เข้าสู่ระบบแชร์
3.นักเดินทาง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-03 10:42:17เอาล่ะ มาลองเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ ที่มันเกิดขึ้นมาแล้วก่อน ฉันไม่ควรแต่งงานกับแอชตันอีกครั้ง นี่คือเรื่องเร่งด่วนที่ควรทำที่สุดในตอนนี้ เพียงแต่เพราะว่าแอชตันคือตระกูลแกรนด์ดยุคเนี่ยนะสิ เขาไม่ได้มีเงินทองและอำนาจมากเทียบเท่าตระกูลทีเซียส แต่ถึงอย่างนั้นในสายตาของประชาชนของที่นี่ อย่างไรเสียตระกูลทีเซียสก็ไม่สามารถหักหน้าตระกูลจามินได้..
การยกเลิกพิธีหมั้นหมายนั้นอาจจะไม่ง่ายอย่างที่คิด..ไม่สิ หากว่าเป็นท่านพี่มาทอสแล้วละก็ ท่านพี่จะต้องยกเลิกการหมั้นหมายในทันทีที่เธอบอกว่าไม่อยากจะแต่งงานกับแอชตันแล้ว แต่ผลที่ตามมาคือเกียรติและชื่อเสียงของทีซียสที่จะต้องเสียไป.. การตัดสินใจหมั้นหมายกับแอชตันมันคือความคิดและการกระทำโง่ๆ ของเธอ ที่ครั้งหนึ่งเคยหลังรักเขาจนหูหนวกตาบอด และในครั้งนี้เธอจะต้องแก้ไขเรื่องราวที่เธอก่อเอาไว้ โดยไม่ให้กระทบกระเทือนชื่อเสียงของทีเซียสและของท่านพี่มาทอส เฟรญ่าตั้งใจเอาไว้แล้วว่าในครั้งนี้ ชีวิตของเธอจะต้องไม่เหมือนเดิม.. “ออกเดินทาง? ให้ตายเถอะเจ้าจะไปที่ไหนกัน” มาทอสเอ่ยถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตกใจ ครั้งหนึ่งเขาเคยเกือบจะเสียนางไปจากความเคียดแค้นที่ฝังลึกของท่านแม่ และนั่นทำให้เขาดูแลเฟรญ่าอย่างดีมาโดยตลอด “เพราะแกรนด์ดยุคใช่หรือไม่ หากว่าเจ้าไม่อยากจะแต่งงานกับเขาก็แค่บอกมาสิ เรื่องนั้นพี่ทำให้เจ้าได้อยู่แล้ว ทำไมจะต้องหาเรื่องออกเดินทางไปอีก เพราะไม่ต้องการให้ทีเซียสเสียชื่อเสียงอย่างนั้นหรือ เฟรญ่า..เจ้าสำคัญกับพี่มากกว่าชื่อเสียงและเงินทองอีกนะ” เธอไม่สามารถปิดบังความคิดกับท่านพี่ได้เลยสินะ เฟรญ่าพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ “ข้าไม่เคยได้ออกไปจากเมืองหลวงเลยค่ะ ท่านพี่เคยถามว่าข้าอยากจะทำอะไรมากที่สุดนี่นา..และในยามนี้ข้าคิดว่าตัวเองมีเรื่องที่อยากจะทำมากที่สุดแล้ว นั่นคือการเป็นนักเดินทาง..ข้าอยากจะชื่นชมท้องฟ้า ทุ่งหญ้าที่แปลกใหม่ สายลมร้อนที่ให้ความรู้สึกแตกต่างกันในแต่ละสถานที่..ข้าอยากเป็นนักเดินทางจริงๆ นะคะ” เจนนีสเอื้อมมือไปจับมือของสามีตัวเองเอาไว้ “เรื่องนี้ให้ข้าพูดคุยกับเฟรญ่าเองได้ไหมคะ” มาทอสเบนสายตามองไปทางอื่น สิ่งเดียวที่เขาไม่อยากต่อสู้ด้วยคือภรรยาและน้องสาวเพราะไม่ว่าจะต่อสู้ด้วยกี่ครั้ง เขาล้วนแล้วแต่พ่ายแพ้ทั้งนั้น “พี่เป็นห่วง..แต่หากว่านั่นคือความต้องการของเจ้า พี่ก็ไม่ว่าอะไรหรอก” มาทอสลุกขึ้นก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้องนี้ เขาเปิดโอกาสให้เจนนีสและเฟรญ่าได้พูดคุยกัน ส่วนตัวเขานั้นจะต้องทำการส่งจดหมายไปยกเลิกการหมั้นกับแกรนด์ดยุค เขาไม่ได้สนใจเรื่องที่ว่าอีกฝ่ายยศใหญ่กว่าอะไรเลย เพราะหากน้องสาวของเขาไม่ชอบใจ..จามินก็เป็นได้แค่ทางผ่านเท่านั้น “ส่งจดหมายนี่ไปให้แกรนด์ดยุค แล้วก็รอคอยจดหมายประทับตรามาด้วย” พ่อบ้านก้มหน้าลงเพื่อรับคำสั่งของท่าน ดยุค..ทำไมกันนะ เขาถึงรู้สึกว่าการรอคอยจดหมายประทับตราของแกรนด์ดยุคมันน่าจะยุ่งยากมาพอสมควร “หากเขาไม่คิดยกเลิกการหมั้นหมายในครั้งนี้ก็บอกไปว่า..ธุรกิจเหมืองเพชรที่เรากำลังจะเจรจากัน ข้าจะถอดถอนชี่อของจามินออกจากชื่อของผู้ร่วมหุ้น..” “ครับท่านดยุค” จามินถึงแม้ว่าจะเป็นถึงตระกูลแกรนด์ดยุค แต่ถึงอย่างนั้นตระกูลที่แสนเก่าแก่นี้ก็ขาดเงินทุนมหาศาลทีเดียว เพราะในครั้งนี้ แกรนด์ดยุคไม่ได้ผิด ผู้ที่ขอหย่าเป็นทางเขา มาทอสจึงไม่ได้ลงมือทำร้ายหรือว่าทำลายอะไรที่เป็นของจามิน แต่หากว่าทำถึงขั้นนี้ยังไม่ยอมหย่า..ดูท่าว่าครั้งหน้าจะต้องเล่นแรงมากกว่านี้แล้วละสิ “แล้วจะไปเมื่อไหร่กัน?” เฟรญ่าส่งยิ้มให้กับพี่เจนนีส “เร็วที่สุดเลยค่ะ ข้าอยากจะไปจากที่นี่สักพัก..” เธอจะแก้แค้นจามินอย่างแน่นอน แต่เพราะในยามนี้จิตใจของเธอมันได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงจากเรื่องราวในครั้งอดีต เฟรญ่าต้องการเวลาสักพักที่จะอยู่กับตัวเอง เธอเคยเชื่อมั่นในเรื่องของความรักอย่างแรงกล้าแต่ทว่าในยามนี้เฟรญ่าไม่มีความศรัทธาในความรักเลย..ความรักมันมีอยู่จริง แต่มันอาจจะไม่ได้มีเอาไว้สำหรับเธอ “พี่ไม่รู้ว่าเจ้าพบเจอเรื่องอะไรมา แต่ที่นี่คือบ้านของเจ้าเสมอนะเฟรญ่า หากเหนื่อยหรือรู้สึกว่าต้องการใครสักคน เจ้าช่วยกลับมาที่นี่แล้วมาหาพี่ได้ไหม หรือหากว่าเจ้าไม่มีแรงมากพอในการเดินทางกลับมา แค่ส่งจดหมายมาหาพี่ พี่จะไปรับเจ้ากลับมาเอง” ขอบตาของเฟรญ่ามันร้อนผ่าวไปหมดเลย ท่านพี่เจนนีสเป็นแบบนี้เสมอเลย เธอรู้สึกว่าพี่ชายของเธอโชคดีเสมอที่ได้คนอย่างท่านพี่เจนนีสเป็นภรรยา “ข้าจะส่งจดหมายมาบ่อยๆ นะคะ” “แจสเปอร์กับจูเวลคงคิดถึงเจ้าน่าดู..ช่วยส่งจดหมายมาหาพวกเขาด้วยนะ” เฟรญ่ายกมือขึ้นมาโอบกอดท่านพี่เจนนีสเอาไว้ เพราะแบบนี้ใช่ไหมเธอถึงมองโลกในแง่ดีไปซะหมด เพราะว่าครอบครัวของเธอมันอบอุ่นมากเสียจนเธอคิดว่าในทุกบ้านและทุกครอบครัวจะมีบรรยากาศเช่นเดียวกันกับที่นี่.. เฟรญ่ามองคฤหาสน์ที่แสนใหญ่โตและหรูหราทางหน้าต่างของรถม้า กว่าเธอจะร่ำลาพี่ชายและหลานตัวน้อยทั้งสองคนได้ก็ทำใช้เวลานานมากทีเดียว ครั้งหนึ่งบรรยากาศเช่นนี้ก็เคยเกิดขึ้นในวันที่เธอแต่งงานแล้วต้องย้ายไปอยู่ที่แกรนด์ดัชชีการปกครองของจามิน ในวันนั้นเธอนั่งรถม้าออกมาและแอชตันกุมมือของเธอเอาไว้แนบแน่น “ไม่เป็นไรนะเฟรญ่า..ที่จามินเจ้าเองก็จะเป็นครอบครัวของข้า เพราะอย่างนั้นไม่ต้องเศร้าไปหรอก” เหอะ! ครอบครัวอย่างนั้นหรือ? แม่และน้องสาวของเขาเกลียดชังเธอจะตายไป แต่คนพวกนั้นกลับใช้เงินของทีเซียส อย่างสบายใจ มันช่างน่าสะอิดสะเอียนชะมัดเลย ................. “เราต้องหาที่พักแล้วครับหัวหน้า..” แววตาสีทับทิมของเขาปรายตามองไปยังเมืองเล็กๆ ที่อยู่ภายในหุบเขา เมืองนี้เป็นเมืองที่อยู่ในหุบเขาแต่ทว่าเรื่องความปลอดภัยนั้นเชื่อถือได้ เพราะว่าเจ้าเมืองเป็นอดีตอัศวิน และเพราะขึ้นชื่อเรื่องความปลอดภัยทำให้นักเดินทางมากมายต่างมาพักผ่อนที่นี่ เขาเองก็เช่นกัน เพียงแค่เขาไม่ได้มาพักผ่อน แต่เขามาหาทางทำลายเมืองนี้ต่างหาก.. “เอาตามที่เจ้าว่าเลย หาที่พักนอนเอาแรงหลังจากนั้นก็สืบเส้นสายของทหารยามให้เรียบร้อย..เราจะพักอยู่ที่นี่สักระยะ" จนกว่าที่เมืองแห่งนี้จะเป็นทะเลเพลิง เขาเองก็ไม่อยากจะทำอะไรแบบนี้แต่ค่าจ้างที่ได้รับมามันสมน้ำสมเนื้อมาเลยนะสิ “ครับท่านมาร์เซล..” มาร์เซลชี้ไปยังโรงแรมที่ดูสะอาดสะอ้านมากที่สุดในเมืองนี้ “พักที่นี่เป็นไง ข้าเหนื่อยแล้วเดม่อนเดินเข้าไปติดต่อเรื่องห้องพักหน่อยสิ”
บทล่าสุด
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.20 ตามใจข้าหน่อยสิครับ (จบบริบูรณ์)
มาร์เซลพึ่งรู้ว่าการนั่งเรือสำเภามันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยแม้แต่นิดเดียว เขาออกเดินทางมายังเมืองทางใต้พร้อมกันกับเฟรญ่า นี่คือการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของเราก่อนที่เขาจะกลับไปทำงานในตำแหน่งดยุคอย่างเป็นทางการ เราทั้งคู่เคยพูดเอาไว้ว่าอยากจะล่องเรือมาเที่ยวที่เมืองทางใต้มาชมทะเลที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และในยามนี้เราก็กำลังอยู่กลางทะเลบนเรือสำเภาที่ค่อนข้างจะเป็นพื้นที่ส่วนตัว เพราะว่าเขาเหมาเรือลำนี้เอาไว้ เพื่อมากับเฟรญ่าเพียงแค่สองคนเท่านั้นแต่เขาอาเจียนไปสิบรอบแล้วเห็นจะได้ เพราะเขาไม่เคยนั่งเรือมาก่อน“ออกมานั่งมองทะเลดูไหม เผื่ออาการของเจ้าจะดีขึ้น”อันที่จริงแค่ได้มองหน้าสวยๆ ของเธอก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นแบบมากๆ แล้ว เขาจับมือของเฟรญ่าเอาไว้ก่อนจะซบใบหน้าลงไปบนไหล่ของเธอ“รักนะครับ..รักที่สุดเลย”เฟรญ่าไม่รู้ว่าเพราะอายุที่เขาเด็กกว่ามันเกี่ยวข้องด้วยรึเปล่า แต่เขาทำให้เธอรู้สึกราวกับมีลูกสุนัขตัวใหญ่ที่กำลังออดอ้อนเธอตลอดเวลา มาร์เซลติดการสัมผัสมากๆ เขาจะต้องจับมือหรือไม่ก็กอดและหอมแก้มเธอตลอดเวลา และเธอเองก็ชื่นชอบการแสดงความรักเช่นนั้นมากทีเดียว เฟรญ่าจึงไม่เคยผลักไสหรือว่าดุเขาในเร
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.19 เดี๋ยวข้าจะทำต่อเอง NC
บอกตามตรงว่านี่คงจะเป็นงานแต่งที่เจ้าสาวสบายมากที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้ เฟรญ่าแทบไม่ต้องจัดเตรียมอะไรเลยเพราะว่าพี่เจนนีสและลิเวียจัดเตรียมเอาไว้ให้อย่างเรียบร้อยหมดทุกอย่างแล้ว เธอเพียงสวมชุดเจ้าสาวที่แสนงดงามและเข้าร่วมงานแต่งเท่านั้นเองเฟรญ่าหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อมาร์เซลพาเธอออกมาจากงานแต่งที่แสนยิ่งใหญ่ เขาพาเธอมาที่คฤหาสน์ฮอร์ตันที่เราพึ่งได้รับมาเป็นของขวัญแต่งงาน และในห้องนอนก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ มันทั้งหอมหวานและเย้ายวนมากทีเดียว“เจ้ากำลังข้ามขั้นพิธีแต่งงานอยู่นะมาร์เซล เราไม่ควรด่วนชิงเข้าหอก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่ม..”เขาส่งยิ้มให้เธอในขณะที่กำลังถอดกระดุมเสื้อของตัวเองออกมา เขาอดทนมานานมากพอสมควร อดทนแล้วอดทนอีกเพราะว่าเฟรญ่าพึ่งจะฟื้นขึ้นมาจากอาการบาดเจ็บ เพราะอย่างนั้นเขาจึงไม่ได้แตะต้องเธอเลย แต่วันนี้เขาอดทนไม่ไหวอีกแล้ว“ไม่เห็นจะต้องสนใจแขกที่เข้ามาร่วมงานเลยนี่ นี่คืองานแต่งของเราและข้าอยากอยู่กับท่าน..เข้าหอเร็วหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกครับ หรือว่าพี่กังวล"เฟรญ่าดึงผ้าคลุมหน้าของเธอออกไป เธอไม่ได้ยืนมองมาร์เซลถอดชุดอยู่เฉยๆ แต่เธอเองก็ถอดชุดเดรสแต่งงานออกเช่
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.18 จะรีบไปไหน
บัตรเชิญของงานแต่งเลดี้ทีเซียส วีรสตรีที่ร่วมการกอบกู้เดียลอร์ลนั้นถูกส่งให้แก่ขุนนางมากมายในจักรวรรดิ บอกตามตรงว่าในตอนที่เฟรญ่าเห็นชื่อและรูปวาดของตัวเองเด่นหราอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์เธอค่อนข้างตกใจมากพอสมควร เพราะเธอไม่คิดว่าเรื่องที่มาร์เซลกล่าวออกมานั้นมันจะเป็นเรื่องจริง“ให้ตายเถอะ ข้ารับมือกับคำว่าวีรสตรีอะไรพวกนั้นไม่ไหวจริงๆ”ลิเวียหัวเราะออกมา“เจ้าคู่ควรกับมันนะเฟร เรื่องความรักที่แสนอบอุ่นนี้ก็ด้วย มาร์เซลคือบุรุษที่ดีมากทีเดียว”ลิเวียกล่าวพร้อมกับสวมสร้อยคอที่มีสีเดียวกับดวงตาของเฟรญ่าลงไปบนลำคอยาวระหง เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอแต่งงานแล้ว เฟรญ่าคือสตรีที่งดงามมากๆ ในสายตาของลิเวีย เราพบเจอกันเพราะพี่เจนนีสมาทำงานที่ทีเซียสและพี่สาวก็ร้องขอให้เธอมาเป็นเพื่อนกับเฟรญ่า เพราะสงสารที่เฟรญ่าอยู่คนเดียวในคฤหาสน์ที่แสนกว้างใหญ่ และนั่นทำให้ลิเวียได้มาพบเจอกับคาร์เตอร์ จนได้แต่งงานและเป็นจักรพรรดินีทุกวันนี้เพราะความสามารถของเฟรญ่าเลยเธอถึงได้มีความสุขมากๆ ในช่วงเวลาที่เฟรญ่ากำลังจะได้แต่งงาน เพราะมันเหมือนกับว่าครั้งนี้เป็นเธอแล้วนะที่ได้ส่งเฟรญ่าไปให้ถึงฝั่งฝันกับความรักที่ดีงา
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.17 ท่านอา
มาทอสพาเฟรญ่าและเจนนีสเดินทางกลับมาที่เมืองหลวงพร้อมกันในอีกสองสัปดาห์ต่อมา คาร์เตอร์ตั้งขบวนเพื่อรอรับการกลับมาของเฟรญ่า ทันทีที่เธอเดินลงมาจากรถม้า คาร์เตอร์ก็พุ่งตัวเข้าไปกอดเฟรญ่าเอาไว้มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นมา และหนึ่งในเรื่องราวเหล่านั้นมันกำลังสั่นคลอนพี่ชายที่แสนกล้าหาญของเธออย่างหนักเลยสินะเฟรญ่าพบเจอคาร์เตอร์ในครั้งแรกตอนที่เธออายุสิบสี่ปี เขาคือองค์รัชทายาท ตามสายเลือดแล้วท่านพี่มาทอสคือน้องชายขององค์จักรพรรดิผู้เป็นพ่อของคาร์เตอร์ เราทั้งคู่จึงถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันและสนิทสนมกันมากทีเดียว เพราะแผลในใจที่เคยได้รับจากแม่เลี้ยงทำให้เฟรญ่านั้นหวาดกลัวผู้คนเป็นอย่างมาก อีกทั้งท่านพี่มาทอสก็งานยุ่งมากเพราะในช่วงเวลานั้นท่านพี่มาทอสรับตำแหน่งดยุคมาจากท่านพ่อแล้ว ทำให้เขาไม่มีเวลามาคอยดูแลน้องสาวต่างแม่สักเท่าไหร่นัก ผู้ที่ดูแลและสนิทสนมกับเฟรญ่ามากที่สุดคือคาร์เตอร์ ลูกพี่ลูกน้องของเธอ เขาพยายามเข้าหาเธอในทุกวัน ชวนเธอออกไปข้างนอก และเป็นผู้ที่พาเธอก้าวเดินไปยังงานเลี้ยงในแวดวงสังคม“ฟังนะเฟร จะไม่มีใครหน้าไหนกล้าดูถูกเจ้าทั้งนั้น พี่จะปกป้องเจ้าเองเพราะอย่างนั้นไม่ต้องกังวลหรื
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.16 เหมาะสม
เมื่อเฟรญ่าทำท่าไม่เชื่อ มาร์เซลก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เขาจับมือเธอพร้อมกับพาเธอวิ่งไปยังงานเทศกาลของเดียลอร์ลที่ในยามนี้มีชาวบ้านมากมายกำลังเต้นรำอยู่ตามท้องถนน บนใบหน้าหล่อเหลานั้นมีรอยยิ้มฉายชัดอยู่ มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ดวงตาของเฟรญ่านั้นพร่ามัวไปในทันทีราวกับว่ารอยยิ้มของเขามันแฝงไปด้วยเวทมนตร์แค่เขายิ้มก็ทำให้หัวใจของเธออ่อนลงยวบยาบ ฝ่ามือของเราเกาะกุมกันไว้โดยไร้คำพูด มาร์เซลหยุดเดินพร้อมกับหมุนตัวมาหาเธอ เขายกมือขึ้นมาจับเอวของเธอเอาไว้ ก่อนจะยกขึ้นเล็กน้อยแล้วพาเธอหมุนตัวตามจังหวะของเครื่องดนตรีพื้นเมือง เฟรญ่าหยักยิ้มขึ้นมาในทันที หัวใจของเธอมันเต้นผิดจังหวะในทุกครั้งที่อยู่กับเขา มันคือความรักที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายเช่นไร แต่ในยามที่เธอมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา มันทำให้เธอมีความสุขได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย บางทีความหวังของเธอก็เป็นเรื่องง่ายๆอย่างเช่นการคาดหวังให้มาร์เซลมีความสุขตลอดไป..“เวลาที่ท่านยิ้มออกมามันสวยมากเลยนะครับ..”ในวันที่พบเจอกันครั้งแรก เขาก็เชื่อมั่นในพรหมลิขิตในทันทีว่าคนรักของเขาจะต้องเป็นเธอเท่านั้น บางสิ่งในอกค่อยๆ แผ่ซ่านออกมา หัวใจที่เย็นย
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.15 อย่าเสียใจเลย
งานเทศกาลในครั้งนี้จัดขึ้นมาในฤดูที่กำลังปลูกพืชผล เมืองเดียลอร์ลนั้นได้รับผลกระทบเป็นวงกว้างเพราะอย่างนั้น บารอนดีแลนจึงหารือกับชาวบ้านจัดงานนี้ขึ้นมา เพื่อให้บรรยากาศในเดียลอร์ลนั้นดีขึ้นมา ก่อนหน้านั้นกับบางคนที่เผชิญหน้ากับความสูญเสีย พวกเขาไม่อยากแม้แต่จะหายใจต่อไปดีแลนรู้สึกผิดกับชาวเมืองมากทีเดียว กับการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเขา เพราะอย่างนั้นเขาจึงพยายามที่จะฟื้นฟูเดียลอร์ลขึ้นมาใหม่เพื่อให้ที่นี่กลับมามีบรรยากาศที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเช่นเดิมเฟรญ่าเดินไปบนถนนหนทางที่เต็มไปด้วยนักเดินทาง ไม่ว่าจะถามเธอสักกี่ครั้ง เฟรญ่าก็ยังคงตอบได้ในทันทีว่าเดียลอร์ลคือเมืองที่เธอชอบมากที่สุด ความธรรมดาของที่แสนพิเศษ“ไม่เจอกันนานเลยนะเฟร..”ดีแลนเดินเข้ามาทักทายเฟรญ่าด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม“อื้ม ที่นี่เหมือนเดิมเลยนะคะ เหมือนเดียลอร์ลที่ข้ารู้จัก”เฟรญ่าจุดยิ้มที่แสนงดงามบนใบหน้าของเธอ เธอคิดว่าดีแลนเองก็คงจะได้รับผลกระทบทางจิตใจเช่นเดียวกัน“ขาของเจ้า..มันหายดีเป็นปกติแล้วสินะ”เฟรญ่าก้มมองเท้าของตัวเอง เธอพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างในยามที่ไ
