บทที่ 3 ของขวัญจากแม่สามี

บทที่ 3

ของขวัญจากแม่สามี

“คุณขิมกลับไปที่คอนโดนานแล้วครับนาย ไม่เห็นเธอออกไปไหน มีก็แต่เพื่อนมาหาที่คอนโดครับ”

“อืม” เสียงตอบรับสั้นห้วนดังลอดออกมาจากริมฝีปากของโทมัสโดยไม่แม้แต่จะเหลือบตามองคนรายงาน ใบหน้าเรียบนิ่งไร้แววตื่นตระหนกหรือใส่ใจ คล้ายทุกอย่างที่ได้ยินเป็นเพียงข้อมูลไร้ค่า เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ หนังตาหนักครึ่งปิดราวกับไม่ต้องการใช้สายตาไปสิ้นเปลืองกับเรื่องของผู้หญิงคนนี้

สำหรับโทมัส สายขิมไม่ต่างจากหมากตัวหนึ่งในเกมที่เขาจัดวางไว้เอง จะขยับหรือหยุดนิ่งก็แล้วแต่ แต่ไม่มีวันสามารถสั่นคลอนความเย็นเยียบในใจของเขาได้ รอยยิ้มไม่มีวันปรากฏขึ้นเพียงเพราะเธอ และคำพูดอ่อนหวานก็ไม่มีวันถูกเปล่งออกมาเพื่อเอาใจ

ทุกครั้งที่นึกถึงเธอ เขากลับรู้สึกเพียงความเงียบงันว่างเปล่า ราวกับช่องว่างหนึ่งที่เขาตั้งใจไม่เติมเต็ม ปล่อยให้เป็นเพียงเงาเลือนๆ ที่อยู่ในกรอบชีวิต แต่ไม่เคยมีน้ำหนักพอจะดึงดูดสายตาเขาได้จริงๆ

ครืด~

“ครับแม่”

(โท ถามหนูขิมหรือยังยัง ว่าอยากอยู่บ้านเดี่ยวหรืออยากอยู่คอนโด ถ้าอยากอยู่บ้านเดี่ยว แม่จะให้คนไปดูโครงการบ้านให้ แล้วถ้าอยากอยู่คอนโดแม่ก็มีซื้อไว้เยอะอยู่ ทั้งห้องว่างและห้องพร้อมเข้าอยู่)

“ยังไม่ได้ถามเลยครับ แต่เธอน่าจะอยากอยู่คอนโดมากกว่าบ้าน”

(อย่างนั้นพรุ่งนี้พาน้องไปดูคอนโดนะ เดี๋ยวแม่ให้คนคอยดูแล)

“ขอบคุณครับ”

(แล้วหนูขิมไปไหนล่ะ กลับมาจากไปดูแหวนแล้วเหรอลูก)

“สายขิมออกไปธุระน่ะครับ แหวนก็…ซื้อมาแล้ว”

(อ๋อ ดีๆ อย่างนั้นแม่ไม่กวนแล้วลูก)

“ครับ”

ณ คอนโดฯสายขิม

สายขิมนั่งกอดเข่าบนโซฟาภายในคอนโดหรู แสงไฟอุ่นสลัวส่องสะท้อนกับแก้วไวน์ที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะหน้าทีวี เธอเอื้อมหยิบขึ้นมาจิบเบาๆ แต่รสชาติกลับขมจนชวนหงุดหงิด ทั้งที่ปกติเป็นเครื่องดื่มโปรด กลับกลายเป็นเหมือนเครื่องย้ำเตือนถึงความว่างเปล่าในใจ

เธอไม่ได้ออกไปไหนหลังกลับจากกินข้าวบ้านโทมัส อยู่แต่ในห้องกับเพื่อนสนิท

“นี่”

“หืม?”

“แล้วไอ้เรื่องหุ้นที่แกจะซื้อยี่สิบเปอร์เซ็นต์จากบริษัทพี่โทมัสน่ะ แกจะซื้อตอนไหน”

“ก็เนี่ยแหละ แต่ไม่ได้รีบหรอก เดี๋ยวจะหาว่าฉันเข้ามาฮุบสมบัติพ่อแม่เขา”

“ก็ไม่แปลกปะวะ แกกับเขาก็ตกลงกันแล้วนี่นา ต่างฝ่ายต่างได้ผลประโยชน์”

“ก็ใช่ แต่จะทำอะไรเอิกเกริกไม่ได้ไง”

“หืม…”

“เขาได้ที่ดินตั้งบริษัทจากฉัน และฉันควรได้รับการตอบแทนอย่างดี ถูกไหมล่ะ”

“จ้าเพื่อน”

จังหวะที่สายขิมจะพูดต่อ โทรศัพท์กลับสว่างวาบขึ้น เรียกสายตาเธอให้หันมอง เป็นข้อความจากโทมัส ที่ส่งมาบอกว่าให้เธอไปดูคอนโดกับเขาพรุ่งนี้เช้า

“อะไร?” จุ๊บแจงเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนดูเบื่อหน่าย

“โทมัส บอกจะพาไปดูคอนโดใหม่พรุ่งนี้ สงสัยแม่เขาจะให้ของขวัญมั้ง”

“อ๋อ ดีอะ”

“ดี แต่ถ้าต้องอยู่กับนายนั่นน่ะ ฉันก็ไม่ได้อยากได้ขนาดหรอก”

สายขิมวางโทรศัพท์ลงข้างตัวอย่างไม่ใส่ใจนัก ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรงราวกับข้อความนั้นไม่ต่างจากการแจ้งเตือนทั่วไป ไม่ได้สร้างความตื่นเต้นหรือหวั่นไหวใดๆ เลยในใจเธอ มีเพียงความรู้สึกหน่ายเหนื่อยที่แล่นผ่านแววตา ของขวัญ ฟังดูดี แต่หากต้องแลกกับการใช้เวลาอยู่ใกล้ผู้ชายเย็นชาไร้หัวใจอย่างโทมัส…สำหรับเธอมันก็ไร้ความหมายพอๆ กัน

เธอเอนหัวพิงโซฟา ถอนหายใจยาวพลางหัวเราะหยันออกมาเบาๆ เพราะไม่ว่าเขาจะโยนสิ่งใดมาให้ ต่อให้หรูหราราคาแพงเพียงไหน มันก็ไม่เคยเติมเต็มร่องว่างที่ทั้งสองสร้างขึ้นได้

วันรุ่งขึ้น

แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านกระจกสูงตึกหรูที่โครงการคอนโดฯระดับไฮเอนด์ โทมัสเดินนำเข้าไปก่อนในห้องตัวอย่าง สีหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ตามแบบฉบับของเขา ขณะที่สายขิมก้าวตามเข้ามาด้วยท่าทางสงบ กวาดตามองรอบๆ อย่างคนประเมินสิ่งของ ไม่ใช่คนที่ตื่นเต้นกับว่าที่บ้านใหม่

“วิวดี” เธอเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตากวาดมองทิวทัศน์เมืองจากชั้นสูง ก่อนจะหันกลับมาเพียงเสี้ยววินาทีแล้วเบือนหนี ไม่มีแววขอบคุณ ไม่มีความสุขที่จะแสดงให้เขาเห็น

โทมัสเองก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาเพียงยืนกอดอก ฟังพนักงานอธิบายรายละเอียดห้องเหมือนทำตามหน้าที่ ไม่แม้แต่จะถามความคิดเห็นของเธอ และเธอ…ก็ไม่ได้อยากตอบอะไรกลับเช่นกัน

บรรยากาศที่ควรจะเต็มไปด้วยความหวานชื่นของคู่รัก กลับเย็นยะเยือกจนแม้แต่พนักงานยังสัมผัสได้ ราวกับทั้งสองคนไม่ใช่คู่ชีวิต แต่เป็นเพียงหุ้นส่วนธุรกิจที่ถูกจับให้อยู่ในที่เดียวกันอย่างเสียไม่ได้

สายขิมก้าวเดินช้าๆ ไปตามโถงกว้างของห้องตัวอย่าง แต่สายตาเธอกลับคมชัดราวกับนักลงทุนที่กำลังเลือกซื้อสินทรัพย์มากกว่าคนที่กำลังจะได้บ้าน เธอหยุดอยู่หน้าห้องที่ใหญ่ที่สุดของโครงการ กระจกบานสูงเต็มผนังเผยให้เห็นวิวเมืองสุดสายตา

“ห้องนี้” เธอเอ่ยขึ้นเรียบๆ น้ำเสียงเด็ดขาดโดยไม่ต้องรอให้โทมัสถาม ความนิ่งของเธอทำให้พนักงานถึงกับเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนยิ้มแล้วรีบเข้ามาอธิบายรายละเอียด

“เป็นยูนิตใหญ่ที่สุดค่ะ มีสองห้องนอน สองห้องน้ำ ครัวแยก พื้นที่รวม”

“สองห้องนอน?” สายขิมเอ่ยทวน ดวงตาหยุดอยู่กับแปลนห้องบนกระดาษที่พนักงานกางออก “ดี จะได้แยกห้องกัน”

คำพูดนั้นหลุดออกมาอย่างไม่แยแส ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าโทมัสยืนฟังอยู่ข้างๆ เธอวางกระดาษลงบนโต๊ะ แล้วปรายตามองวิวอีกครั้ง ริมฝีปากยกยิ้มบางคล้ายพึงพอใจ แต่ไม่ใช่เพราะความสวยงามของห้อง หากเป็นเพราะความคิดที่ว่า อย่างน้อยที่นี่…เธอไม่จำเป็นต้องนอนข้างเขา

โทมัสก้มมองแปลนห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม ไม่พูด ไม่ค้าน เพียงพยักหน้าน้อยๆ เหมือนทุกอย่างเป็นไปตามเกมที่เขาปล่อยให้เธอเลือก แต่ลึกๆ ความเงียบของเขากลับทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งเย็นเยียบจนแทบไม่มีอากาศหายใจ

“ห้องนี้แม่คุณไม่ได้ซื้อไว้ จะหารกันก็ได้นะ ฉันเต็มใจจ่าย” เธอพูดขณะที่สายตายังจ้องแปลนบ้านอยู่

“จัดการให้ด้วยครับ เอาห้องนี้ พร้อมย้ายเข้าอยู่ไม่เกินอาทิตย์หน้า” โทมัสไม่ได้ใส่ใจจะตอบกลับสายขิม เขาเพียงยื่นบัตรให้พนักงานนำไปจัดการค่าใช้จ่ายทุกอย่าง แล้วก็เดินออกไปจากห้องอย่างไม่ไยดี ราวกับว่าหน้าที่เขาสำหรับวันนี้หมดลงแล้ว