บทที่3 ไม่เข้าใจตัวเอง

เจ้าเอยลืมตาตื่นขึ้นมา ฉันปวดไปทั้งตัวโดยเฉพาะตรงนั้น เกิดอะไรขึ้น รีบทบทวนเรื่องราวทั้งหมด แต่ไม่ทันจะได้คิดอะไร

“ตื่นแล้วเหรอ”

เสียงนุ่มทุ้มถามฉันอยู่ใกล้ๆ ฉันกะพริบตามองเขา “พี่พายุ” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงเบา

“เป็นอะไรอย่าบอกว่าเมาจนจำอะไรไม่ได้”

“เปล่าค่ะ เอยจำได้” ฉันจะจำไม่ได้ทำไมกันล่ะ ในเมื่อมันแสนจะพิเศษสำหรับฉัน

“หิวรึเปล่าพี่จะไปอาบน้ำหาอะไรให้ทานนะ” เขาก้าวลงจากเตียงเนื้อตัวล่อนจ้อน

เจ้าเอ่ยรีบเอามือมาปิดตา คนตัวสูงมองเธอยิ้มๆ เดินเข้าห้องน้ำไป

เจ้าเอยรีบหาชุดของตัวเองมาสวม

ไม่นานพี่พายุเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำให้ฉัน แล้วก็แปรงสีฟันอันใหม่ มาส่งให้ฉัน

“ไปอาบน้ำสิ” พูดเสร็จเขาก็เข้าไปในห้องแต่งตัวไม่ได้สนใจมองเธออีก

“….”

เจ้าเอยออกมาจากห้องน้ำรีบแต่งตัว พี่เขาไม่ได้อยู่ในห้อง ฉันเดินออกมาจากห้องนอน พี่พายุไปไหน ฉันเดินลงมาจากชั้นสอง

“อุ๊ย!” เจออีกคนที่หน้าตาเหมือนพี่เขา คงจะเป็นพี่สายฟ้าที่เป็นคู่แฝดพี่พายุ

“พี่พายุอยู่ในครัว” สายฟ้าบอกเธอ ยิ้มให้แล้วก็เดินออกจากบ้านไป

ฉันเดินเข้ามาในครัว มองคนตัวโตที่กำลังทำแซนด์วิชง่ายๆ แล้วก็หั่นครึ่งใส่จานเรียกฉันมานั่ง เทนมใส่แก้วให้ฉัน

“ทานสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่ต้องค่ะ เอยเรียกแท็กซี่ดีกว่าค่ะ”

“ดีกว่ายังไง”

เจ้าเอยไม่รู้จะตอบเขายังไง ก็แค่เกรงใจเขา เพราะเมื่อคืนเขาขับรถมานี่เหมือนจะไกลพอสมควร

“มานั่งเถอะทานนี่ให้หมด”

เจ้าเอยทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย พอทานเสร็จก็เตรียมตัวกลับ ฉันขึ้นมานั่งบนรถพี่พายุ ไม่อยากปฏิเสธเขาอีก เพราะเขายืนยันว่าจะขับรถไปส่ง

ระหว่างเขาขับรถออกมาสักพัก พายุแอบชำเลืองมองคนตัวเล็กนิดหนึ่งเธอนั่งเงียบกริบ คิดอะไรอยู่เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอยู่รึเปล่า ทำไมเอาแต่เงียบ

“เจ้าเอย”

“ค่ะ?”

“ทำไมนั่งเงียบจัง โกรธที่พี่ทำเราเจ็บรึเปล่า”

เจ้าเอยแก้มแดงปลั่งกับคำถามของเขา ถามผู้หญิงเรื่องแบบนี้ตรงๆ กันเลยเหรอ “เปล่าค่ะ”

“แล้วเป็นอะไร”

“ก็เอยไม่รู้จะคุยอะไร” จะให้ฉันพูดอะไรล่ะ เพราะในใจฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงคืนเดียวของเขานี่น่า แต่จะพูดอะไรได้

คำว่าไม่รู้จะคุยอะไรของเธอ ทำไมเขาต้องรู้สึกไม่พอใจ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน พายุขับรถเร็วขึ้นทันที หันมามองคนที่ยังเอาแต่นั่งนิ่ง ถ้าเธออ้อนเขาเหมือนเมื่อคืนเขาคงรู้สึกดีกว่านิ่งใส่แบบนี้ ทำแบบนี้เหมือนที่เธอพูดว่าเขาชอบเขานักหนา มันดูเหมือนหลอกลวง

“ถ้าไม่รู้จะพูดอะไรกับพี่ เราไปรีวิวให้เพื่อนฟังได้นะ ว่าพี่เด็ดแค่ไหน” เขาไม่รู้เหมือนกันว่าพูดแบบนั้นใส่เจ้าเอยทำไม

“อ่อ แล้วอย่าลืมบอกขนาดของพี่ด้วย ว่าเราเพิ่งเจอห้าแปดมา”

เจ้าเอยมองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น “พี่พายุโกรธอะไรเอย”

“เรานั่นแหละ โกรธอะไรเอาแต่นั่งเงียบ จะมาส่งก็ทำเหมือนไม่อยากให้มา”

“ก็เมื่อคืนพี่บอกว่า ตื่นเช้ามาห้ามงอแง”

“พี่บอกว่าไม่ให้งอแง แต่ไม่ได้บอกว่าไม่ให้พูดกับพี่นะเจ้าเอย”

เจ้าเอยไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาจริงๆ ฉันไม่ได้อยู่ในสถานะอะไร จะคุยกับเขายังไงละ ฉันอยากตื่นมาในอ้อมกอดเขาแล้วก็อยากให้เขาปลอบที่ตอนนี้ยังเจ็บระบมตรงนั้นอยู่ แล้วก็ขอฉันเป็นแฟน ถ้าแบบนั้นก็เป็นการพูดงอแงใส่พี่เขาอยู่ดี ถ้าอย่างอื่นก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

มันไม่ใช่แสนหวานแบบนั้นสักหน่อย มันต้องจบแค่นี้ เพราะเมื่อคืนเขาพูดชัดทุกคำ ฉันตื่นมาได้แต่ทบทวนคำพูดของเขา จนแอบเสียใจอยู่ลึกๆ ในใจ จนไม่มีคำพูดอะไรที่จะมาพูดกับเขา คงได้แค่คำว่าลาก่อน ฉันได้แต่นั่งเงียบอยู่แบบนั้น

จนมาถึงที่พักที่ฉันบอกเขาก่อนที่เขาจะขับรถมาส่ง พายุจอดรถ

“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ” ฉันหันมาขอบคุณเขาแล้วก็เปิดประตูลงไป 

พายุอยากจะจับเธอมาถามให้รู้เรื่องว่าเป็นอะไรเอาแต่เงียบ แต่คิดอีกทีเขาจะสนใจทำไมเมื่อคืนก็คุยกันจบไปแล้ว เธอเป็นคนอยากทำเรื่องนี้เอง ไม่จำเป็นที่เขาต้องใส่ใจ

พายุขับรถกลับบ้าน วันนี้เขามีซ้อมดนตรีอีก เลิกสนใจเรื่องเจ้าเอยเถอะ เขาบอกตัวเอง กลับไปถึงบ้าน สายฟ้าก็เพิ่งกลับเข้ามา

“สายฟ้าออกไปไหนมาวะ”

“ผมไปเอาหนังสือบ้านเพื่อน แล้วคนสวยของพี่ไปไหนแล้ว พอดีก่อนผมออกไปเจอกันตรงบันได”

“ไปส่งแล้ว”

“สวยมากเลย พี่พายุไปเจอที่ไหน”

“ยังไม่อยากเล่าว่ะ ว่าแต่ถ้านายไปนอนกับใครตั้งใจทำหน่อยนะสายฟ้า”

“พูดอะไรของพี่” สายฟ้าขมวดคิ้วมองหน้าพี่ชายฝาแฝด

“หมายถึงถ้าไปเน็ตกับใคร ตั้งใจเน็ตให้มันดีๆด้วยล่ะ ผู้หญิงเขาเอาไปเม้าท์กันเข้าใจไหม”

“เวร” สายฟ้าสถบ พร้อมกับหัวเราะออกมา “เออน่าไม่ให้เสียชื่อหรอก”

“ดีมาก พี่ไปนะ"

“เพิ่งกลับเข้ามา พี่จะออกไปไหนมีเรียนเหรอ”

“ไปซ้อมกีตาร์ นายจะไปด้วยไหม”

“ไม่ไป พี่ไปเถอะผมจะนอน”

“….”

“เออ! พี่พายุวันเสาร์ปาตี้บ้านมาร์คัลพี่ไปด้วยไหม”

“ขอดูก่อนว่าติดอะไรไหม”

สายฟ้าพยักหน้า

สามวันต่อมา

“เจ้าเอยเป็นอะไร เงียบๆ เหม่อๆ มาหลายวันแล้วเป็นอะไรรึเปล่า ถ้าเหงาออกไปเที่ยวกันไหม”

“ไม่เอาไม่อยากไป”

“งั้นไปช็อปปิ้งดีไหม”

“ไปก็ได้”

“เป็นอะไรของเธอเนี่ย ทำไมดูฝืนๆ” ลูกหว้าบ่นเพื่อน

“เปล่าไม่มีอะไรหรอก” เจ้าเอยฝืนยิ้ม

“ไปดูพี่พายุกันไหม”

เจ้าเอยส่ายหน้า

“เลิกชอบเขาแล้วเหรอ”

“ อืม! ชอบแค่ในฐานะแฟนคลับดีกว่า”

“ทำไมล่ะ”

“ก็มันเป็นไปไม่ได้ เราควรจะชอบคนที่ชอบเราด้วยดีกว่า รักข้างเดียวมันไม่สนุกแล้วอะลูกหว้า”

“ก็จริง งั้นไปช็อปปิ้งแต่งตัวสวยๆ กันดีกว่าเนอะ”

สองสาวถือถุงช็อปปิ้งกันพะรุงพะรัง “เจ้าเอยไหนบอกว่าไม่อยากมาแต่ดูสิ ได้ของเยอะกว่าหว้าอีก”

เจ้าเอยหัวเราะ “ก็ของมันต้องมี”

“เอ๊ะ! เจ้าเอยนั่นพี่พายุ” ลูกหว้าชี้ให้เจ้าเอยดู

เขาเปิดประตูรถให้ผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่ง รถสปอร์ดเปิดประทุนทำให้เจ้าเอยเห็นชัดว่าเขาสวีทกันขนาดไหน ผู้หญิงคนนั้นขยับเข้าไปใกล้ๆ เขาจับแก้มเขาโน้มหน้ามาหากันจูบกันดูดดื่ม

“สาวเยอะมากพี่พายุ เจ้าเอยเลิกชอบเขาก็ดีแล้วนะ เจ้าชู้ขนาดนั้น”

“อืม” เจ้าเอยรับคำสั้นๆ แล้วก็รีบเดินหนีให้พ้นจากภาพบาดตา “เรารีบกลับกันเถอะลูกหว้า มีงานต้องรีบส่งอาจารย์เยอะเลย”

หลังจากนั้น ทั้งอาทิตย์นี้ฉันเห็นเขาจูบกับผู้หญิงสี่คนแล้ว เจ้าเอย บอกตัวเองซ้ำๆ ว่าเลิกคิดถึงพี่เขาซะที อย่าหวังว่าเขาจะจดจำเรื่องของฉัน ในเมื่อตัวเลือกเขาเยอะขนาดนั้น

@มหาลัย

เจ้าเอยทานข้าวกับเพื่อนๆ ที่โรงอาหารตามปกติ มาร์คัล เดินมาทีโต๊ะของฉันกับเพื่อนๆ เพื่อชวนทุกคนไปปาร์ตี้ที่บ้านเขา

“เจ้าเอยให้ผมไปรับไหม”

เขาก้มลงมาถามฉันคนเดียว เจ้าเอยยิ้มให้เขา ส่ายหน้า “ไม่เป็นไรฉันไปเองได้”

มาร์คัลยิ้ม “รับปากแล้วนะว่าจะมา”

เจ้าเอยยิ้มพยักหน้าตอบรับ

มาร์คัลลูบผมเเจ้าเอยเบาๆ

เจ้าเอยช้อนตามองเขาแล้วยิ้มให้

“….”

พายุนั่งอยู่เขาเห็นทุกอย่าง เขามองจ้องอยู่ตลอด

เจ้าเอยหันไปสบตาคมกริบเข้าอย่างจัง เขามองฉันนิ่งๆ ไม่ยิ้มรึเดินเข้ามาทักทาย เจ้าเอยไม่รู้จะยิ้มให้หรือทำยังไงดีฉันเลยลุกขึ้นชวนเพื่อนๆ เดินออกไป

พายุรู้สึกไม่พอใจ รอยยิ้มที่เธอยิ้มให้มาร์คัล แต่ไม่ยิ้มให้เขา แล้วก็ทำเหมือนไม่รู้จักไม่สนใจเขา ไม่พอใจทำไมไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่พอใจ

หลังเลิกเรียน

“เจ้าเอย ฉันมีอะไรเซอร์ไพรส์” เพื่อนฉันมากระซิบ

“อะไรผิงผิง”

“ไปกับฉันเหอะน่า รับรองเจ้าเอยต้องชอบแน่ๆ”

เจ้าเอยแปลกใจ ผิงผิงขับรถพาฉันมาที่ตึกแห่งหนึ่ง แล้วพาขึ้นมาที่ห้องหนึ่ง ผิงผิงเคาะประตู มีคนมาเปิดประตู

“ผิงผิงเข้ามาสิ”

นั่นพี่นาทีนักร้องนำวงพี่พายุนี่น่า เจ้าเอยมองอย่างรู้สึกแปลกใจ

ผิงผิงกระซิบให้ได้ยินกันสองคน “ชอบเซอร์ไพรส์ของเราไหมเจ้าเอย พี่นาทีเขาจีบฉันแล้วเราเพิ่งตกลงเป็นแฟนกันฉันยังไม่ได้บอกใคร บอกเจ้าเอยเป็นคนแรกเลยนะ ฉันก็เลยขอมาดูเขาซ้อม เลยขอพาเธอมาด้วย พี่พายุมาด้วยนะ” ผิงผิงบอกเพื่อนยิ้มๆ

เจ้าเอยถึงกับทำหน้าไม่ถูก

“น้องๆ นั่งก่อนครับ” พี่นาทีบอกทั้งฉันแล้วก็ผิงผิง ทุกคนในวงทักทายทั้งคู่ มีแต่พายุที่ยังก้มหน้าก้มตาอยู่กับกีตาร์ของเขา

“เฮ้ย!พายุ” พี่นาทีเรียกเขา

เขาหันมามอง

“นี่น้องผิงผิงแฟนฉัน แล้วก็นี่น้องเจ้าเอยเพื่อนผิงผิง” พี่นาทีแนะนำเขา

พายุพยักหน้ายิ้มให้ผิงผิง

ผิงผิงไปนั่งใกล้ๆ พี่นาที เจ้าเอยยืนหมุนซ้ายหมุนขวา หันไปมองเขา ซึ่งพายุมองเธออยู่ก่อนแล้ว

“….”

“เจ้าเอยมานั่งนี่” พายุเรียก

ฉันรีบหาที่นั่งให้ตัวเองแถวนั้น ฉันไม่ยอมไปนั่งใกล้ๆ เขา ก็ฉันยังนอยด์เรื่องเห็นเขาจูบกับผู้หญิงอยู่เรื่อยนี่หน่า ไม่อยากเข้าใกล้หรอก พี่พายุส่งสายตามองฉันอย่างไม่พอใจ ช่างเขาสิ ไม่สนใจหรอก

เจ้าเอยทำเป็นไม่ได้ยินที่เขาเรียก แถมยังไม่ยอมคุยกับเขาพายุได้แต่ข่มความโกรธเอาไว้ เขาลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกจากห้องไป

“พายุไปไหนวะ” นาทีรีบถาม

“ไปสูบบุหรี่”

ใช่เขาสูบบุหรี่คืนนั้น ฉันได้กลิ่นบุหรี่อ่อนๆ ตอนที่เขาจูบฉัน เจ้าเอยคิดแล้วก็แก้มพลันเห่อร้อนขึ้นมา ได้แต่ก้มหน้าเพราะกลัวใครสังเกตเห็น

ก๊อกๆ

“ใครมา” นาทีลุกขึ้นไปเปิดประตู

“Hi ทุกคน” นานะทักทายทุกคน

นานะสาวญี่ปุ่นคนสวย

“พายุละ” เธอเข้ามามองหาเขา

“ออกไปสูบบุหรี่เดี๋ยวมา” นาทีแนะนำเธอให้รู้จัก ผิงผิงกับเจ้าเอย

สองสาวทักทายนานะ

🌧️🌧️⚡️⚡️🌧️🌧️