เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 4 เรื่องวุ่นๆ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-24 20:57:57ทิศเหนือพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่วัย 36 ปีเดินเข้ามาตรวจโรงงานเฟอร์นิเจอร์ซึ่งนานๆ ครั้งเขาถึงจะเข้ามาแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าลูกน้องของตนเองนั้นอยู่กันครบทุกคนทั้งที่วันนี้มีนัดว่าจะต้องไปรื้อถอนบ้านหลังหนึ่งซึ่งตกลงซื้อแล้วจะเอาไม้มาทำเฟอร์นิเจอร์ ซึ่งได้นัดแนะกันไว้แล้วเมื่อสัปดาห์ก่อนและมีกำหนดจะรื้อถอนวันนี้
“ทำไมอยู่กันครบล่ะไหนว่าจะไปหรือบ้านตาสัก” พ่อเลี้ยงถามลูกน้องที่กำลังช่วยกันขัดเตียงไม้สักให้ขึ้นเงา
“ตาสักเปลี่ยนใจไม่ขายแล้วครับพ่อเลี้ยง” สมหมายหนึ่งในคนงานตอบ
“ได้ยังไง เงินแกก็รับไปแล้วครึ่งหนึ่งนะ สัญญาก็มี” พ่อเลี้ยงหนุ่มทำหน้าไม่พอใจเท่าไหร่
“แกว่าจะขายทั้งบ้านและที่ดินให้ยายช่อเอื้องครับ”
“นายช่อเอื้องแกจะซื้อไปทำไมบ้านแกก็มีแล้วนะ”
“ก็ตอนนี้หลานสาวแกกลับมาอยู่บ้าน ตาสักก็เลยอยากจะถามขายให้แกอีก เพราะถ้าขายให้ยายช่อเอื้องก็จะได้ขายทั้งที่ดินและบ้านไปพร้อมๆ กัน”
“ฉันเพิ่งรู้นะว่ายายช่อเอื้องแกมีหลานด้วย แล้วหลานแกจะซื้อจริงๆ ใช้ไหม”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”
“แบบนี้งานเราก็ไม่เดินกันพอดี เอาละเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปคุยกับหลานของยายช่อเอื้องเองถ้ามันมีปัญหามากนักฉันก็จะซื้อที่ด้วยเลย”
“พ่อเลี้ยงจะเอาที่มาทำไมครับ” สมหมายถามอย่างแปลกใจเพราะที่ดินของพ่อเลี้ยงก็มีมากมายอยู่แล้ว
“กำลังอยากได้บ้านในเมืองสักหลัง” พ่อเลี้ยงตอบไปแบบนั้นทั้งที่ไม่เคยคิดจะมีบ้านที่ไหนเพราะที่มีอยู่ก็สุขสบายดีอยู่แล้ว
ตอนนี้พ่อเลี้ยงหนุ่มกำลังหัวเสียเพราะถ้ายังไม่สามารถรื้อถอนได้ก็หมายความว่าจะได้ไม้มาทำเฟอร์นิเจอร์ช้าไปด้วยและมันก็จะใกล้ถึงกำหนดส่งงานลูกค้าซึ่งเขาไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด
“จะไปไหนแต่เช้าละลูก” แม่เลี้ยงบุปผามารดาของชายหนุ่มถามหลังจากที่เห็นลูกชายทานอาหารเช้าแล้วดูรีบร้อนจะออกจากบ้าน
“ไปดูบ้านตาสักครับแม่”
“ได้ไม้ดีๆ มาเยอะไหมล่ะ”
“ยังไม่ได้สักแผ่นเลยครับแม่”
“แม่จำวันผิดเหรอ นึกว่าไปรื้อตั้งแต่เมื่อวานเสียอีก” เธอมองวันที่บนหน้าปัดนาฬิกาแล้วถามลูกชาย
“ไม่ผิดหรอกครับ เมื่อวานลูกน้องผมไปแล้วแต่ตาสักเปลี่ยนใจไม่ขาย”
“อยู่ดีๆ จะเปลี่ยนใจได้ยังไง หรือแกไปรวยที่ไหนมาถึงได้ไม่อยากจะขายบ้านแล้ว”
“แกว่าอยากจะขายให้ยายช่อเอื้องกับหลานสาวครับ”
“หลานสาวเหรอ หนูน้ำปิงกลับมาอยู่กับยายแล้วเหรอ”
“สมหมายมันว่าอย่างนั้นครับ ผมยังไม่เคยเจอ แม่รู้จักเหรอครับ”
“รู้สักสิ หนูน้ำปิงเป็นหลานสาวคนเดียวของยายช่อเอื้อง เธอไปเรียนโรงเรียนโรงเรียนประจำที่เชียงใหม่ตั้งแต่ชั้น ม. 4 จากนั้นก็ไปทำงานที่กรุงเทพได้ไม่นานก็ย้ายไปทำงานที่อเมริกา”
“แม่รู้ละเอียดจังเลยนะครับ”
“ก็เจอยายแกทีไรนายก็พูดถึงเรื่องหลานสาวทุกที แม่ยังเคยเปรยว่า อยากได้มาเป็นลูกสะใภ้”
“แม่ผมยังไม่อยากมีเมีย” พ่อเลี้ยงรีบบอกมารดาเพราะเขานั้นยังอยากมีอิสระและไม่อยากจะมีข้อผูกมัดกับใครทั้งนั้น
“แม่ก็ไม่ได้บังคับนี้ ลองไปรู้จักกันก่อน”
“ป่านนี้เธอคงไม่โสดแล้วมั้งครับแม่ครับแม่ อีกอย่างเท่าที่ฟังก็คงอายุน้อยกว่าผมเยอะเลย”
“ก็น่าจะสิบปีได้นะ เรื่องโสดหรือเปล่านี่แม่ไม่แน่ใจ”
“แล้วสวยไหมครับ” พ่อเลี้ยงถามไปตามประสาคนที่ชอบผู้หญิงสวยๆ
“น่าจะสวยนะ เพราะยายช่อเอื้องสมัยยังสาวๆ ก็สวยมาก”
“สวยมากของแม่กับของผมบางครั้งมันก็ต่างกันนะครับ แล้วคนสวยๆ มันก็หายากที่จะโสด” พ่อเลี้ยงทิศเหนือบอกมารดา
“มันก็ไม่แน่นะลูก ดูอย่างลูกแม่สิ ทั้งหล่อทั้งรวยแบบนี้ยังโสด”
“ที่ผมโสดก็เพราะผมตั้งใจโสดไงครับแม่”
“แม่ว่าเราน่ะโสดมานานเกินไปแล้วนะเหนือ”
“ผมไม่อยากหาเหาใส่หัวนี่ครับ ใช้ชีวิตแบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่ต้องมีภาระ ไม่ต้องรับผิดชอบใคร อยากสนุก อยากมีความสุขก็แค่ใช้เงิน”
“มันก็ถูกของเรานะ แต่บางครั้งคนเรามันก็ต้องมีคู่คิดบ้างนะ ถ้ามีใครสักคนที่เป็นคู่คิด เป็นเพื่อนเราได้มันก็ดี”
“ผมก็มีแม่เป็นคู่คิดไงครับ”
“ตอนนี้แม่ยังเป็นคู่คิดของเหนือได้ แต่อีกไม่กี่ปีแม่ก็คงไม่ไหว แม่อยากเข้าวัดฟังธรรมกับเขาบ้าง ถ้าเราทำให้แม่เป็นห่วงแบบนี้ระวังจะบาปเอานะ” แม่เลี้ยงบุปผาบอกกับบุตรชายที่อายุมากขนาดนี้ยังไม่คิดจะแต่งงานสักที
“นี่ถึงขั้นเอาเรื่องบาปบุญมาพูดเลยเหรอครับแม่”
“แม่ก็พูดไปเรื่อยตามประสาคนแก่”
“แก่ที่ไหนครับแม่เลี้ยงบุปผายังสาวยังสวยอยู่เลย”
“อย่ามาทำปากหวานกับแม่หน่อยเลย แม่ไม่หลงกลหรอก”
“ผมพูดจริงนี่ครับ เวลาผมไปไหนกับแม่ใครๆ ก็คิดว่าเป็นพี่สาว”
“พอเลยๆ ไม่ต้องมาประจบแม่ นี่จะหลอกให้แม่คุยเรื่องอื่นแล้วลืมเรื่องของตัวเองใช่ไหมล่ะ”
“ใครจะทำอย่างนั้นกัน”
“ก็เรานั่นแหละ แล้วนี่เมื่อคืนกลับซะดึกเลยไปไหนมาล่ะ”
“ก็ไปหาอะไรที่มันคลายเครียดไงครับแม่”
"ระวังด้วยนะ สนุกได้แต่อย่าให้มีปัญหาตามมาทีหลังล่ะ ถึงแม่อยากจะให้ลูกแต่งงานมาแค่ไหน แต่ก็ไม่ใช่ว่าเลือกใครก็ได้นะเหนือ”
“แล้วแบบไหนล่ะที่แม่อยากได้”
“แบบที่รักลูกของแม่จริงๆ ไม่ใช่รักที่เงินของลูกไง”
“แค่นั้นเองเหรอ”
“ใช่แค่นั้นเอง”
“ข้อเดียวของแม่นี่ยากเหมือนกันนะครับ”
“มันก็ต้องมีสักคนสิลูก ลองเปิดใจดู ผู้หญิงบางคนเขาก็ไม่สนใจเงินทองหรอก”
“แต่มันหายากนะครับแม่”
“อะไรที่หายากมันก็มีคุ้มค่านะเหนือ”
“ผมไม่อยากกา เขาว่าของแบบนี้ถึงเวลาก็มาเอง”
“ปีนี้ก็ 36 แล้ว ถ้า 40 ยังไม่มีหลานให้แม่ก็เตรียมไปขอลูกบุญธรรมเลยนะ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับแม่ แม่บอกเองว่าเนื้อคู่ผมจะมาตอนอายุ 36 นี่ครับ”
“นั่นสิแม่ลืมไปเลย สงสัยปีนี้จะได้สะใภ้จริงๆ สักที แม่เลี้ยงบุปผายิ้ม เพราะเธอรอคอยวันนี้มานานแล้ว หลังจากที่ผ่านมาได้แต่สะใภ้ชั่วคราวที่ลูกชายคบไปทั่วและยังไม่คิดจริงจังกับใคร
“อย่าทำเป็นเล่นนะทิศเหนือ ถ้าเจอคนที่ใช่ถูกใจก็อย่ารีรอ คว้าได้ก็รีบคว้า”
“ถ้าผมถูกใจเขา แล้วเขาไม่ถูกใจผม ล่ะ ให้ผมจับปล้ำเลยไหม”
“เอาสิเดี๋ยวแม่ไปประกันตัวเอง” แม่เลี้ยงบุปผาพูดแล้วก็หัวเราะรู้ว่าลูกชายคงไม่ทำอะไรโดยไม่คิดแบบนั้น
บทล่าสุด
พ่อเลี้ยงเคียงรัก ตอนที่ 30 คนเดียวที่จะยอมทุกอย่าง (ตอนจบ)
กว่าคู่บ่าวสาวจะตื่นนอนก็เกือบจะเที่ยงของอีกวัน เพราะทั้งสองเพลียจากงานแต่งอีกทั้งเมื่อคืนก็ใช้เวลาเข้าหอกันอย่างคุ้มค่าพ่อเลี้ยงหนุ่มไม่คิดเลยว่าการรอคอยของตนมันจะทำให้มีความสุขอย่างที่ไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนเลย แม้มนสิชาจะมีเขาเป็นคนแรกแต่ร่างกายของเธอก็ตอบสนองไปตามสัญชาตญาณได้ในแบบที่เขาคิดไม่ถึง เธอเร่าร้อนและมีอารมณ์ร่วมไปกับเขาในทุกท่วงท่า พ่อเลี้ยงไม่เคยมีความสุขมากมายแบบนี้มาก่อน เขาไม่เคยร่วมรักกับใครอย่างยาวนานอย่างนี้เลย แม้จะสุขสมไปแล้ว แต่ร่างกายก็ยังคงเรียกร้องอยู่อย่างต่อเนื่อง ถ้าไม่เห็นว่ามนสิชาแทบจะหมดแรงในครั้งสุดท้ายพ่อเลี้ยงหนุ่มก็คงไม่ยอมหยุดเขาก้มหน้ามองเจ้าสาวของตนที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนแผงอกข้างซ้ายแล้วยิ้มกว้าง เมื่อคิดว่าในทุกๆ วันตนเองจะตื่นนอนมาแล้วเห็นมนสิชากอดอยู่อย่างนี้เมื่อวานมีเพื่อนของเธอบางคนบอกว่าอิจฉามนสิชาที่ได้สามีทั้งหล่อทั้งรวยแต่เขากลับคิดว่าคนที่น่าอิจฉาน่าจะเป็นเขามากกว่าเพราะได้ภรรยาที่ทั้งสวย ทำงานเก่งอีกทั้งเรื่องบนเตียงก็ไม่ทำให้ผิดหวังเลยแม้แต่น้อย“ตื่นแล้วเหรอ”“กี่โมงแล้วคะ เราจะกลับบ้านกันตอนไหน” มนสิชาเงยหน้าขึ้นมองพ่อเลี้ย
พ่อเลี้ยงเคียงรัก ตอนที่ 28 ไม่เหมือนที่คิดไว้ nc
พ่อเลี้ยงหนุ่มขยับเข้าใกล้คนรักสองมือประคองใบหน้าสวยเข้ามาใกล้ๆ สายตาสบประสานบอกถึงความต้องการจากส่วนลึกก่อนจะโน้มใบหน้าลงประกบปากหยักได้รูปเข้ากับปากบางสีสวยมนสิชาเปิดปากยอมให้เขาเข้ามากวาดต้อนน้ำหวานในโพรงปากยังไม่ขัดขืน การจูบของพ่อเลี้ยงครั้งนี้มันต่างจากครั้งก่อนมากมันทั้งเร่าร้อนและเรียกร้องจนคนที่คิดว่ารับมือไหวอย่างมนสิชาสั่นจนทำอะไรแทบไม่ถูก หญิงสาวรู้สึกว่าเขากำลังจะสูบเอาวิญญาณออกจากร่างของเธอเธอประท้วงเมื่อรู้สึกว่าเขารุกหนักขึ้นเรื่อยๆ พ่อเลี้ยงหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนปล่อยปากบางให้เป็นอิสระเขากดจูบไล่ต่ำลงมาตามซอกคอหอมกรุ่นสูดดมความหอมจากกายสาวที่เขาเคยจินตนาการถึง“เราจะทำกันจริงๆ เหรอคะพ่อเลี้ยง”“มาถึงขั้นนี้แล้วไม่มีอะไรหยุดพี่ได้หรอกนะน้ำปิง คืนนี้เป็นคืนเข้าหอพี่ไม่อยากพลาด”ชายหนุ่มพูดจบก็ค่อยๆ ดันร่างคนรักให้นอนลงบนเตียงขณะที่เขาก็ขึ้นคร่อมสองมือใหญ่ถอดชุดนอนวาบหวิวที่มารดาเป็นคนจัดให้อีกทั้งชั้นในตัวบางลายลูกไม้ตัวก็ถูกออกอย่างรวดเร็วเผยให้เห็นเรือนร่างขาวเนียนซึ่งเขาเคยจินตนาการถึงมานับครั้งไม่ถ้วน“สวยมาก สวยที่สุด”“พ่อเลี้ยงจะไม่ปิดไฟหน่อยเหรอคะ”เขายิ้มเพราะ
พ่อเลี้ยงเคียงรัก ตอนที่ 28 เห็นผลจนน่าตกใจ
แม่เลี้ยงบุปผากลับมาจากฮ่องกงก็ดีใจมากที่ได้รับข่าวดีจากลูกชาย เธอรีบจัดการหาฤกษ์ที่ดีที่สุดให้กับทั้งสองคน ซึ่งมีเวลาเตรียมตัวเพียงสองเดือนเท่านั้นงานแต่งงานของพ่อเลี้ยงทิศเหนือและมนสิชาถูกจัดขึ้นที่บ้านในช่วงเช้าซึ่งมีแขกมาร่วมงานไม่มากส่วนใหญ่ก็จะเป็นเพื่อนสนิทของพ่อเลี้ยงทิศเหนือและแม่เลี้ยงบุปผา ส่วนเพื่อนของมนสิชาก็มีวาริสาและเพื่อนสมัยมัธยมอีกหลายคนอีกทั้งลุงคำอินและเพื่อนเก่าของยายก็พากันมาร่วมงานในช่วงเช้าด้วย มันเลยทำให้มนสิชารู้สึกอบอุ่นมาก บรรยากาศงานแต่งงานเลยเต็มไปด้วยความสุข หญิงสาวยิ้มอย่างมีความสุข มันเป็นความสุขที่เธอไม่คิดว่าจะได้รับหลังจากที่ตนเองเสียยายไปเมื่อเกือบหนึ่งปีก่อนแม้งานแต่งจะถูกจัดขึ้นอย่างกระชั้นชิดแต่ทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดีช่วงเย็นเป็นงานเลี้ยงที่จัดขึ้นในโรงแรมใหญ่กลางใจเมือง แขกที่มาร่วมงานต่างพากันแสดงความยินดีกับพ่อเลี้ยงทิศเหนือซึ่งตอนนี้พ่อเลี้ยงหนุ่มนั้นยิ้มหน้าบานเพราะใครๆ ต่างก็พากันชมเจ้าสาวของเขาว่าสวยมากและต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าทั้งสองคนนั้นเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก อีกคนที่ยิ้มไม่หุบก็คือแม่เลี้ยงบุปผาเพราะเธอรักลูกสะใภ้คนนี้รา
พ่อเลี้ยงเคียงรัก ตอนที่ 27 คู่คิด
พ่อเลี้ยงทิศเหลือและมนสิชามาดูบ้านไม้สักที่เจ้าของประกาศขาย ทั้งสองใช้เวลาตรวจและประเมินราคาไม่นานเจ้าของบ้านก็ตกลงจะขายให้โดยทำสัญญาและรับเงินมัดจำพร้อมทั้งกำหนดวันรื้อถอนในอีกสามวันข้างหน้า “เพราะคุณให้ราคาสูงกว่าคนอื่นใช่ไหมคะ ชาวบ้านถึงชอบติดต่อให้คุณมาซื้อ” มนสิชาถามหลังจากที่ทั้งสองออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ไม่นาน“ผมให้ราคาตามสมควรครับ แต่สำหรับคนอื่นบางครั้งเขาต้องซื้อแล้วเอาไปขายต่ออีกทีก็เลยอาจจะกดราคาหน่อย” “แล้วไม้ที่คุณซื้อไปมันเอาไปทำเฟอร์นิเจอร์ได้ทุกชิ้นไหม” “มันก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ แต่โดยรวมแล้วก็ถือว่ามันยังได้กำไรอยู่ ผมโชคดีที่มีช่างที่เก่ง พวกเขาเลยใช้ประโยชน์จากไม้ที่ซื้อไปได้ดี” พ่อเลี้ยงอธิบายเพิ่ม เขาอยากให้มนสิชาเรียนรู้งานจากเขาให้ได้มากที่สุดเพราะในอนาคตเธอก็จะกลายเป็นคนในครอบครัวของเขา“งานเสร็จแล้วเราจะกลับกันเลยไหมคะ” “เดี๋ยวเราหาอะไรกินก่อนแล้วผมว่าจะแวะไปเยี่ยมเพื่อนพ่อสักหน่อย คุณไม่รีบกลับใช่ไหม” “ไม่ค่ะ” พ่อเลี้ยงทิศเหนือพามนสิชามายังบ้านไม้หลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่กลางสวนส้มกว้างสุดลูกหูลูกตา“ลมอะไรหอมมาหาลุงถึงที่นี่ล่ะเหนือ” ชายสูงวัยทักทายเมื่
พ่อเลี้ยงเคียงรัก ตอนที่ 26 ความกลัว
“คุณคิดว่าแม่เลี้ยงจะเห็นด้วยกับเราสองคนเหรอคะ”“คุณกลัวเรื่องนี้เหรอน้ำปิง”“ค่ะ ฉันรักและเคารพแม่เลี้ยงเหมือนแม่และฉันคงไม่กล้าขัดใจท่าน แค่ที่ฉันรู้สึกกับคุณฉันก็รู้สึกผิดต่อท่านมากแล้ว ท่านอุตส่าห์มีเมตตากับฉัน แต่ฉันกลับคิดเกินเลยกับลูกชายของท่าน”“คุณคงเคยได้ยินคนอื่นพูดถึงแม่ใช่ไหม”“ใช่ค่ะ”“เขาพูดว่ายังไง”“เท่าที่ได้ยินมาคือเขาบอกว่าแม่คุณเป็นคนที่หวงลูกชายมาก”“แม่ผมไม่ได้หวงหรอกครับแม่ก็แค่ห่วงเท่านั้นเอง”“ห่วงเหรอคะ คุณโตขนาดนี้แล้วมีอะไรต้องห่วงกันล่ะคะ”“แต่ในสายตาของคนเป็นแม่ยังไงก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าผมไม่เคยคบใครนะ แต่ผู้หญิงแต่ละคนที่เข้ามาในชีวิตผมในชีวิตผมเขาไม่ได้จริงใจกับผมสักเท่าไหร่”“หมายถึงพวกเธอหวังแต่เรื่องเงินใช่ไหมคะ” มนสิชารู้ว่าพ่อเลี้ยงนั้นรวยมากและคิดว่าผู้หญิงที่เข้าหาคงหวังจะสุขสบาย“มันก็ไม่ทุกคนหรอกครับ บางคนเขาก็ไม่สนใจเรื่องฐานะหรือเงินทอง เพียงแต่บางครั้งอะไรหลายๆ อย่างมันไปด้วยกันไม่ได้ คุณก็เห็นแล้วนี่ว่าผมทำแต่งานบางคนเขาก็ไม่ชอบ”“ถ้าคุณรักใครจริงๆ คุณจะยอมปรับปรุงตัวเพื่อเขาโดยไม่รู้สึกอึดอัด แต่ถ้าใจมันบอกว่าไม่ใช่ เวลา
พ่อเลี้ยงเคียงรัก ตอนที่ 25 เปิดอกคุย
ตลอดบ่ายของวันนี้พ่อเลี้ยงทิศเหนือและมนสิชาทำตัวราวกับเป็นคู่รักที่มาออกเดต พวกเขาเดินซื้อของด้วยกันเสร็จก็ดูหลังกันต่อ ก่อนจะพากันมาทานอาหารเย็นที่ร้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง“อาหารร้านนี้อร่อยมากค่ะ พ่อเลี้ยงนึกยังไงถึงพาฉันมากินสเต๊กล่ะคะ” “ผมเห็นคุณทานแต่อาหารไทยมานานก็เลยคิดว่าคุณน่าจะอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ร้านนี้เจ้าของเป็นคนฝรั่งเศสนะ แต่ที่ทำให้เราน่าจะเป็นรุ่นลูก” “พ่อเลี้ยงมากินบ่อยเหรอคะ” “แต่ก่อนมาบ่อยครับ แต่ช่วงหลังไม่ค่อยได้มาเพราะแม่มีร้านประจำอีกร้านที่เป็นเพื่อนของแม่ ผมเลยต้องเปลี่ยนร้านตามใจท่าน” แม้ชอบรสชาติอาหารร้านนี้มากแค่ไหนแต่เขาก็ยอมทำตามใจมารดา“ดูเหมือนว่าพ่อเลี้ยงไม่เคยขัดใจแม่เลยนะคะ” “ใช่ครับ เราเหลือกันแค่สองคนอะไรที่ทำให้ท่านสบายใจผมก็ยินดีทำ” “คุณจะทำตามท่านทุกอย่างเลยไหมคะ” มนสิชาถามเพราะถ้าเกิดว่าวันหนึ่งมารดาของเขาจะหาผู้หญิงมาให้เพราะเคยได้ยินแม่เลี้ยงบุปผาเปรยว่ายังไงปีนี้ลูกชายของแม่เลี้ยงจะต้องมีข่าวดีเรื่องคู่ครอง ซึ่งถ้าพ่อเลี้ยงตามใจมารดาขนาดนั้นมนสิชาก็คงไม่กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป“ผมทำตามที่ท่านบอก ถ้านั่นมีเหตุผลพอครับ” พอได้ยินแ
บางทีคุณอาจจะชอบ
บ่วงรักนักโทษสาว
ต้นไผ่น้อย45.8K viewsเมียในสมรส
ลำเจียก17.6K viewsในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน
แสงอรุณฤดูใบไม้ผลิ43.1K views3P อาหมวยโดนอาเฮียใหญ่ทั้งสองจับทำเมีย
Sadistic_X18.6K viewsเธองดงาม...จนดอกไม้ยังต้องอาย
SS.WONDER289 viewsเสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่)
พลอยแพรวา373 viewsมายาปฏิพัทธ์
Mamaya Writer1.6K viewsสามีอุ้มบุญ
Luffy.g240 views
