ตอนที่12.  จัดการเอง

ร่างงามก้าวลงจากเตียงเพื่อเดินออกไปดูด้านนอก แต่หรู่อี้ขยับมาขวางเอาไว้เสียก่อน คิ้วงามขมวดเป็นปม สายตาเริ่มมีแววโทสะที่ถูกขัดใจ เธอพอจะเดาอะไรได้บ้างแล้ว จึงได้คิดที่จะออกไปจัดการให้เรียบร้อย เธอเข้าใจว่าหรู่อี้กลัวหยางซานหลาง

“ฮูหยินน้อย อย่าเพิ่งเข้าใจหรู่อี้ผิดนะเจ้าคะ ท่านควรอาบน้ำแต่งกายเสียก่อนเจ้าค่ะ หรู่อี้มิอยากให้ผู้ใดมาว่าฮูหยินอีกเจ้าค่ะ”

หลี่ถิงก้มมองชุดตัวเองก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ออกมา เธอลืมไปว่าตอนนี้ สภาพมันไม่น่าดูเอาเสียเลย หากออกไปย่อมต้องอับอายคนอื่นเขาแน่นอน

หลี่ถิงเข้าใจเจตนาของสาวใช้แล้ว ก่อนจะเดินไปโอบกอดหรู่อี้ มือบางตบหลังอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะผละออก แล้วเดินไปยังส่วนอาบน้ำที่เธอสั่งให้จัดขึ้นมาใหม่

‘น่าอายที่สุด...หลี่ถิง’

การที่เธอสวมกอดสาวใช้ มันคือ…หนึ่งรู้สึกผิด ที่คิดในแง่ร้ายต่อหญิงสาว สองคือเธอกำลังขัดเขินกับสภาพของตนในตอนนี้

“หรู่อี้ เจ้าช่วยไปเอาเสื้อผ้าทั้งหมดของข้าออกมาวางไว้บนเตียงรอเลยนะ ไม่ต้องมาช่วยอาบน้ำก็ได้ ข้าจะจัดการเอง”

หลี่ถิงยิ้มแต้ที่สามารถทำตัวกลมกลืนไปกับภาษาของที่นี่ได้ แม้จะ

ยังไม่ชำนาญนัก แต่ก็ถือว่าตีเนียนไปได้เยอะอยู่ ในความคิดของเจ้าตัวเอง หลี่ถิงแอบโผล่หน้าออกมามองสาวใช้ที่ยังยืนนิ่งงันด้วยความงุนงงอยู่นั่นเอง

“เจ้าค่ะฮูหยินน้อย” หรู่อี้รีบตอบรับ

เมื่อถูกผู้เป็นนายมองด้วยสายตาแปลก ๆ คำสั่งของท่านอ๋องคือปกป้องฮูหยินน้อยอยู่ห่าง ๆ ถ้าหากว่าสนิทสนมจนเกินไป ทั้งตัวนางและเจ้านายจะตกอยู่ในอันตรายทั้งคู่ แต่ใช่ฮูหยินน้อยจะมิเอ็นดูชิงชิงเสียเมื่อไหร่ แล้วไยชิงชิงจึงได้หักหลังเจ้านายตนได้

นับตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา เจ้านายก็นั่งกุมมือเคียงข้างนางมิห่าง รวมทั้งเล่าถึงความทรงจำเกือบทั้งหมดที่ได้หายไปกับช่วงเวลาตอนนางหมดสติ ซึ่งนานแค่ไหน ฮูหยินน้อยของนางมิอาจทราบได้

หรู่อี้เดินไปยังตู้เสื้อผ้า ก่อนจะยกชุดที่พับไว้อย่างดีออกมา ใช้เวลามินานเสื้อผ้าที่ล้วนมีเพียงสีเดียวถูกจัดวางไว้บนเตียงอย่างเป็นระเบียบ จังหวะเดียวกับหลี่ถิงที่สวมเพียงชุดคลุม คาดผูกไว้เพียงเอวเอาไว้เท่านั้น ได้ก้าวออกมายืนกอดอกมองกองเสื้อผ้าที่ล้วนแต่ขาวสะอาดยิ่งกว่าชุดนางชีในโลกที่เธอจากมา

‘โม่ไป๋หลาน เจ้ากลัวผู้ใดไม่รู้หรือ ว่าเจ้าใสซื่อบริสุทธิ์ดั่งผ้าขาว ถึงได้ใช้แต่ของใช้ไร้สีสันเช่นนี้’

แรก ๆ เธอคิดว่าคงมีแบบอื่นอีก แต่ไม่รู้ที่เก็บเสื้อผ้าพวกนั้น เพราะเธอเอาเวลาไปทุ่มให้กับการดูแลหรู่อี้ พร้อมศึกษาความเป็นมาของโลกนี้จากพ่อบ้านเกาอยู่จึงไม่ได้ตรวจสอบ คิดเพียงว่าใส่ ๆ ก่อน ค่อยดูอีกทีเมื่อสาวใช้ฟื้นตัวแข็งแรงดี เธอถึงจะสอบถามและนำออกมาสวมใส่

แต่นี่มันคืออะไรกัน แม้แต่สีชาดยังเป็นสีชมพูอ่อนในแบบคุณหนูผู้

เสแสร้งในนิยายเขาใช้กัน อายุของโม่ไป๋หลานก็มิน้อยแล้ว ไยถึงยังแต่กายได้เด็กนักเล่า

หรู่อี้ยืนอยู่มิห่างได้แต่ทำตาปริบ ๆ งานดูแลความเรียบร้อยภายในห้องของฮูหยินน้อยเป็นของนาง ส่วนชิงชิงทำเพียงคอยปรนนิบัติชิดใกล้เท่านั้น แต่ครั้งนี้ สิ่งที่เปลี่ยนไปคือตำแหน่งของนาง และท่าทางไม่ชอบใจกับสิ่งของที่วางอยู่ตรงหน้าของผู้เป็นนายในตอนนี้อีกด้วย

“หรู่อี้ เจ้ารู้ใช่หรือไม่ ว่าข้าตายแล้วฟื้นน่ะ”

หลี่ถิงพูดโดยมิได้หันไปมอง คนที่ยืนอยู่ไม่ไกลในตอนนี้ สายตางามจ้องเขม็งอยู่กับกองเสื้อผ้าที่มันขัดใจเธอจนอยากจะกรีดร้องออกมาทีเดียว

“เจ้าค่ะ ฮูหยินน้อย ท่านมีบุญมากนักถึงได้มีชีวิตกลับมาเช่นนี้”

แม้จะไม่ค่อยเข้าใจในคำถามของเจ้านาย แต่หรู่อี้รับรู้ดีว่าฮูหยินน้อยยังมิหายดี จึงไม่อยากสงสัยในสิ่งใดเกี่ยวกับนาง จะว่าคนตรงหน้าเป็นตัวปลอม นางก็ได้พิสูจน์แล้วว่าฮูหยินน้อยคือตัวจริงอย่างแน่นอน เพราะมีบางอย่างในตัวของฮูหยินน้อยที่แม้แต่ชิงชิงยังมิเคยรับรู้ว่าผู้เป็นนายมี สำหรับนางนั้นมิใช่แค่สาวใช้ แต่คือองครักษ์ข้างกาย ย่อมต้องรู้มากกว่าผู้อื่นเพื่อปกป้องดวงใจของสกุลโม่ให้ดี

“คือข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วนับตั้งแต่เจ้าฟื้น ว่าข้าจำอะไรได้ไม่มาก คงเพราะสมองข้าถูกความตายลบไปบางส่วน”

หลี่ถิงไม่แน่ใจว่าคนในยุคนี้จะคิดแบบไหน แต่เธอต้องไม่ให้ใครจับได้เรื่องที่ไม่ใช่ไป๋หลาน เธอแค่วิญญาณที่มาอาศัยอยู่ในร่างนี้ และก็ยังไม่รู้อีกว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหนด้วยเช่นกัน

“หรู่อี้เข้าใจเจ้าค่ะ และจะไม่บอกเรื่องนี้กับผู้ใดอย่างแน่นอน”

สาวใช้ข้างกายยืนยันหนักแน่นที่จะเก็บความลับของเจ้านายยิ่งชีพ หากมันหลุดลอดออกไป มิแน่ว่า พวกที่หวังทำลายสกุลโม่จะใช้เรื่องนี้ใส่ความจนเกิดเรื่องราวตามมาอีกมากมาย

“ขอบใจเจ้ามากนะหรู่อี้ ว่าแต่เจ้าพอจะบอกข้าได้หรือไม่ เสื้อผ้าพวกนี้ ใครสั่งตัดมาให้ข้ากัน หรือเป็นตัวข้าซื้อหามันมาเอง”

หลี่ถิงยังแสร้งทำเป็นเอานิ้วนวดขมับ เหมือนพยายามนึกให้ออก ทำให้หรู่อี้รีบขยับเข้ามาพยุงผู้เป็นนายให้ไปนั่งยังเก้าอี้ข้างเตียงในทันที

“คุณหนูจีกวานฮวาเจ้าค่ะ ที่เป็นคนสั่งตัดชุดให้แก่ฮูหยินน้อย นางบอกว่าท่านงดงามอยู่แล้ว เมื่อสวมใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ยิ่งดูราวเทพเซียนมาจุติเจ้าค่ะ อันที่จริง หรู่อี้จำได้ว่าฮูหยินน้อยมิได้ชื่นชอบสีขาวเท่าไหร่นักเจ้าค่ะ แต่ท่านแม่ทัพหยางบอกว่า เอ่อ…”

หรู่อี้เหมือนนึกขึ้นได้ว่าตนพูดมากไปแล้ว จึงมิอาจเอ่ยปากออกมาได้อีก

“ว่ามา! แม้ข้าจะลืมเลือนแต่ใช่จะทั้งหมด เพียงแค่ช่วงเวลานี้ ข้ายังมิอาจเรียกสติ และความทรงจำกลับมาได้เต็มที่เท่านั้น”

“ท่านแม่ทัพกล่าวว่า จงรู้จักถนอมน้ำใจพี่น้อง และคนที่หวังดีให้ขึ้นใจเจ้าค่ะ”

“เพราะแบบนี้…ข้าเลยต้องยอมใช้ของที่ตัวเองไม่ชอบแม้แต่ชิ้นเดียวเช่นนั้นหรือ หึ! นั่นมันเมื่อก่อน หรู่อี้ ข้าในวันนี้จะทำทุกอย่างตามใจปรารถนา แต่เจ้าจงวางใจได้ สิ่งที่มิควรและผิดต่อผู้อื่น ข้ามิคิดจะกระทำอย่างแน่นอน”

‘พี่สาวจะจัดให้เจ้าเองน้องรัก จีกวานฮวา’ รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้างามเพียงชั่วครู่ก่อนจะจางหายไป

ปึ้ก!

หรู่อี้คุกเข่าลงตรงหน้า ก่อนจะก้มหัวจรดพื้น ทำให้หลี่ถิงตกใจรีบเลื่อนตัวลงจากเก้าอี้ลงไปนั่งอยู่ที่พื้นแทน

“ฮูหยินน้อยอย่าทำเช่นนี้เจ้าค่ะ ทุกอย่างเป็นเพราะข้าที่มิอาจดูแลท่านดีพอ”

“หรู่อี้ เจ้าจงจำเอาไว้ว่า หากวันนั้นไม่มีเจ้าก็คงไม่มีข้าในวันนี้เช่นกัน อย่าทำเช่นนี้อีกเข้าใจหรือไม่”

หลี่ถิงพยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้น ก่อนจะพากันเดินไปยังกองเสื้อผ้าสีขาวเหล่านั้น ก่อนที่หลี่ถิงจะทอดถอนหายใจ เฟ้นหาเสื้อผ้าที่คิดว่าดูดีที่สุดออกมาชุดหนึ่ง

เนื้อผ้าแม้จะเนื้อดีเรียบลื่นน่าสัมผัส แต่สีและแบบนั้นช่างไร้รสนิยมสิ้นดี เพราะเมื่อวานเธอเห็นกับตาว่าแบบและลวดลายของเสื้อผ้าของจีกวานฮวานั้นงดงามอ่อนช้อยยิ่งนัก แต่ของพี่สาวกลับให้ขี้ริ้ว สงสัยกลัวว่าสามีจะรักหลงพี่สาวจนลืมนางผู้เป็นเพียงน้องภรรยา

‘แบบนี้พี่หลี่ถิงผู้มีรสนิยมเป็นเลิศจะจัดให้สิเจ้าคะ’