ตอนที่11.  ถอนหายใจ

หลี่ถิงรีบหลบหลังเสาทันที ด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะเดินมาหาตน แล้วหาเรื่องแบบเมื่อกลางวัน

‘ฉันยังไม่พร้อมทะเลาะกับใครตอนนี้’

หญิงสาวถอนหายใจโล่งอกทันที เมื่อร่างสูงของหยางซานหลางได้หายเข้าไปภายในห้องซึ่งอยู่ฝั่งขวามือของห้องเธอ ด้วยลักษณะของเรือนหลังนี้เป็นรูปทรงตัวยู โดยห้องของเธอจัดอยู่ตรงกลางที่เป็นส่วนของตัวยูนั่นเอง

‘ไหนในหนังสือนิยายหรือละครบอกว่าสามีภรรยาในยุคโบราณ เขาจะแยกอยู่คนละหลังนี่! ยิ่งสามีไม่รักก็มิสมควรนอนหลังเดียวกัน แต่ทำไมสามีของโม่ไป๋หลานถึงได้มาอยู่ที่นี่’

“หลบทำไม! หรือคิดว่าข้าจะไปหาเจ้ากัน ถึงมาทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ตรงนี้ เพื่อเฝ้ารอข้าอย่างนั้นใช่ไหม คิดว่าข้าจะหลงกลมารยาของสตรีใจสกปรกอย่างเจ้าหรืออย่างไรกัน”

หยางซานหลางปรากฏตัวขึ้นอีกด้านของเสาต้นใหญ่ที่หลี่ถิงหลบอยู่ พร้อมน้ำเสียงกึ่งเย้ยหยัน

“ว้าย! ท่านคิดจะทำอะไรข้าอย่างนั้นหรือ ไยถึงได้มาเงียบ ๆ เช่นนี้”

หลี่ถิงหวีดร้องด้วยความตกใจ จนดวงตามืดไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดประชดอีกฝ่าย ที่ยังยืนนิ่งมองเธออยู่

“อย่าใส่ความข้าเพียงเพราะอับอายกับความคิดของตนเอง ไป๋หลาน มีหรือว่าข้าจะมิรู้ว่าเจ้าออกมายืนทำอะไรตรงนี้ ถ้าไม่ใช่มารอให้

ข้าร่วมห้อง อย่างเจ้าข้าไม่แตะต้องให้เสียมือหรอกนะ หึ…ทำร้ายหรือ รู้จักกลัวเป็นด้วย ไยเวลาเจ้าทำร้ายผู้อื่นไม่คิดถึงใจคนที่หวังดีกับเจ้าบ้าง”

หลี่ถิงเบะปากน้อย ๆ โดยที่เธอไม่คิดที่จะหลบสายตาหรือแอบซ่อนการกระทำที่ใช่ตัวตนของโม่ไป๋หลานเลยแม้แต่น้อย เพราะสุดท้าย โม่ไป๋หลานก็เป็นนางร้ายในสายตาชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ดี ทุกคำพูดก็ไม่พ้นปกป้องจีกวานฮวา ต่อให้ไม่เอ่ยชื่อ ฟังแค่นี้ก็ชัดเจนมากแล้ว

“สามีข้าอย่าหลงตนเองให้มากนัก มิใช่ท่านหรือที่คิด ไม่อย่างนั้นท่านจะมาอยู่ตรงนี้ทำไม ได้โปรดดูให้ดีว่าสองเท้าของข้ายืนอยู่ที่ส่วนใดของเรือน หน้าห้องข้าหรือของท่านกันแน่ ได้โปรดพิจารณาดูให้ดี ๆ หากข้ารอร่วมห้องกับท่านจริง คงไม่ยืนอยู่ตรงนี้ให้เมื่อยขาหรอกนะ ป่านนี้คงไปนอนรอท่านบนเตียงในห้องของท่านนานแล้ว ไม่ใช่อยู่ตรงนี้ ช่วยไตร่ตรองก่อนจะกล่าวหาข้า ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่ความจริง…อีกเรื่อง เวลาจะใส่ความผู้ใด ช่วยพูดให้มันตรงประเด็นด้วย ไม่ใช่พูดจาสับสน เพราะข้าฟังแล้วปวดหัว”

หยางซานหลางเผลอกวาดสายตามองไปโดยรอบ ซึ่งมันเป็นจริงอย่างที่ภรรยาของเขาพูด ใบหน้าของชายหนุ่มถึงกับชาวูบไปเลยทีเดียว นอกจากโม่ไป๋หลานจะมิหลบสายตา หนำซ้ำยังเย้ยหยันเขากลับมาอีกด้วย ไหนจะยังพูดความจริงเรื่องที่เขาพยายามหาข้ออ้างมากล่าวหานาง ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องเดียวกันด้วยช้ำไป

นับตั้งแต่ที่นางปรากฏตัวที่ลานฝึก เขาเหมือนจะเกิดความสับสนจนพูดจาวกวนอยู่หลายหน แม้แต่ตอนนี้ที่เขา ไยถึงได้พูดออกมาว่านางรอเขา ทั้ง ๆ ที่เขาแน่ใจว่ามันไม่ใช่อย่างที่กล่าวออกมาแม้แต่น้อย แม้ในใจลึก ๆ ก็อยากให้เป็นเช่นนั้น

‘เจ้าคิดปั่นหัวข้าหรือไป๋หลาน’

ร่างสูงแสร้งขยับเข้าใกล้คนที่กำลังยืนเชิดหน้าเหยียดยิ้มเสมือนกำลังสมเพชเขาอยู่ เพื่อจะกลั่นแกล้งให้หญิงสาวคิดไปว่าเขาสนใจในตัวนาง และนั่นจะทำให้เขาคว้าชัยชนะในครั้งนี้

เขารู้ดีว่าคนอย่างโม่ไป๋หลานนั้น ชีวิตนี้มีสิ่งเดียวที่นางปรารถนา คือความรักและตัวเขาเท่านั้น

แต่ยังมิทันขยับเท้าเข้าหาอีกฝ่าย ทุกความคิดและการกระทำจำต้องหยุดลงเสียก่อน เมื่อมีใครอีกคนได้ก้าวเข้ามาในตัวเรือน

“ต้องขออภัยขอรับ ท่านแม่ทัพ ฮูหยินน้อย พอดีข้ามาตรวจตราความเรียบร้อย และได้นำยาบำรุงรวมทั้งน้ำแกงมาให้ฮูหยินน้อยและหรู่อี้

ขอรับ”

หลี่ถิงถอนหายใจ ออกมาเบา ๆ เพราะด้วยกำลังในตอนนี้ของเธอ ไม่อาจสู้แม่ทัพที่มีร่างกายกำยำเช่นชายตรงหน้าได้แน่ หากเขาคิดใช้กำลังขึ้นมาจริง ๆ

“ขอบคุณท่านลุงเกามาก ถ้าเช่นนั้นเราเข้าไปหาหรู่อี้กันเถอะ อ้อ… หวังว่าท่านแม่ทัพคงรู้ที่ทางของตนเองแล้วนะเจ้าคะ”

พูดจบร่างระหงได้ก้าวเดินเฉียดกายแกร่งไปอย่างผู้ชนะตรงไปยังห้องนอนถัดไป

หยางซานหลางทำได้เพียงมองตามภรรยาที่หายเข้าไปในห้องของ

สาวใช้พร้อมกับพ่อบ้านเกา แม่ทัพหนุ่มสะบัดแขนเสื้อเดินกลับไปยังห้องของตนด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

หลี่ถิงก้าวพ้นประตูเข้ามาภายในห้อง หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่รอดพ้นจากเงื้อมมือของชายผู้นั้นมาได้

หากเธอแสดงอาการกลัวเขา ย่อมต้องกลายเป็นแบบโม่ไป๋หลานที่ตายไปแล้วแน่ แต่ใช่ว่าความปากกล้าของเธอจะเป็นเรื่องที่ฉลาดอย่างที่คิด มันเหมือนดาบสองคมนั่นเอง

แง่ดีคือเธอดูเป็นคนเข้มแข็งไม่อ่อนแอเช่นเมื่อก่อน ในทางร้ายคือเธอประกาศตัวเป็นศัตรูกับสามีของโม่ไป๋หลานอย่างชัดเจน รวมทั้งญาติผู้น้องเจ้าของร่างอีกคน และในสายตาผู้คนบางส่วนเธอดูมีอำนาจ แต่ในอีกด้านเธอจะกลายเป็นคนก้าวร้าว ดูไม่เคารพสามีในฐานะภรรยาที่ดี

แต่ถ้าเธอยอมเหมือนโม่ไป๋หลานคนเก่าก็ไม่พ้นต้องเกิดเรื่องแบบเดิม ๆ อย่างที่เคยมีมานับครั้งไม่ถ้วน หากจะรับมือคนเสแสร้งอย่างจีกวานฮวานั้น โม่ไป๋หลานคนใหม่ต้องทำให้เหนือชั้นกว่า ถึงจะกำชัยเอาไว้ในมือ

พ่อบ้านเกายื่นถ้วยยาให้แก่สาวใช้ที่ได้มาคอยดูแลหรู่อี้ ก่อนที่ตนเองจะยกน้ำแกงหอมกรุ่นมาวางบนโต๊ะตรงหน้านายสาว

ใช่ว่า…วันนี้ เขาหูหนวกตาบอด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น เขาย่อมรับรู้ทั้งหมด จึงเป็นเหตุให้เขาต้องมายืนอยู่ตรงนี้ เพื่อคอยปกป้องหญิงสาวตรงหน้าตามคำสั่งของผู้เป็นนายที่แท้จริง

ห้าวันต่อมา

เสียงหัวเราะดังมาจากด้านนอกห้องนอน ทำให้คนที่ยังปรับตัวกับสถานที่ไม่ได้ ลุกขึ้นนั่งหัวยุ่งฟูฟ่อง ใบหน้างามส่อแววไม่สบอารมณ์นัก

หรู่อี้ในวันนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว ได้ย้ายมานอนอยู่ในห้องชั้นนอก เฝ้าเจ้านายตามคำขอของเธอ หลี่ถิงไม่อาจไว้ใจใครได้ในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นสามีที่เธอกำลังหาทางกำจัดออกจากวงจรชีวิต หรือสาวใช้ที่หมายปลิดชีวิตเจ้าของร่างนี้ และเธอไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ ว่ามีใครอีกบ้างไหมต้องการให้โม่ไป๋หลานตาย

“ฮูหยินน้อย ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”

เสียงหวานของหรู่อี้ดังอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของหญิงสาวดูดีขึ้นกว่าเมื่อวันแรกที่พบกัน หากมองให้ดี หรู่อี้มีความสวยที่นับว่ามากทีเดียว เป็นรองแค่โม่ไป๋หลานเท่านั้นเอง

หลี่ถิงเอามือลูบหน้าไล่ความมึนงง เพราะตอนนี้ เธอยังเมาขี้ตา

อยู่เลย ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้สาวใช้คนงาม

“อืม! เสียงใครอยู่ด้านนอกหรือ”

หรู่อี้หลบตาผู้เป็นนาย พร้อมก้มหน้าลงยืนนิ่งอยู่หน้าเตียงด้วยอาการลังเลที่จะเอ่ยปากพูด หญิงสาวกำลังคิดทบทวนว่าควรพูดอย่างไร จึงจะถนอมความรู้สึกของผู้เป็นนายให้มากที่สุด

“คือว่า….”

“ไม่ต้องบอกแล้ว…เดี๋ยวข้าไปดูเอง”