บทที่ 5

สามชั่วโมงต่อมา หลังจากที่พลอยใสนั่งตรวจบัญชีแบบงงๆ เพราะห่างหายจากการนับตัวเลขไปนานแล้ว ตั้งแต่หอบท้องกลับไปอยู่บ้านในคราวนั้น เธอก็ไม่เคยทำงานในออฟฟิศเลยสักครั้ง สายงานที่เธอทำ

นอกจากงานแสดงโชว์ ก็เป็นแม่ค้าขายน้ำปั่นในตลาดเท่านั้นแหละ แต่มันขายไม่ดี เลยต้องหนีเข้ามาหางานอื่นทำ

"น้องพลอยไม่เข้าใจตรงไหน ถามพี่ได้นะครับ" มาโนชเดินเข้ามาสอนงานพลอยใส ถึงในห้องของเจ้านายบอกให้เป็นลูกน้องเขา แต่ให้เข้ามาทำงานในห้องนี้ มาโนชก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

"ขอบคุณค่ะพี่โนช" พลอยใสระบายรอยยิ้มอ่อนๆก่อนจะถามมาโนชเป็นข้อๆตามที่ตัวเองไม่เข้าใจ และบอดี้การ์ดคนนั้น ก็สอนงานเธออย่างดี อันที่จริงมาโนชไม่ได้เป็นแค่บอดี้การ์ด แต่เป็นมือขวาที่คอยดูแลงานให้คริสเตียนโน่มากกว่า เพราะเป็นคนซื่อสัตย์ดูแลเจ้านายแบบมอบกายถวายชีวิต คริสเตียนโน่เลยให้ดูแลทางด้านการเงินแทนของตัวเอง

"แล้วน้องพลอยมีอะไร ไม่เข้าใจอีกไหมครับ"

"ตรงนี้ค่ะพี่โนช ช่วยอธิบายอีกทีได้ไหมคะ" พลอยใสบอกคนตรงหน้าพร้อมระบายยิ้มอ่อนๆออกมาอีกครั้ง ซึ่งมันขัดลูกกะตาของคนเป็นเจ้านาย ที่นั่งดูอยู่ตรงนั้นนัก

คำก็พี่โนช สองคำก็พี่โนช ทีกับเขาพูดคุณพูดฉัน ทำเป็นห่างเหิน ทั้งๆที่โดนตอกมาเป็นปีๆ

"ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวผมจะสอนเอง" คนที่นั่งดูอยู่นาน พูดเสียงห้วน ก่อนจะเดินมาบอกมาโนชให้ออกไป ชายหนุ่มจึงก้มหัวให้เจ้านาย และเดินออกจากห้องแบบงงๆ บอกให้เขาสอนงาน เขาก็ทำตามหน้าที่ แล้วทำไมต้องขึ้นเสียงใส่ด้วยวะะ มาโนชไม่เข้าใจ

"ไหนตรงไหน ที่ไม่เข้าใจ เดี่ยวพี่จะสอนให้" ชายหนุ่มก้มลงมาใกล้ๆกับหญิงสาว เอามือเท้าอยู่กับขอบโต๊ะ

จนใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียงแค่คืบเท่านั้น พลอยใสผงะหนีเหมือนต้องของร้อนการกระทำของเธอ ทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกเสียหน้าอยู่นิดๆ ทำไมทำท่ารังเกียจขนาดนี้ ทีเมื่อก่อน ยังออดอ้อนให้เขาไปหาแทบจะทุกวัน

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจหมดแล้ว" เธอบอกพลางหันหน้าหนี กลิ่นโคโลนจ์อันแสนคุ้นเคย มันทำให้พลอยใสใจสั่นอยู่ไม่น้อย แต่ไม่มีวันเสียหละ ไม่มีวันที่จะกลับไปเหมือนเดิม

เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย พลอยใสพร่ำบอกกับตัวเอง เธอจะกลับไปเจ็บเป็นครั้งที่สอง เป็นอันขาด

"ในเมื่อเธอทำพลาด ก็ไปจัดการมันเสีย แล้วอย่าไปหาพี่ ถ้าไม่จำเป็น" คำสั่งของผู้ชายคนนี้ เธอจำได้ ไม่เคยลืม แต่ทว่า ดูเหมือนอีกคนจะทำเป็นหน้ามึน ทำเป็นลืมเรื่องราวเก่าๆที่ผ่านมา ทีเมื่อก่อนไล่อย่างกับหมูกับหมา ตอนนี้กลับมายืนซ้อนอยู่ข้างหลังเธอ

"คุณถอยออกไปได้ไหมคะ ฉันทำงานไม่ถนัด" เธอบอกกับคนตัวโต เพราะตอนนี้เขามายืนเอามือค้ำโต๊ะอยู่ทางด้านหลัง ทำเหมือนกับว่ากำลังโอบกอดกันกลายๆ ทำไมหน้ามึนขนาดนี้ แล้วยังมีหน้ามาถามอีกว่า

"ทำไม ไม่อยากทบทวนความหลังกับพี่บ้างเหรอ" พลอยใสแทบจะอ้วกพุ่ง เมื่อได้ยินเขาพูดคำนี้ออกมา

ถ้าเป็นเมื่อก่อนหญิงสาวอาจจะดีใจ ที่เขาพูอย่างนี้กับเธอ แต่ตอนนี้พลอยใสไม่ใช่เด็กนักศึกษาโง่ๆคนนั้นอีกแล้ว

เขาทำให้เธอหลุดออกจากความฝันอันแสนหวาน เผชิญโชคชะตาที่โหดร้าย เพราะโดนเขาทิ้งไป ก่อนที่จะกลายเป็นพลอยใสที่แข็งแกร่งในวันนี้ และจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิม

"ฉันว่าอยู่ใครอยู่มันดีกว่าค่ะ ถ้าคุณอยากให้ฉันทำงาน ก็กรุณาถอยออกไป"

เธอบอกเขาอย่างเย็นชา ทำให้อีกคนรู้สึกเหมือนโดนชกเข้าที่เบ้าหน้าแบบจังๆ ทำเป็นเมิน เมินจริงหรือเปล่า เขาชักอยากพิสูจน์เหมือนกัน

ว่าแล้วก็ก้มลงกอดมันเสียเลย ดูสิจะอ่อนระทวยหรือเปล่า

"คุณทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม ไม่ได้อ่อนระทวยอย่างที่เขาคิด

แต่ชายหนุ่มเข้าข้างตัวเองอีกว่า มันเป็นการแสดง พลอยใสไม่ได้รังเกียจเขาอย่างที่แสดงอยู่ตอนนี้หรอก เธอรักเขาจะตาย เห็นทีก็ระริกระรี้ทุกที แต่วันนี้

" ปล่อยค่ะ ฉันบอกให้ปล่อย คุณได้ยินไหม" เธอออกคำสั่งเสียงเข้ม พร้มดิ้นนรนสุดแรงเกิด

แต่อีกคนก็ยังทำหน้ามึน ก้มลงหาศษหาเลยอยู่ข้างใบหูของเธอ ถ้าแค่กอดพลอยใสไม่อ่อนระทวย งั้นลองซุกไซ้ดูแล้วกัน แต่..ทว่า

" บอกว่าให้ปล่อย นี่แน่ะ!"

ปึก!

โอ๊ย!!

รองเท้าส้นแหลมเหยียบเข้าไปตรงรองเท้าหนังของเขาอย่างเต็มแรง แถมจิกส้นเท้าเข้าอย่างจัง ชายหนุ่มรีบปล่อยตัวของหญิงสาว พร้อมลูบเท้าร้องโอดโอย

"สมน้ำหน้า อยากหื่นดีนัก" เธอลุกหนีออกไปจากตรงนั้น คนที่โดนส้นรองเท้าจิก ถอดรองเท้าออก พร้อมมองดูบาดแผล หน้าดำหน้าแดง

" พี่แค่ล้อเล่น ทำไมต้องทำรุนแรงอย่างนี้ด้วยวะ ทำอย่างกับคนไม่เคย" เขากระชากเสียงใส่ไม่พอใจ

" ฉันไม่อยากล้อเล่นกับคุณ จำไว้นะว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่จะรองรับอารมณ์ของคุณอีกแล้ว ถ้าอยากให้ทำงานที่นี่ อย่ามาทำตัวรุ่มร่าม ไม่งั้นฉันจะไม่ทน" เธอบอกเขานัยย์ตาลุกวาวด้วยความโกรธ แสดงออกให้รู้ว่าไม่คิดที่จะเล่นด้วยจริงๆ

" หึ อวดดี" ชายหนุ่มเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม เขากำลังนับหนึ่งถึงสิบ พยายามดับอารมณ์คุกรุ่นของตัวเอง

นี่เป็นครั้งแรกที่พลอยใส ทำแสบขนาดนี้ ไปหัดมาจากไหน ชายหนุ่มมองอีกคนที่หันหลังใส่อย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะคว้าเสื้อนอก และเดินออกจากห้องไป

"ฟู่วว"

พลอยใสถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานของเธอต่อไป อันไหนที่ไม่เข้าใจ หญิงสาวก็นำออกมาถามมาโนชที่หน้าห้อง และรายนั้นก็สอนงานเธออย่างดี

อันที่จริงได้กลับมาทำบัญชีมันก็ดีเหมือนกันนะ มันไม่เปลืองตัว แถมได้รื้อฟื้นวิชาเก่าๆอีกต่างหาก ตอนนั้นพลอยใสเรียนอยู่ปีสาม ใกล้ที่จะขึ้นปีสี่อยู่รอมร่อ แต่พอท้องก็เลยต้องหยุดเรียน

แต่ช่างมันเถอะ ชีวิตคนเรา มันไม่มีคำว่าสายเกินไป หญิงสาวบอกกับตัวเอง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงาน จนถึงเวลาเลิกงาน ซึ่งเป็นเวลาที่ไนท์คลับปิดพอดี

"พลอยกลับก่อนนะคะพี่โนช" เธอเปิดประตูออกมาบอกบอดี้การ์ดหน้าโหดของคริสเตียนโน่ ที่วันนี้สอนงานเป็นอย่างดี ปกติเขาจะติดตามเจ้านาย แต่วันนี้อยู่ออฟฟิศจนเลิกงาน

"แล้วกลับยังไงครับน้องพลอย" มาโนชเอ่ยถามอย่างใจดี พลอยใสจึงบอกว่า

"พลอยเอารถมาเองค่ะ " เธอยิ้มหวานให้มาโนช อย่างน้อยๆวันนี้เขาก็สอนงานตั้งหลายชั่วโมง

"ขับรถดีๆนะครับ" มาโนชบอกอย่างนั้น แต่ทว่าคล้อยหลังหญิงสาว เขาต่อสายหาคริสเตียนโน่ทันที

"ออกไปแล้วครับ ให้ตามไหมครับเจ้านาย"

"อืม ตามไปอย่าให้เขารู้ตัว" คริสเตียนโน่บอกกับมาโนช เพราะเขาสั่งให้เฝ้าพลอยใสเอาไว้ ก่อนจะเดินเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่ และเดินไปหาคุณแม่ ภายในห้องนอน จรรยาตรอมใจ ตั้งแต่ลูกชายประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้กลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง

" เจอตัวเด็กคนนั้นหรือยัง" เธอถามลูกชาย เพราะคริสเตียนโน่บอกว่าเจอพลอยใสแล้ว อีกไม่นานก็คงจะเจอเด็กคนนั้นเหมือนกัน

"ยังเลยครับ แต่คิดว่า คงอีกไม่นาน"

"ทำไมช้านักล่ะ ไหนว่าเจอตัวแม่ของเด็กแล้ว แค่สืบหาตัวเด็กคนเดียว ทำไมยากจัง"

"ใจเย็นๆนะครับคุณแม่ ผมกำลังให้มาโนชตามไป" เขาปลอบใจ คนเป็นแม่และเดินไปนั่งลงข้างเตียง ไม่นานมาโนชก็โทรเข้ามา

"รู้ที่อยู่ของเธอแล้วครับ มันเป็นอะพาร์ตเม้นท์เก่าๆ ผมเข้าไปสอบถามยามที่เฝ้า เขาบอกว่าเธออยู่ที่นี่เพียงลำพัง ไม่มีเด็กอยู่ด้วยเลยครับ"

คำรายงานของมือขวา ทำให้คริสเตียนโน่รู้สึกผิดหวังอย่างมากมาย เด็กไม่ได้อยู่ที่นั่น หรือว่าพลอยใสเอาไปไว้ที่อื่น ชายหนุ่มครุ่นคิด การสะกดรอยตาม คงไม่ใช่ทางออกเสียแล้ว หรือว่า..เขาควรจะถามเธอตรงๆ

:

:

:

สู้รบปรบมือกันมันส์ไหมคะ คู่แค้นที่เคยเป็นผัวเมีย เป็นนิยายดราม่า ที่นางเอกไม่อ่อนแอ พลอยใสสายสตรองค่ะ👏