บทที่ 18

วันประกาศผลการแข่งขัน...

"ไม่ว่าวันนี้ผลมันจะออกมารูปแบบใด แม่ขอให้ภาคินอย่าโกรธ อย่าเกลียดพ่อเขาเลยนะลูก เพราะพ่อเขารักลูกเท่ากันทุกคน ไม่ได้ลำเอียงรักใครมากกว่ากัน ผลการแข่งขันมันก็ต้องออกมาตามหน้างานที่ปรากฏให้เห็นว่าคนไหนเหมาะสมที่จะดำรงตำแหน่งผู้ประธานบริหารมากกว่า" นี่คือสิ่งที่คุณอรุณีกลัวมากที่สุดนั่นก็คือลูกชายจงเกลียดจงชังพ่อตัวเอง! หล่อนไม่อยากให้ภาคินเป็นแบบนี้เลยด้วยซ้ำ พยายามพูด พยายามเกลี้ยกล่อม พยายามหว่านล้อมสักเท่าไหร่ก็ไม่สามารถทำลายกำแพงที่กั้นอยู่ในใจของภาคินให้พังลงได้...

ภาคินปลูกฝังและเห็นภาพจำซ้ำๆมาโดยตลอดว่าแม่ของเขาถูกกระทำย่ำยีจากคนบ้านนั้นอย่างไร แม่ของเขาไม่ได้รับความเป็นธรรม ตกเป็นตุ๊กตาเริงระบำทั้งๆที่อยากจะหนีไปใจจะขาดแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะลูก

คุณดำเกิงใช้ลูกเข้ามาเป็นข้ออ้างในการรั้งอรุณี กักขังหล่อนเอาไว้ในบ้านหลังมอซอเล็กเท่ารูหนูหลังนี้ และในทางกลับกันคุณดำเกิงก็มัดตัวบีบบังคับ ชี้นิ้วสั่งขีดกรอบให้ภาคินทำตามที่เขานิมิตหมายเอาไว้ในหัวโดยใช้แม่ของเขามาเป็นข้ออ้างเช่นเดียวกัน...

มันจึงทำให้ภาคินเข้าใจผิดว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาคุณดำเกิงเห็นเขาและแม่เป็นเพียงแค่เครื่องมือ เป็นแค่หมาตัวหนึ่งในเกมเท่านั้นเพราะเขาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของผู้ลากมากดีผู้มีสกุลรุนชาติ 100 เปอร์เซ็นต์ ทว่าครึ่งหนึ่งกลับมีเลือดของคนที่เป็นพ่อค้าแม่ค้าธรรมดา...ฉะนั้นจึงเป็นผลพวงทำให้เขาเกลียดนักเกลียดหนากับคนพันนี้ถึงได้ไม่อยากหยิบยกขึ้นมาเชิดหน้าชูตาเป็นแม่ของลูก หากวันใดสังคมรู้เข้าอาจจะโดนรังเกียจเดียดฉันท์ปานกิ้งกือไส้เดือน ไม่ได้รับการยอมรับจนกระทั่งเกิดปมร้าวในใจเด็ก

ส่วนเรื่องที่เขาเกลียดชังน้ำหน้ามินตรา ส่วนหนึ่งอาจไม่ได้มาจากที่หล่อนไม่มีสกุลรุนชาติเป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาไร้ฐานะเท่าเทียมกันทางสังคมเนื่องด้วยแท้จริงแล้วภาคินเองก็ครองตำแหน่งผู้ลากมากดีเพียงเปลือกที่คุณจารวีแม่ใหญ่สร้างขึ้นเพื่อปกปิดความชั่วช้าของสามีตัวเองและไม่อยากให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะว่ากล่าวโง่งมควายงอกเขากระทั่งโดนผู้หญิงคนนั้นสวมเขาเท่านั้น...

แต่ด้วยเขาเข้าใจว่ามินตราแอบลักลอบเล่นชู้ขายศักดิ์ศรียอมนอนกับพ่อของเขาเพื่อเงินต่างหากล่ะ มันก็เลยทำให้เขาพาลโกรธ พาลหัวเสียซัดประโยคเป็นพิษรุนแรงปาใส่เธอไม่ยั้ง

"ผมก็ไม่มั่นใจเหมือนกันครับว่าพ่อจะใช้เส้นสายให้ลูกของตัวเองได้ตำแหน่งประธานคณะกรรมการบริหารหรือเปล่า ระหว่างความยุติธรรมกับความพึงพอใจของคุณหญิงจารวีเรามาดูกันว่าพ่อจะเลือกสิ่งใด" นี่คือสิ่งที่อยู่ในสมองภาคินมาโดยตลอด คราวแรกเขาไม่ได้ต้องการแข่งขันกับภาคีเลยด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีว่าต่อให้สู้อย่างไรก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับภาคีที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขผู้ลากมากดี 100 เปอร์เซ็นต์จากคุณดำเกิงและคุณหญิงจารวี ต่างจากเขาซึ่งเป็นเพียงแค่ลูกเมียน้อยกระจอกงอกง่อยคนหนึ่งแทบไม่มีอะไรเทียบเท่าหรือสู้ภาคีได้เลยแม้แต่น้อย...

แต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องลงทุนลดตัวลงไปแข่งขันทั้งที่รู้ว่าอย่างไรผลต้องพ่ายแพ้เพราะว่ามีแม่เป็นเดิมพันต่างหากล่ะ...หากภาคินได้รับตำแหน่งประธานคณะกรรมการบริหารบริษัทเดชาบวรสกุลกรุ๊ปในครั้งนี้ คุณอรุณีเองก็จะได้เป็นอิสระ ถูกปลดปล่อยใช้ชีวิตตามใจชอบ ไม่ต้องถูกกักขังเป็นตุ๊กตาเริงระบำอยู่ในที่คับแคบอีกต่อไปแล้ว...ฉะนั้นเขาจำเป็นต้องทำพยายามทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะทำให้ตัวเองดูมีลิมิตสูงขึ้น ดูมีคะแนนสูงเกินกว่าที่พ่อจะสามารถคดโกงแล้วยัดเยียดตำแหน่งนี้ให้กับลูกเมียหลวงได้!

ความเป็นพ่อก็คงจะวัดกันวันนี้นั่นแหละ...ว่าเขาลำเอียงเลือกลูกเมียหลวงหรือไม่ ปากบอกว่ารักเขารักลูกทั้งสองคนเท่ากันแต่การกระทำช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...บังคับเขาสารพัดขีดให้เขาเดินอย่างโน้นอย่างนี้ทั้งๆที่กับภาคีไม่เคย!

หากวันนี้ภาคินพ่ายแพ้ที่ไม่ใช่จากความสามารถของตัวเองแต่เป็นเพราะการคดโกงทุจริตดันทุรังให้ลูกชายอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นหัวแก้วหัวแหวนได้รับตำแหน่งแทน เขาก็จะลาออกจากการดำรงในฐานะรองประธานคณะกรรมการบริหารบริษัท แล้วใช้เงินก้อนหนึ่งที่มีอยู่ในตู้เซฟออกไปใช้ชีวิตพร้อมตั้งบริษัทเป็นของตัวเอง ไม่ว่ามันจะล่มจม รุ่งเรืองหรืออย่างไรอย่างน้อยๆก็ด้วยน้ำพักน้ำแรงของเขาไม่จำเป็นต้องไปอยู่ใต้อำนาจ ใต้ฝ่าเท้าการบังคับบัญชาของใคร

"ยังไงเสีย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแม่ก็อยากให้ลูกใจเย็นๆอย่าทำอะไรสิ้นคิด อย่าเพิ่งทำอะไรผิดผลีผลามไปตอนนี้เลยนะลูก" คุณอรุณีบีบหลังมือลูกชายเบาๆด้วยสายตาและสีหน้าที่เป็นกังวล

"ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับแม่ไว้เดี๋ยวตอนเย็นจะกลับมาพร้อมกับข่าวดี" ภาคินโอบกอดร่างของมารดาเป็นการบอกลาก่อนที่จะคว้ากุญแจรถสปอร์ตคันหรูแล้วขับออกไปจากบ้านจัดสรรมุ่งหน้าสู่บริษัทเดชาบวรสกุล group ในการรับฟังผลประกาศดำรงตำแหน่งณห้องประชุมเล็กในวันนี้...

@บริษัทเดชาบวรสกุลกรุ๊ป

"เอาล่ะครับ ผมเรียกคณะกรรมการบริหารทุกท่านมาประชุมพร้อมกันในวันนี้มันก็เป็นเพราะว่าวันนี้คือวันครบกำหนดวัดผลตัดสินการแข่งขันของลูกชายของผมทั้งสองคนว่าใครจะได้รับตำแหน่ง CEO บริษัทต่อจากผม" คุณดำเกิงพูดในขณะที่กำลังนั่งอยู่หัวโต๊ะซึ่งมีคณะกรรมการบริหารหลายคนเรียงรายกันอยู่รอบๆเพื่อรอฟังคำตัดสินจากเขา...

"อย่างที่ทราบโดยทั่วกันว่าเรามีการแข่งขันสำหรับภาคีและภาคินว่าใครเหมาะสมที่สุดสำหรับการดำรงตำแหน่งประธานคณะกรรมการบริหารบริษัท โดยเก็บคะแนนจากหลายภาคส่วนหลายๆอย่างโดยเฉพาะกำไรไตรมาสที่พุ่งขึ้นสูงระหว่าง 2 โครงการ" คุณดำเกิงกล่าวต่อ

"นี่ค่ะท่านประธาน" เลขาสาวสุดสวยของคุณดำเกิงนำรีโมทคอนโทรลที่ใช้เปิดโปรเจคเตอร์แสดงผลประกอบการนำเสนอโครงการจากบริษัทส่งให้แก่คุณดำเกิงเพื่อให้เขาเลื่อนสไลด์สรุปผลการแข่งขันในวันนี้อย่างชอบธรรม

"นี่ก็จะเป็นบททดสอบแรก...นั่นก็คือการเจรจาคุยงานกับลูกค้าจำนวน 5 คนผลการตัดสินทั้งหมดทั้งสิ้นรวนมาจากลูกค้าที่แสดงความพึงพอใจและแสดงความคิดเห็นต่อบุคลิกภาพของภาคีและภาคิน ช่วยสรุปให้หน่อยครับคุณเลขา" คุณดำเกิงส่งไมค์ ส่งบทบาทยื่นให้แกเลขาสาวสวยที่ทำงานร่วมกันมาระยะเวลาร่วมหลายปีตั้งแต่ที่ก่อบริษัทและดำรงตำแหน่งประธานคณะกรรมการบริหาร

"ขอบคุณค่ะ สำหรับบททดสอบแรกนะคะ ในส่วนการวิพากษ์วิจารณ์ของคุณภาคีนั่นก็คือ ลูกค้ารายใหญ่ของเราส่วนมากพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าคุณภาคีค่อนข้างเป็นมิตร เข้าถึงง่าย เฟรนลี เป็นมิตร หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส น่าคบหาสมาคมด้วย แต่เสียดายที่ค่อนข้างใจอ่อนไม่หนักแน่นพอจึงเป็นผลทำให้การต่อรองของเราต้องยอมรับต้นทุนที่มีเปอร์เซ็นต์สูงทั้งๆที่สามารถต่อได้มากกว่านั้น สาเหตุหนึ่งคุณภาคินขี้เกรงใจ และไม่ค่อยชอบการเจรจายาวนานหากลูกค้าเสนอแบบใดมาคุณภาคินก็ไม่เคยขัดโดยไม่คำนึงว่าสมควรหรือไม่หากปล่อยผ่านไปอาจเกิดปัญหาคราวหลัง" เลขาสาวสวยอธิบายต่อหน้าคณะกรรมการบริหารทุกท่านทำให้คราวนี้ภาคินยกยิ้ม