บทที่ 2 ท่านพี่ที่แสนดีของข้า

บทที่ 2 ท่านพี่ที่แสนดีของข้า

จิวซินใช้มือปิดปากหาวนอนและกำลังจะเดินกลับห้องของนาง แต่ท่านแม่ก็รีบจับตัวของนางไว้ก่อน

“นี่จิวซิน เหตุใดเจ้าถึงกล่าวว่าจิวหลินเช่นนี้ อย่างไรนางก็เป็นน้องสาวของเจ้า ช่วยพูดดี ๆ กับนางได้หรือไม่ ข้าอยากให้พวกเจ้าทั้งสองรักกัน "

"ท่านแม่อย่าต่อว่าท่านพี่เลยเจ้าค่ะ ตัวของข้ามีกลิ่นเหม็นโคลนเพราะข้ารีบร้อนที่จะมาพบท่านพ่อท่านแม่จึงไม่ได้ล้างเนื้อล้างตัวให้ดี ปล่อยให้ท่านพี่ไปพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ” จิวหลินรีบห้ามท่านแม่ไม่ให้ต่อว่าท่านพี่มิเช่นนั้นนางอาจจะเกลียดขี้หน้าจิวหลินไปมากกว่านี้

“ก็นางตัวเหม็นจริง ๆ นี่เจ้าคะ อีกอย่างข้าไม่ถือว่ามีน้องสาวเพราะข้าคือบุตรสาวเพียงผู้เดียวของตระกูลจิว นางเป็นบุตรของท่านป้ามิใช่หรือเจ้าคะ เห็นที่นางเอ่ยออกมามั้ยเจ้าคะ” จิวซินสะบัดมือของท่านแม่ออกจากกับถูกจับก่อนจะเดินออกไปจากห้องโถงโดยไม่สนใจความรู้สึกของทั้งสองคนในตอนนี้

“เป็นเพราะข้าเองที่เลี้ยงดูจิวซินอย่างตามใจมาโดยตลอดนางจึงมีนิสัยเช่นนี้ เจ้าอย่าน้อยใจนำคำพูดของนางเลยนะ "

“ข้าไม่เป็นอันใดหรอกเจ้าค่ะ ท่านแม่อย่าใส่ใจเลย ว่าแต่ตอนนี้ข้าหิวเหลือเกิน พาข้าไปหาอะไรกินได้หรือไม่เจ้าคะ” จิวหลินเห็นท่านแม่ของตนเริ่มเสียใจนางจึงรีบเปลี่ยนอารมณ์เก็บความน้อยใจเอาไว้ภายในก่อนจะทำท่าทางให้ท่านแม่ของนางเลิกคิดเรื่องนี้เสียที

“ข้าลืมไปเสีย ว่าเจ้ากับท่านพี่เดินทางมาไกล มาเถิดข้าจะพาเจ้าไปที่ห้องครัว นี่เจ้าไปตามท่านพี่กับใต้เท้ามากินอาหารเถิด” ท่านแม่ของนางได้หันไปบอกกล่าวสาวใช้ก่อนจะกุมมือจิวหลินไปที่ห้องครัว เมื่อเห็นว่าสีหน้าของท่านแม่ดีขึ้นนางเองก็รู้สึกสบายใจ

จิวหลินได้ช่วยเหลือท่านแม่กับสาวใช้จัดเตรียมโต๊ะอาหาร ไม่ช้าทุกคนก็ได้มาที่โต๊ะอาหารพร้อมหน้า

"ท่านพี่วันนี้ข้าได้จัดเตรียมอาหารมากมายมาต้อนรับท่านพี่กับจิวหลิน กินให้เยอะ ๆ นะขอรับ"

"เจ้านี่รู้ใจข้าไม่มีเปลี่ยน เอ๊ะ! ว่าแต่จิวซินนางไม่มาร่วมโต๊ะอาหารหรือ? " เมื่อท่านพ่อกับท่านป้าได้มาถึงโต๊ะอาหารก็ได้เห็นเพียงจิวหลินกับฮูหยินเท่านั้น

"นั้นสิ แล้วจิวซินเล่าพวกเจ้าไปตามนางมาที"ใต้เท้าจิวได้สั่งสาวใช้ จิวหลินรู้ดีว่าท่านพี่ไม่ชอบหน้าตนเองจึงรีบห้ามท่านพ่อไว้ก่อนมิเช่นนั้นอาหารวันนี้คงไม่อร่อยแน่ ๆ

"ท่านพ่อเจ้าคะ เมื่อครู่ลูกได้พบเจอท่านพี่แล้ว ท่านพี่ช่างงดงามจริง ๆ ท่านพี่บอกกับข้าว่าอยากพักสงสัยจะเหนื่อยเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากรบกวนท่านพี่รุ่งสางท่านพี่ต้องเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวคงจะตื่นเต้นเจ้าค่ะ"

"อย่างนั้นหรือ งั้นพวกเราก็มากินอาหารกันเถอะท่านพี่กินให้เยอะ ๆ นะขอรับ" จิวหลินโล่งอกที่ท่านพ่อเชื่อนาง นางหันไปมองใบหน้าของท่านแม่ที่แบกรับทุกสิ่งไว้ นางจึงยื้อมือไปจับมือท่านแม่ที่นั่งข้าง ๆ ตนและยิ้มบางให้แก่ท่านแม่เพื่อไม่ให้คิดมากไปมากกว่านี้

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของท่านป้าและท่านพ่อ จิวหลินเองก็มีความสุขวันที่นางเฝ้าฝันหาที่ได้ร่วมกินข้าวกับทุกคนก็มาถึง แม้จะไม่มีท่านพี่จิวซินก็ตาม

เมื่อกินอาหารเสร็จสิ้นท้องฟ้าจากสว่างก็มืดลงเพราะดวงอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปแล้ว สาวใช้ก็ได้พาจิวหลินมาพักที่ห้องเมื่อนางก้าวเท้าเข้ามาในห้องก็พบสิ่งของที่เตรียมไว้ให้นางทุกอย่าง

"คุณหนูเจ้าคะ นี่คือของใช้ที่ฮูหยินสั่งให้เตรียมไว้ให้ตอนนี้น้ำคงกำลังอุ่นได้ที่คุณหนูคงเหนื่อยมาทั้งวัน อาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวผักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ" สาวใช้ที่เหมือนจะอายุน้อยกว่านางได้บอกกล่าว

"เจ้าชื่ออะไรหรือ? เจ้าเหมือนเด็กกว่าข้ามากเลยเหตุใดถึงมาอยู่ในเรือนของท่านพ่อ "

"ข้าชื่อว่าซือเล่อเจ้าค่ะ ครอบครัวของข้ายากจนท่านพ่อจึงขายข้ามาเป็นบ่าวของท่านใต้เท้าจิวเพื่อนำเงินไปจุนเจือครอบครัวที่มีน้อง ๆ ยังเล็กอีกสองคนเจ้าค่ะ "

"อื้ม อย่างนี้นี่เองแล้วเจ้ามาอยู่ที่เรือนนี่นานหรือยัง พอจะรู้หรือไม่ว่าท่านพี่จิวซินนางเป็นเช่นไรบ้าง"

"คุณหนูจิวซินหรือเจ้าคะ นางเป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจตนเองหากผู้ใดทำอันใดไม่ถูกใจก็สั่งทำโทษเจ้าค่ะ แตกต่างจากฮูหยินที่เป็นสตรีที่จิตใจดี แต่จากนี้ไปคุณหนูจิวซินจะเข้าไปอยู่ในวังหลังแล้วจากนี้บ่าวไพร่คงจะดีใจเจ้าค่ะ"

"ท่านพี่เป็นคนเช่นนั้นหรือ? ข้าช่างถูกชะตากับเจ้าเสียจริงหากว่าเสร็จงานนี้เจ้าอยากไปอยู่กับข้าหรือไม่? แต่ว่าที่เรือนของท่านป้าอยู่ไกลจากที่นี่เจ้าเต็มใจจะไปอยู่กับข้าหรือไม่ หากเจ้าอยากไปอยู่กับข้า ข้าจะขอท่านพ่อให้ " จิวหลินยิ้มกว้างให้สตรีตรงหน้าอย่างใจดี ทำให้ซือเล่อเห็นว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้านางจิตใจอ่อนโยนเสมือนฮูหยินหากนางไปอยู่รับใช้นาง คงจะไม่พบเรื่องทุกข์ยากใจ

"คุณหนูเต็มใจรับข้าหรือเจ้าคะ เป็นบุญของข้าจริง ๆ " นางยิ้มแก้มแทบปริ แม้จะอยู่ที่นี่สุขสบายใจแต่นางก็อยากไปอยู่กับจิวหลินราวกับว่าเคยพบเจอกันมาแต่ชาติปางก่อน

"เช่นนั้นเจ้าก็ไปพักเถิดข้าจะไปล้างเนื้อล้างตัวจะพักผ่อนเช่นกัน "

"เจ้าค่ะ "

เมื่อสาวใช้ออกไปจิวหลินก็ได้เข้าไปดูน้ำที่สาวใช้จัดเตรียมไว้ให้นางใช้มือแตะลงที่ถังน้ำกำลังอุ่นอย่างที่ซือเล่อกล่าว จิวหลินไม่รอช้าที่จะเปลืองผ้าลงไปแช่ในอ่างน้ำนั้น นางเดินทางมาทั้งวันร่างกายเหน็ดเหนื่อยเมื่อมาเจอน้ำอุ่น ๆ ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก แต่ทว่านางก็ยังคงครุ่นคิดเรื่องท่านพี่อยู่ไม่จาง

"ทำไมท่านพี่ถึงเป็นเช่นนี้ได้ ข้าคิดว่าท่านพี่จะคิดถึงข้ามาก ๆ อย่างที่ข้าคิดถึงท่านพี่เสียอีก สงสัยท่านพี่คงรับไม่ได้เพราะถูกเลี้ยงมาเป็นบุตรสาวผู้เดียวของท่านใต้เท้าจิวสินะ แต่ข้าก็ไม่โกรธท่านพี่หรอกไม่แน่สักวันหนึ่งท่านพี่อาจจะชอบข้าขึ้นมาบ้างก็ได้ " นางนอนแช่น้ำอย่างสบายใจจนเสร็จสิ้นก็ได้ลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้าที่ท่านแม่ได้จัดเตรียมไว้ให้ คล้ายชุดที่ท่านพี่สวมใส่เลยทุกอย่างช่างงดงามเนื้อผ้าก็ดีเช่นกัน ทำให้จิวหลินสวมใส่รู้สึกสบายตัว นางเดินมาที่เตียงนอนก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนแผ่หลาก่อนจะหลับด้วยความเหนื่อย