로그인공유
7. คู่อริ
최신 업데이트:
2025-08-24 12:00:30“เสียดายไหมที่ยังไม่ตาย”
“น่าจะเสียดายอยู่หรอกรี อับอายขายขี้หน้าคนเปล่า ๆ”
เสียงแหลมปรี๊ดของหญิงสาวสองคนลอยมาเข้าหูพิริยาระหว่างกำลังเดินออกมาจากบ้านของลุงคำปัน เธอเหลียวหลังมองที่มาของเสียงก็พบกับหญิงสาววัยรุ่นอายุใกล้เคียงกับเธอสองคนที่กำลังพูดลอยหน้าลอยตาและส่งสายตาหยันมาให้
อ๋อ..คู่อริของเจ้าของเดิม พิริยาทบทวนความทรงจำอยู่ครู่ก็นึกออก ผู้หญิงทั้งสองคนนี้จะชื่อชบาและนารี อายุสิบหกปีเท่ากับปิ่นแก้ว
นารีเป็นน้องสาวของมานะ เมื่อทราบว่าพี่ชายคบหากับปิ่นแก้วที่มีฐานะยากจน นารีจึงรู้สึกไม่พอใจเช่นเดียวกับพ่อและแม่ของเธอ หากได้เจอปิ่นแก้วยามใดไม่พ้นจะพ่นคำดูถูกเย้ยหยันอยู่ตลอดเวลา เจ้าของร่างเดิมเป็นคนหัวอ่อนและนิสัยขี้อาย จึงได้แต่ยอมก้มหัวให้นารีอยู่ตลอดเพื่อไม่ให้มีปัญหากระทบกระทั่งกัน
ส่วนชบานั้นเป็นลูกไล่ของนารีมาตั้งแต่เด็ก เพราะครอบครัวของนารีมีฐานะดี ชบาจึงมีนิสัยชอบประจบเอาใจ เมื่อเห็นนารีไม่ชอบปิ่นแก้ว ชบาก็พร้อมที่จะไม่ชอบด้วย
“หรืออาจจะไม่เสียดายก็ได้นะ ถ้าตายไวก็อดอ้อนพี่ดินเลยน่ะสิ” น้ำเสียงของนารีมีความกรุ่นโกรธและหึงหวงผสมกันอยู่
“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ดินออกจะฉลาด รับรองไม่ตกหลุมนังตัวซวยนี่หรอก”
พิริยามองตรงไปทั้งคู่อย่างเบื่อหน่าย ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ต่อล้อต่อเถียงด้วยเพราะมีเรื่องให้ต้องคิดอยู่เต็มหัว เธอจึงเพียงแค่ส่งสายตาหยันมองกลับไปให้ทั้งคู่ ก่อนที่จะหมุนตัวเดินตรงไปที่บ้านของตัวเอง
“ทำไม รับความจริงในความเป็นตัวซวยไม่ได้เหรอ”
พิริยาไม่สนใจฟัง
“นี่ รู้รึเปล่า วันนี้พี่มานะพาพี่โสภา พี่สะใภ้ในอนาคตของฉันมาเที่ยวบ้านด้วยนะ หล่อนสนใจไปดูไหมว่าพี่โสภาของฉันสวยแค่ไหน”
พิริยายังคงเดินเฉยแบบไม่สะดุ้งสะเทือน
เมื่อเห็นอาการเมินเฉยของปิ่นแก้ว นารีก็ยิ่งหงุดหงิด เธอคือลูกสาวคนเล็กของบ้านที่พ่อและแม่ต่างเฝ้าคอยเอาอกเอาใจเสมอมา เธอไม่คุ้นชินกับการถูกละเลยเหมือนไม่ได้รับความสำคัญแบบนี้
“นี่! หยุดนะนังแก้ว” นารีเดินเข้ามากระชากแขนเพื่อหวังให้นางสาวปิ่นแก้วให้หันมาสนใจ
พิริยาใช้สายตาเหยียดมองพร้อมกับเบะปากเบา ๆ “มานี่” ก่อนจับมือนารีและลากให้ไปที่บ่อน้ำซึ่งตั้งอยู่ในบ้านด้วยกัน
“ก..แกจะทำอะไรฉัน” นารีมองบ่อน้ำที่มีความลึกหลายเมตรด้วยความหวาดกลัว “ห..หากแกทำร้ายฉัน พ่อกับแม่ไม่เอาแกไว้แน่”
“คิดไปถึงไหนเนี่ย” พิริยาหัวเราะเสียงดัง ก่อนหยิบน้ำถุ้ง อุปกรณ์ตักน้ำที่ผูกเชือกยาวหลายเมตรโยนลงไปในบ่อ รอจนน้ำเข้ามาเต็มเธอก็รีบสาวเชือกขึ้นมา หลังจากนั้นก็ยื่นน้ำถุ้งที่มีน้ำบ่อใส ๆ จุอยู่เต็มให้นารี
“อะ...ดื่มน้ำก่อน พูดมากเกินไปคอจะอักเสบได้ ขนาดสุนัขที่คนชอบคิดว่าสมองน้อย เวลามันเห่ามาก ๆ มันยังรีบวิ่งไปหาน้ำดื่มเลย” เมื่อเห็นนารียื่นมารับอย่างงุนงง พิริยาอมยิ้มและหมุนตัวเตรียมเดินขึ้นบ้านไป
“กรี๊ดดด...นังแก้ว น..นี่แกด่าว่าฉันโง่ยิ่งกว่าหมาเหรอ” เมื่อหายจากอาการมึนงง นารีก็กรี๊ดออกมาเสียงดังด้วยท่าทางไม่พอใจ
“มีอะไรกัน” แดนดินเอ่ยถามเสียงห้วนมาจากด้านหลัง ทั้งพิริยาและนารีต่างหันมามองไปที่เขา โดยเฉพาะนารี เมื่อเห็นชายที่หมายปอง เธอก็รีบปรับสีหน้าและท่าทางให้สงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่มีอะไรค่ะพี่ดิน แค่มีเรื่องมาถามแก้วนิดหน่อย”
พิริยากอดอกยิ้มขันแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ด้วยไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดให้เสียเวลาชีวิตของตัวเองมากไปกว่านี้
“แก้ว นี่ปลาดุกนา รับเอาไว้สิเผื่อเป็นอาหารเที่ยงนี้” แดนดินไม่ให้ความสนใจชบาและนารีเช่นเดียวกัน เขาหันไปพูดธุระที่ได้รับมอบหมายจากแม่กับปิ่นแก้วแทน
“ดีเลยค่ะ พี่ดิน แก้วกำลังอยากกินปลาดุกปิ้งพอดี แต่พี่ดินช่วยแก้วจุดเตาถ่านได้ไหมคะ แก้วจุดไม่เก่ง” พิริยาเอ่ยเสียงอ้อนนิด ๆ พร้อมกับแสดงท่าทีสนิทสนมกับแดนดินมากกว่าปกติ ในขณะเดียวกันก็แอบส่งสายตาเยาะเย้ยไปให้นารีเบา ๆ เพราะเธอจับสังเกตได้ว่านารีให้ความสนใจในตัวของแดนดินอยู่ไม่น้อย
“ไปเถอะค่ะ กว่าจะสุกก็ทันมื้อเที่ยงพอดี เดี๋ยวแก้วจะแบ่งไปให้ที่บ้านพี่กินด้วย”
“อ้อ..เสร็จธุระของพวกเธอแล้วใช่ไหม ฉันมีเรื่องต้องทำกับพี่ดินอีกเยอะ” พิริยาหันไปถามพร้อมกับยิ้มเยาะสองสาวอยู่ในที
นารียืนตัวสั่นพร้อมกับเขม้นตามองปิ่นแก้วด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด แต่ก็ไม่กล้ากรีดร้องออกมาเสียงดังเพราะมีแดนดินอยู่ด้วย หญิงสาวสะพัดหน้าพรืดพร้อมกับลากชบาเดินออกไปจากบริเวณบ้านของปิ่นแก้วอย่างรวดเร็ว
พิริยาที่เห็นอาการโมโหจนตัวสั่น บวกกับใบหน้าที่คล้ายกำลังอมมะระของนารีจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง โดยมีแดนดินขมวดคิ้วมองอยู่ด้านข้าง
“สองคนนั้นมาหาเรื่องอะไร”
“อ้าว..พี่ก็รู้เหรอ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ตามที่คาดไว้นั่นแหละ ทั้งเรื่องแขวนคอตายกับเรื่องนายมานะอะไรนั่น”
เมื่อเห็นท่าทีการพูดอย่างสบายอกสบายสบายใจของเธอ แดนดินถึงกับเหลือบมองด้วยความฉงน
ปิ่นแก้วดูแตกต่างไปจากเมื่อหลายวันก่อนอย่างเห็นได้ชัด จากคนที่อ่อนแอ อ่อนไหวไปหมดทุกเรื่องโดยเฉพาะเมื่อเจอกับคำพูดติฉินนินทาของคน ปิ่นแก้วก็พร้อมจะนั่งน้ำตาซึมอยู่เป็นวัน ๆ ได้เลยเหมือนกัน
แต่ดูตอนนี้สิ เธอกลับกลายเป็นคนที่ไม่ยี่หระคำพูดว่าร้ายของคนอื่น
แล้วเรื่องของมานะคนรักเก่าของปิ่นแก้วนั่นอีก สาเหตุสำคัญที่ทำให้ปิ่นแก้วแขวนคอตายก็คือเรื่องเขาไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้ทำเหมือนกับกำลังพูดถึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลย
“พี่ดินมองแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“แค่แปลกใจน่ะ เพราะแก้วดูไม่เหมือนคนเดิมที่พี่เคยรู้จัก” แดนดินบอกตามตรง
“แล้วมันดีหรือไม่ดีล่ะ”
“ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี แต่พี่ชอบแก้วที่เป็นแบบนี้นะ ดูเข้มแข็ง สู้คน และปล่อยวาง ทำให้พี่รู้สึกสบายใจว่าแก้วจะสามารถใช้ชีวิตที่ดี ๆ ได้ต่อไป”
“ขอบคุณค่ะ อ้อ..พี่ดินไม่ต้องไปช่วยแก้วจุดเตาหรอก เดี๋ยวแก้วทำเอง”
“อ้าว ไหนบอกทำไม่เป็น”
“ฮ่าฮ่า..แก้วแกล้งนารีเล่นน่ะ พี่ไม่รู้เหรอว่าเธอปลื้มพี่อยู่”
แดนดินอดหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“เอ..หรือว่าจริง ๆ แล้วพี่ก็ชอบนารีด้วย” พิริยาเห็นท่าทีแบบนั้นก็เอ่ยปากล้อเลียนต่อ
“เฮ้ย..บ้า พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“เพื่อนที่เรียนด้วยกันเหรอคะ” เธอเลิกคิ้วสูงด้วยความอยากรู้
“อืม..” แดนดินยกมือเกาท้ายทอยอย่างขัดเขิน
หญิงสาวอดหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางอายเหมือนเด็กของแดนดิน ผู้ชายที่ตามปกติดูเงียบขรึมเป็นผู้ใหญ่เกินอายุแบบเขา เวลาทำท่าทีแบบนี้มันดูทั้งตลกผสมกับความน่ารักอย่างบอกไม่ถูก
“แก้วยินดีกับพี่ด้วยนะคะ” ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากอย่างจริงใจ
“ขอบใจนะ พี่กลับบ้านก่อนล่ะ อ้อ..พี่จะอยู่บ้านอีกแค่อาทิตย์เดียวนะ อยากให้พี่ช่วยงานอะไร โดยเฉพาะงานใช้แรงหนัก ๆ ให้ไปบอกก่อนพี่กลับไปเรียนล่ะ พี่จะได้รีบมาทำให้”
พิริยากล่าวขอบคุณชายหนุ่มและหันมามองปลาดุกเจ้าปัญหาในมือ เธอยังไม่คิดจะทำอะไรกับมันในตอนนี้ คงต้องเอาไปเก็บไว้ในพื้นที่เพื่อไม่ให้เหม็นเน่าก่อนจะนำมาทำอาหารครั้งต่อไป
최신 챕터
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 25. เช่าห้องแถว
บ้านของวิภาวีอยู่ใจกลางเขตเทศบาลเมือง ใกล้สถานที่ราชการทุกแห่ง เดินทางไปมาได้สะดวกมาก บ้านของเธอเป็นบ้านไม้หลังใหญ่สองชั้น เนื้อไม้เงาวับ บ่งบอกถึงฐานะที่มีอันจะกินของครอบครัวนี้ชาตรีทำงานในตำแหน่งระดับสูงของพาณิชย์จังหวัด ประกอบกับที่เกิดมาในครอบครัวฐานะดี จึงเป็นที่นับหน้าถือตามากของบรรดาข้าราชการและผู้คนในตัวจังหวัดส่วนญาดานั้น ถึงแม้จะเป็นเพียงแม่บ้านธรรมดา แต่ก็ต้องออกงานและดำรงตำแหน่งในสมาคมต่าง ๆ ในฐานะภรรยาหัวหน้าส่วนราชการ ประกอบกับพ่อแม่ของญาดาเป็นเศรษฐีระดับต้น ๆ ของจังหวัด จึงค่อนข้างเป็นที่รู้จักและมีชื่อเสียงเช่นเดียวกับสามี“แก้วจะขายขนมอบแบบไหน” ญาดาถามด้วยความสนใจหลังจากได้กินมื้อค่ำและคุยเรื่องสัพเพเหระจนรู้สึกสนิทชิดเชื้อกันมากขึ้น ปิ่นแก้วจึงได้เอ่ยถึงสิ่งที่ตั้งใจจะทำในอนาคตให้ทั้งครอบครัวฟัง“ตอนนี้แก้วคิดไว้ 4 อย่างค่ะ มีขนมปังกระเทียม ทาร์ตไข่ บราวนี แล้วก็คุกกี้นิ่ม”“อาเคยกินแต่ขนมปังกระเทียมกับคุกกี้ แต่คงไม่เหมือนคุกกี้นิ่มของแก้วแน่ ๆ ส่วนอีกสองอย่างอาไม่เคยกิน นึ
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 24. ขายดี
ระหว่างที่ยุ่งกับการขาย เธอก็ไม่พลาดที่จะสังเกตเห็นแหวงและแววมายืนมองด้วยความอิจฉาเป็นระยะ ทำให้เธอรู้สึกสะใจเป็นอย่างยิ่ง ก็ตามประสามนุษย์คนหนึ่งแหละนะส่วนความกลัวที่เคยมีต่อทั้งคู่ไม่ได้เกิดขึ้นอีกแล้วในครั้งนี้ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้ไปแย่งที่ของใครเขา อีกอย่างมีลุงสุขมานั่งคุมเชิงให้ที่หลังร้านยิ่งทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นไปอีก“ปิ่นแก้ว! ใช่ปิ่นแก้วจริง ๆ ด้วย” น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจของหญิงสาววัยรุ่นดังขึ้นที่หน้าร้านเมื่อได้ยินเสียงไม่คุ้นหูเรียกชื่อตนเอง ปิ่นแก้วจึงเขม้นมองไป เธอยืนนึกอยู่ครู่ใหญ่จึงยิ้มออกมาอย่างดีใจวิภาวี สาวน้อยบนรถไฟคนนั้นนั่นเอง“พ่อคะ แม่คะ ใช่ปิ่นแก้วจริง ๆ ด้วย บอกแล้วว่าวิตาไม่ฝาด” วิภาวีหันไปพูดกับทั้งพ่อและแม่ที่เดินตามหลัง“ปิ่นแก้ว นี่พ่อของเรา ส่วนแม่ เธอก็เคยเจอแล้วเมื่อคราวก่อน”ชาตรีและญาดาต่างส่งยิ้มให้ปิ่นแก้วอย่างมีไมตรีจิต หลังจากที่ลูกสาวเล่าเหตุการณ์ในรถไฟให้ฟัง ทั้งคู่ต่างตกอกตกใจและรู้สึกขอบคุณปิ่นแก้วมาโดยตลอดที่ช่วยให้วิภาวี
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 23. ขนมอบ 2
หญิงสาวเดินเข้าร้านเพื่อเลือกซื้อขนมอบ ขนมเค้กไม่มีแบ่งขายเป็นชิ้น เธอจึงเลือกปอนด์เล็กสุด และหยิบคุกกี้กระปุกเล็ก เค้กโรล ขนมปังปอนด์มาอีกอย่างละหนึ่งเพื่อทดสอบรสชาติ“แอะ! แค็ก..” คาวไข่ขั้นสุดเมื่อกลับมาถึงหอพัก เธอได้รีบแกะขนมออกมาชิม ทันทีที่ตักขนมเค้กเข้าปาก ผลที่ได้คือเนื้อเค้กที่หวานจัดและคาวไข่เป็นอย่างมาก ไม่เท่านั้น เนื้อครีมที่ปาดหน้าเค้กค่อนข้างหนัก ทั้งหวานและเลี่ยน เมื่อกัดชิมคำแรกถึงกับคายทิ้งแทบไม่ทัน แล้วทำไมถึงยังขายดีได้ขนาดนี้เค้กโรลก็ให้ความรู้สึกไม่ต่างกัน สำหรับคุกกี้นั้นให้ความรู้สึกหวานเพียงอย่างเดียว ไม่มีความหอมหรือมันของเนยแม้แต่น้อย ส่วนขนมปังปอนด์นั้นสามารถพูดได้เลยว่าขนมปังให้ปลาในยุคที่เธอจากมายังนุ่มมากกว่า แล้วทำไมถึงยังขายดีขนาดนี้ได้อีกแต่ข้อด้อยพวกนี้แหละคือตัวช่วย หากทำขนมออกมาแบบไม่เหลือข้อด้อยพวกนี้ ธุรกิจจะต้องรุ่งโรจน์อย่างไม่ต้องสงสัย ปิ่นแก้วอยู่ในอารมณ์ที่คึกคักถึงขีดสุดเธอรีบหายเข้าไปในพื้นที่และเปิดคลิปวิดีโอเกี่ยวกับขนมยอดฮิตต่าง ๆ ดู ก่อนจะคัดเมนูที่ทำได้ไม
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 22. ขนมอบ 1
“แก้วรู้ค่ะว่าป้าเป็นห่วงแก้วและหวังดีกับแก้วที่สุด แก้วขอบคุณป้ามาก ๆ นะคะ”“ถ้าจะให้พูดตามจริง ตอนนี้แก้วมีเงินพอที่จะส่งทั้งตัวเองและชัยเรียนได้อย่างสบาย แต่ใจแก้วยังไม่อยากเรียนเอง เพราะถ้าเรียนต่อ ม.4 แล้วพอจบ ม.6 ก็ต้องอยากเรียนต่อมหาวิทยาลัยอีก ค่าใช้จ่ายเรียนมหาวิทยาลัยค่อนข้างสูงป้าเองก็รู้นี่คะ แล้วแก้วจะเอาเงินที่ไหนไปเรียนต่อ”“สู้ตอนนี้ หยุดเรียนก่อนสักครึ่งปี สร้างฐานะให้มั่นคง เก็บเกี่ยวเงินให้ได้เยอะ ๆ แล้วค่อยไปเรียน กศน. แก้วว่าน่าจะสบายกว่า”วงเดือนถอนหายใจแรง “แต่เรียน กศน. แล้วเหมือนจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยยากเต็มทีนะแก้ว ป้าเสียดายอนาคต”“ไม่หรอกค่ะป้า ลองเราตั้งใจจริง ไม่ว่าเรียนจบจากไหนก็สามารถสอบเข้าได้ แต่ที่เห็นกันจนชินตาว่าเรียน กศน.แล้วความรู้ไม่พอจะไปต่อมหาวิทยาลัย นั่นเพราะคนเรียน กศน.มีภาระผูกพันค่อนข้างมาก บางคนก็มีครอบครัวอยู่แล้ว ทำให้คิดไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยกันน้อย แต่แก้วไม่มีภาระตรงนี้นี่คะ ภาระอย่างเดียวของแก้วคือต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองให้ได้เยอะ ๆ ถ้า
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 21. ฉันรับประกันเอง 2
วงเดือนใช้มือตบพื้นเรือนเสียงดังด้วยความไม่พอใจ “ยุพินนี่มันเกินไปจริง ๆ รังแกได้แม้กระทั่งเด็ก”“ป้า อย่าโมโหไปเลย เรื่องมันสบช่องให้เขาได้เปรียบก็ต้องปล่อยไป” ปิ่นแก้วพูดปลอบ“ชัย พี่แก้วเค้าไปลงชื่อค้ำประกันเราไว้แบบนี้แล้ว ต่อไปเราต้องระมัดระวังตัว อย่าไปทำเรื่องทำนองนี้จนทำให้พี่เค้าเดือดร้อนอีกนะ ถ้าหิวหรือขาดอะไร ให้มาหาป้ากับลุงก่อน ป้ากับลุงจะช่วยเอง”“ผมขอบคุณพี่แก้วอีกครั้งนะครับที่ช่วย ต่อไปผมไม่กล้าแล้วจริง ๆ” ชิงชัยพูดพร้อมกับมีน้ำตารื้นอยู่เต็ม มันเป็นความรู้สึกทั้งเสียใจบวกกับความอับอายที่โดนประณามในเรื่องนี้“แม่กับพี่แก้วไม่ต้องห่วง ชัยเป็นคนดีจริง ๆ ไม่เคยมีนิสัยชอบขโมย” แดนไทยช่วยรับประกันให้เพื่อนรัก “ต่อไปหลังเลิกเรียนผมจะไปช่วยชัยหาผักป่าไปขายอีกแรง จะได้เอาเงินไปใช้หนี้ที่ติดอยู่ไว ๆ”“นี่แม่ชัยยังสร้างหนี้เพิ่มอีกเหรอ” วงเดือนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ “อาทิตย์หน้าจะเปิดเทอมแล้วด้วย จะมีเวลาไปหาของป่าขายได้ที่ไหน เลิกเรียนก็ใกล้ค่ำแล้ว คงไม่พอหาหรอก”“ชัยไม่เรียนต่อแล้วนะแม่ ไม่มีค่าเทอม”“แล้วแม่ชัยรู้ไหมว่าลูกตัวเองจะไม่เรียนต่อแล้ว” วงเดือนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พ
พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย 20. ฉันรับประกันเอง 1
“ที่น้าพูดมันก็ถูก แต่ควรดูเจตนาเด็กก่อนที่จะกล่าวหา ชัยไม่ได้ตั้งใจขโมยแต่แรกนี่ เขาได้ยินว่าน้าไม่กินแล้ว และกำลังจะเทให้หมา ชัยเขาหิว เขาเลยตัดสินใจไปแบบนั้น”“หล่อนไม่ต้องมาทำหัวหมอ ฉันไม่สนใจ ถึงแม้ฉันจะไม่ต้องการกินแกงนี่แล้ว แต่มันก็ยังเป็นของฉัน ฉันจะให้ใครมันก็เป็นเรื่องของฉัน ในเมื่อฉันตั้งใจจะยกให้หมาแล้ว ไอ้เด็กหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แย่งไปได้ ฉันจะเอาเรื่องไอ้เด็กเหลือขอนี่ให้ถึงที่สุด”เมื่อยุพินพูดจบ ผู้คนที่ยืนรายล้อมต่างส่งเสียงออกมาหลายแนว บ้างก็เห็นด้วยกับยุพิน บ้างก็เห็นด้วยกับปิ่นแก้ว บ้างก็มองดูเหตุการณ์ด้วยความสะใจและสนุกกับคราวเคราะห์ของชัยในครั้งนี้ บ้างก็มีสีหน้าแสดงความเห็นใจเด็กชาย แต่ยุพินไม่สนใจ เธอยังคงตั้งมั่นในความคิดของตน“ตกลงมีเรื่องอะไรกัน” คำแปง ผู้ใหญ่บ้านที่โดนเรียกตัวมาอย่างเร่งด่วน สอบถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อได้ฟังทั้งยุพินและปิ่นแก้วชี้แจงเรื่องราวในมุมมองของตน คำแปงก็ทำสีหน้าหนักใจอยู่ไม่น้อย เรื่องเหมือนจะดูเล็กน้อย แต่ถ้าคิดเป็นเรื่องใหญ่ ก็ดูใหญ่พอตัว โดยเฉพาะในหมู่บ้านที่ไม่เคยเกิดเหตุทำนองนี้มาก่อน“ยุพิน ปล่อยเด็กไปสักครั้งเถอะ อย
