บทที่ 21

“ไม่พบกันไม่กี่วัน เหตุใดป้าสะใภ้จึงรู้สึกว่าหลานรักของป้าสะใภ้ยิ่งงดงามขึ้นอีกแล้ว” ท่านป้าสะใภ้ของนางกล่าวชม ชมแล้วก็กวาดตามองนางตั้งแต่หัวจดเท้าคำรบหนึ่ง ยิ้มกว้างจนตาหยี “งามจริงๆ นั่นล่ะ...ต้องงดงามถึงเพียงนี้สิ จึงสมควรเรียกว่า ‘โฉมงาม’ ความงามของหรงเอ๋อร์ถอดแบบท่านแม่ของเจ้ามาแทบทุกกระเบียดนิ้ว ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่างาม เป็นความงามระดับที่กล่าวได้ว่า ‘เป็นหนึ่งไม่มีสอง ยากจะห้าผู้เทียบเทียมในใต้หล้า’ ”

ถูกผู้อื่นกล่าวพาดพิงถึงมารดาอย่างชื่นชม เซียงหรงดีใจนัก สาเหตุหนึ่งที่ทำให้นางชอบสนทนากับท่านป้าสะใภ้เป็นที่สุดก็เพราะท่านป้าสะใภ้มักจะกล่าวถึงท่านแม้ผู้ล่วงลับของนาง เล่าเรื่องดีๆ เรื่องนี้เรื่องนั้นให้นางฟังบ่อยๆ เช่นนี้นี่แหละ

เมื่อครั้งที่ท่านแม่จากไป นางยังเล็กนัก นางจึง...จดจำท่านแม่ไม่ใคร่จะได้ ผู้ที่ช่วยถักทอต่อเติมความทรงจำเกี่ยวกับมารดาที่ขาดหายให้นาง ก็คือท่านป้าสะใภ้ที่แสนดีผู้นี้

“ท่านป้าสะใภ้สบายดีนะเจ้าคะ”

ราวกับจะนึกบางเรื่องขึ้นได้ ท่านป้าสะใภ้ของนางจับสองมือของนางขึ้นมากุมไว้ กล่าวด้วยใบหน้าอาบรอยยิ้มลำบากใจ “ก็ไม่ใคร่จะดีนัก...”

คำตอบนี้ทำเอาเฉินเซียงหรงตกใจไม่น้อย ทว่าไม่ทันจะเอ่ยปากถาม ท่านป้าสะใภ้ของนางก็ชิงกล่าวต่อไป

“หรงเอ๋อร์...ระยะนี้ป้าสะใภ้รู้สึกไม่ค่อยจะดีนัก กลางวันมักรู้สึกวิตกกังวล จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กลางคืนก็ฝันร้ายมิได้หยุด ซ้ำยังล้มป่วยชนิดสามวันดีสี่วันไข้ ฝีมือปักผ้าของหรงเอ๋อร์งดงามสมจริงซ้ำยังมองแล้วพาให้จิตใจสงบยิ่งนัก ไม่สู้...หรงเอ๋อร์คนดีช่วยปักผ้าผืนใหญ่ๆ ให้ป้าสะใภ้สักผืน ป้าสะใภ้จะได้เอาไปแขวนไว้มองยามจิตใจฟุ้งซ่านหวาดวิตก เชื่อว่า...หากได้มองผ้าปักอันงดงามของหรงเอ๋อร์ อาการที่ป้าสะใภ้เป็นอยู่นี้จะต้องหายขาดเป็นแน่...”

“ผ้าปักลายหรือเจ้าคะ” นึกถึงผ้าผืนที่ต้องปักให้พี่หญิงใหญ่แล้ว เซียงหรงก็กังวลขึ้นมาทันที

พี่หญิงใหญ่ต้องรีบใช้ผ้าปักภายในสองเดือน ทว่าอาการของท่านป้าสะใภ้ ฟังๆ ดูแล้วก็เหมือนจะเป็นไข้ใจ หากไม่รีบช่วยรักษาเยียวยาจิตใจ เกรงว่าอีกหน่อยท่านป้าสะใภ้ของนางคงไม่แคล้วต้องเป็นเช่นท่านย่าของนางในอดีตแล้ว...

เอาเถิด...เช่นนั้นก็ปักให้ท่านป้าสะใภ้ก่อน จากนั้นค่อยปักให้พี่หญิงใหญ่

ได้ยินมาว่าพี่หญิงรองที่ถึงวัยเข้าประชันขันแข่งเช่นเดียวกับพี่หญิงใหญ่เลือกใช้ภาพวาดและบทกวี อีกทั้ง...หากสตรีจากตระกูลเดียวกัน ส่งผ้าปักลายเข้าคัดเลือกเพื่อเข้าแข่งขันช่วงชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีปีเดียวกัน ก็คงดูไม่ใคร่จะดีนัก เชื่อว่าพี่หญิงรองที่เชี่ยวชาญการวาดภาพและโคลงกลอนเช่นเดียวกับอนุจางคงไม่มาขอให้นางช่วยปักผ้าให้อีกผู้หนึ่งเป็นแน่ เช่นนี้แล้ว...เหตุใดนางจะรับปากท่านป้าสะใภ้มิได้?

            เมื่อสมัยเจ็ดแปดขวบ ปักผ้าสามผืนในสามเดือนนางยังทำมาแล้ว ยามนี้อายุสิบห้าย่างเข้าสิบหก ฝีมือปักผ้าของนางรุดหน้าไม่น้อย นางไม่เชื่อว่าเวลาสองเดือนจะไม่พอให้นางปักผ้าให้ท่านป้าสะใภ้และพี่หญิงใหญ่ของตนเอง

“ได้สิเจ้าคะ” เซียงหรงแย้มยิ้ม “ประเดี๋ยวหรงเอ๋อร์จะปักภาพทิวทัศน์อันงดงามที่มองแล้วสบายตาให้ท่านป้าสะใภ้ดีหรือไม่”

“ดีทีเดียว” จวิ้นหวังเฟยตอบ “ป้าสะใภ้ยังอยากให้มีความหมายอันมงคลแฝงไว้ด้วยอีกอย่าง จะได้ช่วยขจัดปัดเป่าสิ่งอัปมงคลทั้งมวลออกไปได้ในคราวเดียวกัน”

ภาพที่มองแล้วรู้สึกได้ถึงความสงบ เย็นตา ทั้งยังมีความหมายอันมงคล สามารถปัดเป่าสิ่งอัปมงคล?

นางนึกภาพลายปักเช่นนั้นไม่ออกเลยจริงๆ

ทว่า...ดูจากสายตาคาดหวังของท่านป้าสะใภ้ หากไม่ได้ผ้าปักดังที่ว่า ท่านป้าสะใภ้คงต้องผิดหวังแน่แล้ว...

“เช่นนั้นหรงเอ๋อร์คงต้องขอเวลาใคร่ครวญสักสองสามวัน เมื่อออกแบบลายปักที่ดีพอได้แล้ว ค่อยให้คนส่งไปให้ท่านป้าดูว่าถูกใจหรือไม่ ดีไหมเจ้าคะ”

“ไม่ต้องส่งไปหรอก” จวิ้นหวังเฟยจากสกุลสวี สวีเซียงเซียง ตบหลังมือเซียงหรงเบาๆ สองสามครั้ง กล่าวเสียงนุ่ม “ป้าสะใภ้ที่ไหนจะไม่เชื่อใจหรงเอ๋อร์ของพวกเรา ไม่ว่าหรงเอ๋อร์คิดอ่านปักผ้าออกมาเป็นลวดลายใด ป้าสะใภ้ก็เชื่อว่าผ้าปักฝีมือหรงเอ๋อร์ผืนนั้นจะต้องงดงามหมดจดซ้ำยังแฝงไว้ด้วยความหมายอันเป็นมงคล มองแล้วรู้สึกสบายตา สบายใจ เป็นผ้าปักที่เพียงเห็นก็รู้สึกได้ว่าจะสามารถช่วยขจัดปัดเป่าสิ่งอัปมงคลออกไปจากรอบกายผู้เป็นเจ้าของครอบครองผ้าปักผืนนั้น”

เซียงหรงฟังแล้วยิ่งกว่าเก้อกระดาก ได้แต่ตอบเสียงอ้อมแอ้ม

“ท่านป้าสะใภ้ชมหรงเอ๋อร์เกินไปแล้ว หรงเอ๋อร์ที่ไหนจะเก่งกาจถึงเพียงนั้น...”

“อา...ดูเจ้าสิ หรงเอ๋อร์ของข้าเหตุใดจึงน่ารักน่าเอ็นดูถึงเพียงนี้!” ท่านป้าสะใภ้จากสกุลสวีของนางหัวเราะเบาๆ ยิ้มไม่หุบ ดูชอบอกชอบใจเป็นอย่างยิ่ง

“จริงสิ” ราวกับจะนึกอีกเรื่องขึ้นได้ ท่านป้าสะใภ้ของนางลดเสียงลง ถามอย่างระมัดระวัง “พี่ชายรองของเจ้า...ได้ข่าวว่าไปเมามายก่อเรื่องอยู่ข้างนอก คนผู้นั้นเพียงพลาดหวังจากการสอบจิ้นซื่อก็ถึงกับขาดสติ เที่ยวดื่มเหล้าจนเมามายแล้วโวยวาย ด่ากราด อาละวาดไปทั่ว ยามอยู่ในจวนเขาเป็นเช่นนี้หรือไม่?”

ความหมายของป้าสะใภ้ เซียงหรงเข้าใจดี ที่ท่านป้าสะใภ้ต้องการจะถามก็คือ พี่ชายรอง เฉินจื้อเฉิง ได้สร้างความลำบากใดใดให้น้องสาวต่างมารดาอย่างนางหรือไม่

“พี่ชายรอง แม้ระยะนี้ถูกสั่งห้ามออกนอกจวน จึงมักขลุกตัวดื่มสุราจนเมามาย ก็เพียงเมามายอยู่ในเรือน ไม่เคยก้าวขาออกจากเรือนของตนเองเลยสักก้าวเจ้าค่ะ เชื่อว่า...ไม่นานพี่ชายรองคงจะค่อยๆ คลายทุกข์ กลับมาเป็นพี่รองที่สุภาพสำรวมดังเดิม...”

ผู้เป็นป้าสะใภ้ระบายลมหายใจยาว ดูโล่งอก “เป็นเช่นนั้นได้ก็ดี...หรงเอ๋อร์ก็อย่าได้เข้าใกล้เรือนของคุณชายรองเป็นอันขาด คนกำลังเมาสุรา สิ่งไม่ดีใดก็สามารถกระทำได้ทั้งนั้น เข้าใจหรือไม่”

“ท่านป้าสะใภ้โปรดวางใจ พี่จื้อเฉิงไม่เคยทำร้ายหรงเอ๋อร์เลยสักครั้ง แม้แต่ดุด่าว่ากล่าวสักครึ่งคำก็ยังไม่เคยทำ อันที่จริง พี่จื้อเฉิงดีต่อหรงเอ๋อร์เป็นอย่างยิ่ง ยามมีขนมรสเลิศ ยามพบเจอเครื่องประดับอันงดงามสะดุดตา ยามพบเจอข้าวของแปลกๆ จากที่ใด ก็มักจะนำมาให้หรงเอ๋อร์อยู่เสมอ ทั้งยังใส่ใจคอยไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ เรื่องที่จะอาละวาดด่าทอทุบตีนั้น ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอนเจ้าค่ะ”

“หรงเอ๋อร์...” จวิ้นหวังเฟยจากสกุลสวีคล้ายอยากพูดบางอย่าง ทว่าไม่รู้จะกล่าวอย่างไรดี สุดท้ายก็ได้แต่ทอดถอนใจอีกครา “เอาเถิด เป็นเช่นนั้นได้ก็ดี...จะอย่างไรก็เชื่อฟังป้าสะใภ้ อย่าเข้าใกล้คนเมาก็แล้วกัน” มองดวงตาซื่อใสไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับผู้ใดทั้งนั้นของเด็กสาวตรงหน้าแล้ว ดวงตาผู้เป็นป้าสะใภ้ก็ยิ่งฉายแววอัดอั้นตันใจ ทั้งยังวิตกกังวลใจยิ่งนัก