7.ยอมจำนนหนี้บุญคุณ (2)

‘จะเอาให้ครางเอาอีกๆ ไม่หยุดเลย คอยดูสิ’

‘ไอ้บ้าเอ๊ย!’

มาธาวีตะโกนด่าเสียงดังอย่างรังเกียจสุดจิตสุดใจ ทั้งยังวาดมือใส่หน้าที่ซุกไซ้แก้มกับลำคอไม่หยุดสุดกำลังเท่าที่มือจะใช้แรงได้

‘โอ๊ะ...’

ได้ยินเสียงเข้มดังก่อนชายหนุ่มจะเข่นเขี้ยว

‘ตบเหรอหา!’

เพี้ยะ!!

แรงกระทบหน้าหนักหน่วงทำเอามาธาวีถึงกับชาไปทั้งข้างแก้ม รู้สึกได้ถึงความเจ็บจี๊ดตรงมุมปาก เธอชะงักไปอึดใจหนึ่งเลยเดียว

‘ไง หมดฤทธิ์แล้วสินะ’

น้ำเสียงเยาะหยันอย่างพอใจก่อนคุณากรจะถอยออกไปถอดเสื้อของตัวเอง คงเพราะเห็นว่าเธอไม่กล้าแผลงฤทธิ์แล้ว นั่นทำให้มาธาวีรีบปัดป่ายมือควานหาของใกล้มือตรงโต๊ะหัวเตียงแล้วก็เจอไอแพดกับมือถือของตัวเอง เมื่อไม่มีทางเลือก เธอจึงหยิบมือถือปาใส่อีกฝ่าย

‘โอ๊ย!’

คุณากรสะดุ้ง มาธาวีรีบถอยกรูดให้ห่างอีกฝ่ายมากที่สุดทั้งยังถีบเขาไม่ยั้ง มือหนาคว้าขาเธอเอาไว้ คราวนี้หญิงสาวจึงเอาไอแพดปาใส่ซ้ำไปอีก

‘โธ้เว้ย!’

อีกฝ่ายสบถเสียงดังอย่างหงุดหงิด ขณะที่ร่างอรชรรีบเผ่นลงจากเตียงวิ่งไปยังประตูห้องด้วยความรวดเร็ว ร่างสูงกำยำก้าวตามมา ทว่าเธอก็เปิดประตูได้พอดี กำลังจะพุ่งตัวออกไปอีกฝ่ายก็ดึงกลับมา แต่เธอทันได้สบตากับคนที่อยู่ห้องข้างๆ ที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง

‘คุณ...ช่วย...’

มาธาวีถูกฉุดกลับเข้าห้องอีกครั้ง แล้วเหวี่ยงลงบนพื้น

‘มานี่!’

คุณากรไม่รู้ว่ามีคนเห็นเธอแล้วเพราะเขาอยู่เพียงข้างใน ก่อนที่ชายหนุ่มจะดันประตูปิดร่างหนึ่งก็กระแทกกลับอย่างแรง ทำเอาร่างสูงกำยำถึงกับผงะเซถอยหลังเพราะถูกประตูหนาปะทะ

เมื่อมีบุคคลอื่นเข้ามามาธาวีก็รีบลุกขึ้นผวาจะไปขอความเช่วยเหลือ คุณากรคว้าแขนเธอเอาไว้อย่างแรง หญิงสาวจึงยื่นมือไปกดเปิดไฟแทน

‘ช่วยด้วยค่ะ’

ทันทีที่ไฟสว่างขึ้นพร้อมกับคำพูดของหญิงสาวคุณากรก็ตวาดเสียงดัง

‘อย่ามายุ่งเรื่องของชาวบ้านเขานะเว้ย!’

คนเมาหันมองผู้มาใหม่ตาขวางทันที แต่แล้วก็ชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นชัดเจนว่าเป็นใคร หากก็ยังกระตุกแขนมาธาวีมาหาตัวเองทว่าหญิงสาวฝืนดึงดันเอาไว้

‘คุณปัฐช่วยสองด้วย’

‘คนที่ยุ่งเรื่องชาวบ้านมันนายมากกว่านะ’

ปัฐวิกรเสียงเข้มดุ เขาเดินเข้ามาจับมือข้างหนึ่งของหญิงสาว ขณะที่มองชายหนุ่มอายุน้อยกว่าด้วยความกรุ่นโกรธ แวบแรกที่เขาเห็นหน้ามาธาวีตรงหน้าห้องใจก็หล่นวูบเลยทีเดียว อีกฝ่ายผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าข้างหนึ่งแดงเป็นปื้น ปากแตก เหงื่อท่วมตัว แววตาตระหนกหวาดกลัวจับใจ นั่นทำให้เขาผลุนผลันพุ่งตัวมาที่ห้องนี้ก่อนประตูจะปิดลงเมื่อเห็นว่าร่างอรชรถูกดึงกลับเข้ามา

‘นายมาทำร้ายแฟนฉันถึงห้อง เตรียมตัวไปนอนในคุกได้เลย’

น้ำเสียงและสีหน้าปัฐวิกรดุดัน อารมณ์โกรธเดือดพล่าน เขาควักมือถือออกมากดโทรหาตำรวจทันที

คุณากรเริ่มหน้าเสียแต่ยังฝืนเถียงออกไปอย่างไม่เชื่อ

‘ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่แฟนสอง’

‘ใช่หรือไม่ใช่ฉันก็จะแจ้งความอยู่ดี’

คนอายุมากกว่ามองคนก่อเรื่องอย่างเอาเรื่อง เมื่อมีคนรับเขาก็เอ่ยทันที

‘สวัสดีครับ ผมขอแจ้งความ มีคนพยายามทำร้ายร่างกายผู้หญิงในโรงแรม...ที่ปราณฯ ห้อง ห้าศูนย์หกครับ รบกวนแจ้งสอนอใกล้เคียงให้ด้วยนะครับ’

‘เฮ้ย เอาจริงเหรอวะ’

คุณากรถึงกับปล่อยแขนหญิงสาวที่ตนดึงเอาไว้ทันที

ปัฐวิกรวางสายทั้งที่ยังมองชายหนุ่มอยู่อย่างไม่คลาดสายตา พร้อมกับตอบเสียงดุ

‘เออสิวะ ไอ้ลูกหมา’

‘เรียกใครลูกหมาวะ’

คนถูกน้ำเมาครอบงำฉุนขึ้นมาทันทีเมื่อถูกเรียกอย่างดูถูก พุ่งตัวเข้าหาเจ้าของร่างสูงใหญ่ ขณะที่ปัฐวิกรจัดการรั้งให้มาธาวีไปซ่อนอยู่ด้านหลังของเขาและขยับตัวเองตั้งมั่นอย่างพร้อมเผชิญหน้า แม้คุณากรกระโจนเข้าผลักอย่างแรงเขาก็เซเพียงเล็กน้อย ไม่ได้เสียหลักแต่อย่างใด

‘มาสิ ถ้าคิดว่าจะล้มฉันได้ ทำร้ายร่างกายนายก็แค่เสียค่าปรับ แต่คดีของนายมันละเรื่องกับฉัน’

คนตั้งใจจะเอาเรื่องชะงัก รู้สึกอับจนหนทางในทันใด ถ้าเรื่องถึงตำรวจจริงๆ เขาเดือดร้อนแน่ ไหนจะครอบครัวกับธุรกิจโรงแรมของที่บ้านอีก ชายหนุ่มเหลือบมองไปยังมาธาวีแต่เธอหลบตาเขา

‘สอง เราคุยกันได้นะ’

‘ไม่มีผู้หญิงที่ไหนอยากคุยกับคนที่จะปล้ำตัวเองหรอก’

ปัฐวิกรสวนขึ้นทำให้คนอายุน้อยกว่าเหลือบมองอย่างไม่พอใจ แต่ชายหนุ่มก็จ้องกลับไม่เกรงกลัว และเขาจะไม่ยอมลดราวาศอกเด็ดขาด

‘โธ่เว้ย!’

คุณากรสบถหัวเสียเมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ และอยู่ต่อก็คงจะยิ่งมีปัญหา เขาต้องรีบไปหาพี่ชายเพื่อให้ช่วยหาทางหนีทีไล่จัดการกับเรื่องนี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลาย

คิดแล้วร่างสูงกำยำก็พรวดพราดออกไปจากห้องอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน แม้แววตาแวบหนึ่งที่เหลือบมองมาธาวีจะรู้สึกผิดก็ตาม แต่เขาต้องเอาตัวรอดก่อน

ประตูปิดลงพร้อมกับร่างอรชรทรุดฮวบลงนั่งกับพื้น ยกมือสองข้างขึ้นปิดหน้า สะอึกสะอื้นจนตัวโยน

ปัฐวิกรมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสงสารและอึดอัดในใจอย่างบอกไม่ถูก ถ้าไม่ใช่เขาบังเอิญพักข้างห้องเธอแล้วกำลังจะเข้าห้องตอนนี้พอดีไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร เขาไม่อยากนึกถึงเลยจริงๆ

ร่างสูงใหญ่นั่งลงพร้อมวางมือลงบนไหล่บางที่สั่นเทาหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมามองเขาพร้อมน้ำตานองหน้า หากก็เหมือนพยายามจะกลั้นสะอื้นเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

‘ก็เห็นปฏิเสธหมอนั่นไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมมันมาอยู่ห้องได้’

ชายหนุ่มถามแบบมีความเป็นผู้ใหญ่ดุเด็ก โดยไม่ได้เอ่ยปลอบแต่อย่างใด

‘เขา...เป็น...ลูกเจ้าของที่นี่ เอาคีย์การ์ดเปิดเข้ามาเอง’

คนตอบ ตอบพร้อมสะอึกสะอื้น

‘ให้ปากคำตำรวจได้ใช่ไหม จะเอาเรื่องมันหรือเปล่า’

คนที่ต้องตัดสินใจก้มหน้าลง เม้มปากเข้าหากันอย่างไม่สบายใจ เธอกับชายหนุ่มกำลังจะจบในอีกไม่กี่อาทิตย์ หากมีเรื่องเกิดขึ้นคุณากรก็คงหมดอนาคต หรือไม่อาจให้ที่บ้านช่วยให้รอดได้ แต่เธอนี่สิ เธอยังต้องเดินอยู่ในมหาวิทยาลัยพบปะผู้คน เธอคงไม่มีทางเดินสู้หน้าคนอื่นๆ ได้ หากเป็นไปได้มาธาวีอยากให้เรื่องนี้จบลงแบบไม่มีใครรู้ และเธอก็จะไม่ปล่อยให้คุณากรเข้าใกล้ได้อีกในช่วงไม่กี่อาทิตย์ที่เหลือ

‘ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ค่ะ’

พูดไปแล้วก็ต้องสะดุ้งนิดๆ เมื่อปัฐวิกรถึงกับสบถออกมา

=====