บทที่ 67

สีหน้าของหลี่จือหลินพลันมืดครึ้มขึ้นมาทันที เมื่อนางกล่าวถึงเรื่องน่ากลัวที่อาจเกิดขึ้น

“อย่าได้พูดเช่นนั้น”

เป็นความผิดของเขาเอง หากครั้งนั้นเขาไม่รีบร้อนจากไปชายแดน หรืออย่างน้อยๆ ก็กระทำการอย่างระมัดระวังรอบคอบกว่าในตอนนั้นสักหน่อย หรงเอ๋อร์ของเขาคงไม่ต้องถูกผู้คนเข้าใจผิดมาเนิ่นนานถึงเพียงนี้

หากนางทำเช่นนั้นจริง... แค่คิดหลี่จือหลินก็จิตใจร้อนรุ่มไปหมด

เซียงหรงไม่ได้ใส่ใจท่าทีนั้น “ข้าก็ไม่ได้อยากจะพูดให้ท่านไม่สบายใจ เพียงแต่อยากบอกว่าเรื่องชื่อเสียงอะไรนั่น ไม่ใช่สิ่งที่ข้าให้ความสำคัญเลยแม้แต่นิดเดียวต่างหาก” นางยิ้มแย้มอ่อนหวาน กิริยาอาการดูสงบและผ่อนคลาย ทว่าในใจกลับกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างที่สุด

ไม่รู้หรอกว่าคนอื่นๆ ที่ถูกตราหน้าว่าถูกพรากพรหมจรรย์ตั้งแต่ยังเยาว์จะรู้สึกย่ำแย่เพียงใด สำหรับนาง ชื่อเสียงเสียหายนั่นกลับเป็นเกราะกำบังชั้นดี ช่วยปกป้องไม่ให้ผู้คนที่นางไม่ประสงค์ให้เข้าใกล้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับนาง ชีวิตในเรือนหลังในแต่ละวันช่างสงบสุขเป็นอย่างยิ่ง

เฮ้อ...คิดแล้วก็เสียดายหน่อยๆ ที่ต้องเสียเกราะกำบังนี้ไป

ดูเอาเถิด พอพิสูจน์ความบริสุทธิ์แล้วก็มีแต่เรื่องวุ่นวายตามมาไม่หยุดจริงๆ อย่างน้อยๆ ก็คนตรงหน้านางคนนี้ผู้หนึ่งล่ะ!

คนบ้าอะไร ออกรบติดพันอยู่ที่ชายแดนตั้งแต่ยังอายุได้ไม่เท่าไหร่ ผ่านมาหลายปีเพิ่งจะได้กลับตำหนักในเมืองหลวง กลับไม่กตัญญูดูแลปรนนิบัติมารดา ไม่ท่องเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจ ไม่จัดงานเลี้ยงหรือเข้าร่วมงานรื่นเริงสังสรรค์ ไม่หาความสงบ ไม่หาความสำราญ แต่ละวันกลับเอาแต่สรรหาวิธีการมากวนใจนางไม่หยุดหย่อน...หึ!

แม้จะได้รู้แล้วว่ามุมมองเรื่อง ‘ชื่อเสียง’ ของ ‘ว่าที่ภรรยา’ หนักแน่นเพียงใด หลี่จือหลินยังคงยิ้มราวกับได้ยินถ้อยคำออดอ้อนอ่อนหวาน

"ทำไมเล่า” หลี่จือหลินเลิกคิ้วถาม นัยน์ตาฉายแววขบขัน “หรือฐานะภรรยาเอกของจวิ้นหวังจ๋างจื่อจะไม่เหมาะสมกับโฉมงามยอดเมธีผู้สูงส่ง"

เฉินเซียงหรงค้อนขวับอย่างห้ามไม่อยู่

"หรงเอ๋อร์...หากเจ้าไม่แต่งกับข้า เช่นนั้นเจ้าคงต้องเตรียมรับการอภิเษกกับองค์ชายสามในเร็ววันนี้แล้วกระมัง? หวงโฮ่วทรงโปรดเจ้าถึงเพียงนั้น หากข่าวลือนี้ไปถึงพระนาง ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่มีทางเลือกอื่น"

คำพูดนั้นทำให้เซียงหรงเย็นวาบไปทั้งศีรษะ นางจ้องมองหลี่จือหลิน ราวกับเห็นจอมมารมาอยู่ตรงหน้า ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อเบะออกเล็กน้อยอย่างทั้งหงุดหงิดและไม่มั่นใจ

"ท่านขู่ข้า!"

"พี่ชายจะกล้าขู่เจ้าหรือ" หลี่จือหลินหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอนกายพิงพนักม้านั่ง "ข้าเพียงแต่ชี้ให้เห็นถึงความเป็นไปได้ หากเจ้าคิดว่าการแต่งกับองค์ชายสามผู้สูงศักดิ์ที่เกิดจากหวงโฮ่วดีกว่า เช่นนั้นก็จงลองดู ข้าจะไม่ขัดขวางเจ้า"

เซียงหรงกำหมัดแน่น ตาหงส์คู่งามตวัดมองคนน่าหงุดหงิดอย่างไม่พอใจ "แล้วหากข้าปฏิเสธทั้งสองทางเล่า?"

"เช่นนั้นเจ้าคงต้องหนีไปบวชชี" หลี่จือหลินกล่าวหน้าตาย ราวกับอ่านใจนางออก "แต่เจ้าแน่ใจหรือว่าจะทำได้จริง? ด้วยความงดงามของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง ข้าเกรงว่าต่อให้เป็นอารามในป่าลึก คงยังมีผู้ตามไปถวายอาหารหรือเครื่องบูชาอื่นๆ ถึงที่แทบทุกวัน" เขาหยุดคิดเล็กน้อย “ไม่ถูก...ต้องกล่าวว่า ‘ไม่เว้นวัน’ ต่างหาก”

เซียงหรงกัดริมฝีปากแน่น ใบหน้านางแดงเรื่อด้วยความขุ่นเคือง ที่ขุ่นเคืองที่สุด คือเรื่องที่ยามนี้เกรงว่าจะไม่มีผู้ใดในใต้หล้าไม่รู้จักนาง

หลี่จือหลินกล่าวได้ถูกต้องทุกคำ

ยุ่งยาก ยุ่งยากที่สุด!

นี่แหละนางถึงได้สบายใจนัก ตอนที่แขวนป้ายชื่อสตรีแปดเปื้อนราคีถูกพรากพรหมจรรย์อะไรนั่น ดูตอนนี้สิ มีอะไรดีกัน!

"เช่นนั้น...ข้าจะยอมรับการหมั้นหมายนี้เพียงชั่วคราว" นางกล่าวเสียงแข็ง "แต่อย่าคิดว่าข้าจะปล่อยให้ท่านได้ใจ!"

หลี่จือหลินกลั้นยิ้มพึงพอใจ หัวใจน้อยๆ ในช่องอกพองโตจนคับแน่นราวกับชนะศึกสำคัญในสนามรบ "ข้าย่อมไม่กล้าหวังถึงเพียงนั้น...สำหรับข้าแล้ว ขอเพียงหรงเอ๋อร์ของข้าสุขกายสบายใจ ข้าก็สุขใจแล้ว"