15 - มีความมั่นใจสูง

มีความมั่นใจสูง

“หนูเดียร์ มาแล้วหรือค่ะ ป้าทำข้าวต้มไว้รอเสร็จพอดีเลย ทานพร้อมกันกับคุณธนาเลยนะคะ มาค่ะป้าตักข้าวให้” นวลจันทร์ถามขึ้นมาทันที เมื่อเห็นหญิงสาวเดินมาที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับร่างสูงของธนาที่เดินมาตามหลัง และนั่งลงโดยไม่ได้เอ่ยอะไร

“ค่ะ...ขอบคุณป้านวลมากนะคะ” เดียน่าเอ่ยขอบคุณ พร้อมกับนั่งลงอย่างเรียบร้อย โดยไม่ได้สนใจร่างสูงของธนาที่นั่งอยู่อีกฝั่ง เมื่อเดินตามหลังเธอมา

“ขอบคุณอะไรกันค่ะ หน้าที่ของป้าอยู่แล้วที่ต้องดูแลทุกคนในบ้าน” นวลจันทร์พูดขึ้นมาอย่างถ่อมตัว เพราะเธอคือแม่บ้าน มันคือหน้าที่อยู่แล้ว

“เดียร์ขอโทษนะคะ ที่วันนี้เดียร์ไม่ได้ลงมาช่วยทุกคนเลย” เดียน่าพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด พร้อมกับถลึงตาใส่ธนาเพียงเล็กน้อย เป็นปกติเธอจะไม่ใช่คนที่ตื่นสายเลย และก็จะลงมาช่วยแม่บ้านเตรียมอาหารเช้าแทบทุกวัน

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ดูสิค่ะ หนูเดียร์ของป้าหน้าซีดหมดเลย” นวลจันทร์เอ่ยขึ้นมา พร้อมกับมองหน้าของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ที่วันนี้สาวน้อยของบ้าน มีใบหน้าที่ไม่สดใสเลย

“...” หญิงสาวก้มหน้าลงทันที

“ตักข้าวต่อได้เลยครับป้านวล เย็นนี้ผมมีงานต้องไปจัดการอีกเยอะ ขืนช้ากว่านี้มีหวังได้กลับเช้าแน่” ธนาที่ทนฟังต่อไม่ได้ รีบสวนขึ้นทันที เพราะเขาเองที่เป็นสาเหตุให้หญิงสาวเป็นแบบนี้ แต่เรื่องอะไรจะบอกล่ะ ว่าที่หญิงสาวเป็นแบบนี้ เพราะถูกเขาจับกินทั้งคืน

ทั้งคู่นั่งทานข้าวไปย่างเงียบๆ โดยไม่มีใครเอ่ยปากขึ้นพูดเลยแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งทานเสร็จ ทั้งคู่จึงแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนต่อ

“ถ้าฉันกลับมา แล้วประตูห้องเธอล็อค โดนดีแน่...” เสียงกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว ซึ่งเป็นเสียงของร่างสูง ที่เอ่ยลอดไรฟันออกมา เมื่อกำลังจะออกไปทำงาน

ตกเย็น

เย็นนี้ธนามีเรื่องที่ต้องเข้าไปจัดการที่คาสิโนอีกตามเคยเหมือนเช่นทุกวันจนถึงดึก และกำลังจะกลับบ้าน แต่เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงสั่งลูกน้องให้เลี้ยวรถทันที เพราะต้องการจะแวะเข้าไปหาเพื่อนที่ผับอย่างรันเวย์ จอมวางแผนที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ว่าไงเพื่อนรัก เมื่อคืนนี้เสียน้ำไปกี่ลิตรล่ะ” เสียงเข้มเอ่ยแซวขึ้นมาทันที ที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้องที่ธนานั่งรออยู่แล้ว

“ไอ้เพื่อนห่า ทำอะไรไม่ปรึกษากันสักคำ” ธนาต่อว่าขึ้นทันที ที่เห็นว่าคนก่อปัญหาเดินเข้ามาภายในห้อง ที่ตอนนี้มีแค่เขา กับเพียงเจ้าของผับอย่างรันเวย์เท่านั้น

“มึงควรจะขอบคุณกูสิเพื่อน หรือว่าไม่ชอบเหรอ” รันเวย์พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ดูภูมิใจ แล้วถามธนากลับไป เพราะเห็นใบหน้าที่วิตกของเพื่อน

“...” ธนาเอาแต่ยกเครื่องดื่มขึ้นกระดก ไม่ได้เอ่ยตอบอะไร และเอาแต่นั่งอยู่เงียบๆ

“กูรู้น่ะว่ายาที่กูใส่ ทำอะไรมึงไม่ได้หรอก...แล้วกูก็รู้ด้วย เรื่องที่มึงทำ มันก็ไม่ได้มาจากความผิดพลาด เพราะคนอย่างมึงตั้งใจทำล้วนๆ” รันเวย์พูดขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเขามั่นใจในความหื่นของเพื่อน ว่ายังไงเพื่อนก็ไม่มีทางที่จะยับยั้งห้ามใจตัวเองไว้อย่างแน่นอน

“เฮ้อ...” เมื่อรันเวย์พูดถูกทุกอย่าง ธนาเอาแต่ถอนหายใจยาว อย่างคนอมทุกข์

“ถ้ารัก ก็ทำให้มันถูกต้องสิเพื่อน” รันเวย์หันหน้าไปพูดกับธนาอีกครั้งอย่างจริงจัง

“รักบ้า รักบออะไรว่ะ...กูนี้นะ จะรักยัยเด็กบ้านั้น” ธนาสวนขึ้นมาทันที พร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เมื่อได้ยินคำว่ารักจากปากของเพื่อน ไม่มีทางที่เขาจะรักสาวในอุปถัมภ์เด็ดขาด ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนแล้วคืออารมณืของทั้งสองฝ่าย และสิ่งที่ต้องตอบแทนแค่เท่านั้นเองแหล่ะ

“งั้นกูถามหน่อย...เมื่อคืนจัดไปกี่ครั้ง” รันเวย์ถามขึ้นมา ด้วยความอยากรู้

“ไม่ได้นับ” ธนาเอ่ยตอบ พร้อมกับหลบสายตาที่จ้องมองมาของรันเวย์

“สด” รันเวย์ถามกลับไปอีกคำถาม

“อื้ม” ธนาได้แต่พยักหน้ารับตามความจริง

“นี้น่ะไม่ได้รัก หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลยต่างหาก เพราะปกติมึงแค่รอบเดียว มึงก็ฟาดด้วยเงิน แล้วมึงก้เผ่นหนีทันที แต่นี้บอกไม่ได้นับ ให้กูเดาก็คงฟ้าส่าง แล้วไอ้รอยที่คอนี้อีก อย่าบอกว่ามึงเกาน่ะ หลักฐานออกคาตากูขนาดนี้” รันเวย์ตวาดเสียงใส่ พร้อมกับสาดคำพูดใส่ แล้วเอ่ยแซวออกมาเมื่อเห็นรอยสีกุหลาบจางๆที่ต้นคอของธนา เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกันมา ธนาจะไม่ยอมฝากรอย หรือให้ใครฝากรอยไว้เลย แม้กระทั้งจูบธนายังไม่แม้แต่จะมอบให้ใคร

“กูแค่ติดใจความสดใหม่ก็แค่นั้นแหล่ะ และอีกอย่างกูเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก กูได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก” ธนาไม่รู้จะแก้ต่างยังไง เมื่อโดนเพื่อนแซวมาขนาดนี้แล้ว ได้แต่พูดกลบเกลื่อนออกไป

“เหรอ...กูจะรอดูว่ามึงแค่ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วมึงจะพอจริงไหม” รันเวย์สวนขึ้นมา เมื่อธนายังคงที่จะยืนยันดังนั้น

“คนอย่างกู ไม่เคยกินซ้ำ มึงก็รู้นี้ไอ้เวย์” ธนาเอ่ยออกมา พร้อมกับแก้วเครื่องดื่มที่อยู่ในมือ แต่ยังไม่ได้ยกขึ้นดื่ม

“เออ กูจะคอยดู วันที่มึงมีหางงอกออกมา ไม่กินซ้ำห่าอะไรว่ะ ถึงเช้าขนาดนั้น” รันเวย์พูดขึ้นพร้อมกับรินเครื่องดื่มใส่แก้วบ้าง และก็เอ่ยในใจเพียงคนเดียวในประโยคหลัง

“ไม่ มี วัน นั้น แน่ นอน” ธนายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นกระดกทีเดียวจนหมด แล้วเอ่ยย้ำเน้นๆ ชัดๆ ใส่รันเวย์อย่างมั่นใจ

“หึ...” รันเวย์เค้นหัวเราะออกมาทันที พร้อมกับส่ายหน้าให้เบาๆ กับความดื้อรั้นของธนา ที่ไม่ยอมฟังตำพูดของเขาบ้างเลย

“นี้ใครครับ ธนาเอง ผู้ไม่เคยให้ค่าผู้หญิงคนไหนอยู่แล้ว หรือสนใจใครเลยนอกจากลูกชายของตัวเอง” ธนายืดอกพูดออกมาอย่างมั่นใจอีกครั้ง

“มั่นใจขนาดนั้น...” รันเวย์เลิกคิ้วขึ้นถาม

“แน่นอน...เธอนั้นแหล่ะ ที่เป็นฝ่ายจะตามติดกู ผู้หญิงเสียความบริสุทธิ์นะมึง ต่างก็ต้องการให้ผู้ชายมารับผิดชอบกันทั้งนั้นแหล่ะ ถึงกูจะไม่เคยเอาสาวบริสุทธิ์มาก็เถอะ” แต่ยกเว้นเดียน่า สาวน้อยที่เขาพึ่งจะเปิดความสาวไปเมื่อคืนจนเกือบจะถึงเช้า

“กูไม่พูดกับมึงแล้ว พวกมีอีโก้สูง ระวังจะได้หอนยาว” เมื่อพยายามที่จะโน้มน้าวธนาไม่สำเร็จ รันเวย์จึงเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“ดื่ม...” ธนาจึงยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาอีกครั้ง แต่ในใจก็เริ่มคิดตามในสิ่งที่รันเวย์พูดออกมาอยู่บ้าง แต่ก็รีบสลัดความคิดนั้นทิ้งออกไปทันที

“มึงจะรีบไปไหนว่ะ” รันเวย์ถามขึ้นมา เมื่อเห็นธนาวางแก้วลง แล้วลุกขึ้นยืน

“กูกลับล่ะ มีงานต่อ คิดบิลแล้วส่งไปให้ไอ้เวลากับไอ้นาทีได้เลย กูไปล่ะ” ธนาเอ่ยบอก แล้วเดินออกจากห้องไปทันที โดยไม่สนใจรันเวย์เลยแม้แต่น้อย

“หอนยาวแน่มึง งานนี้” รันเวย์เอาแต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาให้กับธนา เมื่อเพื่อนเดินออกไปแล้ว ทั้งๆที่พึ่งจะมาได้ไม่ถึง 2 ชั่วดมงเสียด้วยซ้ำ เพราะปกติธนามักจะอยู่จนกว่าร้านจะปิด แล้วก็ชอบดิวสาวสวยออกไปต่อข้างนอกอีก