5.โรคหลงตัวเอง

“จะไปไหน!?” ชาไหมถามชายหนุ่มข้างกายเมื่อขับรถออกมาได้สักพักแล้วไม่เห็นทีท่าว่าเฮโรจะบอกถึงสถานที่ที่ตัวเองต้องการไปสักที

“พี่เป็นคนขับก็แล้วแต่พี่สิ”

“ฉันจะไปส่งนาย นายจะไปที่ไหน!?”

“คอนโดพี่!”

“นายจะไปทำอะไร!?”

“ก็พี่จะไปทำอะไรผมก็จะไปด้วย!!” ตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่านี่ตัวเองกำลังมาสร้างความน่าโมโหให้กับคนขับรถ ชาไหมจึงได้แต่กรอกตามองบนให้กับคำตอบของเขาแล้วหันกลับมาสนใจกับถนนตรงหน้าที่ยังมีค่ากว่าหมอนี่อีก

“อ้าว เงียบไม!?”

“รำคาญ!!”

“ขึ้นเสียง!?” เฮโรชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเมื่อถูกรองประธานสาวสวยนี่ขึ้นเสียงใส่เป็นรอบที่สิบเก้าล้านห้าหลังจากที่รู้จักกันมา! ทั้งที่เขาก็เป็นผู้ชายที่เหล่าผู้หญิงต้องการแต่ไม่รู้ทำไมคุณชาของเขาถึงชอบมาขึ้นเสียง มาแว้ดๆ ใส่เขาแบบนี้ นิสัยเขาก็ออกจะดี ดีไม่ค่อยห่างเหิน เดินไม่ค่อยห่าง…

“เฮโรฉันถามจริงว่านายว่างมากหรือไงถึงได้มาคอยตามคอยวุ่นวายกับฉันไม่จบไม่สิ้น!”

“พี่ทำไอ้โบ้ของผมทำตาย!” พอเถียงไม่ได้ก็ยกเรื่องไอ้โบ้ โบ้นี่ไม่ใช่หมานะแต่เป็นปลาทองที่เธอบังเอิญไปทำโหลมันเเตกและเหยียบมันซ้ำจนมันตายน่ะสิพอมันตายปุ๊ปเจ้านี่ก็รีบลากเธอเข้าวัดไปทำบุญให้ไอ้โบ้ทันที!

“เรื่องมันผ่านมานานแล้วนายจะรื้อมันขึ้นมาทำบ้าอะไร!?”

“หุ่นพี่มันยั่วยวนผม” เออ! ให้มันได้อย่างนี้ เปลี่ยนเรื่องแถไปเรื่อยอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เหมือนมันตั้งใจหาเรื่องมาให้เธอด่ามันมากกว่าอ่ะ!

“หุ่นฉันมันยั่วนายแล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่นายต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉัน”

“ก็หุ่นพี่มันทำให้ผมติดใจพี่” ก็คือพูดไร้สาระไปเรื่อยจริงๆ อ่ะ ยอมใจมันโคตร!

“ไอ้ไฮโล!!”

“พี่ดักแด้!!”

“โอเค ฉันจะเงียบนะ..” และคนที่เงียบก็คงต้องเป็นเธออีกตามเดิม หากยื้อเถียงมันไปมาเธอได้พามันขับรถไปชมนรกแน่ ผู้ชายอะไรปากจัดปากเก่งชะมัดเถียงเก่งยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก!

และสถานที่ที่เธอจะมานั่นก็คือห้างสรรพสินค้า แน่นอนว่าอารมณ์เสียแบบนี้ก็ต้องมาช้อปปิ้งสิ แต่เพียงแค่เข้าไปหาที่จอดรถเจ้าคนข้างกายเธอก็ดีดดิ้นไปมาเหมือนหมาโดนน้ำร้อนลวกซะอย่างนั้น

“นายเป็นอะไรไม่ทราบ!!?”

“ผมไม่อยากมาห้าง!”

“ก็นายบอกเองว่าฉันไปไหนก็จะไปด้วยนี่ แล้วในห้างมันเป็นอะไรมีเมียน้อยอยู่หรือไงถึงได้ดีดดิ้นไปมาเหมือนผีบ้าเข้าสิงไปได้!” ร่างเพรียวเดินลงจากรถแล้วกอดอกถามชายหนุ่มร่างสูงที่เดินคอตกออกมาจากรถ

“พนักงานร้านเสื้อผ้ากับรองเท้าแทบจะทั้งแถบ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก ทำเอาชาไหมถึงกับเลิ่กคิ้วตัวเองแล้วแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ขาเรียวก็สาวเท้าเดินตรงเข้าไปในร้านอย่างไม่อยากสนทนาไร้สาระกับเขา

“ผมพูดจริงนะ พนักงานสาวที่นี่มาติดผมตรึมอ่ะ!”

“ฉันก็ยังไม่ได้เถียงเลยนะ!”

“สายตาพี่บอกว่าไม่เชื่อคำพูดของผม”

“สายตาฉันนี่ดีเนอะ บ่งบอกได้ทุกอย่างจริงๆ” ชาไหมหยุดเดินแล้วถามชายหนุ่มข้างกายที่เชิดหน้าเชิดตาพูดอย่างมั่นอกมั่นใจในแต่ละประโยคของตัวเอง

“ก็มันเรื่องจริงนี่นา นี่ๆ เธอคนนั้นก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่ชอบตื๊อผมนะ” เมื่อเห็นชาไหมกำลังเดินตรงไปยังร้านเสื้อผ้าที่พนักงานสาวคนนั้นเขาจำได้ว่าหล่อนเคยวิ่งควบเขาแทบจะทั่วผับในคืนนั้น แต่ชาไหมหาได้สนใจประโยคของเฮโรเธอเดินดิ่งเข้าไปในร้านเพื่อเลือกหาเสื้อผ้า

“สวัสดีค่ะคุณชาไหม สนใจชุดแบบไหนสอบถามฉันได้นะคะ”

“ขอดูก่อนนะ”

“ได้ค่ะ เอ๊ะ?” พนักงานสาวหน้าหวานพยักหน้าให้ชาไหมแล้วหันมาจ้องผู้ชายที่เดินตามหลังของชาไหมซึ่งเอาแต่ก้มหน้าก้มตาหลบอะไรสักอย่าง และเธอรู้สึกคุ้นกับเขาเป็นอย่างมาก

“คุณเฮโรใช่มั้ยคะ?”

“ไม่ใช่ครับ ผมชื่อไฮโล” เฮโรตอบโดยที่ยังคงก้มหน้าก้มตาเดินตามชาไหมไป แต่พนักงานสาวกลับไม่เชื่อเพราะเธอจำท่าทางบุคลิกของเขาได้จึงเดินไปกระซิบถามอะไรบางอย่างจากชาไหม

“ฉันจำได้ค่ะว่าคุณชื่อเฮโร ลูกชายคนเดียวของคุณฮารี”

“คะ คุณรู้จักแม่ผมด้วยเหรอ!?” เมื่อได้ยินชื่อผู้เป็นมารดาเฮโรก็ถึงกับยอมเงยหน้าขึ้นมามองพนักงานสาวที่ฉีกยิ้มหวานให้เขาจนเขาต้องรีบเดินไปยืนด้านหลังของชาไหมโดยที่พนักงานสาวสวยนั้นเดินตามเขาไปยืนหน้าชาไหมด้วยเช่นกัน!

“แน่นอนว่าฉันต้องรู้จักสิคะ คุณเฮโรทั้งหล่อทั้งน่ากินแบบนี้”

“เห็นมั้ยผมบอกแล้วว่าเธอคนนี้ก็ชอบผม!”

“ตาฉันไม่ได้บอด เก็บความมั่นหน้าของนายไปซะ!” ชาไหมหันไปบอกกับชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนเกาะไหล่อยู่ด้านหลังของเธอ และเมื่อพนักงานสาวกำลังจะเดินเข้าไปหาเฮโรก็รีบวิ่งไปอยู่อีกมุมด้วยความเร็วสูง

“ถ้าคุณชอบผมขอแค่ถ่ายรูปกับผมก็ได้นะ” เขายื่นข้อเสนอกับพนักงานสาวที่มองเขาด้วยสายตาแพรวพราว หล่อนเพียงยกยิ้มมุมปากขึ้นมาแล้วก้าวเท้าเข้าไปหาเฮโรเรื่อยๆ ส่วนชาไหมนั้นก็ยืนกอดอกมองทั้งคู่อยู่แบบนั้นอย่างปลงๆ

“ถ้างั้นคุณก็ขยับเข้ามาหาฉันสิฉันจะได้ถ่ายรูปกับคุณอย่างใกล้ชิด”

“แค่ถ่ายรูปนะ!”

“ขอจับสักนิด!”

“จับอะไร?”

“มือสิคะ คิดอะไรทะลึ่งหรือเปล่า?”

“เปล่าครับ” ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่ปลอดภัยจากผู้หญิงคนนี้ยังไงไม่รู้ ฟิ้ว! และเมื่อหล่อนกำลังจะเดินเข้ามารวบตัวเขาเฮโรก็รีบวิ่งย้อนกลับไปกอดตัวชาไหมไว้แน่น

“ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว วันนั้นเธอวิ่งควบผมรอบผับเลยครับ”

“เฮโรนายปล่อยฉันนะ!!”

“ไม่ปล่อย!! ถึงผมจะชอบผู้หญิงแต่ผมก็ชอบเข้าหาก่อน” เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงมาวิ่งเข้าหาเขาก่อนเพราะมันให้ความรู้สึกที่น่ากลัวยังไงก็ไม่รู้

“แนนเลิกเล่นสักที ฉันปวดหัวกับหมอนี่จนหัวจะระเบิดอยู่แล้ว!” เมื่อดึงตัวเฮโรไม่ออกชาไหมจึงหันไปบอกหญิงสาวร่างเล็กอย่างแนนซี่ที่ก็ยอมหยุดฝีเท้าที่กำลังจะเดินเข้าไปหาเฮโรไว้ทันที

“พี่รู้จักกับเธอเหรอ?”

“รู้จักสิ เธอเป็นเพื่อนฉันชื่อแนนซี่เป็นเจ้าของร้านนี้”

“ห๊า! แล้วทำไมตอนพูดต้องพูดดูห่างเหินกันขนาดนั้นด้วย”

“มันเป็นเวลางานของเธอนี่นา” ชาไหมตอบพลางดันตัวของเฮโรให้ออกจากตัวของเธอจนเขายอมปล่อยมันในที่สุด ส่วนหญิงสาวที่ถูกพูดถึงอย่างแนนซี่ก็ยืนปิดปากหัวเราะออกมาก่อนจะเดินตรงมาดึงคอเสื้อของเฮโรทำเอาเขาถึงกับต้องเม้มปากตัวเองแน่นแล้วกระพริบตาตัวเองถี่ๆ

“สเปคฉันไม่ใช่คนพูดมากอย่างนายและที่ฉันวิ่งควบนายวันนั้นเพราะใครไม่รู้เอาเชือกรองเท้าของฉันไปผูกไว้กับรองเท้านาย และหากฉันไม่วิ่งฉันก็คงถูกนายลากไถลไปกับพื้นแล้ว!!”

ไม่รู้ว่าคืนนั้นใครมันมือบอลเอาเชือกรองเท้าผ้าใบของเธอไปผูกกับรองเท้าเฮโร เธอจึงขยับเข้าไปหาเขาหวังจะให้เขาแก้เชือกให้เพราะมือเธอตอนนั้นถือแก้วเหล้าและขี้เกียจวาง แต่อยู่ๆ หมอนี่ก็เกิดโรคหลงตัวเองเข้าสิงคิดว่าเธอจะไปจูบมั้งถึงได้วิ่งหนีอย่างหน้าตื่นจนเธอต้องวิ่งตามเพราะกลัวจะล้ม

และวิ่งรอบผับจนเชือกมันคลายตัวหลุดเอง จากที่เมาก็คือสร่างเพราะหมอนี่อ่ะ!!