ตอนที่ ๑ อัยยภัทร

ตอนที่ ๑

อัยยภัทร

"วันนี้พี่มีไปทานข้าวกับคุณแม่ที่บ้าน เดี๋ยวเย็นพี่มารับนะ เตรียมตัวรอด้วย " ชายหนุ่มในชุดสูทที่ถูกตัดอย่างประณีตสีเทาเข้ม กำลังหย่อนก้นนั่งตรงข้ามกับหญิงสาวเอ่ยปากพูดโดยที่ยังไม่ทันทักทายเธอเลยด้วยซ้ำ ยังไงซะเธอจะถือซะว่าเป็นประโยคทักทายเธอยามเช้าล่ะกัน

ชนะศึก อัคราวัฒนกุล ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณชลลดา และ คุณสงคราม อัคราวัฒนกุล ลูกชายและลูกสะใภ้ของเจ้าสัวกิตติ อัคราวัฒนกุล เจ้าของกิจการอสังหาริมทรัพย์และบริษัทนำเข้าอุปกรณ์การแพทย์ฯที่ใหญ่ที่สุดและรวยติดหนึ่งในสามของประเทศ

"ค่ะ" หญิงสาวตอบรับเพียงแค่นั้นก่อนจะก้มหน้ามองชามข้าวต้มกุ้งที่วางอยู่ตรงหน้า เหมือนว่ามันมีอะไรพิเศษอยู่ในนั้น

"ไออุ่น ถ้วยข้าวต้มมันมีอะไรน่ามองมากนักหรือไง พี่คุยด้วยทำไมไม่เงยหน้ามาคุยกับพี่ดีๆ"น้ำเสียงขุ่นมัวที่บ่งบอกว่าเขาไม่พอใจในการกระทำที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้

"ค่ะ ไอรับทราบคำสั่งพี่ศึกแล้วค่ะ เย็นนี้เรามีนัดไปทานข้าวกับคุณแม่ของพี่ เดี๋ยวไอจะเตรียมตัวรอนะคะ "อัยยภัทรตอบก่อนจะก้มหน้าตั้งใจจัดการข้าวต้มกุ้งตรงหน้า

เธอกับชนะศึกแต่งงานกันมาปีกว่าๆแล้ว แต่ทุกเช้าบรรยากาศจะเป็นแบบนี้เสมอ อย่างว่าแหละคนไม่ได้รักกันแล้วต้องมาแต่งงานกัน เธอมันก็แค่เด็กในบ้านที่เจ้าสัวกิตติเอ็นดูแล้วรับมาอุปการะก็เท่านั้น ไม่ได้ร่ำรวยหรือเทียบเท่ากับบุคคลที่มารดาของชนะศึกหมายมั่นปั้นมือ แต่ด้วยความที่ชนะศึกเป็นหลานชายคนเดียวของเจ้าสัวกิตติ เขาจึงต้องยอมทำตามคำสั่งของปู่ ซึ่งมันขัดใจคุณชลลดา แต่แล้วยังไงล่ะ สุดท้ายแล้วคำสั่งของเจ้าสัวย่อมมีความประกาศิตมากกว่าอยู่แล้ว ถึงอัยยภัทรจะมีสถานะเป็นลูกสะใภ้ของคุณชลลดา แต่คุณชลลดาก็ยังคงเหยียดหยามและตอกย้ำทุกครั้งว่าเธอแค่เด็กในบ้าน ที่เจ้าสัวเอ็นดูเลยได้ตกถังข้าวสารเท่านั้น

"พี่ชอบที่ไอเป็นเด็กดีนะ แต่ช่วยมีความเป็นคนมากกว่านี้หน่อยได้ไหม อย่าทำตัวน่าเบื่อเป็นหุ่นยนต์แบบนี้ มันน่านำคาญ" ชนะศึกพูดเสียงเครียด อัยยภัทรที่เขาเคยรู้จักร่าเริงมากกว่านี้ แต่ไม่รู้อะไรทำให้อัยยภัทรของเขาเปลี่ยนไปหลังจากที่เขาไปเรียนต่างประเทศ

"ไอขอโทษที่ทำให้พี่ศึกรำคาญค่ะ" น้ำเสียงของหญิงสาวยังคงเรียบเฉยไม่มีความรู้สึกเช่นทุกครั้ง

"ช่างเถอะไอ วันนี้พระพายบอกว่าจะมารับไอไปช่วยเลือกของนะ" ชนะศึกนึกขึ้นได้อีกเรื่อง น้องสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาโทรมาขออนุญาตพาภรรยาของเขาไปซื้อของ ซึ่งเขาก็อนุญาตเพราะเขารู้ว่าพรพระพายรักและเอ็นดูอัยยภัทรมากแค่ไหน

"พี่พระพายโทรมาบอกไอแล้วค่ะ ไอกำลังจะขออนุญาตพี่ศึกพอดี"เธอเหมือนจะนึกขึ้นได้ใาตัวเธอเองก็มีเรื่องที่ต้องแจ้งเขาเหมือนกัน

"กำลังจะขออนุญาตงั้นหรอ เรานั่งร่วมโต๊ะกันมาเกินสิบห้านาทีแล้วนะอัยยภัทร เธอพูดกับพี่แทบจะนับคำได้ กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือยังไงกัน"

"ไอขอโทษค่ะ " อัยยภัทรขอโทษชนะศึกทั้งๆที่ยังก้มหน้ามองชามข้าวต้มตรงหน้า

"ช่างเถอะอัยยภัทร พี่ไม่รู้จะทำยังไงกับเธอแล้วเหมือนกัน อ่ะนี่ บัตรสำรองวงเงินไม่จำกัด" ชายหนุ่มยื่นบัตรเครดิตสีดำให้กับหญิงสาวตรงหน้า นั่นแหละเขาถึงได้เห็นหน้าหญิงสาวเต็มวงหน้าเสียที หลังจากที่เจ้าหล่อนเอาแต่ก้มหน้ามองชามข้าวต้ม

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ศึก ไอคงไม่ได้ใช้อะไร" อัยยภัทรตอบอย่างเกรงใจ

"เอาไปเถอะ ไอจะใช้หรือไม่ใช้พี่ไม่ได้ว่า แต่มีไว้ก็ยังดีกว่าไปทำขายหน้าว่าเป็นเมียของพี่แต่ไม่มีปัญญาซื้อของอะไรเลย"

อัยยภัทรไม่ได้ตอบอะไรชายหนุ่มตรงหน้า เพียงแต่ยื่นมือไปรับบัตรเครดิตไว้เพียงเท่านั้น

"จะไม่ขอบคุณพี่สักหน่อยหรือไง"  ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ ใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก พูดน้อย ถามคำตอบคำ ทำตัวเป็นอากาศ ไม่พยายามเข้าหาเขา ไม่สร้างความน่ารำคาญ ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีเยี่ยม เหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้ยังไงยังงั้นแหละ

"ขอบคุณค่ะ" อัยยภัทรยกมือประนมไหว้ขอบคุณชนะศึกอย่างนอบน้อม ก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต้มในชามตนเองต่ออย่างเงียบๆ

"เฮ้อ พี่ไปทำงานก่อนนะ แล้วไปซื้อของกับพระพายก็ดูแลกันดีๆ เย็นนี้พี่มารับไปกินข้าวกับแม่นะ" ชนะศึกวางแก้วกาแฟอย่างเหนื่อยหน่ายใจกับหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะคว้าเสื้อสูทสีสวย อัยยภัทรรีบลุกอ้อมมาถือกระเป๋าเอกสารของชายหนุ่มแนบอก

"ไม่ต้องก็ได้ ไอไปกินข้าวต่อเถอะ" ชายหนุ่มหันมาพูดกับหญิงสาว ถ้ามีรอยยิ้มบนใบหน้าสักนิดเขาคงจะชื่นใจมากกว่านี้

"ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่ของไออยู่แล้ว" หญิงสาวตอบหน้าซื่อ เหมือนมันเป็นคำตอบที่ถูกต้องที่สุดแล้ว

"ไอลองพูดว่า ไม่เป็นไรค่ะ ไออยากถือของไปส่งพี่ไปทำงาน" ชนะศึกอดไม่ไหวที่จะสอน

"ค่ะ ไออยากช่วยถือของไปส่งพี่ศึกไปทำงานค่ะ" อัยยภัทรทำตามที่ชนะศึกบอกอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ

"อยากพูดอะไรก็ตามใจไอแล้วกัน" พูดจบชายหนุ่มก็เดินไปที่หน้าประตูห้อง โดยที่มีหญิงสาวเดินถือกระเป๋าเอกสารตามไปติดๆ

เขากับอัยยภัทรแต่งงานกันมาปีกว่า ทำไมความรักมันถึงจืดชืดเร็วขนาดนี้นะหรอ ไม่ได้จืดชืดเร็วหรอก มันไม่เคยหวานฉ่ำมาแต่ไหนแต่ไรแล้วต่างหาก อัยยภัทรทำตัวเป็นหุ่นยนต์แม้แต่วันที่หญิงสาวเข้าห้องหอกับเขา หญิงสาวเอาแต่นอนแข็งทื่อจนเขาหมดอารมณ์ และก็แยกห้องนอนกันมาจนถึงทุกวันนี้

"พี่ไม่รู้นะว่าไอไปเจอกับอะไรมา แต่พี่อยากได้ไอคนเดิมกลับมานะ" ชนะศึกพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่ม

"มันไม่มีไอคนเดิมแล้วค่ะพี่ศึก ไอคนนั้นได้ตายไปนานแล้ว" อัยยภัทรพูดเสียงเพ้อ