บทที่ 66

เขามองนางด้วยรอยยิ้มอบอุ่น หากแต่ในแววตากลับมีประกายหยอกเย้าพราวระยับ

"ท่าน...เหตุใดจึงมาที่นี่เล่า" เซียงหรงเอ่ยถาม น้ำเสียงมีแววประหลาดใจปนระแวดระวัง

“ถามแปลก คู่หมั้นเช่นข้าจะมาเยี่ยมว่าที่ภรรยาไม่ได้หรือ" หลี่จือหลินเดินเข้ามาใกล้จนเซียงหรงต้องรีบวางตำราไว้ข้างตัว ดวงตาจ้องมองเขม็งเจือแววหวาดระแวงเล็กน้อย

"ผู้อื่นรู้ก็แล้วกันว่าท่านไม่ได้มาเยี่ยมธรรมดาแน่ๆ" นางพึมพำ

หลี่จือหลินยกมุมปาก รอยยิ้มกว้างขึ้น

"หรงเอ๋อร์ของข้าช่างปราดเปรื่องยิ่งนัก ถูกต้องอย่างที่เจ้าคิด ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า...แน่นอนว่าเป็นเรื่องสำคัญ"

“อ้อ...” ข้าก็มีเรื่องสำคัญจะพูดเหมือนกัน ข้าจะบวชชี!

เฉินเซียงหรงไม่แม้แต่จะปั้นหน้ายิ้มให้บุรุษนิสัยไม่ดีบางคนที่บังคับตีตราจอง ชิงประกาศเรื่องการหมั้นหมายไร้สาระระหว่างเขากับนางเอาตามใจเช่นนั้น

ทั้งอย่างนั้น นางก็ยังอดอยากรู้ไม่ได้

"เป็นเรื่องสำคัญเพียงใด?"

"สำคัญพอที่จะเปลี่ยนชีวิตเจ้าไปทั้งชีวิต"

เฉินเซียงหรงจ้องลึกลงในดวงตาพยัฆค์คู่คม สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่แผ่ซ่านจากตัวเขา แม้ว่าท่าทางของบุรุษตรงหน้านางจะดูซื่อตรงเพียงใด แต่นัยน์ตาเจ้าเล่ห์แบบนั้น...ไม่ว่าอย่างไร เขาต้องมีอุบายซุ่มซ่อนอยู่ในใจเป็นแน่

"เช่นนั้นก็พูดมาสิ แต่ขอบอกไว้ก่อน ไม่ว่าท่านคิดจะทำหรือให้ข้าทำอะไร หากเป็นเรื่องที่ข้าไม่เห็นด้วย ข้าจะไม่คล้อยตามท่านแน่"

หลี่จือหลินหัวเราะเบาๆ ให้ท่าทีนั้น

เสียงทุ้มลึกของเขายิ่งทำให้เซียงหรงรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้าหมาป่าที่กำลังหยอกเย้าเหยื่อของมันก่อนขย้ำกลืนกินทั้งตัว

ส่วนเหยื่อของเขาน่ะหรือ...ก็นางนี่ยังไงเล่า!

"เจ้าลองฟังดูก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ"

เขานั่งลงบนม้านั่งด้านข้าง ท่ามกลางกลีบเหมยที่ร่วงหล่น เซียงหรงไม่รู้ตัวเลยว่าเพียงแค่การปรากฏตัวของเขาในที่แห่งนี้ ก็เหมือนเป็นการเริ่มต้นสงครามแห่งจิตใจที่นางอาจไม่มีวันชนะ

นี่แค่เริ่มต้น ยังไม่ทันเข้าสู่บทสนทนา นางก็รู้ตัวแล้วว่าความสงบสุขของวันนี้อาจกลายเป็นอดีตไปแล้ว...

หลี่จือหลินนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สลักลายเรียบง่าย ภายใต้ศาลาน้อยกลางสวนในลานเรือนของเซียงหรงอันสงบเงียบ ทว่าในบรรยากาศที่ดูเหมือนไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว เจ้าของเรือนกลับรู้สึกเหมือนถูกต้อนให้จนมุมราวกับลูกกวางน้อยเผชิญหน้ากับราชสีห์ตัวเขื่อง

"หรงเอ๋อร์...เจ้าจะปฏิเสธข้าได้จริงหรือ?"

เมื่อครู่นี้ หลังจากกล่าวถ้อยคำง่ายๆ ว่า “เร่งหมั้นหมายอย่างเป็นทางการเถิด” หลี่จือหลินก็ต้องหัวเราะเบาๆ เมื่อสตรีตรงหน้าตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “ไม่เอาด้วยหรอก” อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด  

"เหตุใดข้าต้องยอมรับการหมั้นหมายไร้สาระเช่นนั้นด้วย?"

กับแค่ถังหูลู่ราคาห้าอีแปะ!

เฉินเซียงหรงเชิดหน้าขึ้น แม้ในใจจะสั่นคลอนเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังคงสงบเยือกเย็น "ข้าไม่คิดว่าการแต่งงานจะเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตของข้า แม้ว่าท่านจะเป็นตัวเลือกที่เหมาะสม หรือแม้ว่าเราสองคนจะถูกจับคู่เป็นคู่หมายกันมาตั้งแต่ยังเยาว์ แต่ว่าเพียงแค่การเป็นคู่หมายก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเป็นคู่จริงเสียหน่อย"

“เด็กน้อย...” หลี่จือหลินลากเสียงยาว “เจ้าลืมไปแล้วหรือ ว่าวันนั้น ในสวนชิงหลิง เราสองคนก็ได้ประกาศความผูกพันอันลึกซึ้งของพวกเราต่อหน้าไท่โฮ่ว หวงโฮ่ว และผู้คนในเมืองหลวงทั้งหมดแล้ว...ชื่อเสียงชั่วชีวิตของเจ้าล้วนขึ้นอยู่กับการแต่งงานครั้งนี้”

“ท่านลืมไปแล้วหรืออย่างไร ตั้งแต่เจ็ดขวบปี ข้าก็ถูกผู้คนรุมประณามก่นว่า ถูกทำลายชื่อเสียงว่าแปดเปื้อนราคีคาว...แล้วสุดท้ายเป็นอย่างไร ข้าก็ยังอยู่มาได้จนถึงป่านนี้ ซ้ำยังใช้ชีวิตมาได้เป็นอย่างดี...ดีมากๆ ” นางยักไหล่เล็กน้อย “หากข้าเป็นคนคิดมากเสียหน่อย คงแขวนคอตัวเองหนีความอายตั้งแต่วันแรกที่ถูกประนามแล้วกระมัง”