บทที่ 25

นึกถึงพี่หญิงใหญ่ เฉินชิวเยว่ ที่บุกมาอาละวาดด่าทอนางอย่างที่ไม่เคยกระทำมาก่อนเช่นนั้นแล้ว เซียงหรงก็อดคิดไม่ได้ว่า เรื่องครั้งนี้เป็นสวรรค์เมตตาหรือฟ้าดินลงโทษกันแน่ ยังไม่นับอีกว่าผู้เก็บตัวในจวนอย่างสงบและปลอดภัยมาเนิ่นนานอย่างนาง ยังต้องออกไปแสดงตัวต่อหน้าผู้คน เข้าร่วมการแข่งขันที่ถูกจัดขึ้นเพื่อให้เหล่าสาวงามได้ออกมาแสดงฝีไม้ลายมือในด้านต่างๆ รวมไปถึงคุณธรรม ความรู้

หากการออกนอกจวนครั้งนี้ ทำให้ตัวนางเกิดไปสะดุดตาตระกูลสูงศักดิ์หรือผู้มากบารมีใดเข้า...

เซียงหรงสะบัดหน้า สลัดความคิดในแง่ร้ายออกไปจากใจ

ย่อมไม่เป็นเช่นนั้นหรอก...

ตั้งแต่ยังเยาว์ มีข่าวเล่าลือแพร่กระจายไปทั่ว ว่านางในวัยเพียงเจ็ดขวบครึ่งได้ถูกบุรุษไม่รู้หัวนอนปลายเท้าพรากชิงความบริสุทธิ์ไปแล้ว เช่นนั้น ต่อให้นางจะปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน อวดความรู้ แสดงความสามารถด้านใด ก็คงไม่มีใครที่ไหน ตระกูลใด ต้องการสตรีที่แปดเปื้อนราคีกระมัง

แม้ภายนอกจะดูคล้ายรับมือเรื่องวุ่นวายทั้งหลายที่เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี ทว่าเซียงหรงกลับพบว่าตนเองสับสนและกังวลเรื่องครั้งนี้กว่าที่คิด หลักฐานก็คือการที่ตอนนี้คุณหนูสามอย่างนางถึงกับเดินเหม่อลอยออกมาจนถึงเขตอุทยานกว้างใหญ่ใจกลางจวน

เซียงหรงมองภาพสระบัวตรงหน้าแล้วได้แต่กะพริบตาปริบๆ

นี่นางต้องใจลอยถึงเพียงไหน จึงได้เดินไม่ดูทางจนเกือบจะก้าวขาลงสระบัวท่ามกลางอากาศหนาวเย็นเช่นนี้

หรือส่วนลึกของจิตใจนางถึงกับอยากทำให้ตนเองล้มป่วยเพื่อหลีกเลี่ยงการออกนอกจวนครั้งแรกในรอบหลายปี?

นี่ถ้าเมื่อครู่ไม่ได้พี่ซู่ซินของนางรั้งไว้ ป่านนี้ทั่วทั้งร่างของนางคงเปียกปอน...ไม่ถูก สระบัวใจกลางอุทยาน แต่แรกนั้นถูกขุดขึ้นเพื่อนำเอาดินมาใช้ในการก่อสร้างเรือนต่างๆ ภายในจวน ก้นบ่อจึงค่อนข้างลึก หากเผลอพลัดตกลงไป นางอาจถึงขั้นจมน้ำในสระบัวที่ลึกท่วมศีรษะกว่าเท่าตัวแห่งนี้จนถึงแก่ชีวิตไปแล้วก็ได้

ใช่ว่า...ใช่ว่านางและพี่ซู่ซินที่ติดตามมาด้วยจะว่ายน้ำเป็นเสียเมื่อไหร่

เมื่อนึกถึงเรื่องน่ากลัวที่อาจเกิดขึ้น เซียงหรงก้าวขาถอยห่างขอบสระ เพิ่งจะก้าวขาได้ก้าวเดียวก็ชนเข้ากับพี่หญิงรองของนาง เฉินเหม่ยลี่

ชั่วขณะนั้น นางรู้สึกได้ว่าพี่หญิงรองจับข้อมือนางแน่นมาก ทว่าไม่รู้เป็นเพราะอะไร จู่ๆ พี่หญิงรองก็ร้อง “โอ๊ย!” ปล่อยมือจากนาง ก้าวขาถอยห่าง ใบหน้าเผือดสี สาวใช้ข้างกายพี่หญิงรองเองก็ดูตื่นตระหนกไม่แพ้กัน

เสี่ยวซาน สาวใช้วัยเดียวกับนางที่พี่หญิงรองโปรดปรานเป็นที่สุด จับประคองมือคุณหนูรองของตนไว้แน่น สายตาจ้องตรงมาที่คุณหนูสามอย่างนาง แววตาหวาดกลัว

เป็นเช่นนี้อีกแล้ว... หลายปีมานี้ มีบ่อยครั้งที่พี่หญิงน้องหญิงของนาง อนุหาน อนุซู และอนุจาง รวมถึงสาวใช้ข้างกายพวกนางทั้งหมด ทำท่าทางแปลกๆ เช่นนี้ พวกนางคล้าย...หวาดกลัวอะไรบางอย่าง แล้วไม่นานก็หาเหตุปลีกตัว ถอยห่างออกไปทันที

“น้องสาม สระบัวนี้ลึกมาก พี่รองกลัวว่าเจ้าจะพลัดตกลงไป จึงคิดจะประคองเจ้าเอาไว้...” จู่ๆ พี่หญิงรองของนางก็กล่าวคล้ายจะอธิบายถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ “เวลาไม่เช้าแล้ว ยามบ่ายแดดแรง เทศกาลชมบุปผาใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว พวกเราพี่หญิงน้องหญิงรีบกลับเรือนไปพักผ่อนกันเถอะ อย่ารั้งอยู่ที่อุทยานนี้อีกเลย หากล้มป่วยไปจะไม่ดี” ว่าจบพี่หญิงรองเฉินเหม่ยลี่ที่ถูกประคองไว้ด้วยสาวใช้ข้างกายก็รีบร้อนจากไปทันที

เซียงหรงผินหน้าสบตาซู่ซินที่ปราดเข้ามาประคองอยู่ด้านข้างนานแล้วเป็นเชิงถาม นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นพี่ซู่ซินของนางอมยิ้มจนแก้มแทบปริ ดูสาแก่ใจเป็นอย่างยิ่ง

นี่ก็แปลกอีกคนแล้ว... เมื่อครู่นี้มีเรื่องดีๆ ใดเกิดขึ้นกันแน่ พี่ซู่ซินของนางจึงได้เผลอแสดงสีหน้าเช่นนี้ออกมา?