บทที่ 4 บังเอิญหรือตั้งใจ (3/4)

        “ซีเยว่ เจ้าอย่าได้คิดทำตัวเป็นแม่สื่อให้พี่สาวเจ้า หากบุรุษสตรีไม่มีใจตรงกัน อย่าได้ฝืน” ฮูหยินอวี้กล่าวตักเตือนบุตรสาว

            “พ่อเห็นด้วย หากต้องแต่งกันเพราะถูกบังคับมิแคล้วจะต้องทนทุกข์ เพราะเป็นเช่นนั้นพ่อกับแม่เจ้าจึงอยากให้ลูกทั้งสามคนได้แต่งกับคนที่พึงใจ” ท่านเจ้ากรมพิธีการกล่าว เขากับฮูหยินตกลงกันแล้วว่าจะไม่บังคับบุตรทั้งสาม

            ‘จวนอวี้ช่างน่าอยู่ หากข้าแต่งเข้าจวนนี้ คงพบเจอแต่ความสุขชั่วชีวิต’ บุรุษที่แสร้งกล่าวว่ากินต้นหอมได้แล้วครุ่นคิดพลางใช้ตะเกียบโกยข้าวให้ขึ้นมาอยู่ด้านบนซ่อนต้นหอมไว้ก้นชามอย่างแนบเนียน

            “เจ้าค่ะท่านพ่อท่านแม่” อวี้ซีเยว่ตอบรับก่อนจะก้มหน้าคีบข้าวเข้าปากเพื่อซ่อนสายตาเจ้าเล่ห์เอาไว้ ซึ่งคนเป็นพี่สาวลอบมองอย่างรู้ทัน

            ‘หากผู้ตรวจการโจวมีใจให้พี่มากพอ พี่ก็จะยอมรับเขามาเป็นพี่เขยเจ้า’ อวี้ลู่เสียนคิด บุรุษผู้นั้นก็ไม่ได้แย่เท่าใดนัก การพูดจาของเขาแม้จะเป็นกันเองกับนางแต่ก็ให้เกียรติ ทั้งเขายังเป็นบุรุษที่ดีไม่น้อย

            “แม่ว่าจะถามพวกเจ้าว่าอีกเจ็ดวันข้างหน้าพวกเจ้าสามคนพี่น้องจะไปงานเลี้ยงฉลองย้ายเข้าจวนกับแม่หรือไม่”

            “จวนของผู้ใดหรือขอรับ”

            “จวนข้างๆ เรานี่แหละ เขาเพิ่งส่งเทียบเชิญมาแต่ไม่ได้บอกว่าเป็นจวนของตระกูลใด”

            “สร้างเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ ช่างรวดเร็วเสียจริง” คงเป็นตระกูลที่ร่ำรวยไม่น้อย

            หากจวนนี้มีบุตรชายวัยพร้อมแต่งงานข้าไปเกี้ยวบุรุษดีหรือไม่ แต่งเข้าจวนข้างๆ มีอะไรก็วิ่งกลับจวนตัวเองได้ ช่างดีไม่น้อย

            “คงเป็นตระกูลคหบดีที่ร่ำรวยมากขอรับ ถึงได้สร้างจวนเสร็จเร็ว” อวี้ลู่หมิงกล่าวพลางปรายตามองสหาย

            “พวกเจ้ายังไม่ได้ตอบแม่ว่าจะไปด้วยหรือไม่”

            “ไปสิเจ้าคะ พวกเราทั้งสามคนจะไปกับท่านแม่เจ้าค่ะ” อวี้ซีเยว่ตอบรับตาเป็นประกาย

            “เจ้าช่างกระตือรือร้นแปลกๆ” อวี้ลู่เสียนหันมามองนาง

            “ข้าแค่อยากทำความรู้จักเรือนข้างเคียง เผื่อมีอันใดให้ช่วยเหลือเจ้าค่ะ” บุตรสาวคนเล็กตอบพลางคีบอาหารส่งเข้าปาก

            บทสนทนาเรื่องเรือนข้างเคียงที่กำลังจะมีคนย้ายเข้ามาอยู่จบลงเพียงเท่านั้นก่อนที่ทุกคนพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันในเรื่องอื่นโดยที่สหายของบุตรชายคนโตที่ร่วมโต๊ะด้วยออกความเห็นเสริมเป็นระยะ

            การอ่านหนังสือนิยายรักน้ำเน่าระหว่างบุรุษผู้เพียบพร้อมและหญิงงามผู้แสนดี ทำให้นางหายเบื่อหน่ายไปได้ไม่น้อย จะลอบออกไปจากจวนก็ไม่ได้เพราะทางหมาลอดที่นางใช้มุดออกไปตกปลาที่สวนร้างนอกเมืองถูกซ่อมแซมเรียบร้อยแล้ว

            คิดแล้วก็มีโทสะหากไม่เพราะในวันนั้นระหว่างที่กำลังรับมื้อเย็นกันอยู่ สหายของพี่ใหญ่ไม่กล่าวว่าเห็นสุนัขตัวใหญ่มุดรั้วที่ผุพังเข้ามาในจวน ทำให้มารดาที่กำลังตามหาคนร้ายขโมยเนื้อตากแห้งจากลานตากอาหารที่หลังห้องครัวรู้ถึงการเข้ามาของคนร้าย นำไปสู่การซ่อมแซมและปิดตายทางหนีออกไปเที่ยวเล่นของนาง

            สุดท้ายนางจึงต้องมานั่งอ่านเรื่องราวความรักน้ำเน่าและไม่สามารถวางลงได้ จนปลายยามห้าย 21.00-22.59) นางก็ยังจุดเทียนเพื่ออ่านต่อให้จบ

            “คุณหนูเจ้าคะ หยุดอ่านได้แล้วเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะปวดตาเอา”

            “เจ้าไปนอนเถิด อีกประเดี๋ยวข้าก็จะอ่านจบแล้ว”

            “แต่ว่า...”

            “เจียวลู่ ถ้าเจ้ายังชวนข้าสนทนาเช่นนี้ ข้าก็จะเข้านอนช้าไปอีก”

            “เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าไม่รบกวนคุณหนูแล้ว แต่ถ้าท่านปวดตาขึ้นมาข้าคงต้องรายงานฮูหยินตามจริง” เอาผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดในจวนมาอ้างคุณหนูของนางน่าจะเชื่อฟังบ้าง

            “...”

            “คุณหนู!”

            “...” อวี้ซีเยว่เลิกสนใจสาวใช้แล้วตั้งใจอ่านนิยายตรงหน้าให้จบ

            เมื่อสาวใช้คนสนิทคิดว่าห้ามไปก็ไม่ได้เรื่อง จึงล่าถอยและออกจากห้องไปเอง

            “อย่าอ่านตำราตอนกลางคืน จะทำให้ปวดตารู้หรือไม่” เสียงทุ้มของบุรุษทำให้คนที่กำลังจดจ่ออยู่กับเนื้อหาน้ำเน่าสะดุ้งเฮือก

            “ท่าน! พี่เฟยฉี ท่านเข้ามาในเรือนนอนข้าได้อย่างไร”

            “พี่เห็นหน้าต่างเปิดอยู่ จึงเดินมาดูเห็นเจ้ากำลังนั่งอ่านหนังสือท่ามกลางแสงเทียน จึงเข้ามาทักทาย”

            “ท่านเข้ามาทักทายข้าทางหน้าต่างที่เปิดอยู่?” ลอบเข้าจวนผู้อื่นยามวิกาลจะเรียกทักทายได้หรือ

            “ถูกแล้ว”

            “นี่ท่านปีนเข้าจวนอวี้อีกแล้วหรือเจ้าคะ เหตุใดไม่เดินเข้าทางประตูจวนล่ะเจ้าคะ”