บทที่7 อยากได้เป็นแฟน

@Walmart

พายุหยิบนั้นหยิบนี้ ส่วนมากเป็นของเจ้าเอย สายฟ้ามองยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไร

“พี่พายุเราควรตุนของกินนะ พายุฝนจะเข้าอาจจะตกหลายวัน”

“เหรองั้นซื้ออะไรบ้าง นายเลือกสิ”

“พี่น่ะเป็นพ่อครัวจะทำอะไรบ้างละ”

“งั้นแยกกัน”

พายุไปเลือก อาหาร สายฟ้าไปเลือกขนม นมผลไม้ เบียร์ ทั้งสองคนได้สิ่งที่ต้องการแล้วรีบขับรถกลับ พายุกลับมาถึงบ้าน ถือถุงของใช้เสื้อผ้าไปให้เจ้าเอย

“พี่ออกไปซื้อมาเหรอคะ”

“อืม ต้องไปซื้อของกินมาตุนด้วยสายฟ้าบอกว่าจะมีพายุเข้า เราต้องทำอาหารทานเอง เจ้าเอยเปลี่ยนชุดแล้วตามลงมานะ”

“ค่ะ”

เจ้าเอยเดินลงมาชั้นล่าง บ้านเขาสวยจัง มีสระว่ายน้ำด้วย ฉันได้กลิ่นอาหารเดินตามเข้ามาในครัว สองหนุ่มกำลังช่วยกันทำอะไรสักอย่าง พี่สายฟ้ายิ้มให้ฉัน

“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”

พายุหันมามอง “นั่งเถอะ วันนี้ชิมฝีมือพี่”

ฉันนั่งมองสองคนอย่างสังเกตใกล้ๆ สองหนุ่มก็มีความต่างกันหลายอย่างนะ พอได้นั่งมองพร้อมๆ กันแบบนี้ ทั้งการแต่งตัว ทั้งบุคลิก การพูดจา รอยยิ้ม แต่มองเพลินทั้งคู่เลย

“เจ้าเอยทำอาหารเป็นรึเปล่า” พี่สายฟ้าถามชวนเธอคุย

“เป็นคะ พอทำได้ไม่ถึงกับเก่งหรอกค่ะ”

“อืม อย่างเช่นอะไรบ้างละ”

“แกงเขียวหวาน แกงพะแนง ต้มยำ น้ำพริกกะปิ ลาบหมู”

“ว้าว! แบบนี้เขาเรียกเก่ง” สายฟ้าชมเธอ

พายุยิ้ม “วันหลังต้องทำให้พวกพี่ชิมหน่อยนะ”

“ได้เลยค่ะ”

“ส่วนวันนี้ฝนตกแบบนี้ต้องได้ซดข้าวต้มสูตรพี่พายุครับ พี่พายุเสร็จรึยังหิวมากเลย”

“ใกล้แล้วครับน้องครับ นั่งเลยครับ” พายุตักข้าวต้มมาเสิร์ฟให้ทั้งคู่

เจ้าเอยเป่าแล้วชิมคำแรก “หืม อร่อยมากเลยค่ะ”

พายุยิ้ม “อร่อยก็ทานเยอะๆ”

“ค่ะ”

ตอนนี้ฝนตกหนักกว่าเดิมอีก

สายฟ้าไปรินน้ำดื่มบริการทุกคน “ดีนะที่เราไปซื้อของเร็ว”

“ทำไมพี่สองคนถึงออกมาอยู่นอกเมืองกันค่ะ”

“เงียบดี แล้วพี่สองคนก็ชอบขับรถด้วย แถวนี้ก็ไม่ไกลกับเมืองมาก” พายุตอบ

“เจ้าเอย พี่มีขนม ผลไม้แล้วก็เบียร์ อยากทานอะไรไหม”

“ขอบคุณค่ะพี่สายฟ้าแต่เอยอิ่มมากเลยค่ะ เอยล้างจานให้นะคะ”

“งานนี้พี่ไม่แย่งแน่นอน ตามสบายเลยครับ” พูดเสร็จสายฟ้าหยิบเบียร์เดินออกไป ที่ห้องนั่งเล่น

พายุยืนอยู่ใกล้ๆ คอยช่วยเธอ “คืนนี้ถ้าฝนยังตกหนักแบบนี้ นอนนี่นะ เรียกรถก็ไม่มีใครเข้ามารับแน่ๆ อันตรายด้วย”

เจ้าเอยหันมามองเขานิดหนึ่ง

“อะไรมองแบบนั้นคืออะไร”

“เปล่าค่ะ”

“ไม่จริงบอกมาว่าคิดอะไร” เขาหรี่ตามองเธอ

เจ้าเอยยิ้ม “ก็เอยเผลอไปกอดพี่ ถ้าให้นอนคืนนี้อีกแล้วเอยไปกอดพี่อีกละคะ”

“ถ้ากอดอีกพี่ก็คงไม่นอนเฉยๆให้กอดแล้วแหละ”

เจ้าเอยมองหน้าเขานิ่ง

“ก็แค่จะกอดตอบเฉยๆ แค่นั้น” พายุพูดแกล้งเธอ

พายุเช็ดจานเก็บจานเรียบร้อย แล้วก็เช็ดมือให้เจ้าเอย

“พี่ทำความสะอาดบ้านเองกันเหรอคะ”

“ปกติก็มีเมทมาทำให้ทุกอาทิตย์ แต่วันนี้เขามาไม่ได้”

พายุเดินนำเจ้าเอยมานั่งที่ห้องนั่งเล่น พี่สายฟ้าไม่อยู่แล้ว

“หนาวจังเลยไปนั่งในห้องกันไหม” พายุเดินนำเธอขึ้นไปชั้นสอง เข้าไปในห้องเขา พายุนั่งลงที่โซฟาหยิบกีตาร์ขึ้นมาเล่น

เจ้าเอยยังใส่เสื้อยืดของเขาอยู่ แค่ใส่เสื้อกันหนาวของเขาทับอีกตัว เจ้าเอยเข้าห้องน้ำ และออกมาจากห้องน้ำ ถอดเสื้อกันหนาวออกเพราะเริ่มร้อน เดินเข้าไปใกล้ๆ เขา

“ของนั่งดูได้ไหมคะ”

“อืม”

เจ้าเอยใส่เสื้อยืดของเขา เสื้อตัวใหญ่ไปเลยเวลาอยู่บนตัวเธอ น่ารักดีแฮะ พายุมองเธอเพลิน รีบดึงตัวเองกลับมาอยู่ที่กีตาร์ของเขาต่อ

เจ้าเอยนั่งลงใกล้ๆ เขา ได้นั่งมองเขาเล่นกีตาร์แบบนี้ ฉันแทบจะกรี๊ด พี่เขาหล่อจังหน้าตาหล่อเหลาที่ฉันหลงรักใกล้จนอยากสัมผัส แขนล่ำๆ ที่เกร็งนิ้วจับคอร์ดจนเส้นเลือดปูดขึ้น นิ้วเรียวยาว ที่กดคอร์ดอย่างตั้งใจ พี่เขาฮอตมาก ฉันจะบ้าตาย

และเจ้าเอยเริ่มมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ฉันอยากได้พี่เขาเป็นแฟน ไม่ใช่แค่อยากให้พี่เขาเป็นแค่คนแรกสักหน่อย ทำไมฉันต้องสนใจผู้หญิงคนอื่น งานนี้ใครดีใครได้สิ ฉันจะแคร์ทำไม คิดได้แบบนั้นได้แต่บอกตัวเองว่าลุยสิ ถึงยังไงฉันก็ตัดใจจากเขาไม่ได้อยู่ดี ลุยสิวะเจ้าเอย

ฉันนั่งมองเขาเพลิน ทั้งเสียงกีตาร์ทั้งคนเล่นชวนให้เพลิดเพลินเคลิบเคลิ้ม ฉันมองไล่ลงมาเรื่อยจนถึง นิ้วเรียวยาวสวยของเขา

“มือสวยจัง”

มือเขานิ้วเขาเส้นเลือดที่ขึ้นบนมือทำไมมันช่างเซ็กซี่ขนาดนี้ ฉันจ้องนิ้วมือเขาที่กดคอร์ดกี่ตาร์ด้วยความพลิ้ว แล้วมันทำให้นึกถึงที่เขาใช้นิ้วกับตรงนั้นของฉันขึ้นมา เจ้าเอยเผลอคิดขึ้นมาแล้วก็แก้มแดงปลั่ง นี่ฉันเป็นคนลามกไปแล้วเหรอ คิดไปเรื่องนั้นไปได้ยังไง

“ฮั้ดชิ้ว!”

“อุ๊บ ขอโทษค่ะ”

พายุเงยหน้าจากกีตาร์ของเขามองเธอ “จะไม่สบายรึเปล่าเจ้าเอยอากาศชื้น ใส่เสื้อกันหนาวสิถอดทำไม”

เจ้าเอยขยับไปใกล้เขาอีก

“ก็ใส่เสื้อแล้วมันร้อนค่ะ เอยขอนั่งตักพี่ได้ไหมคะจะได้อุ่น”

คนตัวเล็กเอียงคอมองเขาท่าทางน่ารักของเธอ จนใครเห็นก็ปฏิเสธเธอไม่ลง พายุยกกีตาร์ไปวางเก็บไว้ที่เดิม แล้วตีมือลงบนตักเขาเรียกเธอให้เข้าไปหา เจ้าเอยปีนขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักเขา คนตัวเล็กมองสบตาเขามือเรียวจับแก้มเขาลูบเบา เจ้าเอยประกบปากจูบลงที่ปากเขา คนไม่ประสาพยายามรุกจูบเขาไม่หยุด

พายุเห็นว่าเธอเริ่มก็เลยจูบตอบเธออย่างดูดดื่ม สอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวพันลิ้นเธอ ดูดดึงลิ้นเล็กจนเจ้าตัวเสียวสะท้าน

“….”

ทั้งคู่ขยับร่างกายเข้าหากันอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนมีแรงดึงดูดของกันและกัน หน้าอกนุ่มหยุ่นของฉันเบียดอกแกร่งของเขา

มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อยืดตัวโคร่งของเขาที่เธอใส่อยู่ ลูบไล้ผิวเนื้อเนียนนุ่ม จนไปถึงเต้าอวบเขาชะงักนิดหนึ่ง

“ไม่ใส่บรา?”

พายุมองหน้าเจ้าเอย “พี่ซื้อบราตัวใหม่มาให้แล้วทำไมไม่ใส่”

“ก็เมื่อกี้เอยใส่เสื้อกันหนาวลงไป ยังไงก็มองไม่เห็นอยู่แล้วค่ะ”

“ต้องระวังด้วยบ้านนี้มีผู้ชายสองคน” เขาพูดเชิงดุ

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“….”

เจ้าเอยโน้มหน้าไปจุ๊บคางเขาเอาจมูกถูแก้มเขาอ้อนเขา จุ๊บไซซ์ต้นคอเขาแถมยังถอดเสื้อเขาออก คนตัวเล็กรุกเขาหนักจริงๆ ยังไงกันแน่พอเล่นตัวก็เล่นตัวจนน่าโมโห พอออดอ้อนก็มารุกเขาไม่หยุด

“อ่า อย่ากัด”

เขาหลุดเสียงครางออกมา เจ้าเอยดูดดึงเลียยอดอกของเขา แถมกัดเบาๆ จนคนตัวโตรู้สึกเจ็บ

“ซนจังเจ้าเอย”

“พี่พายุ อยากกัดคืนไหมคะ?”

ถามเขาแถมยิ้มให้อีก พูดเสร็จคนตัวเล็กถอดเสื้อตัวโคร่งออกพ้นตัว มือหนายังกอบกุมหน้าอกอวบคาอยู่ ฉันแอ่นอกให้เขาบีบเคล้นหน้าอกอวบของฉันต่อ เขาบีบขยำมันมือจนเป็นรอบนิ้ว

“อื้อ อยากกัดรึยังค่ะ แต่อย่าแรงนะ”

เจ้าเอยประคองเต้าอวบทั้งสองข้าง ไปป้อนให้เขาจนถึงปาก พายุอ้าปากรับเอายอดสีหวานเข้ามาดูดไว้เต็มปาก ทั้งดูดทั้งขบกัดจนร่างบางสะดุ้งเบาๆ แต่ยังแอ่นอกสู้ปากสู้ลิ้นเขา

เมื่ออารมณ์ของทั้งคู่เรียกร้องในสิ่งเดียวกันแล้วอะไรก็มาขวางกั้นทั้งคู่ไม่ได้อีกต่อไป เจ้าเอยของทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ แรงปราถนาที่มีต่อเขามันยังไม่ยอมหยุด ฉันก็ควรไปให้สุด

🌧️🌧️⚡️⚡️🌧️🌧️