บทที่ 24

ซู่ซินใจแป้ว แต่เซียงหรงกลับไม่ได้คิดไปไกลถึงเพียงนั้น

“ดูท่าท่านป้าสะใภ้คงมีธุระต้องเร่งไปสะสางกระมัง” เซียงหรงทอดถอนใจ อดเสียดายไม่ได้ที่ครั้งนี้ไม่ได้สนทนากับท่านป้าสะใภ้ให้มากสักหน่อย ทำให้พลาดโอกาสฟังเรื่องราวต่างๆ ดังเช่นทุกครั้ง

กล่าวได้ว่า ที่ทุกวันนี้ นาง เฉินเซียงหรง มิได้หูตาคับแคบเช่นสตรีที่ถูกกักตัวไว้ในเรือนหลังทั่วๆ ไป กึ่งหนึ่งเพราะได้ท่านอาจารย์ทั้งสองของตน พี่ชายใหญ่เฉินจิ้งอี้ น้องเล็กเฉินจิ้งเสียน และพี่ซู่ซินของนาง คอยบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายนอกจวนให้ฟัง อีกกึ่งหนึ่งก็เพราะมีท่านป้าสะใภ้เป็นสตรีที่สูงศักดิ์และกว้างขวาง ต้องเข้าร่วมงานพบปะสังสรรค์ในแวดวงสังคมและต้อนรับแขกที่มาเยือนตำหนักแทบไม่เว้นวัน ยามแวะเวียนมาเยี่ยมมาหานางคราใด ท่านป้าสะใภ้ซึ่งแม้จะมีคนรู้จักมากมายกลับขาดสหายผู้รู้ใจ มักพกพาเรื่องตลกร้ายในแวดวงสังคมมาบ่นระบายให้นางฟังอยู่เสมอ

เอาเถิด...ใช่ว่าท่านป้าสะใภ้ของนางจะไม่กลับมาเยี่ยมเยียนนางอีกแล้วสักหน่อย ที่สำคัญกว่านั้นคือสิ่งที่คุณหนูสามอย่างนางต้องเร่งมือทำในยามนี้ต่างหาก

“พี่ซู่ซิน พวกเรากลับเรือนกันเถอะ ระยะเวลาในการส่งผลงานเพื่อคัดเลือกเข้าลงประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีเหลือน้อยเต็มทีแล้ว หากข้าปักผ้าให้พี่หญิงใหญ่เสร็จไม่ทัน พี่หญิงใหญ่จะต้องโกรธข้ามากแน่ๆ” นึกถึงตรงนี้แล้ว เซียงหรงก็หดหู่ใจเล็กน้อย

บรรดาพี่หญิงน้องหญิงของนาง โดยปกติแล้วจะยิ้มแย้มให้นางอยู่เสมอ ทว่าเมื่อใดก็ตามที่นางทำให้พี่หญิงน้องหญิงเหล่านั้นต้องผิดหวัง พวกนางก็ล้วนมีวิธีระบายความไม่พอใจในแบบของพวกนาง เป็นต้นว่าน้องห้ามักโวยวายเสียงดัง น้องสี่มักกลับเรือนไปขว้างปาข้าวของ พี่หญิงรองมักเฉยชาต่อนาง ส่วนพี่หญิงใหญ่นั้น...โดยที่ไม่รู้ตัว พี่หญิงใหญ่มักจะลอบกำหมัดแน่นจนทำเล็บอันงดงามของตนเองจิกเนื้อ อีกทั้งรอยยิ้มที่มีให้ก็มักเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่...กล่าวโดยสรุปก็คือ เห็นแล้วชวนให้ใจคอไม่ดีและหวาดกลัว

ไม่ว่าจะเป็นพี่หญิงน้องหญิงคนใดก็ดี เซียงหรงล้วนไม่อยากขัดใจทั้งนั้น

นับตั้งแต่ท่านย่าของนางตายจาก ท่านพ่อที่ไม่เคยคลายความเสียใจก็มักดื่มสุรา ขว้างปาข้าวของอยู่ในเรือนอยู่เป็นประจำ หากนางยังทำให้พี่หญิงน้องหญิงโกรธเคืองจนทำให้จวนเฉินกั๋วกงเกิดความไม่สงบ ก็ไม่รู้ว่าท่านพ่อที่ยามอยู่ในจวนมักเมาสุรา ขาดสติ จะโมโหโกรธาลุกขึ้นมาลงโทษนางหรือพี่หญิงน้องหญิงของนางหรือไม่

นึกถึงบิดาแล้ว เซียงหรงก็หดหู่ใจนัก

นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ท่านพ่อไม่ชายตามองนางแม้สักนิด ซ้ำยังสั่งห้ามนางก้าวขาออกนอกจวนแม้เพียงครึ่งก้าว ยามจะย่างเท้าไปไหนมาไหนล้วนต้องมีบ่าวชายสาวใช้ติดตามควบคุมตลอดเวลา...

นี่กระมัง ที่ผู้คนเรียกกันว่า ‘กระทำเรื่องผิดพลาดเพียงครั้ง ความไว้เนื้อเชื่อใจก็พลันสูญหาย มลายสิ้น’

จนถึงตอนนี้ พอลองมาขบคิดดูแล้วก็พลันมองเห็นข้อเท็จจริงข้อหนึ่งกระจ่างชัด...

ดูเหมือนท่านพ่อของนางจะไม่หลงเหลือความไว้เนื้อเชื่อใจให้บุตรสาวอย่างนางเลยสักนิด...

เซียงหรงทุ่มเทแรงกายแรงใจปักผ้าให้พี่หญิงใหญ่ของตนแทบไม่หยุดพัก ผ่านไปเพียงสองสัปดาห์ ผ้าปักที่เฉินชิวเยว่ต้องการก็เสร็จสมบูรณ์ เฉินชิวเยว่เห็นผ้าปักแล้วยินดีเป็นอย่างยิ่ง นางถึงกับยิ้มไม่หุบ กล่าวแต่ว่าประเสริฐ ประเสริฐ ไม่ขาดปาก กล่าวจบก็บีบมือขอบอกขอบใจน้องสาวต่างมารดาอย่างเซียงหรงที่ยามนี้นิ้วมือมีรอยเข็มตำเต็มไปหมด หลังกล่าวชื่นชมผู้ปักอยู่ครู่หนึ่ง เฉินชิวเยว่ก็เร่งให้บ่าวชายนำผ้าปักลายผืนนี้ และภาพเหมือนของตนที่จ้างให้จิตรกรชื่อดังของเมืองหลวงมารังสรรค์ รวมถึงใบแจ้งชื่อ แจ้งตระกูล และวันเดือนปีเกิด ไปส่งยังสำนักศึกษาที่เหล่าราชบัณฑิตก่อตั้ง ซึ่งยามนี้กลายเป็นสถานที่คัดเลือกสาวงามผู้มีความสามารถเข้าประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี

บ่าวชายผู้นั้น หลังหายออกจากจวนเฉินกั๋วกงราวสองชั่วยามถึงสามารถกลับมารายงาน ว่าได้ส่งของทั้งหมดที่คุณหนูใหญ่มอบให้ ถึงมือผู้รับสมัคร ณ สถานศึกษาแห่งนั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

บ่าวชายผู้นั้นยังกล่าวอีกว่า เหตุที่ตนหายไปนานเช่นนี้ ก็เพราะยามนี้มีผู้เดินเข้าเดินออกสถานศึกษาเพื่อไปส่งงานฝีมือ ภาพเหมือน ตลอดจนใบแจ้งชื่อ ตระกูล และวันเดือนปีเกิดของสตรีในเรือนตนไม่ได้หยุด นับได้ว่าสถานศึกษากลางแห่งเทียนจินในยามนี้ ครึกครื้นยิ่ง

เมื่อระยะเวลาในการยื่นสมัครเข้าคัดเลือกสิ้นสุดลง ครึ่งเดือนถัดมาก็มีใบแจ้ง ‘ผ่านการคัดเลือก’ และเทียบเชิญเข้าร่วมงานเทศกาลชมบุปผา ณ สวนชิงหลิงซึ่งเป็นสถานที่ประชันขันแข่ง ส่งไปยังตระกูลต่างๆ ที่บุตรหลานผ่านการคัดเลือก

จวนเฉินกั๋วกงเองก็มีใบแจ้งที่ว่านี้ส่งมาถึงเช่นกัน ทว่าที่เหนือความคาดหมายก็คือ เซียงหรงที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับใครเขา และแน่ใจเป็นอย่างยิ่งว่าตนเองไม่เคยส่งสิ่งใดไปยังสำนักศึกษามาก่อน กลับผ่านการคัดเลือกเช่นเดียวกับพี่หญิงใหญ่และพี่หญิงรองของตน สร้างความไม่พอใจให้พี่หญิงใหญ่และพี่หญิงรองของนางไม่น้อย โดยเฉพาะพี่หญิงใหญ่ เฉินชิวเยว่ ที่ใช้เส้นสายจากตระกูลฝ่ายมารดา สืบจนรู้มาว่า ‘คุณหนูสาม เฉินเซียงหรง’ เองก็ส่งผ้าปักลายเข้าคัดเลือกเช่นเดียวกันกับตนเอง นางถึงกับบุกมาอาละวาดที่เรือนอี้หรงอย่างที่ไม่เคยกระทำ ตอนนั้นเอง เซียงหรงถึงได้รู้ว่าตนเองก็ผ่านการคัดเลือกเช่นเดียวกับพี่หญิงใหญ่และพี่หญิงรองของตนอย่างน่าอัศจรรย์

หลังพี่หญิงใหญ่ที่โกรธจนขาดสติ อาละวาดฟาดหัวฟาดหางจนพอใจ สะบัดหน้าเดินจากไป ซู่ซินถึงกับคุกเข่าคำนับดินและฟ้า กล่าวแต่ว่า “สวรรค์เมตตาแล้ว สวรรค์เมตตาแล้ว!” ไม่หยุด

สวรรค์เมตตาหรือ...

นึกถึงพี่หญิงใหญ่ เฉินชิวเยว่ ที่บุกมาอาละวาดด่าทอนางอย่างที่ไม่เคยกระทำมาก่อนเช่นนั้นแล้ว เซียงหรงก็อดคิดไม่ได้ว่า เรื่องครั้งนี้เป็นสวรรค์เมตตาหรือฟ้าดินลงโทษกันแน่