เข้าสู่ระบบภาพชายหญิงที่เดินเคียงคู่กันเข้าสถานี เป็นที่สนใจของเหล่าเจ้าหน้าที่มากมายโดยเฉพาะหญิงสาวที่สง่างามมากในชุดเดรสเกาะอกกางเกงขายาวสีขาวที่สวมเสื้อยีนส์คลุม ผมดำยาวตรงถูกรวบตึงปล่อยเป็นหางม้ายาวอยู่ด้านหลัง เผยใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มอย่างสวยงาม
คริสต์หันไปมองกอหญ้าเมื่อเข้ามาในลิฟท์ที่มีเพียงเขาและเธอ
“มองอะไร?” กอหญ้าอดหันไปถามไม่ได้ เมื่อคริสต์มองเธอตั้งแต่เธอออกมาจากห้องนอนตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว
“สวยดี!...” กอหญ้ายิ้มกับคำชมของคริสต์ ที่ดูธรรมดา แต่บางอย่างในน้ำเสียงนั้นบอกให้เธอรู้สึกว่า คำแบบนี้ ไม่ได้ออกมาจากปากชายคนนี้ง่ายๆ
“ก็พอรู้ตัวอยู่บ้าง...” กอหญ้าตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ คริสต์เลิกคิ
“พ่อค่ะ...หญ้าแค่ต้องการคนรักที่รักหญ้า หญ้าไม่อยากต้องไปแข่งขันแย่งชิงกับใครเลย...” เสียงในหัวกอหญ้าที่อยากบอกให้พ่อของเธอได้ยินเพียงคนเดียวและย้ายสายตามามองเพดานเช่นกัน “หญ้า...อย่า...ทิ้ง...พี่...นะ...” คำพูดของคริสต์ที่กอหญ้าได้ยินถึงแม้มันจะเบาแสนเบา อ่อนแรงอย่างชัดเจน แต่กอหญ้าเลือกที่จะเงียบเพราะมันเป็นเรื่องอนาคต “เราเลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะค่ะ...พรุ่งนี้เราต้องไปฟิตติ้งเสื้อผ้าสำหรับละคร ( Fitting Clothes) นอนดีกว่านะคะ” “หญ้านอนก่อนนะ...พี่ยังไม่ง่วง” คริสต์พูดพร้อมขยับตัว จุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากมนนั้นและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายให้กอหญ้า และเดินออกจากห้องนอนไป ด้วยแววตาและสีหน้าที่ไม่สบายใจ เพียงเพราะกอหญ้าไม่รับปากสิ่งที่เขาร้องขอ และนั้นทำให้คริสต์เข้าใจกอ
“ขอบคุณนะที่ถาม...จริงที่พี่กับริต้าเคยเป็นคนรักกัน พี่ใช้คำว่าคนรักกัน ไม่ใช่รักกัน เพราะหลังจากที่ริต้าทิ้งพี่ไปทำให้พี่รู้ว่าริต้าไม่เคยรักพี่ และผู้ชายที่หญ้าเจอวันนี้เฟรเดลิค คือคนที่เข้ามาแทนที่พี่ แต่ตอนนี้สองคนนั้นคงเลิกกันแล้ว และริต้าก็กลับเมืองไทย เธอคงรู้ว่าแท้จริงแล้วพี่เป็นใคร ไม่ใช่เป็นเพียงลูกครึ่งไทย-อิตาเลี่ยน ทั่วๆไป เพราะพี่เป็นบุตรชายคนเดียวของคุณหญิงศศิธร ริต้าจึงพยายามกลับมาขอคืนดีกับพี่...และพี่ก็ตกลงแต่การตกลงครั้งนั้นพี่อยากเอาคืนเธอบ้างก็เท่านั้น และวันที่พี่ประกาศขอเลิกกับริต้า ก็เป็นวันเดียวกันที่พี่เจอกับหญ้าในลุ๊คของนักเขียน พี่ยังจำได้อยู่เลยว่าวันนั้นยายเด็กบ้านั้นปากจัดมาก... โอ้ย!” คริสต์ร้องออกมาในตอนท้ายเมื่อกอหญ้าหยิกต้นแขนที่ยังคร่อมร่างเธอไว้ กอหญ้าที่ทำเพียงฟังเงียบๆ “แล้วพี่คริสต์ไม่คิดว่า คุณริต้าอาจจะรักพี่แล้วจริงๆ” “เรื่องความร
“อืม…” คริสต์คำรามตอบรับในคอ กอหญ้าถลึงตาใส่คริสต์ แล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ซึ่งคริสต์ก็ยิ้มตอบกลับเช่นกัน คริสต์ที่ตั้งหน้าตั้งตารอกอหญ้าออกมาจากห้องน้ำ เพราะต่อจากที่เขากับกอหญ้าคุยกัน แม่บ้านก็ขอเข้ามาทำความสะอาดห้องกอหญ้าที่คริสต์พอคุ้นหน้าว่าเป็นแม่บ้านของคอนโด และกอหญ้าก็เอาแต่นั่งวาดภาพเล่น ไม่ยอมพูดและเคลียปัญหาข้อสงสัยที่เกิดขึ้นกับเขา เพราะคริสต์ยอมรับกับตัวเองเลยว่า ไม่เข้าใจและเดาไม่ถูกว่ากอหญ้ากำลังคิดอะไรอยู่ เพราะตามหลักเธอต้องโกรธ คนรักกันต้องโกรธและน้อยใจ หรือว่ากอหญ้าจะไม่... “อย่าคิดอะไรเป็นเนกาทีฟ” (Nagative) คริสต์เตือนตัวเองเพราะกลายเป็นว่าเขาฟุ้งซ่านเสียเอง “อุย!!!…” กอหญ้าร้องออกมา เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำและเห็นคริสต์ยืนกอดอกจ้องมาทางประตูห้องน้ำ
กอหญ้าเมื่อกลับมาถึงบ้านของคริสต์ รถเลี้ยวเข้ามาในบ้าน คริสต์ลงจากรถและมาเปิดประตูให้คุณหญิงศศิธรลงจากรถ เป็นจังหวะที่กอหญ้าก็ลงจากรถมาเช่นกันโดยที่ไม่ดับเครื่องยนต์ เธอทำเพียงยืน “สวัสดีค่ะคุณแม่” กอหญ้ายกมือทำความเคารพคุณหญิงและรีบกลับเข้าไปในรถ ‘ล็อค’ เสียงล็อคประตูรถทันทีที่กอหญ้าปิดประตู คริสต์ที่ช้าเพียงเสี้ยววินาที เขาช้ากว่ากอหญ้าดึงประตูไว้ไม่ทัน “หญ้า!...ออกมาคุยกันก่อน” กอหญ้าไม่หันไปมองเธอทำเพียงมองกระจกข้างว่าคุณหญิงศศิธรและคริสต์จะไม่ได้รับอันตรายถ้าเธอจะเคลื่อนรถออกไป “หญ้า หญ้า” คริสต์ตะโกนตามหลังแต่ก็ไม่ทำให้กอหญ้าหยุดหรือชะลอรถแต่อย่างใด คริสต์ถอนหายใจสีหน้าแสดงออกถึงความกังวลใจอย่างชัดเจน แต่เขาก็ไม่สามารถตามกอหญ้าไปได้ทันที เพราะรถเขาอยู่ที่สถานี ส่วนรถคันอื่นกุญแจก็อยู่ในบ้านของคุณหญิงศศิธร&
คริสต์ขมวดคิ้ว ดวงตาหลี่มองโต๊ะที่นั่งกันอยู่สามคน “บ้าจริง...” คริสต์คำรามในคอเมื่อเดินเข้ามาใกล้โต๊ะในร้านที่กอหญ้าแจ้งให้ทราบ คริสต์เรียกพนักงานในร้านเมื่อคนทั้งสามเห็นว่าคริสต์มาถึงแล้ว “ขอโทษนะครับ มื้อนี้ผมจะเป็นเจ้าภาพ ผมต้องการนั่งหัวโต๊ะ ช่วยจัดที่ให้หน่อย...” คริสต์พูดเบาๆ และหยิบแบ้งสีม่วงส่งให้พนักงานคนนั้น “...นี้ถือว่าเป็นทิปที่สร้างความยุ่งยากนะครับ” คุณหญิงศศิธรยิ้มเล็กน้อย เมื่อริต้าที่กำลังจะทักทายคริสต์ เพราะโต๊ะสำหรับสี่ที่นี่ มีที่ว่างอีกหนึ่งคือข้างริต้า ที่คริสต์พยายามจะรักษามารยาทที่สุดแล้วที่ไม่ไล่ริต้าไป และสิ่งที่ไม่คาดคิดของทุกคน คริสต์ที่จบธุระกับพนักงานของร้าน เขาเดินก้มหน้าไปหอมแก้มคุณหญิงศศิธรและกอหญ้า เขาไม่ได้สนใจว่าคนอื่นที่ไม่รู้จักพวกเขาจะคิดอย่างไรกับภาพนี้ แต่เขาต้องการให้ริต้าเห็นว่าผู้หญิงที่มีความสำคัญกับเขามีเพียงแม่และเมียท
“คุณแม่เรียกริต้า ว่าริต้าอย่างเดิมดีกว่านะคะ...” ริต้าแสร้งทำเป็นยิ้ม เพราะคุณหญิงศศิธรแสดงออกชัดเจนถึงความห่างเหิน “ขอบใจที่ยังนับถือกัน...ว่าแต่มีอะไรอีกมั้ย” “คุณแม่มาซื้อของให้คริสต์เหรอคะ?...ให้ริต้าช่วยมั้ยคะ ริต้าทราบดีค่ะว่าคริสต์เขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร...” ริต้าพูดไปพร้อมกับทอดสายตามองกอหญ้าที่ยังคงทำเพียงยืนเงียบๆ “ไม่เป็นไรอย่าให้ต้องรบกวนกันเลย เราสองคนทำกันเองได้” คุณหญิงศศิธรยังคงรักษามารยาทและความเป็นทางการกับริต้าอยู่เช่นเดิม “ไม่เป็นไรค่ะ...” ริต้าทำเป็นมองข้ามสิ่งเหล่านั้น และเข้าประคองคุณหญิงศศิธรและพาไปเลือกเสื้อผ้าให้กับคริสต์ กอหญ้าก็ยังเหมือ







