77: เนื้อความจดหมาย [2]

หวังอี้หลินเองเมื่อได้ยินภรรยารักบอกเล่า เขาก็เข้าใจได้ทันที แต่ว่าตอนที่ตนฝึกทุกครั้งดูจนแน่ใจแล้วนะว่าไม่มีใครรู้ว่าเขาฝึกวรยุทธ์ ภรรยาเขานี่ช่างแสนรู้ซะจริง นี่เขาชื่นชมภรรยานะอย่าได้เข้าใจผิดกัน

"แล้วพวกท่านจะทำเช่นไรต่อหรือเจ้าคะ หากหาคนมาอ่านจดหมายไม่ได้"

"คงจะต้องหาวิธีตั้งรับให้ดี ไม่เช่นนั้นคราวนี้เรารับไม่ไหวแน่" หานลู่ตอบ

"ข้าขอดูจดหมายนั้นได้หรือไม่" หยุนชิงก็อยากรู้เช่นกันว่าจดหมายที่สามีบอกว่าเป็นภาษาประหลาดคืออะไร

หวังอี้หลินได้ยื่นจดหมายทั้งหมดที่เขาได้มาให้ภรรยาดู หยุนชิงที่รับมาได้เปิดออกดูทีละฉบับ ภาษาที่ว่าเป็นภาษาอังกฤษสมัยเก่า คำศัพท์บางตัวก็อ่านยากแต่นางอ่านได้สบาย

นี่ต้องยกความดีให้กับการชอบเที่ยวของนางก่อนที่จะมาที่นี่สินะ ดีที่นางเที่ยวต่างประเทศบ่อย และชอบดูสถานที่โบราณและบางครั้งนางก็จะได้ความรู้ต่าง ๆ จากสถานที่เหล่านั้นอีกด้วย

"พวกท่านไม่ต้องหาใครมาอ่านหรอกเจ้าค่ะ ข้าพอจะรู้และอ่านได้บ้าง แต่อย่าได้ถามข้านะเจ้าคะ ว่าข้าอ่านออกได้อย่างไรข้าไม่สามารถตอบได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง" หญิงสาวรีบกล่าวดักไว้ก่อนหากบอกไปว่ามาจากอนาคตจึงอ่านออก ตัวสามีไม่เป็นไรหรอกเพราะเขานั้นรู้ข้อนี้อยู่แล้ว แต่ท่านหานลู่เกรงว่าหากรู้แล้วอาจจะหาว่านางบ้าก็ได้

“เจ้าพูดจริงใช่หรือไม่ หากสามารถอ่านได้จริงดียิ่งนัก” หานลู่เอ่ยออกมาอย่างดีใจขอเพียงอ่านได้ เรื่องอื่นเขาไม่มีปัญหาเป็นเรื่องธรรมดาทุกคนย่อมมีสิ่งที่เป็นความลับ

“เช่นนั้นชิงเอ๋อร์ เจ้าลองอ่านฉบับนี้ดู” เมื่อได้ยินว่าภรรยาสามารถอ่านได้หวังอี้หลินจึงได้ยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้นางอ่าน

หยุนชิงนั่งพิจารณาอยู่สักครู่ จึงได้เงยหน้าขึ้นมองชายทั้งสอง พร้อมกับกล่าวบอกรายละเอียดของเนื้อหาใจจดหมาย

“ในจดหมายกล่าวว่าวันถูเย่าในเดือนหน้ายามจื่อ พร้อมส่งอาวุธที่ตกลงกันไว้พบกันที่เมืองหนานเจียงเจ้าค่ะ” ร่างบางบอกพร้อมกลับยื่นจดหมายฉบับนั้นคืนแก่สามี

หวังอี้หลินและหานลู่เมื่อได้ฟังหญิงสาวตรงหน้าบอกเล่าถึงเนื้อหาในจดหมายต่างก็พากันดีใจ และชื่นชมในความเก่งกาจ น้อยนักที่จะมีใครสักคนเพียงแค่เห็นแล้วสามารถกล่าวเนื้อหาออกมาได้ทันที อย่างน้อยก็ต้องนำมาเทียบกับหนังสือแปลเป็นคำจากนั้นค่อยนำมาต่อกันเป็นประโยค ถึงอย่างนั้นกว่าจะแปลออกมาได้ก็ต้องใช้เวลาอีกหลายวัน

“แล้วฉบับนี้เล่าเนื้อความว่าอย่างไร” หวังอี้หลินรีบเปิดจดหมายฉบับต่อไปให้ภรรยาอ่านทันที

“ฉบับนี้กล่าวว่าหากพวกเขาสามารถช่วยได้สำเร็จ พวกเขาขอพื้นที่เมืองหนานเจียงที่ติดกับทะเลเพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนเจ้าค่ะ”

“ต่อไปฉบับสุดท้าย” หวังอี้หลินรีบยื่นฉบับต่อไปให้ภรรยาอย่างรีบร้อน เขาไม่อยากจะเชื่อ นี่ถึงขนาดยอมขายผืนแผ่นดิน เพียงเพื่อต้องการแค่ครองบัลลังก์

"ฉบับนี้บอกว่าเหมืองแร่จะต้องแบ่งให้พวกเขาอีกเช่นกัน เพื่อแลกกับที่พวกเขาช่วยในการรบครั้งนี้" หยุนชิงเมื่ออ่านจดหมายหมดแล้วได้ยื่นจดหมายนั้นให้สามีเก็บไว้เช่นเดิม

“หากว่าพวกตาสีฟ้าและพวกเผ่าซ่งหนูมาช่วยเป็นกำลังเสริมเช่นนี้เราต้องลำบากแน่ อี้หลินเพียงแค่อาวุธพวกเราก็มีไม่พอที่จะต่อกรกับพวกมัน แล้วเราจะทำเช่นไรดี” หานลู่รีบกล่าวขอความคิดเห็นจากหวังอี้หลิน ลำพังเพียงอาวุธพวกเขาก็ไม่สามารถจะหาได้ทันการ ยังมีเรื่องที่ฝั่งนั้นมีกองเสริมเข้ามาอีกพวกเขาไม่ไหวแน่

“อาวุธอะไรหรือเจ้าคะ” หยุนชิงเมื่อได้ยินหานลู่พูดถึงอาวุธ นางก็หูผึ่งทันทีเห็นทีว่าโรงผลิตอาวุธเล่น ๆ ของนางจะได้ใช้ก็คราวนี้ล่ะ

“พวกเรามีการต่อสู้กันอย่างลับ ๆ มานานแล้วทำให้เสียทั้งอาวุธและกองกำลังไปมาก หากต้องมีการผลิตอาวุธจำนวนมาก หรือว่าติดต่อหาซื้อกับพวกพ่อค้าตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าจะทำได้ทัน อีกทั้งฝ่าบาทก็ไม่สามารถมอบเงินจำนวนมากให้ได้เพราะในท้องพระคลังมีไม่มากพอเพื่อการนี้” หวังอี้หลินตอบภรรยาอย่างกังวล แก้ปัญหาเรื่องอ่านภาษาประหลาดนี้ได้แล้วยังมีปัญหาเรื่องอาวุธเข้ามาอีก

“ข้าคิดว่าเรื่องนี้ข้าพอจะช่วยได้นะเจ้าคะ” หยุนชิงกล่าวออกมาอย่างภูมิใจในตัวเอง ถ้าลางสังหรณ์นางจะแม่นขนาดนี้ นางควรจะเปิดสำนักดูดวงดีหรือไม่นะ เผื่อว่านางจะมีช่องทางรวยขึ้นมาอีกทาง

หวังอี้หลินและหานลู่ต่างหันกลับมองหน้ากันพร้อมทั้งคิดเหมือนกันว่า นางช่างมีเรื่องให้พวกเขาอึ้งและคาดไม่ถึงมากมายนัก