บทที่ 71

“หืม”

ร่างใหญ่โตของเขาแนบชิดนางอย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งคว้าข้อมือบอบบางของนางเอาไว้แน่น คำพูดที่หลุดออกจากปากเขา ฟังราวกับเป็นห่วงกังวลเหลือแสน

“ระวัง! เดี๋ยวเจ้าหกล้ม”

"ที่ต้องระวังที่สุดก็คือท่านต่างหาก!" นางถอยหนี ดึงแขนกลับแทบไม่ทัน "ท่านจงใจใช่หรือไม่?"

หลี่จือหลินกล่าวอย่างจนใจ “เจ้าเข้าใจข้าผิดแล้วจริง ๆ น้องหญิง... แต่เอาเถิด หากเจ้าจะคิดเช่นนั้น ข้าก็ยินดีรับ”

            เซียงหรงวางพู่กัน ทั้งใบหน้าและผิวกายแดงก่ำ โทสะและความอับอายแล่นพล่านไปทั่วร่าง

“ท่าน...ท่านมัน!!!”

“หืม...ข้าเป็นอย่างไรหรือ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเศษกลีบดอกเหมยที่ติดอยู่บนเส้นผมนาง “ดอกไม้สวย แต่ไม่เท่ากับเจ้าเลย”

เซียงหรงถอยหลังอีกก้าวทันที แต่หลี่จือหลินไม่ปล่อยให้นางถอยหนี เขาขยับตาม “หรงเอ๋อร์ อยู่นิ่งหน่อย ยังเหลือกลีบดอกไม้อีก”

“บอกว่าอย่าเรียกหรงเอ๋อร์”

“น้องหญิง...”

“ข้าไม่ใช่น้องหญิงของท่าน!”

หลี่จือหลินหัวเราะหึๆ ดวงตาพราวระยับด้วยความสมใจ “เช่นนั้นจะให้เรียกว่าอย่างไร ภรรยารักหรือ แต่พวกเรายังไม่ได้แต่งงานเข้าพิธี จะไม่เป็นการรีบร้อนมากเกินไปหรอกหรือ–-“

“ท่าน!” นางกัดฟันพลางหันไปบอกชิงเสีย “ไปเอาดาบมา ข้าจะฟันบุรุษหน้าหนาผู้นี้เสียให้ตายไปเลย!”

“ใจร้ายกับคู่หมั้นของตัวเองแบบนี้ได้อย่างไรกัน...เป็นเพียงคู่หมั้นยังโหดร้ายต่อข้าถึงเพียงนี้ อีกหน่อยเป็นสามีภรรยา เจ้าอย่ากลายเป็นแม่เสือขี้หึงไปเสียเล่า...ข้ายิ่งเป็นบุรุษเนื้อหอมที่ได้ชื่อว่าเป็นยอดว่าที่เจ้าบ่าวอันดับหนึ่งของเทียนจินในยามนี้เสียด้วย”

“หลี่ – จือ – หลิน!”

ทุกวัน นางเป็นต้องถูกเขาก่อกวนอยู่ร่ำไป

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงชื่นชอบกลั่นแกล้งนางเช่นนี้

หรือเพราะตั้งแต่เล็กจนโตนางเติบโตในเรือนหลัง ไม่รู้จักโลกภายนอกมากนัก การกลั่นแกล้งสตรีในเรือนหลังที่นับว่าเป็นของแปลกในยุคนี้อย่างนางจึงเป็นเรื่องน่าสนุก?

คนกะล่อนโหดร้าย คนนิสัยไม่ดี ไร้ยางอาย ไร้สาระสิ้นดี!

เซียงหรงพยายามจะเดินเล่นในสวนเพื่อสงบจิตใจ ในมือถือตำราหมากเอาไว้อ่านแก้กลุ้ม แต่กลับพบว่าหลี่จือหลินนั่งอยู่ที่ศาลากลางสวนเหมือนตั้งใจรอ

นางได้แต่ถอนหายใจ

"ท่านมาที่นี่อีกแล้วหรือ?" นางถาม น้ำเสียงเอือมระอา ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะหิน กางตำราในมือ ตั้งใจจะเมินเฉยต่อเขาให้ถึงที่สุด

ทว่าเมื่อเห็นเขาเอาแต่จ้องมองนางตาใส เซียงหรงก็ถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนล้า

"ท่านมีเหตุผลอะไรถึงมาที่นี่ทุกวันกันแน่?" นางถามโดยไม่เงยหน้าจากตำรา

"ก็เพื่อดูว่าว่าที่ภรรยาของข้ากำลังทำอะไรอยู่น่ะสิ...ข้าห่วงใยเจ้า"

เซียงหรงไม่เชื่อถือสักนิด

"ข้ากำลังศึกษาความรู้ที่สำคัญ ท่านช่วยอย่ารบกวนได้ไหม?"

หลี่จือหลินไม่ใส่ใจท่าทีนั้น เขายิ้มคล้ายไม่ยิ้มพลางยื่นมือมาหยิบตำราจากมือนาง "ตำราทั่วทั้งเทียนจินล้วนผ่านตาข้ามาแล้วทั้งหมด เจ้าสงสัยเรื่องใดเล่า เผื่อว่าข้าจะช่วยอธิบายให้ฟังได้"

"หลี่จือหลิน!" เซียงหรงแย่งตำราคืน แต่เขายกตำราขึ้นสูงจนเกินเอื้อม

"เอาคืนมา!" นางแบมือออกไปข้างหน้า “เร็วเข้า”

“ข้าตั้งใจจะช่วยเจ้าแท้ๆ”

“แต่ข้าไม่ได้ขอให้ช่วย” เซียงหรงเริ่มหงุดหงิดอย่างจริงจัง “เอาตำราของข้าคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“อยากได้ก็มาเอาเองสิ”

“ท่านคิดว่าท่านทำอะไรอยู่ จวิ้นหวังจ๋างจื่อ ท่านเป็นเด็กห้าขวบหรือไงกัน!”