ตอนที่ 30 เขินอาย

แสงแดดอ่อนในยามสายลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านสีขาว ลำแสงบางตกกระทบบนเตียงนุ่ม ส่งไออุ่นที่สัมผัสได้ หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้น เสียงนกร้องจากต้นไม้ไกลๆกลืนไปกับบรรยากาศเงียบสงบในห้อง เธอพลิกตัวอย่างเกียจคร้าน ความอบอุ่นของผ้าห่มราวกับอยากกักเก็บเธอไว้ในห้วงความฝันจนเธอไม่อยากจะลุกออกจากเตียง

เธอค่อยๆยืดเส้นยืดสายด้วยท่าทีผ่อนคลาย แต่จู่ๆหัวใจก็เต้นผิดจังหวะ เมื่อสายตาเธอกวาดมองไปรอบห้องและสะดุดเข้ากับร่างของใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างเตียง

ชายหนุ่มนั่งพิงหลับอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าสงบนิ่งภายใต้เงามืด เส้นผมสีทองของเขาสว่างไสวเมื่อต้องแสงที่ลอดเข้ามา เผยให้เห็นอีกด้านนึงที่เธอคุ้นเคย—ภายใต้ท่าทีเหมือนจะซ่อนอะไรบางอย่างก่อนหน้านี้ ทำให้เธอโล่งใจขึ้นเล็กน้อย 

“อาร์วิน...” เธอเรียกชื่อออกมาเบาๆเหมือนจะยืนยันการมีตัวตนอยู่ ก่อนที่แก้มของเธอจะร้อนวูบวาบเมื่อพึ่งรู้สึกตัวว่า ตัวเองนอนอยู่บนเตียงของเขา

“ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย ขณะที่พยายามเรียกความทรงจำที่เลือนรางกลับคืนมา

ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนผุดขึ้นในความทรงจำ จำได้ว่าเธอ และ เพื่อนพูดคุยเกี่ยวกับข่าวลือเรื่องของรางวัลในการทดสอบที่แพร่กระจายเฉพาะในหมู่นักเวทย์

ข่าวลือดังกล่าวดูเหมือนถูกจงใจแพร่กระจาย นักเวทย์หลายคนที่เคยเฉยเมยต่อการทดสอบกลับให้ความสนใจอย่างกระตือรือร้น ทั้งๆที่ตอนแรกไม่มีใครรู้ว่าของรางวัลคืออะไร หรือรูปแบบการทดสอบเป็นเช่นไร ทุกอย่างถูกปิดเป็นความลับ

แต่เมื่อข่าวลือเริ่มแพร่ไป เหล่าอาจารย์ในหอคอยเวทมนตร์กลับนิ่งเงียบ ไม่ยืนยันหรือปฏิเสธใดๆ ก็ยิ่งทำให้ข่าวลือดูน่าเชื่อถือขึ้นไปอีก คล้ายกับมีใครบางคนอยู่เบื้องหลังและกำลังชักใยให้ทุกคนเข้าร่วมการทดสอบ เธอ และ เพื่อนจึงตัดสินใจจะสืบหาตัวตนที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังข่าวลือนี้

หลังจากนั้น เธอตั้งใจจะกลับไปพักที่ห้องของตัวเอง แต่แล้วความกังวลที่เก็บไว้ในใจกลับพลุ่งพล่านจนเธอเปลี่ยนใจกลับไปดูเขาอีกสักหน่อย

เมื่อเธอผลักประตูเข้าไปในห้องของเขา กลิ่นเครื่องหอมที่อบอวลเป็นกลิ่นดอกไม้ที่คุ้นเคย นุ่มนวลและผ่อนคลาย แต่กลับแทรกซึมเข้ามาลึกจนผิดปกติ ราวกับมันถูกปรับให้รุนแรงเกินกว่าที่ควรจะเป็น ทุกลมหายใจที่สูดเข้าไปเหมือนถูกชักนำเข้าสู่ความฝันที่ไม่อาจตื่นได้ ราวกับทุกอณูของอากาศถูกแต่งแต้มด้วยกลิ่นนั้นจนแน่นหนา

ภายในห้อง เธอเห็นอัศวินในชุดเกราะเบายืนพิงกำแพงใกล้กับประตูที่เธอเข้ามา ท่าทางหลับสนิทโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เมดอีกคนก็นั่งหลับอยู่ที่มุมห้อง ใบหน้าผ่อนคลายเหมือนคนที่กำลังหลับฝันดี สภาพของพวกเขาดูสงบอย่างน่าประหลาด

“นี่มันอะไร…” เธอกระซิบเบาๆ ความรู้สึกไม่สบายใจพุ่งขึ้นมาในอก

กลิ่นนั้นทำให้ดวงตาของเธอเริ่มพล่ามัว ทุกก้าวที่เดินเข้าไปเหมือนต้องแบกน้ำหนักที่มองไม่เห็น ร่างกายเธอหนักอึ้งจนแทบจะล้มลง ความเหนื่อยล้าค่อยๆกัดกินสติของเธอทีละน้อย

สายตาของเธอจับจ้องไปยังเตียงของชายหนุ่ม ผ้าห่มสีเข้มถูกพาดคลุมจนดูเหมือนมีบางสิ่งขดตัวอยู่ข้างใต้ เธอหยุดนิ่ง ความรู้สึกกังวลวิ่งวาบในอก

“อาร์วิน?” เธอเอ่ยเรียกเสียงเบา

แต่สิ่งที่เธอเห็นกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ใต้ผ้าห่มนั้นยังคงนิ่งสนิท ราวกับไร้ซึ่งชีวิต นั่นยิ่งทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบ ความกังวลเพิ่มพูนจนแทบหยุดหายใจ

เธอพยายามก้าวไปใกล้เตียง แม้ทุกย่างก้าวจะยากลำบากและร่างกายเหมือนจะล้มพับในทุกวินาที ดวงตาเริ่มพร่ามัวจนแทบจะโฟกัสสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้

กลิ่นหอมที่รุนแรงจนแทบหยุดหายใจยังคงทำให้ความคิดของเธอว้าวุ่น เธอยกมือขึ้นใช้เวทมนตร์ สายลมพุ่งกระแทกหน้าต่างห้องที่แง้มออกไปเล็กน้อย เสียงหน้าต่างเปิดออกดังขึ้นพร้อมสายลมที่พัดผ่านเข้ามา

แม้กลิ่นจะเจือจางลง แต่ฤทธิ์ของมันยังคงหลงเหลืออยู่ในร่างกายของเธอ เปลือกตาหนักอึ้ง ปลายนิ้วชาเล็กน้อย ความคิดเริ่มพร่ามัวราวกับกำลังจมลงสู่ห้วงนิทราอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เธอพยายามเดินไปถึงปลายเตียงอย่างทุลักทุเล ใกล้เข้าไป... ใกล้จนเธอสามารถเอื้อมมือไปสัมผัสได้ แต่ก่อนที่เธอจะถึง ร่างกายของเธอก็อ่อนแรงเกินไป สติของเธอดับวูบลงพร้อมกับความมืดที่กลืนกินทุกสิ่งรอบตัว และ เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอพบตัวเองอยู่ที่นี่—บนเตียงของเขา ขณะที่เขานั่งหลับอยู่ใกล้ๆ

เธอจ้องมองคู่หมั้นของตนที่นั่งพิงหลับอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าของเขานิ่งสงบ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้าที่เห็นได้ชัด เธอยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง หัวใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยเมื่อความคิดพลุ่งพล่านพยายามหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา

“หรือว่า…เขาเป็นคนพาฉันมานอนบนเตียง?”

ความคิดนั้นทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวอีกครั้ง

เธอพยายามขยับตัวโดยไม่ให้เกิดเสียงรบกวนใดๆ เธอยืดมือออกไปช้าๆปลายนิ้วสัมผัสเส้นผมสีทองอ่อนของเขาอย่างแผ่วเบา ความนุ่มละมุนของเส้นผมที่ม้วนเล็กน้อยตามธรรมชาติทำให้เธออดไม่ได้ที่จะลูบปลายผมของเขาเบาๆราวกับพยายามยืนยันว่า เขาอยู่ตรงนี้จริงๆ

แต่แล้ว...

“ตื่นแล้วหรอ?”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ทำให้เธอชะงัก หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก เมื่อรู้ตัวว่ามือของเธอยังคงสัมผัสกับเส้นผมนุ่มละมุนของเขา จึงรีบชักมือกลับด้วยความประหม่า แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น สายตาสีเทาที่ไม่คุ้นเคยสบเข้ากับเธออีกครั้ง

 ดวงตาสีเทาของเขาสบเข้ากับเธอ รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้าที่ดูอ่อนล้าแต่กลับแฝงไว้ด้วยความรู้สึกผิดแปลก เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกต่างไปจากเดิม

“ฉัน…แค่กำลังจะ...” เธอพูดตะกุกตะกัก ความอายแล่นขึ้นมาจนทำให้เธอแทบไม่กล้าสบตาเขา แม้ในใจจะรู้สึกแปลกๆ ชายหนุ่มที่มองดูเธออยู่ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความอบอุ่น

“ดูเหมือนเธอจะเหนื่อยมาก จำเป็นต้องพักอีกสักหน่อย ยังไม่ต้องรีบลุกขึ้นมาก็ได้”

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “เมื่อคืน…ฉันหลับไปได้ยังไง?”

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะตอบเบาๆ

“กลิ่นเครื่องหอมในห้องนี้...มันแรงไปหน่อย ฉันคิดว่ามันอาจจะทำให้เธอที่เหนื่อยอยู่แล้วผล็อยหลับไปก็ได้”

“แล้วคนอื่นล่ะ?”

“ไม่ต้องห่วง” เขาตอบ ขณะพยุงตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความยากลำบาก  หยิบชาจากมุมโต๊ะมารินและยื่นให้เธอ 

“พวกเขาแค่รู้สึกสับสนเล็กน้อย ฉันบอกให้พวกเขากลับห้องไปพักแล้ว”

เธอรับแก้วชามาไว้ในมือ แต่ไม่ได้ดื่มทันที หญิงสาวเงียบไปชั่วขณะ หัวใจของเธอยังรู้สึกหนักอึ้งกับสิ่งที่ไม่อาจพูดออกมา เธอมองดูคู่หมั้นที่นั่งอยู่ตรงข้าม สภาพของเขายังดูเหนื่อยล้า สีหน้าของเขาสงบนิ่ง แต่สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่างที่เก็บซ่อนเอาไว้

เธออยากถามเขา—เกี่ยวกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น เกี่ยวกับสิ่งที่เขาต้องเจอและสิ่งที่เขาต้องเผชิญในการทดสอบ แต่กลับกลืนคำถามเหล่านั้นลงไปในลำคอ รู้สึกว่ามันอาจยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม