INTRO 2

เขารอเธอมาตั้งห้าปี รักเธอมานานตั้งไม่รู้เท่าไหร่ จู่ ๆ ก็มาบอกว่าเข้ากันได้ดีกับไอ้หน้าจืดคนนั้น ฝันไปชาติหน้าแล้วกัน

ชาตินี้กูไม่ให้

 “ของเก่าแบบพี่ มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรด้วยเหรอ” จะเป็นอะไรก็ช่าง เขาไม่สนใจ แต่รับรองได้ว่าเธอจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่ต้องการแน่

อยากหนีจากเขาเหรอ ฝันไปเถอะ ต่อจากนี้แม้ว่าต้องล่ามโซ่เธอไว้เขาก็จะทำ อย่าหวังว่าเขาจะปล่อยเธอหายไปอีก 

 “งั้นก็ลองรสชาติผัวเก่า ที่กำลังจะเป็นผัวใหม่อีกสักคนเป็นไง” 

พรึบ!

 “อ๊ะ พี่คิมปล่อยลินนะ” มือหนากระชากคนตัวเล็กจนเธอตัวปลิวกระแทกเข้าที่หน้าอกของเขาอย่างจัง 

เจ้าของใบหน้าหล่อคมเข้มขยับเข้าใกล้จนมิลินต้องขยับตัวหนี แต่ทว่ามุมปากหยักยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาที่ตื่นกำลังกลัวของเธอ

 “ปล่อย ถ้าไม่ปล่อยอย่าหาว่าลินไม่เตือน” ชุดเดรสสีโอลด์โรสดิ้นพลิ้วไสวไปตามแรงดิ้น มิลินดิ้นจนสุดแรงแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเธอก็ไม่สามารถหลุดจากเขาได้สักที

 “หึ ปากเก่งขึ้นเยอะ” 

 “อย่ามาทำตัวต่ำแบบนี้ ถ้ามันอยากมากก็กลับไปเอาเมียที่บ้านโน้น อืมไม่สิ หมอคนนั้นก็น่าจะรออยู่นะ” 

 “หึ นี่ไงเมีย” 

 “เหอะ เป็นอะไรมากปะ” อยู่ ๆ ก็อยากจะกลับมาเป็นผัวเธอซะจนตัวสั่น เมื่อห้าปีก่อนถ้าเขาทำอะไรที่มันชัดเจนกว่านี้ วันนี้ทั้งสองก็คงไม่ต้องกลายมาเป็นแบบนี้หรอก

 “ไม่มาก แต่ก็เป็นผัว” เขาไม่เคยบอกเลิกเธอ ดังนั้นเธอกับเขาก็ถือว่ายังไม่ได้เลิกกัน

 “พอเถอะพี่คิม มันสายเกินกว่าจะแก้ไขอะไรได้ทั้งนั้น ถ้ามะปรางไม่สนใจพี่แล้ว หมอคนนั้นก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” 

 “แค่เพื่อนกัน” 

 “อืม เพื่อน... เพื่อนแบบไหนเหรอ เพื่อนเที่ยว เพื่อนคุย หรือเพื่อนนอน แต่ลินว่าอย่างหลังมากกว่า เพราะพี่คงชอบ แอบกินกันแบบลับ ๆ” 

หมับ!

 “อ๊ะ” มือหนาจับเข้าที่แขนเล็กทั้งสองก่อนจะดันมิลินเข้ากับกำแพงที่เย็นเฉียบ พร้อมกับจับแขนทั้งสองข้างของคนตัวเล็กตรึงไว้ด้านบนศีรษะอย่างรวดเร็ว

 “พะ พี่คิดจะทำอะไร” 

 “อยากจะรู้ไง ว่าเธอจะปากดีได้แค่ไหน” มืออีกข้างเลื่อนมาจับที่ใบหน้าสวยของมิลิน ก่อนเธอจะสะบัดหน้าหนี 

เกลียดเขาเหรอ เกลียดไปเลย ต่อให้เกลียดอย่างไรสุดท้ายเธอก็ต้องเป็นของเขาแค่คนเดียวอยู่ดี

ถ้าไอ้หน้าจืดนั่นมันเป็นปัญหานัก เขาก็ไม่ลังเลที่จะจัดการมันทิ้ง

 “คนเลว อื้อ อ่อยอะ” มือหนาจับใบหน้าสวยไว้จนแน่นก่อนจะประกบริมฝีปากร้อนลงบนส่วนเดียวกัน แต่ทว่ามิลินกลับต่อต้านและไม่ยอมให้เขาได้ทำแบบนั้น

แต่เขาก็ไม่คิดจะยอมแพ้ ในเมื่อใช้ไม้อ่อนกับเธอไม่ได้ ก็อย่าหาว่าเขาใจร้ายกับเธอแล้วกัน

 “อื้อ เจ็บ” มือหนาบีบแก้มของเธออย่างรุนแรงจนคนตัวเล็กเบ้หน้า ริมฝีปากเริ่มถูกปลดปล่อย เขาจึงบดจูบเธออย่างรุนแรงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

แต่ทว่าคนตัวเล็กก็ไม่คิดจะยอมแพ้ เธอไม่มีทางยอมเขาอีกแน่

งับ! ปึก! 

เธอกัดเข้าที่ปากเขาจนมันห้อเลือด ก่อนจะใช้หัวกระแทกเข้าที่หน้าของเขาอย่างจัง

 “หึ ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก” ปลายลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้วยอารมณ์ที่มาคุมากขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าอยากได้แบบนี้ เขาก็จะจัดให้ 

 “แคว่ก!” 

 “กรี๊ดดดด พี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย” มือหนากระชากชุดเดรสที่เธอสวมใส่จนขาดวิ่น ผิวขาวเนียนละเอียดกลายเป็นรอยริ้วแดงจากการโดนเศษผ้าบาด

สายตาของเธอหันมองไปรอบ ๆ ทั้งเธอและเขาต่างอยู่บนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมหรู ซึ่งมีผู้คนเดินขึ้นมาอยู่ตลอด แต่ทว่าทำไมตอนนี้ถึงไม่มีใครเดินขึ้นมาเลยสักคน

 “ถ้าต้องจัดการกับคนที่มันปากดี เธอคิดว่าพี่ต้องทำยังไง” 

 “คนเลว” 

 “ไม่เคยบอกว่าเป็นคนดี” เพราะเขาเป็นคนเลว และถ้าเขาอยากได้เธอคือคืน เขาก็ต้องได้

 “ต่อให้พี่จะได้ตัวลิน สุดท้ายลินก็จะเลือกเตอยู่ดี” 

 “หึ อยากจะเลือกใครก็เลือกไป เพราะสุดท้ายฉันจะตามไปฆ่าทุกคน… ที่เธอเลือก” 

 “...” 

 “จำไว้มิลิน” 

 “อื้อ”