22 - ลบรอยสิ่งชั่วร้าย

ลบรอยสิ่งชั่วร้าย

บ้านปัญญาพิวัฒน์

“หนูเดียร์...” นวลจันทร์เอ่ยขึ้นมาอย่างตกใจที่เห็นเจ้านายหนุ่มอุ้มหญิงสาวเข้ามาภายในบ้าน

“ป้านวลเอาผ้าชุบน้ำใส่กะละมังขึ้นมาที่ห้องผมทีนะครับ” ธนาเอ่ยสั่ง แล้วรีบอุ้มหญิงสาวขึ้นไปชั้นบนของบ้านทันที โดยอุ้มเดียน่าเข้าไปที่ห้องของตัวเอง แต่ไม่ได้อุ้มหญิงสาวไปที่ห้องของเธอ

ร่างสูงวางหญิงสาวลงบนที่นอนกว้างนั้นอย่างเบามือ และเอาผ้าห่มปิดร่างกายของเธอเอาไว้

“น้ำค่ะคุณธนา” นวลจันทร์ที่ถือกะละมังขึ้นมาตามหลังเอ่ยขึ้นบอก

“ขอบคุณครับ...” ธนาเดินออกไปรับกะละมังมาจากนวลจันทร์

“เอ่อ...ให้ป้าทำไหมค่ะ...” นวลจันทร์ถามขึ้นมา เพราะว่าเท่าที่รู้ตั้งแต่ที่อยู่บ้านหลังนี้มา ธนาก็ไม่เคยดูแลใครมาก่อน

“ไม่เป็นไร...ผมทำเองได้ครับ ป้ามีอะไรทำก็ไปทำเถอะ รอเดียร์ตื่นขึ้นมา ผมจะพาเดียร์ลงไปอธิบายให้ทุกคนฟังเองครับ” ธนาเอ่ยบอกนวลจันทร์ออกไป แล้วหันไปมองทางเดียน่าที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนที่นอนของเขา

“ค่ะ...ป้าฝากหนูเดียร์ด้วยนะคะ” นวลจันทร์เมื่อไม่สามารถที่จะขัดคำสั่งของเจ้านายได้ จึงต้องออกไปทันที

ธนาจัดการถอดเสื้อผ้าของเดียน่าออกจนหมด แล้วเช็ดตัวให้หญิงสาวอย่างเบามือ และเอาเสื้อผ้าของเขาเองมาสวมใส่ให้หญิงสาวแทน พร้อมกับนั่งอยู่ข้างๆ แล้วมือหนาที่ลูบศีรษะของเธอเบาๆ อย่างรู้สึกผิดเอาแต่โทษตัวเองที่ไปรับหญิงสาวช้า จนให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ตื่นแล้วหรือครับ” เสียงนุ่มถามขึ้นมาด้วยความดีใจ เมื่อเห็นหญิงสาวลืมตาขึ้นมามองเขา

“คุณธนา...” หญิงสาวดีดตัวเด้งขึ้นมานั่งทันที ที่ลืมตาขึ้นมา แล้วเห็นร่างสูงที่ยังคงรอดปลอดภัยดี พร้อมยกมือขึ้นกุมใบหน้าของธนา

“เดียร์”

“คุณ...ไม่เป็นอะไรใช่ไหมค่ะ คุณ...” หญิงสาวถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับสำรวจตามร่างกายของร่างสูง โดยไม่สนใจเสียงเรียกของธนาเลย

“เดียร์ครับ...” เสียงนุ่มเรียกคนตรงหน้าอีกครั้ง

“คุณไม่เป็นอะไรจริงๆด้วย...คุณปลอดภัยดี” หญิงสาวยังคงพูดเหมือนคนที่ไร้สติ

“เดียร์...”

“คุณเจ็บตรงไหนบ้างค่ะ...เดียร์ขอ...” หญิงสาวยังคงสอบถามร่างสูงด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่ทันที่จะได้สาวความยาว

ร่างสูงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตื่นขึ้นมาเอาแต่เพ้อถามตน และเป็นห่วงพร้อมกับอาการที่กระวนกระวายของเธอ ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร เพื่อเรียกให้เธอสติ ธนาจึงรวบร่างบางเข้ามาสวมกอด แล้วจูบลงไปทันที เผื่อให้สติของเธอกับคืนมาบ้าง

“เดียร์ หนูฟังน่ะ...เฮียไม่เป็นอะไรครับ เฮียปลอดภัยดี และไม่เจ็บตรงไหนด้วย” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมกับกุมแก้มสองข้างของหญิงสาวขึ้นมาสบตานิ่ง เมื่อถอนจูบออก

“เฮียเหรอ...” เดียน่าย่ำในคำพูดที่ได้ยินจากปากของร่างสูง ด้วยใบหน้าที่สับสนงุนงงไปหมด

“ครับ ต่อไปนี้ หนูเรียกว่าเฮียน่ะ ไม่เรียกคุณได้ไหมครับ” ร่างสูงเอ่ยบอกเสียงนุ่ม พร้อมกับนั่งมองสบตาหญิงสาวนิ่ง

“...” เดียน่าได้แต่สบตากลับนิ่ง แล้วไม่ได้เอ่ยอะไร เพราะว่าไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“เป็นอะไรไปครับ...ที่รักของเฮียหืม” เสียงนุ่มถามขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่เงียบ

“ทะ ที่รักเหรอ...” เดียน่าย้ำคำ พร้อมกับเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย ที่ร่างสูงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ตั้งแต่ที่เธอลืมตาขึ้นมา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เธอเจอ

“ร้องไห้ทำไม...” เสียงนุ่มถามขึ้น พร้อมกับเช็ดน้ำตาให้แก่หญิงสาวอย่างเบามือ

“เดียร์...” หญิงสาวไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนก่อน เอาแต่ก้มหน้าลงอย่างสลด

“เดียร์ฟังเฮียนะ...หนูไม่ได้โดนอะไรทั้งนั้นแหล่ะ หนูยังคงเป็นเมียของเฮียคนเดียเท่านั้นครับ” ธนาเมื่อดูออกว่าหญิงสาวมีความกังวลอะไร จึงบอกความจริงกับเธอออกไป

“เมียเหรอ แต่...” เดียน่าถามกลับ เมื่อได้ยินที่ร่างสูงบอกว่าเธอเป็นเมียของเขา

“ไอ้ปีเตอร์มันไม่ได้ทำอะไรหนูเลย...” ธนาเอ่ยย้ำ เพื่อให้หญิงสาวสบายใจขึ้นมา

“แล้วรอย...” เดียน่าก้มลงมองมาที่ร่างกายขิงตัวเองแล้วพูดขึ้น เรื่องรอยที่ปีเตอร์ทำไว้ เพราะคิดว่าเธอคงจะเสียท่าให้กับคนอื่นไปแล้ว

“จุ๊บ...เดี๋ยวเฮียลบให้ครับ” ธนากัมลงมาจูบตรงรอยนั้นทันที ที่ปีเตอร์บังอาจทำไว้ แล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนละมุน แล้วดันให้ร่างบางนอนราบลงไปกับที่นอนแล้วคร่อมร่างเธอเอาไว้

“ลบ จะลบยังไง...” เดียน่าถามด้วยความไม่เข้าใจทันที

“ต่อไปนี้ ทุกส่วนของร่างกายหนู จะมีแค่เฮียคนนี้ คนเดียวเท่านั้น และตลอดไป ไม่มีใครหน้าไหนที่จะมาแตะต้องได้ทั้งนั้น” ธนาเอ่ยบอก พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวอย่างจริงจัง

“ตลอดไปเหรอ...” เดียน่าถามกลับไป เมื่อได้ยินคำว่าตลอดไปจากปากของร่างสูง

“ครับ อยู่เป็นเมียของเฮียตลอดไปน่ะ” เสียงนุ่มของธนาเอ๋ยรับ และพูดขึ้นมาอีกประโยคหนึ่ง

“แต่เดียร์เป็นแค่คนที่คะ เฮีย อุปถัมภ์อยู่นะ...” เดียน่าเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่น

“อุปถัมภ์บ้าบออะไรกัน เอากันอยู่ทุกวันแบบนี้ ไม่มีกฎข้อไหน ห้ามเอาเด็กอุปถัมภ์มาเป็นเมียนี้ครับ” ร่างสูงสบทออกมาทันที เมื่อเดียน่าพูดถึงเรื่องที่เขาอุปถัมภ์เธอ

“เฮีย...”

“มีอะไรที่ระบุไหมว่าเราเป็นอะไรกัน...ไม่มีนี้ครับ แล้วอีกอย่างเราก็ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันอีกต่างหาก เรื่องอุปถัมภ์ก็เป็นเพียงแค่ลมปาก จุ๊บบบ” ธนายกเหตุผลขึ้นมาอธิบายให้แก่เดียน่าฟัง แล้วจุ๊บลงไปที่ปากบางนั้นของเธอ อย่างดุดัน แล้วโหยหา

“อื้ิอ...” หญิงสาวพยายามห้าม แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรร่างสูงได้เลย

“เฮียรักหนูนะครับเดียร์...” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมา เมื่อถอนจูบออก

“ระรักเหรอ...” เดียน่าถามกลับไปด้วยความอยากรู้

“ครับ แล้วหนูไม่รักเฮียบ้างเลยเหรอ” ธนาถามหญิงสาวกลับคืนบ้าง ว่ารู้สึกยังไงกับเขา

“...” เดียน่าเงียบ ไม่กล้าตอบอะไรออกมาเลย

“ว่ายังไงครับ” ธนาถามย้ำอีกครั้ง เพราะต้องการคำตอบที่แน่ชัดอีกที

“แล้วที่ยอมอยู่ทุกวันนี้ และก็ตั้งแต่วันแรกอีก ไม่เรียกว่ารัก จะให้เรียกว่าอะไรเล่า...” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปนความน้อยใจ เมื่อร่างสูงมองเธอไม่ออกเลยหรือยังไง

ร่างสูงมีใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มขึ้นมาทันที และก็ก้มลงมามอบจูบอันแสนหวานนั้นให้แก่หญิงสาวทันที เพื่อเป็นการขอบคุณ และสวมกอดเธอไว้แน่ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่อยากจะให้อภัยตัวเองเลยที่เป็นต้นเหตุให้หญิงสาวต้องมาเจอเรื่องพวกนี้