ตอนที่ 6  คำสาปของตระกูล

ตอนที่ 6  คำสาปของตระกูล

เรือนศรีสงคราม ยามสาย

เรือนไม้สักทองแกะสลักเกือบทั้งหลังของตระกูลศรีสงครามตั้งตระหง่านงดงามกลางแมกไม้สวนดอกสวนหมากผลไม้ไว้เก็บกิน

ดารากาแหงนหน้ามองปั้นลมลวดลายอ่อนช้อย ปลายยอดชี้ขึ้นฟ้า ใต้ถุนบ้านยกสูงที่ซึ่งด้านล่างล้วนเต็มไปด้วยบ่าวไพร่

แฝดน้องถูกแยกเรือนออกไปเสียตั้งแต่ไม่ทันเข้าสิบขวบ นานทีจึงถูกเรียกขึ้นมาบนเรือนกลาง จดเท้าขึ้นกระไดด้วยใจเต้นระทึก กังวลหวั่นกลัวความเรื่องขุนอัครเดชล่วงเกินจะล่วงรู้ถึงหูบิดามารดา

เรือนร่างอรชรยังสวมใส่ชุดเดิมเมื่อเช้าไม่ทันได้เปลี่ยนให้เรียบร้อย ร่องรอยเปื้อนดินบนผ้าไหมสีทอง เว้าขาดเรียกความสนใจจากพี่สาวทันที

“ดารา ไยออเจ้าจึงมีสภาพเยี่ยงนี้”

แฝดพี่ฉุดมือน้องลงนั่งแล้วปัดเศษดินที่ยังเปื้อนติด

“น้องหกล้มเจ้าค่ะ มิได้เป็นกระไรดอกพี่นี”

“มาได้เสียที มัวทำกระไรอยู่จึงมาสาย”

จันทร์ฉายทำน้ำเสียงเข้มงวด แม้นว่าดารากาจะหวั่นกลัวความผิดทว่ายังโต้ตอบดั่งเด็กสาวที่เติบโตในเรือนบ่าว

“เมื่อเช้านี้ที่วัดคนมากันมาก ลูกรอให้คนน้อยเสียหน่อยค่อยกลับ จึงทำให้ล่าช้ากว่าทุกครั้งเจ้าค่ะ”

“เอาเถิดน้องหญิง เมื่อเช้านี้คนมากจริง คงทราบเรื่องขุนอัครเดชมาทำพิธีด้วยตนเอง”

“เช่นนั้นหรือ? นี่ท่านพี่ไปก่อนโดยไม่บอกน้อง แล้วได้ความว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

“พี่ไปพบมาแล้วมิทันได้กล่าวคำใด ท่านขุนนัดบ่ายนี้”

“ค่อยยังชั่ว น้องกลัวเหลือเกินว่าพี่จะรีบไปนัดแนะ”

“เรื่องอะไรเจ้าคะ” ดารานีด้วยเป็นลูกสาวคนโปรดจึงกล้าพูดสอด

“เรื่อง...คำสาปของตระกูล” หลวงพิริยเดชอึกอักอยู่ครู่หนึ่งค่อยตัดสินใจพูดขึ้น

“คำสาป...”

สองสาวพี่น้องพูดขึ้นพร้อมกัน ดารากาแม้ว่าเกรงกลัวบิดามารดายังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้

“คำสาปแช่งขุนสิงหไกรสมัยสุโฆฑยะ เนิ่นนานจนแม้แต่พ่อยังลืมเลือน กระทั่งหลายเดือนมานี้ เกิดเหตุบ่าวไพร่พากันล้มตายกันทีละคนสองคน เหลียวมองทางใดในเรือนมีแต่ความเศร้าหมองกระทั่งพื้นยังเย็นยะเยือก”

สองแฝดลอบมองหน้ากัน แม้ว่าพวกเธอถูกเลี้ยงดูมาคนละเรือน ทว่าในช่วงเวลากลางวันมักเที่ยวหาเล่นด้วยกันทุกวัน ได้ร่ำเรียนวิชามาจากอาจารย์คนเดียวกัน ทั้งศาสตร์อักษร เย็บปักถักร้อย ดูแลบ้านเรือน คนทั้งคู่จึงมิได้ห่างเหิน ทว่าแฝดน้องมีนิสัยซุกซนมากกว่าเพราะอยู่กับบ่าวไพร่เสียส่วนใหญ่

“เมื่อคืนนี้พ่อให้บ่าวไปเชิญโหรหลวงมาตรวจดวงชะตา ปรากฏว่า...”

หลวงพิริยเดชพูดไม่ออกชั่วขณะ ใจเขาหนักอึ้งถึงความรู้สึกผิดต่อสิ่งที่ต้นตระกูลกระทำแล้วส่งผลมายังลูกสาวที่เขารัก

“ปรากฏว่ากระไรเจ้าคะ” ดารานีเร่งถาม

“เพลานี้อาคมที่เคยอ่อนแรงกลับแก่กล้าขึ้น เนื่องจากเวลาตกฟากของพวกเจ้าสองคน”

“ของลูก” แฝดพี่แฝดน้องพูดโพล่งขึ้นพร้อมกัน

“ใช่ลูก แม่ไม่รู้จะทำเยี่ยงไร ฮื้อ” จันทร์ฉายพูดเพียงประโยคเดียวก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นซุกหน้าลงบ่าหลวงพิริยเดช

“เวลาตกฟากของเจ้า วันอังคารเดือนดับปีขาล ซ้ำยังเป็นแฝดทำให้ทวีคูณขึ้นอีกเท่า วิธีแก้นั่นคือ...” เขาเป็นชายทั้งแท่งยังมิกล้าพูดออกมา

“มีสองทางเลือกลูกรัก หนึ่งคือต้องตาย” คุณหญิงน้ำเสียงสั่นเครือ

“ตาย!! ท่านแม่ต้องหยอกลูกเล่นเป็นแน่แท้” ดารากาโพล่งขึ้นน้ำเสียงตกใจ

“หรืออีกทางคือให้ขุนอัครเดชช่วยเหลือ”

“ขุนอัครเดช!!” ด้วยความผิดติดตัวยังไม่จางหายทำให้ดารากาขึ้นเสียงสูงจนเกือบหวีดร้อง

“ช่วยเหลือเยี่ยงไรเจ้าคะ” ดารานีตั้งสติได้มากกว่าเอ่ยถามเสียงราบเรียบ

“เจ้าต้องร่วมทำพิธี...ร่วม...หลับนอนกับขุนอัครเดช” จันทร์ฉายอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงนัก

“กระไรนะ!!” ดารากาตระหนกจนเกือบขวัญหาย ทะลึ่งตัวพรวดยืนไม่รู้ตัว

“ดารา เจ้าทำพี่ตกใจ ท่านแม่...เมื่อครู่ลูกมิหูฝาดใช่หรือไม่ ร่วมหลับนอน แล้วใครกัน เป็นลูกหรือน้อง หรือ...ทั้งคู่”