76: เนื้อความจดหมาย [1]

ตำหนักอ๋องห้า อ๋องหนานจิ้ง

"ฟาหยางหลานรักของข้าเคลื่อนไหวหรือไม่" ใบหน้าที่บ่งบอกถึงความพอใจเมื่อเอ่ยถึงผู้เป็นหลาน

เขาคืออ๋องห้าอ๋องหนานจิ้ง เป็นพระปิ่นตุลาขององค์ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันและอ๋องหนานฟาหยาง ตามความเป็นจริงแล้วเขาควรที่จะได้ครองราชย์เป็นคนต่อไป

เพราะตนกำเนิดจากฮองเฮา แต่ฮ่องเต้ผู้เป็นน้องชายกำเนิดจากสนมปลายแถวนางหนึ่ง เป็นเพราะนางเป็นสตรีที่เสด็จพ่อรักปักใจ ส่วนตัวเขากับเสด็จแม่เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งเท่านั้น

ยามอดีตฮ่องเต้สวรรคตแทนที่จะเป็นตัวเขาจะได้สืบทอดบัลลังก์ต่อ กลับเป็นเจ้าน้องชายที่เกิดจากสนมต่ำต้อยผู้นั้น จากนั้นเขาเริ่มวางแผนส่งยาพิษให้เจ้าน้องชายนั้นทีละนิด

อดทนกระทั่งมันตายลง แทนที่จะเป็นเขาผู้มีคุณสมบัติเพียบพร้อม ทว่ามันกลับยกให้ลูกชายขึ้นครองบัลลังก์แทน ยิ่งทำให้เกิดความแค้นเท่าทวีคูณ

จนตอนนี้เขาเริ่มจะอดทนไม่ไหว ความแค้นมันทำให้เขาอยากจะกำจัดพวกมันให้สิ้นซาก เริ่มจากวางแผนให้หลานทั้งสองเข้าใจผิด จนทั้งสองห้ำหั่นฆ่ากันเอง จากนั้นเขาผู้นี้จะเป็นผู้ยึดอำนาจสูงสุดเอง

ทั้งเรื่องเหตุการณ์ลอบฆ่าตอนภรรยาหนานฟาหยาง เรื่องบุตรสาวที่หายไปแล้วทิ้งบางอย่างให้เข้าใจว่า ฮ่องเต้ผู้เป็นพี่ต้องการกำจัดเขา เพราะกลัวอีกฝ่ายจะชิงบัลลังก์ และเรื่องความวุ่นวายอีกหลายอย่างก็เป็นฝีมือเขาทั้งนั้น

"ท่านอ๋องหนานฟาหยางเริ่มเคลื่อนไหว ดูเหมือนร่องรอยและหลักฐานปลอมที่เราสร้างขึ้นจะได้ผลพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์คนสนิทตอบด้วยความมั่นใจ เขาได้ทิ้งอาวุธที่เป็นสัญลักษณ์ของกองกำลังพิเศษขึ้นตรงต่อฮ่องเต้ไว้ หลังจากเหตุการณ์ลอบฆ่าหวางเฟยของอ๋องหนานฟาหยาง แต่น่าเสียดายที่เขาได้รับคำสั่งให้ฆ่าท่านหญิงน้อยไม่สำเร็จ แต่เมื่อภายหลังเขาทราบว่าองครักษ์ที่พาท่านหญิงหนีไปได้ตายไปแล้ว และไม่มีผู้ใดทราบว่าท่านหญิงยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

"ดี รอเพียงอีกไม่นานเราได้อาวุธมามากพอกับกองกำลังที่เรามีก็เริ่มลงมือได้"

"กระหม่อมได้ข่าวมาว่าหัวหน้ากองกำลังหวังยังไม่ตายพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องจะให้สืบเรื่องนี้หรือไม่"

"ไม่ต้องเวลานี้เจ้านั่นไม่สำคัญแล้ว จับตาดูฟาหยางไว้ก็พอ"

"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา"

…บ้านตระกูลหวัง…

"อี้หลินหากว่าเราหาผู้ที่อ่านจดหมายพวกนี้ไม่ได้ ข้าว่าเราต้องวางแผนใหม่แล้วล่ะ หยงเจาที่ไปสืบข่าวอ๋องนานฟาหยางก็ยังไม่กลับมา" หานลู่มีท่าทางกระวนกระวาย เพราะเวลาน้อยเข้าทุกทีหากไม่รีบคิดหาวิธีครั้งนี้พวกเขารับมือไม่ได้แน่

"ข้าก็คิดเช่นนั้นหากเราส่งจดหมายนี้ให้ฝ่าบาทกว่าจะถึงมือและหาผู้ที่อ่านได้คงจะไม่ทันการ" หวังอี้หลินก็มีสีหน้ากังวลไม่ต่างกัน

หยุนชิงที่นั่งห่างออกไปนั่งมองสามีกับสหายพูดคุยกันด้วยสีหน้ากังวล นางจึงได้เดินเข้าไปหาทั้งสองด้วยความเป็นห่วงเพื่อหวังว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง

"พวกท่านทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ ดูสีหน้าไม่ดีเลย"

หานลู่เห็นหยุนชิงเดินเข้ามามองหน้าหวังอี้หลินในเชิงถามอีกฝ่ายว่าไว้ใจภรรยาเขาได้หรือไม่ ด้านหวังอี้หลินจึงได้พยักหน้ารับให้หานลู่ทีหนึ่งจึงได้วางใจ

"จำเรื่องที่พี่บอกว่าจะเล่าให้เจ้าฟังได้หรือไม่" หวังอี้หลินที่ดึงภรรยาให้นั่งข้างเขาเรียบร้อยจึงได้เอ่ยถามขึ้น

"จำได้เจ้าค่ะ หากเป็นเรื่องสำคัญข้าไม่รู้ก็ได้เจ้าค่ะ" หยุนชิงมองหน้าทั้งสองคนไปมาอย่างงุนงง

"ไม่เป็นไรพี่ตั้งใจจะบอก"

จากนั้นหวังอี้หลินได้เล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาให้กับภรรยาฟัง พร้อมกับสังเกตสีหน้าของร่างบางตรงหน้าไปด้วย แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงการพยักหน้ารับรู้เรื่องราวเท่านั้น ไม่มีความบ่งบอกถึงความไม่พอใจหรือตกใจแม้แต่น้อย

"อ๋อ เป็นเช่นนี้เอง" เมื่อฟังเรื่องราวทั้งหมดจบลงหยุนชิงจึงเข้าใจแล้วว่า ทำไมเมื่อก่อนที่นางจะมาอยู่ร่างนี้หวังอี้หลินถึงได้เดินทางออกนอกเมืองอยู่บ่อยครั้ง

"แม่นางหยุนชิงดูเจ้าไม่ตกใจเลยหรือ" หานลู่อดที่จะถามไม่ได้

"เรียกข้าว่าอาชิงเถอะเจ้าค่ะพี่ลู่ที่ข้าไม่ตกใจเพราะข้าก็พอจะเดาได้ ว่าท่านพี่คงจะไม่ธรรมดาเจ้าค่ะ ท่านลองคิดดูนะคนธรรมดาที่ไหนจะรูปร่างดีสูงใหญ่และแข็งแรงเช่นนี้ อีกอย่างข้าเคยเห็นท่านพี่ฝึกวรยุทธ์ด้วยเจ้าค่ะ"