บทที่ 1

บทนำ ฟาร์มม้า และ ผู้มาใหม่

ชีวิตแอร์โฮสเตสของ พิม ที่ปกติจะเต็มไปด้วยการเดินทางข้ามทวีป ตอนนี้กลับช้าลงกว่าเดิมมาก ตารางบินที่เบาบางลงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้ เธอ มีเวลาว่างเหลือเฟือ แทนที่จะปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปเปล่าๆ ประกายความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในใจ ในเมื่อเธอมีความสามารถในการสื่อสารภาษาอังกฤษที่ยอดเยี่ยมและยังมีประสบการณ์ดูแลผู้คนมากมายมาอย่างยาวนาน การที่เธอจะรับงานดูแลเด็กที่ผู้ปกครองอยากให้ใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก และ ประกอบกับด้วยบุคลิกที่อ่อนโยน ใจเย็น อาชีพเสริมนี้ดูจะลงตัวกับ พิม อย่างยิ่ง ยิ่งไปกว่านั้น เธอ ยังดูดีและมีเสน่ห์ไม่แพ้สาวๆ วัย 20 ปลายๆ ด้วยการดูแลตัวเองอย่างดีเยี่ยม แม้จะอายุ 35 ปีแล้วก็ตาม เมื่อประกอบกันทั้งบุคลิกหน้าตาและความมีวุฒิภาวะ โอกาสก็มาถึง อย่างง่ายดาย

มีครอบครัวหนึ่งในจังหวัดสระบุรีกำลังมองหาคนดูแลเด็กที่สามารถสื่อสารภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่วที่จะช่วยดูแลลูกชาย เป็นเวลา 2 เดือนเพื่อทดลองงาน พิมตัดสินใจตอบรับข้อเสนอทันที นี่ไม่ใช่แค่การหารายได้เสริม แต่ยังเป็นโอกาสที่จะได้หลีกหนีความจำเจจากชีวิตในเมืองใหญ่ไปสัมผัสบรรยากาศใหม่ๆ

.....................................

พิมกำลังเตรียมตัวสำหรับการเดินทางไปสระบุรี เธอคงกำลังคิดถึงบ้านหลังเล็กๆ ที่จะไปพัก การพบปะกับเด็กชายที่จะต้องดูแลอย่างใกล้ชิด และแน่นอน... พิมจะคิดถึงแฟนหนุ่มนักบินของตนที่อาจต้องห่างกันไปชั่วคราว เธอตื่นเต้นกับบทบาทใหม่ที่กำลังจะมาถึงนี้ และไม่รู้เลยว่าการเดินทางครั้งนี้จะนำพาให้พบกับอะไรบ้าง...

บ้านที่เธอจะไปพักเป็นบ้านของเจ้าของฟาร์มม้าและสวนผักผลไม้ขนาดใหญ่ ส่วนเด็กที่ต้องดูแลคือเด็กชายวัย 5 ขวบที่พ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ผู้จัดการสวนเป็นคนกลางที่ประสานงานในครั้งนี้ และถึงแม้เธอเรียกเงินเดือนสูงในราคา 60,000 บาทต่อเดือน ทางผู้ปกครองก็ยินดีจ่ายโดยไม่ต่อรอง แม้เงินเเดือนราคานี้จะดูสูงมากในฐานะพี่เลี้ยงดูแลเด็ก แต่สำหรับอาชีพแอร์โฮสเตสของพิมมันกลับน้อยกว่ารายได้ปกติลงไปมาก แต่ในช่วงที่ไม่มีไฟลต์บินแบบนี้ ก็ถือเป็นโอกาสดีที่ เธอ จะได้ใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ และถึงแม้จริงๆ แฟนหนุ่มนักบินของพิมอาจจะไม่ค่อยเห็นด้วยนักแต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร

พิม เก็บกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เตรียมพร้อมสำหรับการผจญภัยครั้งใหม่ เสื้อผ้าที่เหมาะกับชีวิตในฟาร์มและอุปกรณ์การข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เธอคิดถึงบทสนทนากับแฟนหนุ่มนักบินที่บอกว่า "ไปดีๆนะ คิดถึงกันด้วย แต่พี่ว่าหนูอยู่ไม่ถึงอาทิตย์ก็ร้งกลับมาแล้ว" น้ำเสียงที่แสดงความไม่เชื่อมั่นว่าเธอจะไปใช้ชีวิตในฟาร์มแบบนั้นได้ ทำให้พิมอยากที่จะพิสูจตัวเองให้สำเร็จ แต่เธอก็เข้าใจว่าที่เขาพูดแบบนี้ก็เพราะว่าเขาไม่ค่อยอยากให้พิมไปไหนไกลจากเขา แต่การสื่อสารของเขาอาจจะมีลักษณะที่แตกต่างไปจากที่ควรจะเป็นไปสักหน่อย

รถที่พิมเช่าพา เธอออกจากความวุ่นวายของกรุงเทพฯ มุ่งหน้าสู่จังหวัดสระบุรี ทิวทัศน์สองข้างทางค่อยๆ เปลี่ยนจากตึกสูงเป็นทุ่งนาเขียวขจีและเนินเขาสลับซับซ้อน อากาศที่บริสุทธิ์กว่าในเมืองใหญ่ทำให้ เธอรู้สึกสดชื่นและตื่นเต้นกับสิ่งที่จะได้เจอ

ในที่สุด รถก็เลี้ยวเข้าสู่ถนนดินแดงที่ทอดยาวเข้าไปในบริเวณฟาร์ม กลิ่นดินและพืชพรรณโชยเข้ามาในรถ บรรยากาศเงียบสงบและร่มรื่นกว่าที่คิดไว้มาก พิมมองเห็นคอกม้าไกลๆ และต้นไม้ผลที่ปลูกเรียงรายเป็นระเบียบ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังก้าวเข้าสู่โลกอีกใบหนึ่ง

ทันทีที่รถจอดลงที่หน้าบ้าน ผู้จัดการสวนที่เป็นคนติดต่อพิมไว้ มายืนรอต้อนรับอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่ดูโอ่อ่าแต่ยังคงความอบอุ่นแบบชนบทในสไตล์ Rustic ของอเมริกา ซึ่งสามารถเห็นได้จากในโลกออนไลน์ที่รวบรวมบ้านจากการออกแบบของสถาปนิกชื่อดัง

“สวัสดีครับคุณพิมพ์ฟ้า...” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น “ยินดีต้อนรับสู่ฟาร์มของเราครับ”

พิมยิ้มตอบกลับไป หัวใจเต้นระรัวด้วยความคาดหวัง เธอพร้อมแล้วที่จะเริ่มต้นบทบาทใหม่นี้ ไม่ว่าจะเป็นพี่เลี้ยงให้กับเด็กชายวัย 5 ขวบ หรือแม้แต่การใช้ชีวิตในฟาร์มม้าและสวนผักผลไม้ขนาดใหญ่ที่ไม่คุ้นเคย

พิม ก้าวลงจากรถพร้อมรอยยิ้มสดใส และแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เรียกว่า พิม ก็ได้ค่ะ” นางเอ่ยตอบกลับไป ก่อนจะถามเพื่อความแน่ใจ “คุณผู้จัดการใช่ไหมคะ”

ผู้จัดการสวนยิ้มรับ มือของเขายกขึ้นแตะที่อกเล็กน้อยเป็นการแสดงความเคารพ เขาคือ คุณศักดิ์ ชายวัยกลางคนรูปร่างสันทัด ผิวคล้ำแดดจากการทำงานกลางแจ้งอยู่เป็นนิจ ใบหน้าของเขาดูใจดี มีรอยยิ้มอบอุ่นประดับอยู่เสมอ ดวงตาของเขาฉายแววเป็นมิตรและดูซื่อตรง เสื้อเชิ้ตลายสก๊อตที่สวมใส่ดูทะมัดทะแมง บ่งบอกถึงความเป็นคนทำงาน เขาดูเป็นคนเรียบง่ายและเข้าถึงง่าย ซึ่งทำให้ เธอ รู้สึกสบายใจตั้งแต่แรกเห็น

"ครับ ผมศักดิ์ครับ ยินดีต้อนรับนะครับคุณพิม" คุณศักดิ์ผายมือเชิญให้คุณเดินตามเข้าไปในตัวบ้าน "ทางนี้เลยครับ เดี๋ยวผมจะพาไปดูห้องพัก แล้วค่อยแนะนำให้รู้จักกับน้องทีโอ"

พิมพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมรับคำ เธอสูดหายใจลึกๆ เพื่อรับอากาศบริสุทธิ์จากธรรมชาติเข้ามาเต็มปอด คุณศักดิ์เดินนำเข้าไปในตัวบ้านที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่แค่มองก็รู้ว่าพิธิพิถันในทุกการออกแบบ ในระหว่างทางเขาเริ่มอธิบายรายละเอียดของงานที่พิมจะต้องรับผิดชอบ

"คุณพิมมาถึงก็พักผ่อนให้สบายก่อนได้เลยครับ ห้องพักของคุณพิมอยู่ชั้นบน วิวดีทีเดียว" คุณศักดิ์พูดพลางชี้ไปยังบันไดไม้สัก "ส่วนเรื่องน้องทีโอ... ช่วงนี้แกเรียนเตรียมอนุบาลในตัวเมืองครับ เลิกเรียนแล้วกว่าจะกลับมาถึงฟาร์มก็คงจะช่วงประมาณ 5 โมงเย็นนี่แหละครับ"

พิมพยักหน้ารับฟังอย่างตั้งใจ คุณศักดิ์อธิบายต่อว่า หน้าที่หลัก ของเธอคือ การดูแลกิจวัตรประจำวันของน้องทีโอ เมื่อน้องทีโอกลับมาถึง พิมจะต้องช่วยดูแลเรื่องการอาบน้ำ แต่งตัว และการทานอาหารเย็น และต้องเป็นเพื่อนเล่น พาทำกิจกรรมต่างๆ ที่ส่งเสริมพัฒนาการ เช่น อ่านนิทาน วาดรูป หรือเล่นเกมในบริเวณบ้านและสวน และสุดท้ายคือ การดูแลทั่วไป เช่น ตรวจสอบความปลอดภัยและสุขอนามัยของน้องทีโอในระหว่างที่พิมรับผิดชอบดูแล

"ส่วนคุณพ่อของน้องทีโอ คือคุณธนินทร์ แกอายุ 42ปี อยู่ในวัยที่กำลังทุ่มเทกับการทำงานอย่างหนักมากครับ ไม่มีเวลาดูแลในเรื่องเล็กน้อยพวกนี้เลย" คุณศักดิ์อธิบายด้วยน้ำเสียงเห็นใจ "เลยอยากให้คุณพิมมาช่วยดูแลในส่วนนี้ครับ จริงๆ ก็เหมือนเป็นพี่เลี้ยงส่วนตัวเลยก็ว่าได้"

คุณศักดิ์อธิบายด้วยน้ำเสียงเห็นใจ "เลยอยากให้คุณพิมมาช่วยดูแลในส่วนนี้ครับ จริงๆ ก็เหมือนเป็นพี่เลี้ยงส่วนตัวเลยก็ว่าได้"

พิมฟังแล้วเข้าใจในสถานการณ์ของครอบครัวนี้เป็นอย่างดี แม้จะเป็นงานที่ต้องใช้ความอดทนและใจเย็น แต่เธอก็พร้อมที่จะรับผิดชอบ

หลังจากที่คุณศักดิ์พาไปเก็บของและพักผ่อนเล็กน้อย พิมก็ลงมาสำรวจรอบๆ บ้าน เธอเดินชมสวนผลไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้าน เห็นต้นไม้เขียวขจีออกผลอุดมสมบูรณ์ และได้ยินเสียงม้าร้องแผ่วๆ มาจากคอกม้าที่อยู่ห่างออกไป สายลมพัดเอื่อยๆ พาเอาความหอมของดินและพืชพรรณมาปะทะจมูก เป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากกลิ่นน้ำหอมในห้องโดยสารเครื่องบินที่คุณคุ้นเคย

หลังจากเดินเล่นในสวนผลไม้จนวนกลับมาที่ตัวบ้านอีกครั้ง บรรยากาศเงียบสงบเริ่มมีความคาดหวังแฝงอยู่ เธออดคิดไม่ได้ว่าเด็กชายวัย 5 ขวบคนนี้จะมีหน้าตาเป็นอย่างไร จะเข้ากับเธอได้ไหม สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง พลางคิดในใจเมื่อคุณศักดิ์เอ่ยถึงคุณธนินทร์...

‘คุณธนินทร์... อายุ 42 แล้วมีลูก 5 ขวบ... แสดงว่ามีลูกตอนอายุ 38 เลยเหรอเนี่ย? …’ ความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัวของพิมอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะฉุกคิดได้ว่า...

‘เดี๋ยวนะ! แล้วฉันล่ะ... ฉันก็ 35 แล้วนี่หนา... ลืมไปเลยว่าตัวเองก็ไม่ใช่วัยรุ่นแล้วเหมือนกัน! ฮ่าๆๆ’

รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปาก เธออดขำกับตัวเองไม่ได้ที่เผลอไปตัดสินคนอื่น ทั้งที่ตัวเองก็ใกล้จะอยู่ในช่วงวัยเดียวกันแล้ว

‘คุณธนินทร์คงเป็นคนวัยกลางคนคนหนึ่งจริงๆ นั่นแหละ ที่กำลังวุ่นกับการทำงานสร้างเนื้อสร้างตัวจนไม่มีเวลาให้ลูกชายตัวน้อย…’

พิมพยักหน้ากับความคิดของตัวเอง ชายวัย 42 ที่เป็นเจ้าของฟาร์มม้าและสวนผลไม้ขนาดใหญ่ แถมยังต้องทำงานหนักจนไม่มีเวลาดูแลลูก... ภาพในจินตนาการของคุณพิมเริ่มชัดเจนขึ้น เขาคงเป็นคนจริงจัง มุ่งมั่น และอาจจะดูสุขุมรอบคอบ

พิมยังคงเดินสำรวจรอบๆ ตัวบ้านชั้นล่างอย่างเพลินๆ เธอเดินผ่านสวนหย่อมเล็กๆ สัมผัสความร่มรื่นของต้นไม้ใบหญ้า จนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่มุมหนึ่งที่ห่างออกไปจากบริเวณบ้าน

ไม่ไกลจากลานกว้าง เธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างม้าตัวใหญ่สีดำสนิท เขาสูงใหญ่ สง่างามในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเข้มและกางเกงยีนเก่าๆ ที่ดูเหมือนจะผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชน ใบหน้าถูกปกปิดไว้ครึ่งหนึ่งด้วยผ้าปิดหน้าสีเข้ม และสวมหมวกปีกกว้างที่ดึงลงต่ำ บดบังใบหน้าส่วนบนเกือบทั้งหมด เหลือเพียงช่วงล่างของใบหน้าที่เห็นเค้าโครงคมสัน รูปร่างของเขาดูบึกบึน มีกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้าแต่ก็ยังพอสัมผัสได้ถึงพละกำลัง เขากำลังสาละวนอยู่กับการผูกบังเหียนม้าตัวนั้นอย่างเงียบเชียบ

-🖤🤍🖤-