บทที่ 31

สำหรับนางแล้วไม่ว่าจะสามารถเข้าถึงการแข่งขันในรอบสุดท้ายได้หรือไม่ ล้วนไม่สำคัญ ขอเพียงบุตรสาวจวนกั๋วกงอย่างนางไม่ทำให้ท่านพ่อของตนและจวนเฉินกั๋วกงต้องขายหน้า เท่านี้นางก็พอใจแล้ว

แม้นางจะไม่อยากแสดงความสามารถให้สะดุดตาผู้คนจนไปต้องตาผู้หลักผู้ใหญ่หรือคุณชายจากตระกูลใด ให้มีอันต้องถูกทาบทามสู่ขอจากตระกูลสักตระกูล หรืออาจจะหลายตระกูล ทว่าที่อนุหานกล่าวมาก็มีเหตุผล ตัวนางเองก็ไม่อาจแกล้งทำตัวโง่เขลาไร้ความสามารถ ทำลายเกียรติภูมิของจวนเฉินกั๋วกง ทำให้บิดาของตนต้องอับอายขายหน้าผู้คนได้เช่นกัน

จะทำอย่างไรดีนะ...

เซียงหรงคิดแล้วก็หนักใจเป็นอย่างยิ่ง

นางไม่น่าถูกคัดเลือกให้เข้าร่วมประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีเช่นนี้เลย...

ไม่ถูก ต่อให้มีใบเรียกตัวนางเข้าประชันขันแข็ง นางก็สมควรแกล้งป่วย สมควรยืนกรานคัดค้านพี่ชายใหญ่และน้องเล็กของตน ไม่ยอมตามใจพวกเขา ชักนำตนเองเข้าสู่การแข่งขันท่ามกลางความไม่พอใจของอนุหาน อนุจาง และพี่หญิงทั้งสองของตนเช่นนี้

นี่กระมัง สิ่งที่ท่านอาจารย์ของนางเคยย้ำเตือนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...

“เกิดเป็นมนุษย์ต้องรู้จักหลบเลี่ยง...เรื่องใดที่ไม่อาจแน่ใจว่าจะส่งผลดีมากกว่าเสีย ย่อมไม่พึงกระทำ” ...เพราะเรื่องบางเรื่อง หากกระทำการอย่างไม่รอบคอบ ผลที่ตามมาอาจยากจะแก้ไข ไม่สู้ไม่กระทำตั้งแต่แรกยังดีกว่า ด้วยหากได้กระทำสิ่งหนึ่งสิ่งนั้นลงไปแล้ว แม้จะสำนึกได้ในภายหลัง แม้จะรู้ตัวแล้วว่าเดินหมากพลาดไป ต่อให้เสียใจและเสียดายเพียงใด ก็ไม่อาจย้อนเวลากลับไปแก้ไขสิ่งใดทั้งนั้น เรื่องทุกอย่างล้วนนับว่าสายไปเสียแล้ว...

ที่ผ่านมา ยามอยู่ในจวนนางเชื่อฟังอาจารย์หญิงจึงหลบเลี่ยงเรื่องราวยุ่งเหยิงวุ่นวายทั้งหมด เก็บตัวเงียบเชียบ ใช้ชีวิตเรียบง่าย วางตัวเป็นมิตร ไม่ขัดแย้งกับผู้ใด เรื่องใดประนีประนอมได้ก็ประนีประนอม ไม่สร้างความขุ่นข้องหมองใจให้ใครทั้งนั้น ทว่า...ดูเหมือนว่าครั้งนี้ นางจะตัดสินใจพลาดไปเสียแล้ว

ขณะเซียงหรงกำลังชั่งน้ำหนักเรื่องการแข่งขันตรงหน้าในใจ จู่ๆ ตาหงส์คู่งามก็สะดุดเข้ากับผู้เข้าชมการประชันขันแข่งคนหนึ่งที่เพิ่งจะมาถึง คนผู้นั้นแม้จะแต่งกายด้วยผ้าเนื้อดี แลดูภูมิฐาน งามสง่า ทว่าผมที่เกล้าอย่างไม่ค่อยจะดีนัก พอจะบอกได้ว่าคนผู้นี้รีบร้อนออกจากเรือนเพียงใด

คนผู้นั้นก็คือบิดานาง เฉินกั๋วกง!

“เหตุใดท่านพ่อ...”

แม้จะไม่ต้องการแสดงความสามารถให้พลาดพลั้งไปต้องตาตระกูลใด ด้วยนอกจากจะหวาดกลัวการแต่งงานคลอดบุตรจนฝังใจ อีกทั้งลึกๆ แล้วยังเบื่อหน่ายกับการต้องคอยรักษาความสงบในจวนด้วยการเพียรรักษาสมดุลย์อำนาจในเรือนหลังให้อนุภรรยาทั้งสามของบิดา รวมถึงต้องคอยรับมือพี่หญิงน้องหญิงของตนด้วยวิธีการประนีประนอมนุ่มนวล...นางยังคิดตกนานแล้ว ว่าสำหรับนาง การอยู่เป็นสาวเทื้อไม่แต่งงานออกเรือน น่าจะสุขกายสบายใจกว่ามาก ด้วยอยู่ในจวนเฉินกั๋วกง แม้ท่านพ่อไม่เคยชายตาแล ทว่าท่านพ่อของนางกลับคล้ายจะตามใจให้อภิสิทธิ์บุตรสาวที่เกิดจากภรรยาเอกอย่างนางทุกอย่าง ยกเว้นเพียงเรื่องเดียวคือเรื่องการย่างเท้าออกจากจวน กล่าวได้ว่ายามนี้นางมีท่านพ่อที่แม้ภายนอกดูเฉยชาไม่แยแสทว่ากลับไม่ได้ทอดทิ้งนางเสียทีเดียวคอยปกป้องคุ้มครองอยู่ห่างๆ ในภายภาคหน้าเกิดประเหมาะเคราะห์ไม่ดี สิ้นท่านพ่อ อีกหน่อยพี่ชายใหญ่รับสืบทอดทุกสิ่งทุกอย่างจากท่านพ่อ อาจได้เป็นถึงกั๋วกง พี่ชายใหญ่ที่ดีต่อนางมาเสมอเองก็ย่อมไม่ทอดทิ้งนาง ดีต่อนาง นางคิดเอาไว้แล้วว่าจะปักหลักใช้ชีวิตอยู่ในจวนตระกูลเฉินไปจนแก่เฒ่า ใช้ชีวิตอย่างเป็นอิสระจากตระกูลสามี ในแต่ละวันล้วนเป็นสุข สะดวกกาย สบายใจ แม้ต่อไปอาจเหงาใจอยากเลี้ยงดูบุตรหลาน ผู้เป็นพี่สาวน้องสาวร่วมบิดามารดาเดียวกันกับพี่ชายใหญ่และน้องเล็กอย่างนางที่ไหนจะต้องคลอดเด็กออกมาเอง นางสามารถช่วยพี่ชายใหญ่และน้องเล็กเลี้ยงดูบุตรหลานของพวกเขา มีสิบคนก็เลี้ยงสิบคน มีร้อยคนก็เลี้ยงร้อยคน หากนางดีต่อพวกเขา เลี้ยงพวกเขาให้ดี อบรมสั่งสอนพวกเขาให้ดี นางไม่เชื่อว่าเด็กๆ จะกล้าไม่กตัญญูต่อท่านน้าที่แสนดีอย่างนาง...

ทว่า...หากทำให้บิดาที่ครั้งนี้ถึงกับออกนอกจวนทั้งๆ ที่ไม่มีกิจธุระเพื่อมาดูนางและพี่หญิงน้องหญิงแข่งขันชิงชัยต้องขายหน้าและเห็นว่านางเป็นบุตรสาวที่ไม่ได้ความ...ท่านพ่อของนางคงไม่วายยิ่งโกรธเกลียดชิงชังนางยิ่งขึ้นแล้ว...

เห็นผู้เป็นบิดามองมาที่ตนด้วยสายตาคล้ายคาดหวัง รอคอย จากที่เคยคิดว่าจะเก็บงำความสามารถ วางตัวกลางๆ ไม่กระทำตนให้โดดเด่นจนเกินไป เฉินเซียงหรงก็เกิดหักใจกระทำไม่ลงขึ้นมา

นี่นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ท่านพ่อมองนางด้วยสายตาเช่นนี้

ไม่ถูก...นี่นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ท่านพ่อทอดสายตามองตรงมาที่บุตรสาวอย่างนาง...

จะทำอย่างไรดีนะ...