บทที่ 22

ท่านป้าสะใภ้อยู่สนทนากับนางครู่ใหญ่ เมื่อเห็นว่าแดดเริ่มแรงก็ขอตัวกลับ ด้วยไม่อยากอยู่รบกวนนางออกแบบลายปักผ้าที่ตนตั้งตารอจะได้เห็น

ส่งท่านป้าสะใภ้กลับไปแล้ว เซียงหรงก็กลับเรือนอี้หรงแล้วเริ่มออกแบบลายปักผ้าทันที

“ลายปักที่มองแล้วพาให้จิตใจสงบ ผ่องใส แฝงความหมายอันมงคล ทั้งยังต้องสามารถขจัดปัดเป่าสิ่งอัปมงคลออกไปได้ด้วยอีกข้อ...”

เซียงหรงอดทอดถอนใจแล้วบ่นระบายความหนักใจออกมาไม่ได้

“พี่ซู่ซิน...จะทำเช่นไรดี ข้าใช่ผู้มีวิชาอาคมหรือนักพรตทรงภูมิที่บำเพ็ญตบะจนแก่กล้าที่ไหนกัน ผ้าปักธรรมดาๆ ของข้า ที่ไหนเลยจะขจัดปัดเป่าสิ่งอัปมงคลได้”

ซู่ซินคิดตามแล้วก็หนักใจไม่แพ้กัน

“จวิ้นหวังเฟยท่านอาจจะอยากได้ที่พึ่งทางใจก็ได้นะเจ้าคะ”

“ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น” เซียงหรงกางผ้าสีขาวผืนใหญ่ เริ่มวัด และตัดผ้าอย่างชำนิชำนาญ โดยมีซู่ซินคอยช่วยหยิบจับอย่างรู้หน้าที่ “ทว่าสีหน้าของท่านป้าสะใภ้ดูจริงจังและคาดหวังเป็นอย่างยิ่ง หากของที่มอบให้ไม่อาจช่วยปัดเป่าสิ่งอัปมงคลได้จริง จะไม่เท่ากับว่าทำให้ท่านป้าสะใภ้ต้องผิดหวัง หรือเป็นการหลอกลวงท่านป้าสะใภ้เช่นนั้นหรือ”

หลังขบคิดอยู่ชั่วครู่ เซียงหรงก็พลันนึกบางเรื่องขึ้นได้

“พี่ซู่ซิน! เช่นนี้ดีหรือไม่ ไม่สู้ครั้งนี้พวกเราส่งคนไปรวบรวมผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์มงคลจากวัดชื่อดังรอบๆ เมืองหลวง แล้วนำลายอักขระเหล่านั้นมาปักต่อๆ กันเป็นลวดลายทิวทัศน์อันงดงาม ยังมีอีก พระธรรมคำสอน บทสวดมนต์ก็สมควรปักแทรกลงไป ใช้ลวดลายและถ้อยคำอันเป็นมงคลเหล่านั้นมาถักทอต่อกันเป็นภาพผืนใหญ่หนึ่งภาพ!”

ซู่ซินนึกตามแล้วก็ยังไม่เห็นภาพ คิดไม่ออกเลยว่าหากเอาตัวอักษรและยันต์มาปักต่อๆ กันแล้วภาพปักจะออกมางดงามได้อย่างไร ทว่าหากสิ่งใดที่คุณหนูสามซึ่งเชี่ยวชาญด้านการปักผ้าเป็นที่สุดของนางกล่าวว่าดี สิ่งนั้นย่อมต้องดี สาวใช้อย่างนางจึงพยักหน้า แย้มยิ้ม สนับสนุนส่งเสริมคุณหนูสามของตนอย่างเต็มที่

ท่าทีนั้นของซู่ซินทำให้เซียงหรงมีกำลังใจมากขึ้น

“พี่ซู่ซิน แม้จะไม่สามารถออกจากจวนไปสักการะขอพร ขอยันต์อันศักดิ์สิทธิ์จากวัดต่างๆ มาด้วยตนเอง ข้าจะชดเชยด้วยการทุ่มเทแรงกายแรงใจวาดลายปักและปักผ้าผืนนี้ให้ท่านป้าสะใภ้ด้วยกายและใจอันบริสุทธิ์ นับแต่นี้ จนกว่าจะปักผ้าที่จะมอบให้ท่านป้าสะใภ้ผืนนี้เสร็จ ข้าจะสวดมนต์ภาวนาทั้งเช้าและเย็น ถือศีลกินเจ ยังมีอีก เพื่อไม่ให้ข้าพลาดพลั้งทำผิดศีลข้อใด นับจากนี้จนกว่าข้าจะปักผ้าผืนนี้เสร็จ เรือนอี้หรงเราปิดประตูเรือนไม่รับแขก หากมีเรื่องด่วนใด ให้พี่ซู่ซินและท่านป้าเหลียงช่วยกันดูแลตัดสินใจแทนข้า เข้าใจหรือไม่”

เห็นแววตาจริงจังในดวงตาคุณหนูสาม ซู่ซินก็พลันเกิดความฮึกเหิมจริงจังตาม “เจ้าค่ะ!” ซู่ซินรับคำ น้ำเสียงหนักแน่น

คุณหนูสามของสาวใช้อย่างนาง จิตใจใสสะอาด จริงใจต่อผู้คน เพียงเพื่อจะปักผ้าผืนหนึ่งให้ผู้เป็นป้าสะใภ้ ถึงกับทุ่มเทแรงกายแรงใจถึงเพียงนี้...คุณหนูสามที่เป็นเช่นนี้ บางครั้งก็ทำให้นางทั้งกังวลทั้งเป็นห่วงสุดใจ ทว่าบางคราวดังเช่นในยามนี้ ก็ทำให้นางที่เฝ้าดูอยู่ข้างๆ มองแล้วปลาบปลื้มใจ ทั้งยังภาคภูมิใจในตัวคุณหนูสามที่แม้จะไร้มารดาคอยเฝ้าทะนุถนอมปกป้องก็ยังเติบโตขึ้นมาเป็นสตรีที่ดีถึงเพียงนี้ ผิดกับพวกคุณหนูไม่รู้ความไร้ความจริงใจเหล่านั้น ที่อาศัยอยู่ร่วมจวน

จวิ้นหวังเฟยรักเอ็นดูคุณหนูของนางไม่น้อย ความจริงใจครั้งนี้ของคุณหนูสามของนาง นับว่าไม่เสียเปล่าดังเช่นที่มอบให้ผู้คนในจวนเฉินกั๋วกงแห่งนี้ เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ สาวใช้อย่างนางจะขอช่วยเหลือและสนับสนุนส่งเสริมคุณหนูสามอย่างเต็มที่ ทั้งยังจะช่วยคุณหนูสามปกปิดเรื่องปักผ้าผืนนี้เอาไว้ จะไม่ยอมให้ผู้ใดมาฉกชิงของชิ้นนี้ไปจากคุณหนูของนางก่อนจะส่งถึงมือผู้ที่สมควรได้รับได้ทั้งนั้น!