บทที่ 30

การประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีที่ว่านี้ มีหลักการพื้นฐานคือการเปิดโอกาสให้เหล่าสาวงามผู้มีความสามารถได้ออกมาวาดลวดลาย อวดฝีไม้ลายมือในด้านต่างๆ ดังนั้น การแข่งขันจึงแบ่งเป็นทั้งหมดหกรอบด้วยกัน

รอบที่หนึ่ง ‘ตอบปัญหา’

ในรอบที่หนึ่งนี้ หากผู้ใดตอบคำถามโดยการเขียนคำตอบไปยื่นให้ผู้ควบคุมการแข่งขันซึ่งนั่งรออยู่กลางลานได้ถูกต้อง ก็จะสามารถผ่านเข้ารอบต่อไปได้ทันที

การแข่งขันที่ว่านี้ แม้จะดูเป็นการแข่งขันง่ายๆ มุ่งเน้นการวัดเชาว์ปัญญารายบุคคล ทว่ากลับมีกฎอยู่ว่า ถึงแม้แต่แรกจะให้เวลาในการขบคิดปัญหาข้อนี้ถึงสองชั่วยาม ทว่าทุกครั้งที่มีผู้ตอบถูก ระยะเวลาในการทายปริศนาจะลดลง เหลือเพียงกึ่งหนึ่งของระยะเวลาที่เหลืออยู่ทันที ดังนั้น ปฏิภาณไหวพริบเองก็สำคัญมากเช่นกัน

รอบที่สอง ‘กลหมาก’

ในรอบนี้เหล่าสาวงามที่ผ่านการคัดเลือกในรอบแรกจะถูกสุ่มจับคู่ให้ประลองหมาก ผู้ชนะผ่านเข้ารอบ ผู้แพ้คัดออกทันที

รอบที่สาม ‘วาดภาพ’

ในรอบนี้สำนักราชบัณฑิตจะตั้งหัวข้อมาให้ บางปีเป็นถ้อยคำสั้นๆ บางปีเป็นบทกวี สาวงามที่ผ่านการคัดเลือกในรอบที่สองมาได้ จะต้องลงมือวาดภาพขึ้นมาภาพหนึ่งจากหัวข้อที่ได้รับ นับตั้งแต่รอบที่สามเป็นต้นไปจะไม่มีการคัดออกอีกแล้ว ทว่าผลงานที่เหล่าสาวงามรังสรรค์จะถูกขานคะแนนโดยเหล่าราชบัณฑิตผู้ทรงคุณวุฒิทั้งสิบ จากนั้นก็จะนำคะแนนที่ว่านี้มารวมกัน จดบันทึกเอาไว้บนป้ายประกาศอย่างเปิดเผย

รอบที่สี่ ‘ต่อบทกวี คัดอักษร’

ในรอบที่สี่นี้ บางปีสำนักราชบัณฑิตจะมอบบทกวีมาให้ แล้วให้เหล่าสาวงามเขียนบทกวีที่ตนแต่งเติมจนสมบูรณ์ลงในกระดาษผืนใหญ่ บางปีก็จะมอบหัวข้อเป็นภาพวาด หรือสิ่งของ เป็นต้นว่า พู่กัน กระดาษเปล่า กำไลหยก หรือแม้แต่ก้อนหินธรรมดาๆ บางปีก็มอบหัวข้อเป็นถ้อยคำเพียงไม่กี่ถ้อยคำ แล้วจากนั้นเหล่าราชบัณฑิตผู้ทรงคุณวุฒิทั้งสิบจะให้คะแนนเหล่าสาวงาม โดยแบ่งเป็นคะแนนด้านบทประพันธ์และคะแนนในด้านตัวอักษร การให้คะแนนในรอบนี้ก็ไม่ต่างจากการให้คะแนนในรอบที่สาม เหล่าราชบัณฑิตผู้ทรงคุณวุฒิทั้งสิบจะขานคะแนนต่อหน้าผู้เข้าชมการประชันขันแข่งทั้งหมดอย่างเปิดเผยยุติธรรม แล้วจากนั้น คะแนนที่สาวงามแต่ละรายได้รับ ก็จะถูกนำไปจดบันทึกเอาไว้บนป้ายประกาศให้ทุกคนได้เห็น

รอบที่ห้า ‘บรรเลงดนตรี’

ในรอบนี้ สาวงามแต่ละคนสามารถเลือกบทเพลงมาบรรเลงได้อย่างอิสระ จะแสดงบทเพลงที่แต่งขึ้นใหม่ด้วยตนเองก็ได้เช่นกัน การให้คะแนนและการจดบันทึกคะแนน ก็กระทำเช่นเดียวกับการแข่งขันในรอบที่สามและสี่

หลังจากการแข่งขันในรอบที่ห้าสิ้นสุด ผู้ที่ได้คะแนนรวมของการแข่งขันในรอบที่สาม สี่ และห้า ห้าอันดับแรก จะนับว่าผ่านการคัดเลือกเข้าสู่การแข่งขันในรอบสุดท้าย...การแข่งขันในรอบที่หก

ในการแข่งขันรอบที่หกนี้ ยอดสาวงามทั้งห้าสามารถเลือกแสดงความสามารถของตนได้อย่างอิสระ ผู้ทำหน้าที่ตัดสินผู้แพ้ชนะในขั้นสุดท้ายนี้ ก็คือผู้ชมทั้งหมด ไล่ตั้งแต่เหล่าผู้สูงศักดิ์ทั้งหลาย ผู้ทรงคุณวุฒิจากสาขาต่างๆ ที่สำนักศึกษากลางเชิญมา ผู้คนจากตระกูลที่ส่งบุตรหลานเข้าประชันขันแข่งไม่ว่าจะเป็นตระกูลใหญ่หรือเล็ก ตลอดจนเหล่าพ่อค้าคหบดีที่ลงทุนบริจาคเพื่อให้ได้รับเทียบเชิญเข้าชมงานเทศกาลชมบุปผา ณ สวนชิงหลิงในวันนี้ รวมถึงเหล่าราษฎรทั้งกลุ่มที่อาศัยอยู่ในเมืองหลวงและกลุ่มที่ดั้นด้นเดินทางมาจากชนบท...

แม้ว่าที่นั่งที่จัดเตรียมไว้สำหรับราษฎรกลุ่มหลังนี้ จะมีสัดส่วนนับได้มากถึงกึ่งหนึ่งของจำนวนที่นั่งทั้งหมดในงานเทศกาลชมบุปผา บ่งบอกชัดเจนว่าราชวงศ์สกุลหลี่ สำนักศึกษากลาง และเหล่าราชบัณฑิต ให้ความสำคัญกับความเห็นของเหล่าราษฎรเพียงใด ทว่าที่นั่งเหล่านี้ย่อมมีจำนวนจำกัด ดังนั้น แม้จะเป็นผู้ที่ลงทุนดั้นด้นเดินทางมาไกลเพียงใด พวกเขาเหล่าราษฎรยังต้องมาถึงสวนชิงหลิงรวดเร็วพอ จึงจะสามารถคว้าเอาที่นั่งที่จัดเตรียมไว้สำหรับพวกเขาเหล่าคนทั่วไปโดยเฉพาะมาครอบครองได้ทัน

ทุกคนในงานเทศกาลชมบุปผา ณ สวนแห่งนี้ ล้วนมีหนึ่งคะแนนเท่าเทียมกัน วิธีการลงคะแนนก็คือ ผู้ชมทุกคนจะได้รับแจกป้ายไม้ไผ่สีแดงคนละหนึ่งไม้ หากเห็นว่าสาวงามหนึ่งในห้าคนนี้ผู้ใดสมควรถูกเรียกขานว่าเป็นโฉมงามยอดเมธี ก็ให้เดินลงมาปักป้ายไม้ไผ่ลงในกระถางธูปใบใหญ่ที่วางอยู่เบื้องหน้าพวกนางทั้งห้า กล่าวได้ว่าตั้งแต่ต้นจนจบ กระบวนการในการเฟ้นหา “โฉมงามยอดเมธี” คนใหม่ ล้วนเป็นไปอย่างบริสุทธิ์ยุติธรรมเป็นอย่างยิ่ง

เฉินเซียงหรงแหงนหน้ามองศาลากลางน้ำ ท่ามกลางหมู่มวลกลีบดอกไม้ที่ปลิวว่อนในกระแสลมและเสียงพูดคุยจอแจ นางกลับรู้สึกเหมือนยืนอยู่เพียงลำพังในโลกอันแสนวุ่นวาย วังวนในจิตใจค่อยๆ สงบลงเมื่อมองเห็นพู่กันและกระดาษบนโต๊ะ ริมฝีปากงามค่อยๆ เผยรอยยิ้มแต้มบนใบหน้าอย่างอ่อนโยน เช่นเดียวกับดวงตาสุกใสที่ทอแววระยิบระยับราวกับไม่ได้รับผลจากแรงกดดันไร้รูปร่างดังเช่นคนอื่นๆ ในลานประชันขันแข่งแม้แต่น้อย

จากที่ฟังมาจากท่านอาจารย์หญิงของตน ท่านอาจารย์หญิงของนางกล่าวว่าแม้จะมีการแข่งขันมากมายหลายรอบ ทว่าโดยปกติแล้ว การแข่งขันก็จะจบลงภายในระยะเวลาเพียงหนึ่งวัน เซียงหรงจึงคิดว่าครั้งนี้ก็คงไม่ต่างจากครั้งก่อนๆ จะอย่างไรผู้ชื่นชอบความสงบเช่นนางก็คงไม่ต้องถึงกับอดทนอยู่ท่ามกลางฝูงชนเนิ่นนานเกินหนึ่งวัน

ถูกแล้ว...ก็แค่เพียงวันเดียว วันเดียวเท่านั้น...

เซียงหรงพยายามปลอบใจตนเอง