บทที่ 4

ซูเจินจูออกจากบ้านตระกูลซูมาพร้อมสี่เสวี่ยตรงเข้าไปที่ “ร้านผ้าซูเตี้ยน”

“คุณหนูสี่มาแล้ว” หลงจู๊ออกมาตอนรับซูเจินจูอย่างคุ้นเคย น้ำเสียงเจือความห่วงใย หลงจู๊ผู้นี้ทำงานอยู่ที่ร้านผ้าซูเตี้ยนมาตั้งแต่เริ่มเปิดร้านใหม่ๆ ได้รับความไว้ใจจากนายท่านผู้เฒ่าซูมาก ยิ่งเห็นซูเจินจูมาตั้งแต่เกิดจนโต ได้ยินข่าวเสียหายที่เพิ่งเกิดขึ้นแล้วยิ่งเป็นห่วงคุณหนูผู้นี้จากใจจริง

“ทำให้ท่านลุงฝูเป็นห่วงแล้ว”

“คุณหนูรีบเข้าไปข้างในก่อนเถอะขอรับ” หลงจู๊พยายามพูดให้ซูเจินจูเข้าไปด้านในให้ได้ ด้วยเห็นสายตาจากหลายๆคนมองมาที่ซูเจินจูอย่างอยากรู้อยากเห็น เรื่องที่เกิดขึ้นในจวนนายอำเภอได้ถูกเล่าลือออกไปอย่างกว้างขวาง แต่ซูเจินจูกลับเพียงยืนนิ่งๆอยู่ตรงนั้นสักพัก หลังทักทายกันอีกสองสามประโยค ซูเจินจูจึงขอตัวเข้าไปดูเอกสารที่ห้องทำงานบนชั้นสอง

ร้านผ้าซูเตี้ยนเป็นร้านผ้าที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของอำเภอเหอ ขายผ้าพับและเสื้อคลุมขนสัตว์

ผ้าพับหนึ่งพับยาวห้าฉื่อ เพียงพอสำหรับตัดชุดผู้ใหญ่ได้หนึ่งชุด  ผ้าฝ้ายหยาบหนึ่งพับราคาสามร้อยอีแปะ ผ้าฝ้ายละเอียดพับละห้าร้อยอีแปะ ผ้าต่วนพับละหนึ่งตำลึง ผ้าไหมพับล่ะสิบห้าตำลึง ผ้าไหมชั้นดีจากอำเภอกุ้ยพับละสามสิบตำลึง ผ้าไหมหยกที่ทอโดยโรงงานของคุณหนูจิวอิงพับละห้าสิบตำลึง ผ้าแต่ละพับร้านผ้าซูเตี้ยนจะได้กำไรสามส่วน

เสื้อคลุมขนสัตว์ของร้านผ้าซูเตี้ยนเป็นของขึ้นชื่อของอำเภอเหอ ในทุกๆวันร้านผ้าซูเตี้ยนจะรับซื้อขนกระต่าย หนังกวาง ขนหมาป่า ขนจิ้งจอก หนังหมีและหนังเสือ จากชาวบ้านและนายพราน มีบางครั้งที่เหลาอาหารนำหนังสัตว์มาขายให้บ้าง

ร้านผ้าซูเตี้ยนรับซื้อขนกระต่ายที่สมบูรณ์ตัวละสามร้อยอีแปะ ผ้าพันคอขนกระต่ายหนึ่งผืนใช้กระต่ายหกตัว ขายได้ผืนละสิบสองตำลึง เสื้อคลุมขนกระต่ายหนึ่งตัวใช้กระต่ายยี่สิบตัวขายได้ตัวละสามสิบตำลึง ในหนึ่งปีผลิตผ้าพันคอได้หนึ่งร้อยผืน ผลิตเสื้อคลุมได้หกสิบตัว ทำเงินได้ปีละ สามพันตำลึง

ขนหมาป่าหนึ่งตัวสิบแปดตำลึง ใช้หมาป่าสองถึงสามตัวเผื่อผลิตเสื้อคลุมหนึ่งตัว สามารถขายได้ถึงตัวละหนึ่งร้อยตำลึง เสียดายที่หมาป่าไม่ได้จับได้ง่ายเหมือนกระต่าย แต่ละปีสามารถทำเสื้อคลุมออกมาขายได้เพียง ห้าถึงหกตัวเท่านั้น

ขนจิ้งจอกหนึ่งตัวยี่สิบตำลึง หากเป็นจิ้งจอกแดงจะได้ราคาถึงยี่สิบห้าตำลึง ต้องใช้จิ้งจอกสี่ถึงห้าตัวกว่าจะได้เสื้อคลุมหนึ่งชุด แต่ละปีผลิตได้เพียงสองถึงสามตัว แต่ราคาก็ได้มากถึงตัวละสองร้อยตำลึง

หนังกวาง หนังหมีและหนังเสือ นิยมใช้ตกแต่งห้องและให้เป็นของกำนันแก่ขุนนาง รับซื้อหนังกวางห้าสิบตำลึง หนังหมีห้าร้อยตำลึงและหนังเสือแปดร้อยตำลึง เมื่อนำเข้าไปขายในเมืองหลวง หนังกวางจะมีราคาถึงหนึ่งร้อยตำลึง หนังหมีและหนังเสือจะมีราคาหนึ่งพันถึงสามพันตำลึง

ในแต่ละปีรายได้จากร้านผ้าซูเตี้ยนมากถึงสามหมื่นตำลึงแม้ต้องหักทุนออกหลายส่วนแต่ก็ถือว่าเป็นเศรษฐีเมื่อเทียบกับชาวบ้านที่มีรายได้เพียงเดือนละสองตำลึง

หลังจากทำความเข้าใจอย่างละเอียดแล้วความสนใจของซูเจินจูพุ่งไปที่ผ้าพับมีตำหนิ ในแต่ละปีจะมีผ้าพับที่มีตำหนิจากการขนส่งหรือสะเพร่าของคนงานทั้งเลอะและฉีกขาดหลายร้อยพับ ในช่วงแรกหลงจู๊เสียดายผ้ามีตำหนิจึงมาผ้าออกมาขายในราคาถูก แต่กลับกลายเป็นว่าเหล่าคนมีเงินหายหน้าหายตาไม่มาซื้อผ้าที่ร้านเพราะไม่พอใจที่ผ้าที่ตนเคยซื้อถูกนำมาขายในราคาถูกแม้จะเป็นผ้ามีตำหนิก็ตาม กว่าหกเดือนที่เหล่าคนรวยในอำเภอไม่ย่างกรายเข้ามาในร้านผ้าซูเตี้ยนจนนายท่านซูต้องไปติดต่อขอซื้อผ้าไหมหยกของคุณหนูจิวอิงมาขายที่ร้าน จึงทำให้ข้ามวิกฤตนั้นมาได้

ซูเจินจูคิดอยากจะพิมพ์ลายบนผ้าแต่ติดตรงอุปกรณ์ต่างๆของที่นี่ หากพิมพ์ลายลงบนรอยเปื้อนบนผ้าได้ ผ้าก็จะไม่ต้องทิ้งและยังขายได้ราคาแพงกว่าเดิมด้วย แต่วิธีการทำลายบนผ้าสมัยนี้มีเพียงการปักผ้าเท่านั้น

“สี่เสวี่ย ข้าอยากขึ้นไปบนเขา” อยู่ๆอยากขึ้นเขา นางคงไม่ว่าข้าบ้าหรอกใช่ไหม

“หากคุณหนูอยากขึ้นเขา คุณหนูต้องออกจากอำเภอ ผ่านตำบล ไปยังหมู่บ้านตามเชิงเขาเจ้าค่ะ บ่าวเคยได้ยินพี่อิงเถากับพี่อิงชุ่ยสาวใช้ของคุณหนูใหญ่เล่าให้ฟังว่าพวกนางติดตามคุณหนูใหญ่ไปสวนดอกเหมยหมู่บ้านจั๋วมู่เขตตำบลไป๋ซีด้วยนะเจ้าคะ คุณหนูให้บ่าวเตรียมของเลยไหมเจ้าคะ”

“ข้าไม่ได้อยากชมดอกไม้ ข้าอยากเข้าไปหารังผึ้ง แต่เดี๋ยวข้าต้องเตรียมยาไล่ผึ้งก่อนถึงจะเข้าไป” เพ้ย เจ้าเด็กนี่พูดง่ายดีจริงๆ

“รังผึ้งหรือเจ้าคะ ถึงเป็นรังผึ้งสีขาวๆ ตามร้านชำก็มีขายนะเจ้าคะ เมื่อปีก่อนมีหมอจากอำเภอฉงมารับซื้อรังผึ้งเจ้าค่ะ บอกให้ชาวบ้านรวบรวมไว้ท่านหมอจะเดินทางไปอำเภอฉวน ขากลับจะแวะมารับซื้อรังผึ้งที่อำเภอเหอของเรา ชาวบ้านเข้าไปเก็บรังผึ้งมาขาย ตามร้านชำก็รับซื้อจากชาวบ้านไว้มาก แต่รอแล้วรอเล่าท่านหมอก็ไม่กลับมา ร้านชำบ้านไฉก็รับซื้อไว้เยอะนะเจ้าคะ ก่อนหลับบ้านคุณหนูแวะซื้อก็ได้เจ้าค่ะ ตอนไปเขาจะได้ไปชมดอกเหมยได้” ในใจของสี่เสวี่ยอยากจะไปชมดอกเหมยซะตอนนี้ ใครใช้ให้คุณหนูใหญ่ออกไปเที่ยวเล่นแล้วให้คุณหนูสี่ของนางต้องทำงานทุกวันแบบนี้เล่า คุณหนูสี่ของนางควรได้ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง

“เอาตามที่เจ้าว่าแล้วกัน” อืม ออกไปดูหน่อยก็ดี เวรกรรมอะไรของข้านะ ต้องมาอยู่ที่แปลกๆแบบนี้ ไม่รู้ว่าย้อนเวลากลับมาหรือหลุดมาอยู่ที่โลกคู่ขนานกันแน่ ที่ที่อยู่ตอนนี้ยังเป็นเพียงแคว้น แต่ละแคว้นยังมีสงครามแย่งชิงดินแดน ระบอบการปกครองก็ยังไม่ซับซ้อน แต่การเรียนการสอบนั้นกลับยุ่งยาก นับถือความกตัญญูอย่างไม่ลืมหูลืมตา อาหารการกินก็ลำบาก หากตอนนี้เป็นช่วงเปลี่ยนระบอบการปกครองนับถือท่านผู้นำ ก็คงทำความเข้าใจกับสถานการณ์ได้ดีกว่านี้ อย่างน้อยช่วงเปลี่ยนระบอบการปกครองก็ให้ความสำคัญกับผู้หญิงมากกว่าตอนนี้มากนัก

.

..

…

“คุณหนูท่านนี้ ต้องการอะไรแจ้งข้าได้เลยขอรับ”

“ข้ารู้มาว่าที่ร้านเจ้ามีรังผึ้งขาย ยังมีอยู่หรือไม่”

“มีขอรับ คุณหนูเชิญตามข้ามาด้านนี้ขอรับ”

ร้านชำบ้านไฉเป็นร้านขายข้าวสาร แป้งสาลี น้ำตาล เกลือ เมล็ดพืชผัก เครื่องปรุง เครื่องเทศ ของทะเลแห้ง เนื้อแห้ง ผักดอง และของกินของใช้เล็กๆน้อยๆต่างๆ กิจการไม่ใหญ่โต แต่ไม่เคยเงียบเหงา ด้วยเพราะตระกูลไฉเป็นตระกูลเก่าแก่เปิดร้านชำบ้านไฉมาหลายชั่วอายุคน ทำการค้าไม่เคยเอาเปรียบอีกทั้งรับซื้อของก็ไม่เคยกดราคาจึงทำให้ชาวบ้านแวะเวียนเข้ามาไม่ขาดสาย

“นี่เป็นรังผึ้งของทางร้านขอรับ เป็นรังผึ้งสมบูรณ์ ขนาดเล็กเท่าสองฝ่ามือ ห้าสิบอีแปะ ขนาดกลาง ใหญ่ขึ้นมาเท่าตัวราคาหนึ่งร้อยห้าสิบอีแปะ ขนาดใหญ่ ใหญ่ขึ้นมาจากขนาดกลางหนึ่งเท่าตัวสี่ร้อยอีแปะขอรับ”

รังผึ้งของร้านชำบ้านไฉเป็นรังผึ้งสีขาว มีบางส่วนเป็นสีน้ำตาลแต่ไม่มากนัก เหมาะสำหรับนำไปทำไขผึ้ง หนึ่งในวัตถุดิบสำคัญของการทำลายผ้า เมื่อเห็นว่าเป็นของที่ตนเองต้องการซูเจินจูก็เก็บรอยยิ้มไว้ไม่อยู่

“ขนาดเล็ก หนึ่งอัน”

รอยยิ้มสดใสของซูเจินจู ท่าทีผ่อนคลายคุยเล่นกับสี่เสวี่ยระหว่างรอเด็กในร้านห่อรังผึ้งอยู่ในสายตาของนายน้อยไฉ ไฉตงซุนตลอดเวลา ช่างเป็นรอยยิ้มที่สดใสแต่ก็เต็มไปด้วยความเรียบง่ายชวนให้เข้าใกล้ แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้รู้สึกประหม่า เขินอาย จนไม่สามารถเข้าไปใกล้ไปกว่านี้ได้อีกแล้ว เมื่อซูเจินจูเดินออกจากร้านไป หัวใจของไฉตงซุนก็เหมือนหลุดลอยตามนางไปอย่างฝืนตัวเองไม่ได้

หลังออกจากร้านชำตระกูลไฉ ซูเจินจูก็ตรงไปยังโรงหลอมเหล็กอู่จินชาง

“ท่านอา ข้าต้องการสั่งทำของสักชิ้นหนึ่ง สั่งทำที่ไหนหรือเจ้าคะ” ซูเจินจูแจ้งความประสงค์ของตนกับชายวัยกลางคนที่กำลังนั่งอยู่หน้าร้าน

“สั่งกับข้านี่แหละแม่หนู เจ้าอยากได้อะไรล่ะ”

“นี่เจ้าค่ะ” ซุเจินจูหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งใหม่ นี่เป็นสิ่งที่นางวาดไว้ตอนอยู่ที่ร้านผ้าซูเตี้ยน

“ของสิ่งนี้ข้าต้องการให้ทำจากเหล็กทั้งอันเจ้าค่ะ ยาวประมาณแปดชุ่น ปลายด้านหนึ่งเป็นหัวแหลมมีรูกลวง ตัวด้ามเหมือนปล้องไผ่ด้านในกลวง ปลายอีกด้านเป็นทรงคล้ายถ้วยชา ท่านลุงลองจินตนาการว่าข้าใส่น้ำแข็งตรงส่วนที่เหมือนถ้วยชานี้นะเจ้าคะ เมื่อน้ำแข็งละลาย น้ำจะสามารถไหลออกจากส่วนถ้วยชาผ่านแกนกลายจนถึงปลายอีกด้านและไหลออกตามรูตรงปลายนี้ รูกลวงตรงปลานี้ข้าอยากได้ขนาดเท่าจุดพู่กันเล็กนี้เจ้าค่ะ”

“รูปทรงดูแปลกไปหน่อย แต่ข้าคิดว่าข้าทำให้เจ้าได้ แม่หนูน้อย”

“อ่อ ที่สำคัญคือ ข้าต้องสามารถถือมันด้วยมือข้างเดียวได้ด้วยนะเจ้าคะ”

“ได้ ได้ ฝีมือการตีเหล็กของข้า ตีเหล็กบางทำสิ่งนี้ให้เจ้าได้แน่นอน”

“ข้ามารับของได้วันไหนหรือเจ้าคะ”

“สิบวัน ข้าคิดราคาเจ้าห้าตำลึง อีกสิบวันเจ้ามารับของได้”

.

..

“ห้าตำลึงเลยนะเจ้าคะคุณหนู เกือบเท่าเงินที่นายท่านให้คุณหนูทั้งเดียวเชียวนะเจ้าคะ แล้วยังกริชเล่มนี้อีก” เมื่อถึงบ้านสี่เสวี่ยก็อดที่จะบ่นคุณหูของนางไม่ได้ วันนี้คุณหนูใช้เงินไปเยอะมากจริงๆ กริชเงินจากโรงหลอมเหล็กอู่จินชางเล่มนั้นราคาตั้งสี่สิบตำลึง!!

“เจ้าอย่าเพิ่งพูดมาก มาช่วยข้านับเงินก่อน” เจ้าเด็กนี่ทำไมขี้บ่นนักนะ เพิ่งจะอายุสิบสามเท่าข้าไม่ใช่หรือไง ไฉนบ่นเป็นยายแก่แบบนี้ ซูเจินจูนำหีบเงินและกล่องเครื่องประดับออกมานับดูว่าตอนนี้นางมีสมบัติติดตัวอยู่เท่าไหร่

ตระกูลซูเริ่มให้เงินรายเดือนเหล่าทายาทเมื่ออายุครบแปดปี แต่ละเดือนคุณหนูและ นายน้อยบ้านใหญ่จะได้คนละยี่สิบตำลึง ฮูหยินรองมี่ซิ่นและซูเจินจูได้คนละสิบตำลึง ซูเจินจูคนเดิมใช้จ่ายอย่างประหยัดด้วยรู้ว่าเมื่อออกเรือน บ้านใหญ่ไม่มีทางให้สินเดิมแก่นาง จึงพยายามเก็บเงินสะสมไว้เป็นหน้าตาของตนเองอีกทั้งยังเป็นหน้าตาให้แก่บุรุษที่ตนแต่งให้ แต่บางครั้งมี่ซิ่น มารดาของนางก็แอบเข้ามาหยิบเงินของนางไป ยังดีที่ตั้งแต่ซื้อตัวสี่เสวี่ยมา นางก็เป็นหูเป็นตา คอยหลบคอยเลี่ยงมี่ซิ่นอยู่เสมอ หากไม่ได้สี่เสวี่ยเอาเงินหีบนี้ไปซ่อนตอนที่นางสลบไป ตื่นมาก็คงไม่มีหีบเงินตรงหน้านี้แล้ว..