บทที่ 16 สอบประวัติ (1)

บทที่ 16

สอบประวัติ

          “คะ...คือ...หนูไม่รู้นะคะว่าพี่คินน์รู้สึกรักหรือชอบหนูมากแค่ไหน แต่สำหรับตอนนี้คิดว่าเราสองคนมีความสุขกันดีค่ะ และต่อให้อนาคตพี่คินน์จะไม่เลือกหนู หนูก็เข้าใจได้ค่ะ เพราะหนูเองไม่ได้เพียบพร้อมและมีอะไรเหมาะสมกับพี่คินน์เลย แต่ถ้าพี่คินน์เขารู้สึกดีๆ กับหนูและอยากให้หนูอยู่ต่อ หนูก็ไม่อยากไปไหนค่ะ หนูอยากอยู่กันคนที่หนูรัก”

          มะนาวพูดได้เต็มปากว่าเธอรักคินน์มาก รักอย่างไม่เคยรักใครมาก่อน อีกทั้งเขาคือผู้ชายคนแรก และผู้ชายคนเดียวที่ทำให้เธอรับรู้ว่าบนโลกใบนี้เราสามารถเจอผู้ชายที่แสนดีได้ และคนนั้นก็คือเขา

          “เธอบอกว่าเธอรักลูกชายของฉันงั้นสิ”

          “ค่ะ”

          “อายุแค่นี้จะเรียกสิ่งนั้นว่าความรักได้จริงเหรอ หรือเธอหวังแค่เงินของลูกชายฉัน”

          “ไม่เลยค่ะ หนูไม่ได้หวังเงินจากพี่คินน์เลย ต่อให้วันนี้ ตอนนี้พี่คินน์ไม่มีเงินให้หนู หนูก็ยังรักและห่วงพี่คินน์เสมอค่ะ” มะนาวพูดทุกอย่างออกมาจากใจ เนื่องจากเธอไม่อยากให้ใครคิดไปเอง

          “แน่ใจเหรอ”

          “ค่ะ”

          “แล้วกระเป๋าในนั้นที่อยู่บนโต๊ะลูกชายของฉันซื้อให้ด้วยหรือเปล่า” หางตาของคุณหญิงอนงค์มองไปที่กระเป๋าแบรนด์เนมสีดำ

          “ค่ะ พี่คินน์ซื้อให้หนูเอง แต่ถ้าคุณท่านอยากให้หนูคืน หนูคืนให้ตรงนี้เลยนะคะ”

มะนาวเดินไปที่กระเป๋าพร้อมควักสิ่งของที่อยู่ข้างในออกจนหมด ทำให้คุณหญิงอนงค์มองของที่อยู่ข้างในที่ไม่ได้มีแบรนด์สักอย่าง ไม่เว้นแม้แต่กระเป๋าสตางค์ที่ดูผ่านการใช้งานมานาน ไหนจะโทรศัพท์เครื่องเล็กที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตกรุ่นหลายปี ถ้ามะนาวคิดจะจับลูกชายของนางจริงๆ โทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์คงได้ของใหม่ด้วย

          “นี่ค่ะ...หนูคืนให้นะคะ หนูไม่ได้อยากได้จริงๆ ค่ะ” มะนาวยื่นมันคืนกับคุณหญิงอนงค์ เพราะไม่อยากให้ท่านมองเธอในแง่ไม่ดีนัก

          “จะคืนให้จริงๆ สินะ”

          “ค่ะ”

          คุณหญิงอนงค์มองมะนาวที่เดินไปเอาของทุกอย่างใส่ถุงผ้าสีขาว จนนางเองก็แปลกใจอยู่ว่าสรุปเด็กคนนี้นิสัยเป็นยังไงกันแน่

“ขอบใจมากนะที่คืนกระเป๋าให้”

“ค่ะ...หนูยินดีคืนค่ะคุณท่าน คุณท่านจะนั่งรอพี่คินน์ก่อนไหมคะ” มะนาวมองหน้าหญิงสูงวัยด้วยความกลัวเกรง

          “นั่งสิ กว่าลูกชายฉันจะเสร็จงาน ฉันจะนั่งรอตรงนี้แหละ” ว่าจบร่างท้วมของคุณหญิงก็เดินมานั่งที่โซฟา ซึ่งมะนาวก็ย้ายตัวเองไปนั่งเก้าอี้ด้านข้างแทน

          “คุณท่านอยากทานอะไรไหมคะ มะนาวไปหยิบมาให้”

          “ไม่ต้อง ฉันไม่หิวอะไร ส่วนเธอเดินมาคุกเข่าตรงนี้สิ” มือเหี่ยวยกขึ้นกวักเรียกมะนาว ซึ่งหญิงสาวได้แต่ทำหน้างงเพราะไม่รู้ว่าท่านต้องการอะไร

          “คะ...”

          “มานั่งตรงนี้...”

          “เอ่อ...ค่ะ”

          มะนาวคุกเข่านั่งที่พื้น จากนั้นนิ้วเหี่ยวย่นของคุณหญิงอนงค์ก็เชยปลายคางของมะนาวขึ้นสูงเพื่อที่จะได้พินิจใบหน้าของเด็กสาว

          “อืม...ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูกชายฉันถึงได้ดูหลงเธอนัก สวยใช้ได้เลยนะ พ่อแม่ทำงานอะไรล่ะ” ด้วยความอยากรู้ประวัติของเด็กสาวคนนี้ทำให้คุณหญิงอนงค์เริ่มเปิดประเด็นก่อน

          “คุณแม่ของหนูท่านเสียไปนานแล้วค่ะ ส่วนคุณพ่อหนูก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะว่าเป็นใคร” ด้วยความที่แม่ของเธอทำอาชีพแบบนั้น ทำให้เธอเองไม่เคยรู้มาก่อนว่าพ่อของเธอนั้นเป็นใครกันแน่

          “แล้วแม่ทำงานอะไรมาก่อน”

          “คะ...คือ” ใบหน้าหวานซีดเผือดเพราะเธอไม่รู้ว่าตอบอย่างไรดี

          “ว่ายังไง อย่ามาโกหกฉันนะ ถ้าฉันรู้เอง เธอจะโดนหนัก” มะนาวถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความประหม่าเกร็ง

          “คะ...คือแม่ของหนูเคยเป็นผู้หญิงบริการมาก่อนค่ะ แต่ตอนนี้แม่ของหนูท่านเสียไปแล้ว หนูไม่อยากให้คุณท่านทำท่าทางรังเกียจหนูเลยนะคะ” มะนาวบอกด้วยเสียงแหบพร่าเหมือนจะร้องไห้ เนื่องจากเธอกลัวว่าท่านจะรังเกียจที่เธอเป็นเพียงแค่ลูกของผู้หญิงหากิน

          “รังเกียจทำไม ฉันมองว่าอาชีพไหนก็เหมือนกัน อาชีพของแม่เธอมันก็งานบริการ แม่เธอไม่เคยไปแย่งของของใครมาใช่ไหมล่ะ”

          “ไม่เคยค่ะ แม่หนูทำแค่เป็นงานไม่ได้ต้องการทำลายครอบครัวของใครนะคะ” มะนาวปฏิเสธทันควันเพราะกลัวคุณหญิงอนงค์จะคิดไปไกล

          “อืม...ถ้าไม่ได้ไปสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ฉันก็เคารพทุกอาชีพนั่นแหละ”

          มะนาวเงยหน้าผู้อาวุโสด้วยความซึ้งในน้ำใจ เธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคินน์ถึงเป็นคนดีขนาดนี้ เพราะแม่ของเขาช่างเป็นคนที่มีเหตุผลเหลือเกิน จนเธออดตื้นตันไม่ได้

          “แล้วเธอทำอาชีพนั้นหรือเปล่า”