ตอนที่ ๔ การเจรจาสำเร็จ

ตอนที่ ๔

การเจรจาสำเร็จ

 

“พี่ไม่อนุญาต!!!” เสียงชนะศึกดังจากห้องรับแขก สองพี่น้องกำลังเถียงกันเรื่องให้อัยยภัทรไปทำงาน

“ทำไมคะ?” พรพระพายถามอย่างเหลืออดกับพี่ชายตนเอง

“จะไปทำทำไมให้เหนื่อย พี่มีเงินเยอะแยะไอจะใช้ยังไงก็ได้”

“ไออุ่นอาจจะไม่อยากได้เงินพี่ แต่อาจจะอยากได้อิสระในการใช้ชีวิตบ้าง พี่ขังไออุ่นไว้แต่ในห้องสี่เหลี่ยมพี่ไม่สงสารน้องบ้างหรอไง?” พรพระพายจะต่อสู้เพื่ออัยยภัทรให้ถึงที่สุด

 

“สงสาร สงสารทำไม ในห้องนี้มีทุกอย่างที่ควรจะมี เผลอๆอาจจะมีเกินจำเป็นด้วยซ้ำ หรือถ้าไออยากได้อะไรพี่ก็จะซื้อมาให้แต่พี่ไม่ให้ไอไปทำงานเด็ดขาด” น้ำเสียงเด็ดขาดของชนะศึกไม่ได้ทำให้พรพระพายกลัวแม้แต่น้อย ถ้าเป็นเรื่องอื่นหญิงสาวคงถอยให้พี่ชายได้ไม่ยาก แต่พอเป็นเรื่องของอัยยภัทร พรพระพายพร้อมสู้หัวชนฝามาแต่ไหนแต่ไร

“พี่หวงไออุ่น หรือพี่มีอะไรที่ต้องปิดหูปิดตาไออุ่นหรือไง ถึงไม่ให้น้องออกไปใช้ชีวิตเลย จะไปข้างนอกก็ต้องให้พระพายเป็นคนพาไป พี่ศึกไออุ่นโตแล้วนะ เรียนจบแล้ว ควรมีเพื่อนมีสังคมของตัวเอง พี่ศึกจะมาผูกไออุ่นไว้กับพี่ไม่ได้ น้องเป็นคนไม่ใช่นกน้อยในกรงทอง!!” คำถามและคำพูดของพรพระพายทิ่มกลางอกของชนะศึกทันที อีกทั้งคนในห้องนอนที่ได้ยินทุกถ้อยคำของการสนทนาของสองพี่น้อง ก็อดคิดตามไม่ได้ ที่เขาไม่ยอมให้เธอไปไหนอาจจะเพราะเขากลัวเธอจะไปรู้อะไรที่ไม่ควรรู้หรือเปล่า

“แล้วยังไง ยังไงพี่ก็ไม่ให้ไอไปทำงาน” ชนะศึกยังคงยืนกรานในคำตอบของตนเอง

“พี่ศึกฟังพระพายนะ พระพายต้องการผู้ช่วย แล้วไออุ่นก็เรียนมาตรงกับสายที่พระพายต้องการพอดี พระพายอยากได้น้องมาช่วยงานพระพาย ไออุ่นมาทำงานกับพระพายนะ พระพายไม่ได้ส่งน้องไปทำงานกับคนอื่น หรือแม้กระทั่งพระพายพี่ศึกก็ไม่ไว้ใจ” พรพระพายยิงคำถามใส่ชนะศึก

“ไม่ใช่อย่างที่พระพายคิดนะ พี่แค่..” ชายหนุ่มเสียงอ่อนลง พรพระพายเดี๋ยวใช้ไม้อ่อนบ้าง ไม้แข็งบ้าง แม้จะรู้ทันแต่เขาก็ยอมน้องสาวมาตลอด แต่พอเป็นเรื่องอัยยภัทร เขามักจะเสียรู้พรพระพายมากกว่าการสมยอม

“พี่ศึกแค่อะไรคะ? ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ศึกไม่ไว้ใจพระพายดูแลน้อง” พระพายเริ่มใช้น้ำเสียงหว่านล้อมชนะศึก ดึงดราม่าใส่พี่ชายตนเอง

 

“พี่ไว้ใจพระพาย” ทำไมเขาจะไม่ไว้ใจน้องสาวที่คลานตามกันมาล่ะ

“ถ้าพี่ไว้ใจพระพาย งั้นให้ไออุ่นมาทำงานกับพระพายนะ ตกลงตามนี้เดี๋ยวพระพายไปบอกไออุ่นก่อน” หญิงสาวตัดบท สรุปคำตอบเองก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องไปหาอัยยภัทรก่อนที่ชนะศึกจะหาเรื่องเปลี่ยนใจอีก

“เห็นไหมว่าไออุ่นเชื่อมือพี่ได้” พรพระพายยิ้มแฉ่งบอกข่าวดีกับอัยยภัทรทันทีที่ปิดประตูห้อง

“ขอบคุณนะคะพี่พระพายที่ช่วยคุยกับพี่ศึกให้ไอ” อัยยภัทรประนมมือไหว้ขอบคุณพรพระพายอย่างคนสำนึกบุญคุณตลอดเวลา ยิ่งพรพระพายให้ความเมตตากับเธอมากเท่าไหร่ เธอยิ่งต้องสำเนียกและเจียมตัวมากเท่านั้น

“เห้ย ไม่ต้องไหว้ขอบคุณก็ได้ ถ้าพี่ไม่ช่วยน้องจะให้พี่ไปช่วยใครล่ะ ไออุ่นได้ไปทำงานแล้ว แต่มีเรื่องหนึ่งที่ไออุ่นต้องรู้นะ” พรพระพายพูดเสียงเครียด

 

“อะไรคะ?” ทำไมต้องมีอะไรให้กังวลใจหลังจากฟังข่าวดีอยู่เสมอ มีแต่ข่าวดีเลยไม่ได้หรืออย่างไร

“ไออุ่นต้องไปทำงานเป็นผู้ช่วยพี่” เธอพยายามสุดความสามารถแล้ว แต่ก๋ได้แค่นี้จริงๆ

“งั้นดีเลยค่ะ ไอจะได้อยู่กับพี่พระพายทุกวัน และมันดีกว่าการอยู่แต่ในห้องนี่มากๆแน่นอน” อัยยภัทรไม่คิดว่าพรพระพายจะกังวลเรื่องนี้

“พี่กลัวไออุ่นคิดว่าพอออกจากห้องก็ต้องโดนพี่คุมอีก เหมือนนักโทษโดนคุมความประพฤติอ่ะ”

“พี่พระพายไม่ต้องคิดมากนะคะ ไออยากไปทำงานกับพี่พระพายที่สุดเลย”  อัยยภัทรเดินมากอดแขนพรพระพายก่อนเอาหน้าแนบกับแขนของหญิงสาวอย่างออดอ้อน

“พี่ชอบที่ไออุ่นอ้อนพี่แบบนี้นะ นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ไออุ่นไม่เข้ามาอ้อนพี่แบบนี้ “ พรพระพายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับกริยาที่อัยยภัทรแสดงกับตน

อัยยภัทรเงยหน้าที่ซบกับต้นแขนของพรพระพายมายิ้มแฉ่งให้หญิงสาวอย่างเอาอกเอาใจ

“ตายๆ แบบนี้พี่ตายพอดี ถ้าเกิดไออุ่นอยากได้อะไรแล้วอ้อนพี่แบบนี้ พี่หามาให้สุดชีวิตแน่นอน” พรพระพายกระเซ้าแหย่หญิงสาวอย่างอารมณ์ขัน

เสียงของสองสาวสนทนาดังลอดประตูออกมา ชนะศึกยืนฟังบทสนทนาของหญิงสาวทั้งสองคนแล้วตอบกับตัวเองว่า การอนุญาตให้อัยยภัทรไปทำงานอาจจะทำให้เขาได้อัยยภัทรคนเดิมกลับมาก็ได้ น้ำเสียงที่ดูดีอกดีใจตอนพรพระพายเข้าไปบอกว่าหญิงสาวได้ทำงานแล้วมันทำให้เขารู้ว่าที่ผ่านมาเขากักขังหญิงสาวมากเกินไป ทั้งๆที่เขาก็พยายามอย่างที่สุดที่จะให้หญิงสาวสุขสบายแล้วแท้ๆ

 

ชนะศึกเดินเลี่ยงจากประตูห้องของอัยภัทรมุ่งไปที่ห้องทำงานของตนเอง ปล่อยให้สองสาวได้คุยเรื่อยเปื่อยตามประสาสาวๆ

 

ติ้ง!!!

รูปของอัยยภัทรมากมายถูกส่งเข้าโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่ม ถึงจะขัดใจกับการแต่งตัวของอัยยภัทรไปบ้างแต่ต้องยอมรับว่าหญิงสาวสวยมากจริงๆ ชายหนุ่มเลื่อนดูรูปที่ถูกส่งมาเรื่อยๆ จนมาสะดุดกับรูปที่หญิงสาวยืนคุยกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนนึงในร้านหนังสือ ชนะศึกกัดกรามอย่างข่มอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่านในใจของตนเอง ทุกครั้งที่เขาปล่อยให้อัยยภัทรออกไปข้างนอก ถึงแม้ว่าจะมีพรพระพายหรือเขาไปด้วย หากเผลอเรอเพียงพริบตาก็มักจะมีผู้ชายเข้าหาอัยยภัทรเสมอ เขาเคยคิดว่าหญิงสาวอาจจะให้ท่า แต่ที่ผ่านมาอัยยภัทรนิ่งเฉยใส่คนพวกนั้นมาตลอด มีเพียงยิ้มรับและพูดคุยบ้าง แต่ไม่เคยสานสัมพันธ์ต่อเลยสักคน มันก็ทำให้เขาวางใจในตัวอัยยภัทร แต่เขาไม่วางใจผู้ชายพวกนั้นเลย

“พวกเหลือบไรนี่กำจัดเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที” ชนะศึกกดปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือก่อนโยนลงบนโต๊ะทำงาน พาร่างหนาออกไปยืนริมระเบียง หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบเพื่อสงบสติอารมณ์ มวนแล้วมวนเล่าก็ยังไม่ทำให้จิตใจของชายหนุ่มสงบลงได้สักนิด

“พี่ศึก พระพายกลับแล้วนะ” เสียงตะโกนของพรพระพายดังมาจากทางด้านนอกของประตูห้อง ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรทำเพียงแต่ยืนฟังเสียงฝีเท้าของหญิงสาวเดินห่างออกไปเรื่อย ก่อนที่ชายหนุ่มจะพาตัวเองเดินมาหยุดที่หน้าประตูห้องเจ้าตัวต้นเรื่องที่ทำให้เขาไม่สามารถสงบจิตใจได้

“พี่ศึกมีอะไรหรือเปล่าคะ?” อัยยภัทรที่เปิดประตูออกมาพอดี สะดุ้งอย่างตกใจ

“ตกใจอะไรขนาดนั้นล่ะไอ” ชายหนุ่มยังคงพูดเสียงเรียบ พยายามข่มอารมณ์ให้คงที่ที่สุด

“ไอไม่คิดว่าพี่ศึกจะมายืนตรงนี้” หญิงสาวตอบ

“วันนี้พระพายซื้อเสื้อผ้ามาให้อีกแล้วหรอ?” ชนะศึกไม่ได้สนใจในคำตอบของอัยยภัทรแต่กลับยิงคำถามกลับแทน

“ค่ะ” อัยยภัทรตอบเสียงเรียบ ก็คอนโดห้องนี้ก็ของเขา เสื้อผ้าที่พรพระพายซื้อมาก็เป็นเงินน้องสาวเขา เขาถามเธอก็แค่ตอบ ไม่ตั้งคำถาม ไม่เคยสงสัย

ชนะศึกไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเลือกชุดที่พรพระพายซื้อมาให้อัยยภัทรใหม่ออกมาวางที่เตียง

“พี่ให้เลือกระหว่างทิ้งกับเก็บมันลงกล่อง” ชนะศึกเสนอทางเลือกให้อัยยภัทร ทั้งๆที่อยากเอาไปเผาทิ้งตอนนี้เลยด้วยซ้ำ

“ไอว่าชุดก็สวยดีนะคะ พี่พระพายเพิ่งซื้อมาให้ด้วย ไอยังไม่ได้ใส่เลยด้วยซ้ำ” อัยยภัทรเอ่ยอย่างเสียดายที่ชุดสวยๆพวกนี้จะถูกเก็บลงกล่อง

“ชุดสวย แต่เธอใส่แล้วมันไม่สวย เจียมตัวเองบ้าง เอามันใส่กล่องเก็บไว้ซะก่อนที่พี่จะเอามันไปทิ้ง!!” น้ำเสียงฉุนเฉียวของชนะศึกทำให้อัยยภัทรก้มหน้าเดินไปหยิบกล่องกระดาษที่ห้องเก็บของมาเก็บเสื้อผ้าที่ชนะศึกเลือกไว้ลงกล่องอย่างเงียบๆ

“ไอ..”

“ไอขอโทษที่ไม่เจียมค่ะ ไอจะรีบเก็บของพวกนี้ไปไว้ให้ไกลหูไกลตาพี่ศึกค่ะ” อัยยภัทรเก็บเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ทิ้งให้ชนะศึกอยู่กับความคิดที่ว่าตนเองทำเกินไปหรือเปล่า เขาเกือบใจอ่อนเดินไปยกเลิกคำสั่งแต่พอนึกถึงภาพที่ถูกส่งมา เขาก็คิดว่าเขาทำถูกแล้ว เขาแค่ตัดไฟแต่ต้นลมเท่านั้น