิ้นของเขามาแล้วทั้งสิ้น...

มินตรานอนตัวแข็งทื่อปล่อยอารมณ์ให้ไหลตามเขาในขณะที่น้ำตายังคงหลั่งรินพรั่งพรูลงมาไม่ขาดสาย เกิดภาพเสมือนร่างไร้วิญญาณปล่อยให้เขากระทำชำเราตามอำเภอใจเมื่อเสร็จสรรพแล้วก็ค่อยแยกย้ายเช่นทุกๆครั้งที่ผ่านมา...

"เชี้ย! ถุงแตก" ภาคินสบถด่าด้วยถ้อยคำหยาบโลนอย่างตกใจแล้วรีบดึงความเป็นชายออกมาในสภาพใบหน้าซีดเผือก

แต่เมื่อพลิกดูข้างกล่องถุงยางอนามัยที่เขาพกเป็นแพ็คและหยิบใช้เป็นประจำก็ปรากฏว่ามันได้หมดอายุไปตั้งแต่เมื่อสิบเอ็ดเดือนก่อนหน้านี้... "ฉิบหายแล้วไงไอ้ภาคิน"

"คะ...คุณภาคิน" เมื่อก่อนเธออาจจะมีความคิดโง่ๆอยากปล่อยท้องเพื่อมัดใจภาคินเอาไว้เพราะเคยเห็นมาแล้วนัดต่อนัดว่าลูกสามารถทำให้คนเป็นพ่อเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคนได้จริงๆ...

แต่นั่นมันเมื่อก่อนเพราะเธอคิดมาโดยตลอดว่าที่ภาคินดึงเธอเข้าไปในวงจรชีวิตคงจะมีใจรักสักนิด...ไม่เคยรู้ ไม่เคยเอะใจว่าความจริงแล้วในสายตาของเขาพร้อมจะเหยียบย่ำกดเธอให้จมดินและเห็นเป็นแค่เศษฝุ่นเศษขยะพวกเศษสวะเท่านั้น...

ฉะนั้นการปล่อยให้ท้องกับเขาคงเป็นเรื่องสิ้นคิดสำหรับผู้หญิงหน้าโง่! ทั้งไม่ได้รับความรักความเอ็นดูเหมือนครอบครัวแสนสุขซ้ำอาจโดนสาปส่งเฉดหัวทิ้งแล้วไม่ยอมรับทั้งแม่ทั้งลูกปล่อยให้เธอกลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวแลลูกตามลำพัง...

ถ้าลูกถามถึงพ่อ เธอจะบอกเขาว่าอย่างไรล่ะ!

"ช่างแม่ง ต่อเถอะ" ภาคินยังคงหยิบถุงยางอนามัยกล่องที่หมดอายุสวมใส่เป็นเกราะป้องกันแล้วดันเข้าไปในช่องทางคับแคบอีกคราวเสมือนดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ไม่ได้นะคะคุณภาคิน" นี่คงเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่ภาคินเลี้ยงดูมินตรามาแล้วเธอออกปากร้องห้ามขัดความต้องการเขาเช่นนี้...เพราะทุกครั้งเธอจะเป็นฝ่ายสมยอมปล่อยตัวไหลไปตามน้ำให้เขาเสร็จสม...

"อย่ามาสั่งฉัน เธอเป็นใครฉันเป็นใคร ช่วยสำเหนียกตัวเองด้วยเพราะผู้หญิงอย่างเธอไม่ได้มีค่าพอที่ฃฉันต้องฟังคำสั่งและทำตาม" แปลก...พักหลังมานี้เมื่อเขาเจอเธอกับคุณลุงดำเกิงนั่งพูดคุยอยู่ในห้องด้วยความสนิทสนมสองต่อสองเขาก็มักจะพ่นประโยคหยาบโลนประโยคแทงใจดำกระแนะกระแหนสารพัดสาดใส่เข้ามาไม่ยั้ง...

"ไม่ได้นะคะคุณภาคิน" เธอพูดซ้ำสองทำให้เขาเริ่มหงุดหงิดหัวเสียที่ดันแทรกกลางเข้ามาขัดจังหวะในตอนที่เข้าด้ายเข้าเข็มและเสพสุขอยู่กับเรือนร่างอันแสนบอบช้ำซึ่งมีรอยจ้ำแดงๆกลมกลืนกับม่วงคล้ำหลายจุดประทับอยู่บนผิวเนื้อขาวเนียนดุจดั่งไข่มุก "ถ้ามินท้องขึ้นมา...คุณภาคินจะรับผิดชอบหรอคะ"

"แน่นอนว่าไม่ เพราะฉันไม่มั่นใจว่าเด็กในท้องเป็นลูกของฉันหรือเปล่า ไม่แน่ไอ้เด็กนั่นอาจจะเป็นลูกของคุณพ่อ น้องชายต่างแม่ของฉันหรือพวกเสี่ยพุงโตๆที่เธอเกาะยังไงล่ะ" มินตรากำหมัดแน่น นี่เธอต้องกล้ำกลืนฝืนแสร้งยิ้มมีใบหน้าสดใสน้อมรับคำพูดจาถากถางทำร้ายน้ำใจสารพัดจากเขาไปถึงไหนกันนะ

"แต่มินมีอะไรกับคุณแค่คนเดียว มินไม่ได้เป็นสำส่อนมักง่ายเหมือนที่คุณคิด!" มินตราตะคอกกลับไป

"เหรอ?" ภาคินขยับสะโพกกระทุ้งเข้าไปอัดใหญ่ๆคล้ายบทลงโทษสั่นสอนที่เธอกล้าปากดีตะคอกใส่เขา จนร่างบางรู้สึกหน่วงบริเวณช่องท้อง ทั้งจุก ทั้งแน่นอย่างบอกไม่ถูก "ฉันว่าแค่นั้นมันยังน้อยไปซะอีกนะมินตรา ผู้หญิงอย่างเธอมันหน้าเงิน ทำได้ทุกอย่างเพื่อเงินกระทั่งเอาตัวเข้าแลกยังไงล่ะ"

"คุณภาคิน..."

"และที่สำคัญ...ถ้าเกิดเธอท้องขึ้นมาจริงๆ ฉันคงคิดอื่นไกลไม่ได้นอกจากเธออยากจะใช้ไอ้เด็กมารหัวขนนั่นมันจับฉันเพื่อหวังใช้เป็นบันไดไต่เต้าขึ้นไปเสวยสุขอยู่บนกองเงินกองทอง และฉันขอบอกเธอไว้ก่อนเลยนะมินตราว่ามันไม่มีทางได้ผล มันใช้ไม่ได้สำหรับฉัน เพราะคนที่จะมาเป็นทายาทของตระกูลเดชาบวรสกุล ลูกของฉันต้องเกิดจากผู้หญิงเพียบพร้อมไม่ใช่ผู้หญิงพรรค์เธอที่เน่าเละส่งกลิ่นคาวเหม็นโฉ่ออกมาอย่างเธอ!" นี่คือสิ่งที่ภาคินคิดมาโดยตลอด...เขาจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกของตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพเดียวกับตนเด็ดขาด!!

เพราะฉะนั้นสิ่งที่จะกระทำได้นั่นก็คือผู้หญิงที่จะมายืนเคียงข้างเขาและรับบทเป็นแม่ของลูกต้องเป็นผู้หญิงมีสกุลรุนชาติฐานะเท่าเทียมกัน ไม่ต้องมาอับอายขายขี้หน้าเวลาควงไปเดินในแวดวงสังคมไฮโซว่านี่น่ะหรือเมียของรองประธานที่กำลังจะได้รับตำแหน่งใหญ่ คือCEOบริษัทในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

ผู้หญิงอย่างมินตราเป็นได้อย่างมากก็แค่คู่นอน นางบำเรอชั่วครั้งชั่วคราวที่ใช้บำบัดความใคร่ยามที่เขากระหายและไม่มีหนทางเป็นอื่นไปได้ หากจะมักใหญ่ใฝ่สูงไต่เต้าขึ้นมาเป็นสะใภ้ก็คงแค่ฝันกลางวันน่ะเพราะมันคงไม่มีวันนั้นเด็ดขาด!

"ค่ะ"

"เสร็จแล้วก็รีบไปซื้อยามากินซะ อย่าปล่อยให้มันป่องออกมาประจานความใคร่ของแม่ว่าแม่มันเห็นแก่เงินปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนกระทั่งท้องไม่มีพ่อ" ภาคินก็ชักจะรู้เหมือนกันว่ามินตราจะจงใจปล่อยท้องกับเขาหรือไม่

จะ...ให้เขามั่นใจได้อย่างไรว่าเด็กในท้องคือลูกของเขา ในเมื่อตัวแม่มันมั่วสำส่อนว่าควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้า! เผลอๆเด็กนั่นอาจจะเป็นน้องชายต่างมารดาของเขาก็เป็นได้

แม้อายุอานามรุ่นพ่ออาจน้ำยาเหือดหายไม่สามารถสูบฉีดน้ำเชื้อมีลูกสืบทอดทายาทได้...แต่พ่อของเขาก็แก่เพียงอายุทว่ายังดูแลสุขภาพร่างกายเข้าฟิตเนสอย่างดี!

"ค่ะ" มินตรายกแขนเรียวบางขึ้นเช็ดรอยความอ่อนแอจากคราบน้ำตาที่แปดเปื้อนอยู่บนใบหน้า ต้องการเศษเสี้ยวความสงสาร ความเห็นใจของเขา แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและความดูถูกดูแคลนที่มันย้อนกลับมาสมเพชตัวเองทว่าก็ยังไม่สามารถก้าวขาออกไปจากโคจรนรกนี้ได้เสียที

ที่ผ่านมาเธอพยายามอดทนกล้ำกลืนมาโดยตลอดเพราะยังคงแอบหวังลึกๆสักเสี้ยวเปอร์เซ็นต์หนึ่งว่าจะสามารถเปลี่ยนแปลงและทำให้เขารักเธอได้...แต่เปล่าเลย...วันนี้เขาทำให้เธอได้รู้ว่าความพยายามของเธอต่อให้จะลงทุนลงแรงไปสักเท่าไรค่าก็ยังคงเป็นศูนย์เช่นเดิม มันไม่เคยมีประโยชน์เพราะเขาไม่เคยเล็งเห็นคุณค่าของเธอ

เมื่อพิสูจน์แล้วว่าเธอไม่เคยมีคุณค่าสำหรับเขาเลยสักนิด เธอก็จะค่อยๆตีตัวออกหากแล้วเลือนหายจางกลับเข้าไปในความทรงจำที่ไม่มีตัวตนเช่นเดิม...ในส่วนที่เขาให้เธอมาตลอดระยะเวลา 1 ปีเต็มงั้นก็ถือเสียว่าเป็นเงินค่าตัวก็แล้วกัน เพราะอย่างไรเสียในสายตาเขาเธอก็ไม่ได้มีคุณค่าน่าเชิดชูหรือน่ายกย่องขนาดนั้นอยู่แล้ว