บทที่ 4 บังเอิญหรือตั้งใจ (1/4)

                                                                                4

                                                                     บังเอิญหรือตั้งใจ

            พรึ่บ เสียงอะไรบางอย่างตกลงมาตรงหน้าทำให้อวี้ซีเยว่ที่กำลังนอนอ่านและซาบซึ้งไปกับเรื่องราวความรักระหว่างแม่ทัพหนุ่มและคุณหนูบุตรีหมอหลวงต้องตกใจ

            “พี่เฟยฉี! นี่ท่านปีนเข้าจวนข้าอีกแล้วหรือเจ้าคะ” นางรีบผุดลุกนั่งพร้อมกับจัดอาภรณ์ให้เรียบร้อยหลังจากที่นางนอนกางแข้งกางขาเมื่อครู่

            “ขออภัยที่ทำให้เจ้าตกใจ พี่ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับจวนอวี้ จึงผิดพลาดไปบ้าง”

            “อ๋อ...เจ้าค่ะ เรือนพี่ใหญ่ไปทางนั้นเจ้าค่ะ ให้สาวใช้ข้านำทางไปหรือไม่เจ้าคะ”

            “พี่ขอนั่งจิบชาสักจอกได้หรือไม่”

            “ได้เจ้าค่ะ เจียวลู่ไปยกน้ำชามา” แค่ชาจอกเดียวนางไม่หวงหรอก

            “อย่าได้ลำบาก พี่ขอจิบบรรเทาความกระหายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น” กล่าวจบเขาก็เทน้ำชาใส่จอกชา

            “แต่นั่น...” นางกล่าวยังไม่ทันจบ เขาก็ยกชาจอกนั้นขึ้นจิบ

            “ชารสดี เมื่อครู่เจ้าจะกล่าวอันใด พี่ไม่ทันได้ฟัง”

            “ไม่มีอันใดแล้วเจ้าค่ะ” จะให้กล่าวได้อย่างไรเล่า ว่าจอกที่เขาใช้มันคือจอกชาที่นางเพิ่งใช้ไปเมื่อครู่

            “ขอบคุณสำหรับชารสดี พี่ไม่รบกวนแล้ว ไว้เจอกัน” บุรุษรูปงามกล่าวจบก็เดินออกจากเรือนของนางไป

            เหตุใดสหายของพี่ชายผู้นี้ถึงชอบปีนมาโผล่ที่เรือนของนางกันเล่า เทพเซียนบอกทางผิดหรือว่าเขาเห็นข้างดงามจึงเข้าใจผิดคิดว่าข้าคือนางเอกกันนะ

            “เจ้าค่ะ เอ่อ...พี่เฟยฉีเจ้าคะ จวนอวี้มีประตูนะเจ้าคะ เผื่อท่านยังไม่ทราบ” นางส่งเสียงดังตามหลัง

            มุมปากของคนที่เดินจากมายกยิ้ม ดวงตาดำมีประกายอ่อนโยนพาดผ่านก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

            ดูเหมือนครั้งก่อนสหายของพี่ใหญ่ผู้นี้จะไม่ได้ยินคำกล่าวของนาง ครั้งนี้เขาถึงได้โผล่มาที่เรือนนางอีกครั้ง แสงสีส้มบ่งบอกถึงเวลาใกล้ค่ำทำให้นางที่กำลังจะเดินออกจากเรือนไปหามารดาต้องชะงัก

            เกือบจะเดินชนบุรุษรูปงามเข้าแล้ว

            “คารวะพี่เฟยฉีเจ้าค่ะ ท่านมาหาพี่ใหญ่หรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามคนที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน ซึ่งนางคิดว่าเขาคงจะเดินเข้าประตูเช่นคนปกติแล้ว

            “อืม...ใช่ จะมาคุยเรื่องเร่งด่วนจึงมารบกวนเวลานี้”

            “เช่นนั้นเชิญท่านตามสบายเจ้าค่ะ”

            “แล้วเจ้ากำลังจะออกจากเรือนไปที่ใดหรือ”

            “ใกล้เวลาท่านพ่อกลับมาแล้ว ข้าจึงกำลังจะไปหามารดาที่เรือนเพื่อสนทนาระหว่างรอรับมื้อเย็นเจ้าค่ะ”

            “จวนเจ้ารับมื้อเย็นกันยามใดหรือ”

            ถามเช่นนี้ คือจะได้ไม่รบกวนเวลารับมื้อเย็นของจวนนางใช่หรือไม่

            “หากท่านพ่อกลับถึงจวนปลายยามโหย่ว (17.00-18.59) เราทุกคนก็จะไปรับอาหารพร้อมหน้ากันเจ้าค่ะ”

            “อืม...เช่นนั้นพี่รีบไปหาลู่หมิงก่อน”

            “เจ้าค่ะ...” นางตอบรับก่อนจะชะงักไปเมื่อมือใหญ่ยื่นเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้นิ้วไล้บนแก้มเนียนใสของนาง

            “เมื่อครู่มีคราบอะไรเปื้อนที่แก้มเจ้าก็ไม่รู้ แต่พี่ปัดออกให้แล้ว” กล่าวจบเขาก็ถอนมือออกแล้วถอยห่างก่อนจะเดินจากไป

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางตอบรับก่อนจะส่งยิ้มให้สหายของพี่ชาย ดูเหมือนความสัมพันธ์ของคนจวนอวี้และหยางเฟยฉีพระเอกของเรื่องจะเป็นไปได้ด้วยดี

            เพราะกำลังคิดเรื่องราวการเอาตัวรอดจากความฉิบหาย จึงไม่ทันสังเกตสีหน้าหวาดกลัวของสาวใช้คนสนิท

            ‘คุณหนูเจ้าคะ ท่านไม่ควรหลงเชื่อคุณชายหยาง หน้าท่านไม่มีอะไรติดอยู่ทั้งสิ้น คุณชายหยางแค่อยากกินเต้าหู้ท่านก็เท่านั้น’ แม้จะอยากเอ่ยปากออกไปเพียงใด แต่พอได้เห็นสายตาดุของบุตรชายอดีตแม่ทัพใหญ่ของแผ่นดิน นางจึงไม่กล้าเอ่ยออกไป ปล่อยให้คุณหนูของตนถูกกินเต้าหู้อย่างไม่รู้ตัว

           

            อวี้ซีเยว่นั่งสนทนากับมารดาเพียงไม่นานบิดาก็กลับมาถึงจวน ทั้งสามคนจึงพากันไปรับมื้อเย็นพร้อมกัน แต่พอพบพี่ใหญ่ที่มารออยู่แล้ว นางกลับต้องแปลกใจ

            “ท่านพ่อท่านแม่คงไม่ว่าอะไรใช่หรือไม่ขอรับ หากข้าจะขอให้เฟยฉีอยู่รับมื้อเย็นด้วยกัน หลังจากนี้ข้ามีเรื่องต้องพูดคุยกับเฟยฉีต่อขอรับ” แม้จะรู้ว่าบิดามารดาไม่ว่า แต่อย่างไรเขาก็ควรจะบอกกล่าว

            “เชิญๆ จะว่าได้อย่างไร พวกน้ายินดีที่สหายของลู่หมิงจะมาร่วมโต๊ะด้วย” ท่านเจ้ากรมพิธีการกล่าวอย่างใจดี

            “น้าไม่ว่าหรอก หากจวนเจ้าเงียบเหงา จะมารับข้าวจวนน้าบ้าง น้าก็ยินดี” ฮูหยินอวี้กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

            ทั่วทั้งเมืองหลวงรู้ดีว่าท่านหยางกั๋วกงได้พาฮูหยินออกเดินทางกลับบ้านเดิมทันทีที่ย้ายกลับมาอยู่เมืองหลวง

            ‘ก็มาเยือนจวนผู้อื่นเย็นย่ำเช่นนี้ หากไม่เชิญรับมื้อเย็นด้วยก็เป็นการเสียมารยาทแล้ว’ ในสายตาคุณหนูเล็กอวี้ สหายของพี่ใหญ่ผู้นี้ดีดลูกคิดรางแก้วมาเป็นอย่างดีแล้ว