3 - เรื่องวุ่นๆของวัยรุ่นมอปลาย

 

เรื่องวุ่นๆของวัยรุ่นมอปลาย

สองเดือนต่อมา

ณ โรงเรียนมัธยมเอกชนชื่อดัง

วันนี้เป็นวันที่ทางโรงเรียนได้จัดกิจกรรมปัจฉิมนิเทศขึ้น สำหรับนักเรียนที่สำเร็จการศึกษาประจำปีของทางโรงเรียน

“หริ่ง ดีใจด้วยน่ะ ในที่สุดพวกเราก็ได้เรียนมหาลัยเดียวกัน ได้เจอหน้ากันอีกจนได้” ไลลา เพื่อนร่วมห้องและเพื่อนสนิทของหญิงสาวพูดขึ้นอย่างดีใจ เมื่ออทราบข่าวว่าพีรดาได้ศึกษาต่อมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเธอ

“คุณลงเป็นคนจัดการให้น่ะ” พีรดาตอบกลับไปเพียงแค่นั้น เพราะไม่อยากพูดอะไรมากถึงเรื่องนี้ แค่ได้ศึกษาต่อก็ถือเป็นบุญมากพอแล้ว

“แล้วสรุปแกจะเรียนสาขาไหนล่ะ เลือกได้ยัง” ไลลาถามกลับมาอีกคำถาม เพราะหญิงสาวยังไม่ลงเลือกสาขาที่ต้องการ

“ฉันมีสิทธิ์เลือกด้วยหรือ ขนาดฉันขอลงมหาลัยเปิด ท่านยังไม่ให้เรียนเลย” พีรดาพูดออกมาด้วยใบหน้าที่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ในโชคชะตาของตัวเอง แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกเสียจากทำตามความต้องการของผู้มีพระคุณ

“แกยังโชคดีน่ะหริ่ง ที่มีผู้อุปการะเลี้ยงดูแกมาดีขนาดนี้ แถมได้เรียนโรงเรียนเอกชน มหาลัยดังๆอีกด้วย” ไลลาเอ่ยชมออกมา อย่างน้อยๆ หญิงสาวก็ยังได้รับโอกาสที่ดีแบบนี้

“แกก็ได้เรียนที่ดีๆเหมือนกันนี้ ถึงฉันจะยังไม่รู้ว่าตัวเองได้อยู่คณะไหน แต่ก็ยังดีที่มีแกเรียนที่เดียวกันด้วย” หญิงสาวพูดขึ้นมา และรู้ใจดีใจอยู่ไม่น้อยที่มีไลลาได้ศึกษาที่เดียวกันอีกถึงจะยังไม่ทราบก็ตามว่าตัวเองได้อยู่สาขาไหน

“โน้นสุดหล่อของแก ดูสิมีแต่สาวๆ ล้อมรอบ” ไลลาเปลี่ยนเรื่องคุยทันที เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงใบหน้าฟ้าประทานดุจเทพในนิยายที่หลุดออกมา ซึ่งก็ดาวเด่นของห้อง และของโรงเรียน ที่ครบเครื่องเก่งไปเสียรอบด้าน อย่างพจีพัฒน์นั้นเอง

“ของฉันอะไรกัน เขาเป็นลูกของผู้มีพระคุณต่างหากล่ะ” พีรดารีบถ่อมตนทันที ที่เพื่อนพูดออกมาแบบนั้น เพราะเธอไม่อยากเอาตัวไปเทียบเท่ากับชายหนุ่ม

“ไม่ไปถ่ายรูปด้วยกันไว้หน่อยเหรอ อย่างน้อยๆ ก็เพื่อนร่วมห้องกันน่ะ” ไลลาถามออกมา

“ไม่ล่ะ จะถ่ายทำไมกัน แค่เจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้ว และอีกอย่างไม่เข้าใกล้ไม่อยากจะมองหน้าด้วย” พีรดารีบปฏิเสธขึ้นมาทันที

“เถอะน่า...ไปกัน” ไลลาไม่พูดอะไรให้มากความ รีบดึงมือพีรดา เดินไปยังกลุ่มเพื่อนที่มีพจีพัฒน์อยู่ทันที

ทั้งสองเดินฝ่ากลุ่มของเพื่อนเข้าไปยังจุดหมาย ตามความประสงค์ที่ต้องการทันที โดยไม่สนใจเพื่อน ๆและสาวๆรุ่นน้องคนอื่นๆที่มาล้อมรอบเลย

“พีท...ถ่ายรูปด้วยกันหน่อยสิ ไหนๆก็จบกันแล้ว” ไลลาพูดขึ้นทันที ที่เดินเข้าฝ่าฝูงชนไปถึงตัว ของพจีพัฒน์ได้

“เอาสิ” พจีพัฒน์มองหน้าทั้งสอง ก่อนจะพยักหน้ารับ เชิงเป็นคำตอบว่าอนุญาต

“หรีดหริ่ง เข้ามาสิ เร็วๆ” ไลลากวักมือเรียกทันที เมื่อเห็นว่าพีรดาไม่ยอมมาเข้าร่วมถ่ายรูปหมู่ด้วยกันกับเพื่อนๆ

“ยืนบื้ออยู่ทำไม ยัยเปีย” เสียงเข้มของพจีพัฒน์ดังขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าพีรดาไม่เข้ามาถ่ายรูปด้วยกัน

พีรดาจึงเดินเข้าไปในกลุ่มของเพื่อนๆ โดยที่มีพจีพัฒน์ยืนอยู่ตรงกลาง ทามกลางเพื่อนๆสี่ห้าคน ที่มีทั้งชายและหญิง

“โอ้ยยย...คุณพีท” หญิงสาวร้องออกมาทันที เมื่อรู้ว่าใครที่เป็นคนดึงหางผมเปียของเธอ

“มายืนข้างหน้า ตัวเตี้ยขนาดนั้นจะไปยืนอยู่ข้างหลังทำไม ใครเขาจะมองเห็น” พจีพัฒน์จึงขยับเพียงเล็กน้อย เพื่อให้พีรดาได้มายืนอยู่ข้างหน้า

พีรดาจึงได้ยืนอยู่ในตำแหน่งข้างหน้าของพจีพัฒน์แทน และเมื่อเห็นว่าที่มือของหญิงสาวว่าง ไม่มีดอกไม้สักช่อ พจีพัฒน์จึงได้ยื่นดอกไม้ที่เขาถืออยู่ไปให้เธอถือแทน

“ทำไม” พีรดาเลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับถามออกไป ที่จู่ๆพจีพัฒน์ยื่นช่อดอกไม้มาให้

“แค่ถือถ่ายรูป” พจีพัฒน์พูดเพียงแค่นั้น

หญิงสาวจึงต้องรับไว้ แล้วไม่พูดอะไรต่อ เพราะคิดเพียงแค่ว่าพจีพัฒน์ให้ยืมถือถ่ายรูป ถ่ายรูปเสร็จก็คงจะเอาคืน จึงไม่ได้ต่อความอะไรกันต่อ

“พร้อมน่ะทุกคน” กวิน หรือ กวินพัทธ์ เพื่อนร่วมห้อง และเป็นเพื่อนสนิทของพจีพัฒน์ พูดขึ้น เมื่อจัดเตรียมตั้งเวลาของกล้องได้แล้ว ก่อนจะวิ่งมาเข้ากลุ่มเพื่อถ่ายรูปกับเพื่อนๆ

แชะ แชะ

“เอาคืนไป” พีรดายื่นดอกไม้ให้กับพจีพัฒน์คืนทันที ที่ถ่ายรูปกันเสร็จ

“เอาไปสิ ฉันได้เยอะแล้ว ถือกลับไม่ไหว” พจีพัฒน์ปฏิเสธที่จะรับคืน แล้วยกดอกมือที่ถืออยู่เต็มมือให้ดู แล้วกำลังจะเดินหันหลังกลับไป

“อย่าพึ่งไป พีท หริ่ง ถ่ายรูปด้วยกันก่อนสิ” นัชชา ที่เดินหาทั้งคู่อยู่นานสองนาน เมื่อเห็นว่าทั้งคู่อยู่ด้วยกันจึงได้เรียกเอาไว้เสียก่อน

“...” พจีพัฒน์ต่างมองหน้ากัน แล้วจึงยอมทำตามที่นัชชาขอโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะรู้จุดประสงค์ของนัชชาดี ที่เข้ามาตีสนิทพีรดา เพื่อเป็นสะพานเข้าหาพจีพัฒน์ได้ง่ายขึ้น

บ้านเรืองพาณิชยากุล

“หริ่งกลับมาแล้วหรือ ถืออะไรมาตั้งเยอะแยะ” พิมพาถามขึ้นทันที ที่เห็นพีรดาเดินเข้ามาในครัว พร้อมกับถุงเต็มไม้เต็มมือไปหมด

“มะม่วงจ้าป้าพิมพ์ พอดีวันนี้แดดร้อนมาก เลยรู้สึกเพลียๆ อยากทานอะไรเปรี้ยวๆหน่อย ป้าทานได้น่ะ ไม่เปรี้ยวเลย” พีรดายื่นให้กับพิมพาดู แล้ววางลงที่ตะ เพื่อแกะออกใส่จาน

“อี๋...แกทานลงไปได้ยังไงว่ะ เปรี้ยวขนาดนี้ เข็ดฟันแย่” พิมพาที่พึ่งจะกัดไปเพียงแค่นิดเดียว ต้องจี๊ดปากขึ้นมาทันที เพราะความเปรี้ยวของสิ่งที่ที่กินเข้าไป

“ไม่เปรี้ยวนี้ป้า พี่ดาลองชิมดูสิค่ะ ป้าพิมพ์มั่วหรือเปล่า หริ่งทานหมดไปตั้งลูกหนึ่งแล้วไม่เห็นว่ามันเปรี้ยวเลยค่ะ” พีรดาพูดออกมา พร้อมกับยื่นไปให้แก่ลัดดาได้ลองชิมดูบ้าง

“หรีดหริ่ง...นี้น่ะไม่เปรี้ยว ฉันว่านี้ส้มทั้งสวนมันก็สู้มะม่วงลูกนี้ขอเธอไม่ได้หรอก” ลัดดาตาหยีขึ้นมาทันที ที่ได้ชิมไปแค่นิดเดียว

“หริ่ง” พิมพาเลิกคิ้วขึ้น อย่างสงสัย

“จ๋าป้า” พีรดาขานรับ แต่มือก็ยังไม่ยอมวางมะม่วงลง แถมยังเคี้ยวไม่ยอมหยุดอีก จนแก้มป๋องไปข้างหนึ่ง

“ประจำเดือนแกมาหรือเปล่า” พิมพาถามเข้าประเด็นทันที ตามความสงสัยของตัวเองที่คาดเดาเอาไว้

“ไม่รู้สิ ช่วงนี้ยุ่งๆ เลยไม่ได้สนใจ แต่น่าจะไม่มาสองเดือนได้แล้วมั้ง” พีรดาตอบออกไปอย่างน่าตาเฉย เพราะไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

“หริ่ง...แกท้องหรือเปล่า” พิมพาจึงถามออกมาอีกครั้ง เมื่อพีรดาตอบออกมาแบบนี้

พีรดาชะงักนิ่ง อ้าปากค้าง แล้วหยุดทุกการกระทำนั้นไว้ทันที ที่พิมพาถามคำถามนี้ออกมา เพราะไม่ได้คิดที่จะเตรียมใจไว้เลยตั้งแต่แรก หญิงสาวมีใบหน้าเป็นกังวลขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด