บทที่ 29

สำนักศึกษาในวันนี้คึกคักยิ่งนัก...

จากที่เคยฟังมาจากท่านอาจารย์และเคยเห็นจากภาพวาด แต่เดิมสวนชิงหลิงก็เป็นสวนขนาดใหญ่ที่ขึ้นชื่อเรื่องความงามตามธรรมชาติอยู่แล้ว ยามนี้เนื่องจากไม่เพียงมีเทศกาลชมบุปผา ยังมีการประชันขันแข่งที่กระทั่งเชื้อพระวงศ์ยังเข้าชม ทั่วทั้งสวนย่อมได้รับการจัดแต่งอย่างพิถีพิถัน สวนที่งดงามมากอยู่แล้ว คงยิ่งกว่างดงามเลิศล้ำกระมัง

เซียงหรงตื่นตาตื่นใจยิ่งนักเมื่อก้าวเข้าสู่เขตสวนแล้วพบว่าด้านหน้าคือซุ้มโค้งหินอ่อนแกะสลักลวดลายเมฆมงคลและเถาไม้เลื้อย ดูโอ่อ่าและอ่อนโยนยิ่งกว่าในภาพวาดที่เคยเห็นเสียอีก ก้าวพ้นซุ้มเข้าไปเป็นลานทางเดินหินกรวดทอดยาว แวดล้อมด้วยหมู่เหมยที่กำลังผลิดอกสีชมพูอ่อนและขาวสะอาดตาราวกับม่านบุปผาที่เบ่งบานท่ามกลางลมวสันต์ ตรงกลางสวนคือศาลากลางน้ำขนาดใหญ่ ปูหลังคาสีเขียวเข้ม ปิดยอดด้วยกระเบื้องเคลือบเงา รอบศาลามีสะพานไม้ที่เชื่อมต่อกับลานกว้างซึ่งถูกจัดไว้เป็นลานแสดง เดาว่าคงเป็นพื้นที่ส่วนที่ใช้ในการประชันความสามารถดังที่เคยได้ฟังมา บนลานปูด้วยแผ่นศิลาขัดมัน รอบลานตั้งเก้าอี้และม้านั่งสำหรับผู้ชมบนพื้นซึ่งสร้างไว้เป็นพื้นที่ต่างระดับไล่จากต่ำไปสูง ด้านหนึ่งของลานมีโต๊ะไม้สีดำตั้งเรียงไว้สำหรับผู้เข้าแข่งขัน ทุกโต๊ะมีสี่รัตนะแห่งห้องอักษร อันได้แก่ พู่กัน จานหมึก หมึกสำหรับวาดภาพเขียนอักษร และกระดาษ วางเอาไว้อย่างพรักพร้อม เบื้องหลังลานประลองคือแนวต้นหลิวที่ลู่ไหวไปตามสายลม สระน้ำใสรอบศาลามีฝูงปลาหลากสีสันสดใสแหวกว่าย เงาสะท้อนของต้นไม้และนภาใสบนผิวน้ำดูราวกับภาพวาดพู่กันที่มีชีวิต 

อากาศวันนี้สดใส มีแสงแดดอ่อน ๆ ส่องลงมาต้องผิวน้ำและต้นไม้ สายลมเย็นพัดพาความหอมอวลจางของบุปผามาแตะจมูก เสียงพูดคุยของแขกผู้มีเกียรติในงานดังแผ่วเบาบ่งบอกถึงความตื่นเต้นถึงการแข่งขันที่กำลังจะมีขึ้น ฝูงชนหลากหลาย ทั้งคุณหนูในอาภรณ์งาม สตรีสูงศักดิ์ในชุดปักลายวิจิตร และบรรดาบัณฑิตทรงภูมิ ต่างจับกลุ่มพูดคุยและจับตามองผู้เข้าแข่งขันด้วยความคาดหวัง บรรยากาศในสวนกว้างนั้นเต็มไปด้วยแรงกดดันที่แฝงด้วยความกระตือรือร้น ทุกคนล้วนเฝ้ารอชมความสามารถของบรรดาโฉมสะคราญที่จะถูกเผยออกมาในวันนี้ 

ณ ที่นั่น พวกนางทั้งหมดล้วนมีที่ทางของตนที่ถูกจัดเอาไว้ให้แล้ว ที่เซียงหรงและพี่หญิงทั้งสองของตนต้องทำ มีเพียงการแจ้งชื่อแซ่ของตนเองเท่านั้น แล้วหลังจากนั้นเหล่านางกำนัลที่หวงโฮ่วเมตตาส่งมาช่วยเหลืองานสำคัญของสำนักศึกษาซึ่งรอต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว ก็จะทำหน้าที่นำทาง พานางและพี่หญิงทั้งสองไปนั่งรอยังที่ทางที่ถูกจัดเตรียมไว้ ส่วนผู้ที่ไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันอย่างอนุหาน...

หานชิงเยว่กวาดตามองอยู่ครู่หนึ่งก็เห็นพี่สะใภ้ทั้งสองจากตระกูลหานซึ่งเป็นตระกูลเดิมของตน จึงเดินเข้าไปทักทายแล้วนั่งลงเคียงข้างพี่สะใภ้ในที่นั่งของเหล่าแขกผู้มีเกียรติจากตระกูลต่างๆ

ที่จริงแล้ว หากว่ากันตามศักดิ์ฐานะ ผู้ที่มาจากจวนเฉินกั๋วกงอย่างนางก็สมควรจะได้นั่งในตำแหน่งแห่งที่ที่ดีกว่านี้ ทว่าจนถึงป่านนี้ เฉินกั๋วกง สามีนาง ก็ยังไม่ได้ยกย่องนางขึ้นเป็นภรรยาเอก อีกทั้งเฉินกั๋วกงเองก็ไม่ได้มาร่วมชมงานประชันขันแข่งครั้งนี้ นางจึงไม่อาจไปนั่งเชิดหน้าชูคอท่ามกลางเหล่าสตรีบรรดาศักดิ์ที่เป็นภรรยาเอกเหล่านั้น ใบหน้าของนางใบหน้านี้ยังไม่หนาพอจะต้านทานสายตาทิ่มแทงของสตรีบรรดาศักดิ์เหล่านั้นไหว

หึ...ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะนางสารเลวหลี่เซียงเหลียนนั่นผู้เดียว! หากไม่มีสตรีที่กระทั่งตายไปแล้วก็ยังผูกมัดหัวใจกั๋วกงเอาไว้ได้อย่างแน่นหนาผู้นั้นตั้งแต่แรก ป่านนี้ตำแหน่งภรรยาเอกและบรรดาศักดิ์ที่สตรีน่าโมโหนั่นได้รับ ก็คงตกเป็นของนางนานแล้ว!

คิดขึ้นมาแล้ว หานชิงเยว่ก็อดชายตามองไปยังบุตรสาวที่หญิงแพศยา หลี่เซียงเหลียน เหลือทิ้งเอาไว้ไม่ได้ เห็นใบหน้าที่ดูบริสุทธิ์งดงามคล้ายคลึงมารดาถึงเจ็ดส่วนนั่นแล้ว อนุหานก็ยิ่งแค้นใจนัก

ในอดีต นางเคยพ่ายแพ้ให้กับสตรีน่าโมโหนั่นในงานเทศกาลชมบุปผา หรือที่ทุกคนต่างรู้กันดีว่าเป็นงานประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี เพราะประมาท ขาดสมาธิ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน

นางอดทนอบรมสั่งสอนเลี้ยงดูบุตรสาวคนโตและคนรองมา ทั้งหมดก็เพื่อ ให้บุตรสาวทั้งสองของตน สามารถชิงชัยในงานเทศกาลชมบุปผาเช่นวันนี้! นางไม่เชื่อหรอกว่าบุตรสาวที่นางเลี้ยงดูมาอย่างดี ซ้ำยังได้รับการศึกษาจากสำนักศึกษากลาง ได้รับการยกย่องจากผู้คนว่าทั้งงดงามและมีความสามารถเกินใคร จะไม่สามารถเอาชนะเด็กสาวกำพร้ามารดา บิดาไม่ไยดี ที่ในแต่ละวันได้แต่เก็บตัวปักผ้าบรรเลงพิณในเรือนหลัง กระทั่งจะร่ำเรียนเขียนอ่าน ขัดเกลามารยาทจรรยา ก็ยังต้องเชิญอาจารย์ชายอาจารย์หญิงที่แก่ชรามาอบรมสอนสั่งกันในเรือน ใช้ชีวิตดุจสตรีเมื่อร้อยกว่าปีก่อน จนท้ายที่สุดก็เติบโตขึ้นมาเป็นสตรีหูตาคับแคบ โง่เขลา ไม่ทันคน! หลักฐานที่เห็นได้ชัดเจนที่สุด ก็คือเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อครู่อย่างไรเล่า

หึ...สตรีโง่เขลาเบาปัญญาที่มีดีก็แค่ฝีมือบรรเลงดนตรีและฝีมือปักผ้าเช่นนั้น นางไม่เชื่อว่าบุตรสาวที่นางอบรมสอนสั่งมาเป็นอย่างดีจะเอาชนะไม่ได้!

อนุหาน หานชิงเยว่ ลอบมองไปยังที่นั่งซึ่งอยู่สูงขึ้นไปในตำแหน่งประธาน เมื่อเห็นว่าหวงโฮ่วและเหล่าองค์ชาย รวมถึงพระสนมคนสำคัญ และเหล่าพระญาติสกุลหลี่หลายคนก็นั่งเรียงรายอยู่ ณ บริเวณนั้น ในใจนางก็พลันบังเกิดความฮึกเหิมแทนบุตรสาว ได้แต่หวังว่าบุตรสาวที่ตนรักถนอมจะสามารถเอาชนะใจเหล่าผู้สูงศักดิ์ โดยเฉพาะหวงโฮ่วผู้งดงามปราดเปรื่องจากสกุลสวีพระองค์นั้น...

แม้สกุลสวีในปัจจุบันจะไร้สิ้นอำนาจ แต่ทั้งไท่โฮ่ว หวงโฮ่ว กระทั้งจวิ้นหวังเฟย ก็ล้วนแล้วแต่มาจากสกุลสวี เมื่อพิจารณาจากอำนาจราชศักดิ์ของสตรีจากสกุลสวีทั้งสาม เดาว่าเพื่อหลีกเลี่ยงหลายๆ ปัญหา สกุลสวีที่เก่าแก่และโด่งดังในยามนี้คงไม่ใช่ขลาดเขลาไร้ความสามารถ ตรงกันข้าม พวกเขาล้วนเป็นพยัฆค์ซุ่มมังกรซ่อน แสร้งประพฤติตัวเรียบง่ายและไม่กระทำตัวโดดเด่นเพราะเกรงว่าจะมีภัยต่างหาก...

หานชิงเยว่นัยน์ตาเปล่งประกายวาบวับ

หากได้เกี่ยวดองกับองค์ชายที่เกิดจากสวีหวงโฮ่ว หรืออย่างน้อยๆ ขอเพียงได้เกี่ยวดองกับตระกูลที่แม้ผิวเผินดูไร้อำนาจ และคนใตระกูลล้วนเป็นผู้ใช้ชีวิตเรียบง่ายทว่ามีชื่อเสียงดีงามดังเช่นสกุลสวี อนาคตในภายภาคหน้าของบุตรสาวและบุตรธิดาของลูกสาวย่อมต้องโรยด้วยกลีบบุปผา ไม่มีทางตกต่ำประสบชะตากรรมที่เลวร้ายเป็นแน่