บทที่ 4

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นคริสเตียนโน่ตัดสินใจทิ้งเมียบำเรออย่างไร้เยื่อใย เพื่อแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่ที่พ่อแม่เลือกให้ ผู้หญิงที่คู่ควรอย่าง

'ชลดา ' แต่ทว่าก่อนแต่งงานไม่ถึงอาทิตย์ เขากลับประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

ตอนนั้นชายหนุ่มไปแข่งรถที่มาเลเซีย รถของเขาเกิดอุบัติเหตุพลิกคว่ำตอนแข่งขัน ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาท่ามกลางข่าวร้าย ขาเดินไม่ได้ ต้องกลายเป็นคนพิการนั่งรถเข็นตลอดชีวิต

คู่หมั้นสาวที่เขาหมายปองทิ้งไปอย่างไร้เยื่อใย ชลดาให้เหตุผลว่า เธอยังสาว ยังสวย เธอรับไม่ได้ที่จะต้องแต่งงานกับชายพิการอย่างคริสเตียนโน่ ถึงแม้ว่าจะหมั้นหมาย ใกล้ถึงงานพิธีแล้วก็ตาม หญิงสาวยืนยันที่จะถอนหมั้น ท่านเจ้าสัวทรงพลคุณพ่อของเธอ จึงประกาศถอนหมั้นให้ลูกสาวทันที

ชีวิตของคริสเตียนโน่ในตอนนั้น เหมือนดำดิ่งลงสู่ก้นเหวแห่งความล้มเหลว เขาพยายามทุ่มเงินหลายล้าน ตามหาหมอศัลยกรรมเส้นประสาท และกระดูกอยู่หลายปี จนในที่สุดเขาก็ประสบความสำเร็จ เมื่อหมอศัลยกรรมมือดีจากอังกฤษ ทำให้ขาของชายหนนุ่ม กลับมาเดินได้เหมือนเดิมอีกครั้ง

แต่ทว่าในความโชคดีมันกลับมีควมโชคร้าย เพราะผลจากการผ่าตัดหลายต่อหลายครั้ง มันทำให้เขากลายเป็นหมันแบบถาวร

ชายหนุ่มจึงนึกถึงพลอยใสขึ้นมา ประกอบกับว่า ในตอนนั้นคุณแม่ของเขาอยากจะมีหลานถึงขั้นล้มป่วยลงไป เธอทำใจไม่ได้ หากบุตรชายเพียงคนเดียว จะกลายเป็นหมันแบบถาวร แล้สทายาทที่อยากได้มาสืบสกุลจะทำยังไง

เธอตรอมใจและคาดหวังเรื่องการแต่งงานของเขากับชลดาเอาไว้มาก และอยากจะมีหลานเพราะคริสเตียนโน่ ก็อายุมากแล้ว หลังจากสอบถามเรื่องพลอยใสกับมาริสา เขาจึงให้คนออกตามหาเธอทันที

แต่ทว่าในตอนนั้นตามหาพลอยใสเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ไม่คิดว่าบทจะเจอก็กลับมาเจอกันง่ายๆอย่างนี้

และที่เขาอยากจะรู้ที่สุด คือ ตอนนี้เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน ถ้าใช่สายเลือดของเขาจริงๆชายหนุ่มจะนำเด็กคนนั้นมาเลี้ยงดู

ส่วนทางด้านพลอยใส พอได้รับคำสั่งให้ขึ้นไปทำงานด้านบน หญิงสาวลงมาเก็บของที่ชั้นล่างด้วยหัวใจอันห่อเหี่ยว พลางมองภาพลูกชายที่ยิ้มแป้นบนมือถือ และสัญญากับตัวเองว่า

'จะไม่มีวันให้คริสเตียนโน่ ได้เจอกับเพชรกล้าเป็นอันขาด '

หญิงสาวจัดการลบภาพเพชรกล้า ออกจากมือถือของตัวเองจนหมดเกลี้ยง ก่อนจะเตรียมตัวไปทำงานด้านบน แต่ทว่าในขณะที่เธอกำลังเก็บของอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

ครืดๆครืดๆ เป็นสายยายพิมพ์ที่วีดีโอคอลเข้ามาหาพลอยใส หญิงสาวเหลียวหน้าแลหลัง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น เธอจึงกดรับโทรศัพท์ทันที

"จ้าแม่ ว่าไงจ้ะ " เสียงหวานกรอกไปตามสาย วันนี้เธอยุ่งๆมัวแต่สู้รบปรบมือกับผู้ชายคนนั้น จนลืมโทรหาเพชรกล้า

"ก็ไอ้เพชรน่ะสิ ไม่ยอมนอน มันจะคุยกับพลอยให้ได้" พลอยใสมองดูนาฬิกาบอกเวลาว่าสามทุ่ม โถลูกสามทุ่มแล้วยังไม่นอน หญิงสาวมองลูกน้อยผ่านโทรศัพท์อย่างห่วงหาอาทร

"ทำไมวันนี้แม่พลอยไม่โทรหาเพชรเลยครับ" พลอยใสน้ำตาร่วงทันที ที่ลูกชายตัดพ้อเธออย่างนี้ ปกติสองทุ่มหญิงสาวจะโทรหาเด็กน้อยทุกวัน แต่วันนี้เธอไปยื่นใบลาออก และรบรากับพ่อของลูกอยู่ด้านบน

"พอดีแม่งานยุ่งน่ะลูก ตอนนี้พึ่งมีเวลา" แววตาผิดหวังฉายชัดออกมาจากดวงตาโตๆของเพชรกล้า คำว่างานยุ่งจนลืมโทร เด็กน้อยไม่ชอบคำๆนี้เลย

"แม่ขอโทษนะเพชร ต่อไปนี้แม่จะโทรหาเพชรสามเวลาเลยดีไหม เอาตอนตื่นนอน ตอนเที่ยงแล้วก็ตอนหนึ่งทุ่ม"

"ไม่ใช่สองทุ่มแล้วเหรอครับ" เด็กชายแสนฉลาดเอ่ยถามคุณแม่ เพราะเคยคุยกันตอนสองทุ่มทุกวัน

"สองทุ่มแม่ต้องเข้างานจ้ะ เดี๋ยวเราเปลี่ยนเวลากันนะเพชร เพชรจะได้ไม่ต้องรอแม่เก้อไง " เธอหลอกล่อลูกชาย เพราะไม่อยากคุยโทรศัพท์ในเวลางาน กลัวผู้ชายคนนั้นจะรู้ ไม่รู้ว่าเขารู้เรื่องลูกเธอมากแค่ไหน แต่พลอยใสอยากป้องกันเอาไว้ก่อน เพราะเพื่อนที่ทำงาน ก็ไม่มีใครรู้เรื่องราวของเธอ หญิงสาวพึ่งเข้ามาทำงานใหม่ และไม่รู้จักใครที่นี่เลย

"เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ เพชรคิดถึงแม่นะครับ"

เด็กน้อยนัยย์ตาใสซื่อ มองหน้าแม่ผ่านหน้าจอมือถืออย่างแสนคิดถึง พลอยใสแทบอยากจะร้องไห้ออกมา ถ้าไม่ใช่เพราะความจน ถ้าไม่ใช่เพราะต้องดิ้นรนหาเงิน เธอคงจะไม่ทิ้งลูกมาไกลขนาดนี้หรอก

"แม่ก็คิดถึงเพชร อีกไม่นาน เดี๋ยวเราก็เจอกันแล้วครับ"เธอบอกลูกอย่างนี้ทุกครั้ง เวลาคุยโทรศัพท์กัน และเพชรกล้าก็เชื่ออย่างนั้นทุกครั้งเหมือนกัน

"เพชรจะรอแม่นะครับ"เด็กชายตัวน้อยก็บอกคุณแม่อย่างรู้ความ ถึงแม้อายุจะแค่ห้าขวบ แต่พัฒการของเพชรกล้า ไปไกลเกินกว่าเด็กวัยเดียวกัน

เพราะฉะนั้นพลอยใสจึงต้องเร่งหาเงิน อยากจะให้ลูกชายได้เข้าโรงเรียนดีๆ นี่ถ้าหากงานการมั่นคง ได้เงินเป็นกอบเป็นกำ เอจะพาแม่กับลูกมาอยู่ที่กรุงเทพด้วยกัน พิมพ์ใจเป็นคนขี้เมา เธอกลัวว่าแม่จะดูแลลูกไม่ดี

"เพชรเข้านอนได้แล้วนะลูก อย่าดื้อ อย่าซน เป็นเด็กดีของคุณยายนะครับ" เธอบอกลูกอย่างนี้ทุกครั้ง ก่อนที่จะวางสาย และเก็บมือถือลงในกระเป๋าเล็ก ก่อนที่จะเก็บของต่อไป

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังออกมาจากด้านนอก

"ค่ะ" พลอยใสร้องตะโกนออกไป

"เก็บของเสร็จหรือยังครับน้องพลอย นายให้มาตาม" เป็นเสียงของมาโนชที่เขาสั่งให้ลงมาตามเธอ

"ค่ะพี่โนช พลอยจะออกไปเดี๋ยวนี้หละค่ะ" พลอยใสส่งเสียงบอกคนหน้าประตู ก่อนจะเก็บทุกอย่างลงกระเป๋า และขนขึ้นบนชั้นสี่ตามคำสั่งของคนเผด็จการ

แต่ทว่าพอมาถึงในส่วนของโต๊ะด้านหน้า กลับมีเพียงโต๊ะของมาโนชคนเดียว ปกติเขาจะนั่งเฝ้าคริสเตียนโน่อยู่ตรงนี้ แล้วโต๊ะทำงานของเธออยู่ที่ไหน

"โต๊ะทำงานของพลอยล่ะคะ" เธอมองหาโต๊ะทำงานของตัวเอง มันน่าจะอยู่แถวนี้ เพราะพลอยใสต้องคอยตรวจบัญชีต่อจากมาโนช ตามที่เขาบอกมา

อันที่จริงด้านล่างข้างหลังเค้าน์เตอร์ ก็จะมีพนักงานทำบัญชีคอยนับเงินอยู่แล้ว แต่มาโนชจะนำมาตรวจความเรียบร้อยอีกที หน้าที่ของพลอยใสก็คือเป็นผู้ช่วยของเขานั่นเอง

"โต๊ะของน้องพลอย อยู่ในห้องของเจ้านาย พี่ยกเข้าไปให้แล้วครับ" มาโนชตอบเธอเรียบๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปนั่งโต๊ะประจำตำแหน่งของตัวเอง

" ทำไมต้องอยู่ในห้องนั้นล่ะคะ" เธอเอ่ยถามเขาอย่างตกใจ แค่มาทำงานใกล้ๆ มันก็ลำบากใจมากพออยู่แล้ว นี่ยังต้องเข้าไปนั่งทำงานในห้องของผู้ชายคนนั้นอีกหรือ

"พลอยต้องไปถามคุณคริสเองนะ มันเป็นคำส่งเจ้านาย " มาโนชบอกไปอย่างนั้น ทำให้พลอยใสเปิดประตูเข้าไปถามคนบ้าอำนาจทันที

"ฉันมีคำถามค่ะ ทำไมฉันต้องเข้ามานั่งทำงานในห้องนี้ด้วย ในเมื่อคุณบอกว่า ให้ฉันมาเป็นผู้ช่วยของพี่มาโนช"

"ทำไม มีปัญหาอะไร" ชายหนุ่มทำท่ายักไหล่ ทำเหมือนไม่เข้าใจ ในเมื่อเขาเป็นเจ้านาย สั่งให้เธอทำงานตรงไหน เธอก็ต้องทำ

"ปัญหาของฉันก็คือ ฉันไม่อยากจะมานั่งตรงนี้ ที่นี่กับคุณ" พลอยใสบอกออกไปอย่างเหลืออด ดวงตาคู่คมที่มีแววร้ายกาจตลอดเวลา ตอนนี้สว่างวาบขึ้นมาเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจ

พลอยใสเปลี่ยนไปมาก เธอไม่ดีใจเมื่อเห็นเขา เธอไม่เข้ามาอ้อนวอนเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ตรงกันข้ามแววตาที่มองมา มันเหมือนเขาเป็นถังขยะ เป็นสิ่งปฏิกูลที่เธออยากจะหนีไปให้ไกล เขาก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าเธออยากหนีไปให้ไกล หรีออยากเข้าใกล้แต่ทำเป็นไว้ทรง

"ผมเป็นเจ้านาย ผมสั่งให้คุณนั่งตรงไหน คุณก็ต้องทำ" เขาออกคำสั่งอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า ดูสิ เธอจะทำยังไง

"แต่ฉันไม่นั่ง ถ้าคุณให้นั่งอยู่ตรงนี้ ฉันลาออกดีกว่า" พลอยใสทำหน้าเชิดใส่อย่างถือดี การมาทำงานข้างบนนี้ มันก็ถือว่ายอมเขามากแล้วนะ เธอจะไม่ยอมมานั่งหายใจร่วมกันในห้องนี้เป็นอันขาด แต่ทว่า

"ถ้าอย่างนั้นก็หาเงินมาคืน" เขาโชว์สัญญาที่เปลี่ยนค่าปรับเป็นวันละห้าพันทันที พลอยใสกำมือแน่น ก่อนจะบอกว่า

"ได้ ถ้ามันเป็นคำสั่ง ฉันก็จะทำ แต่คุณจำไว้นะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณใช้เล่ห์เหลี่ยม ฉันไม่ยอมทำงานในห้องนี้เด็ดขาด" เธอบอกอย่างเหลืออด ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง แต่ยังไม่วายได้ยินเสียงเขาพูดลอยๆออกมาว่า

"เพราะเงินประกันห้าพันมากว่า ที่เธอยอมมานั่งทำงานอยู่ตรงนี้ ทำให้คุ้มก็แล้วกัน"

"ชิ นอกจากเจ้าเล่ห์ ยังขี้งกอีกต่างหาก" พลอยใสก็พูดลอยๆกลับไปเหมือนกัน ทำให้บรรยากาศการทำงานวันแรกของทั้งคู่ เป็นไปแบบไม่มีใครยอมใคร

:

:

:

มันเป็นเรื่องราวของคนนิสัยไม่ดี ไข่แล้วทิ้งยังจะมาแกล้งเขาอีก ชิ มูหู😏😒