บทที่ 70

ลึกๆ แล้วนางรู้ดีว่าหากลงมือจริง เขาใช้เพียงนิ้วมือเดียวย่อมสามารถเอาชนะนางได้อย่างง่ายดาย ทว่าอะไรบางอย่างบอกนางอยู่เสมอ บางอย่างที่นางเองก็ยังไม่แน่ใจนักว่าคือสิ่งใด...

ต่อให้หลี่จือหลินจะเอาชนะนางได้ง่ายดายเพียงใด เขาจะยอมลงให้นางเสมอ ไม่มีทางทำร้ายนางอย่างแน่นอน

หลี่จือหลินแวะเวียนมาที่จวนกั๋วกงไม่เว้นวันราวกับจงใจกลั่นแกล้ง ไม่ว่านางจะวางท่าเมินเฉยอย่างไร สุดท้ายเขาก็ยังคงมีวิธีมากระตุ้นให้นางต้องเผลอต่อปากต่อคำ บางครั้งก็ถึงกับเผลอเงื้อง่ากำปั้น ทำให้นางอยากหยิกเอวอยากตีเขาสักครั้งสองครั้งอยู่เสมอ

และเช่นเคย วันนี้ก็เป็นอีกวันที่หลี่จือหลินบุกเข้ามารบกวนความสงบของนางถึงในจวน

“น้องหญิงงง...” เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาดังมาก่อนที่นางจะได้ทันเห็นหน้าผู้พูดด้วยซ้ำ

ซู่ซินเห็นสีหน้าเบื่อหน่ายของคุณหนูของตนแล้วหัวเราะดังพรืด

“ขออภัยเจ้าค่ะ แต่...ฮ่าๆ”

เซียงหรงตวัดมองสาวใช้ของตนเองอย่างหงุดหงิด ดวงตาฉายแววคาดโทษ แต่ซู่ซินกลับไม่เกรงกลัว ทั้งยังหัวเราะดังขึ้นอีกด้วยซ้ำ

ก็ใครใช้ให้คุณหนูของนางชอบเขียนเสือให้วัวกลัว[1]นักเล่า

คุณหนูของนางจิตใจงดงามใสสะอาด กระทั่งจะดุด่าว่ากล่าวผู้คนแรงๆ สักคำก็ยังทำไม่เป็น เรื่องโกรธเคืองหรือกระทำตัวโหดร้ายต่อผู้อื่นยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง แล้ววัวอย่างนางและจวิ้นหวังจ๋างจื่อที่รู้ซึ่งถึงความจริงข้อนี้เป็นอย่างดีที่ไหนเลยจะกลัว กลับเป็นคนเขียนเสืออย่างคุณหนูเองนั่นแหละ ที่ต้องหงุดหงิดอยู่ร่ำไป

ไม่ทันที่นายบ่าวจะได้พูดคุยอย่างไรกันอีก ชายหนุ่มที่ยามนี้เป็นดังแขกประจำเรือนด้วยอ้างว่าเป็น ‘คู่หมั้นผู้ต้องการสร้างความสนิทสนมก่อนแต่งงาน’ ก็ก้าวเข้ามาในประตูวงเดือนขอบเขตของเรือนนางด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ในมือมีตะกร้าผลไม้สดๆ ตามฤดูกาลอัดแน่นเต็มไปหมด

“วันนี้ข้าผ่านตลาด เห็นผลไม้เหล่านี้ โดยเฉพาะผิงกั๋วพวกนี้ที่ทั้งหอมทั้งกรอบทั้งหวาน ผิดจากผิงกั่วที่ขายกันทั่วไป ข้าอยากให้เจ้าได้ลิ้มรสของดี เลยซื้อพวกมันมาให้เจ้า”

ซู่ซินเม้มปากยิ้ม ทั้งที่ในใจอยากหัวร่อแทบตาย

ผิงกั่ว? จวิ้นหวังจ๋างจื่อเจ้าคะ ท่านพูดเหมือนจวนเฉินกั๋วกงของพวกเราไม่มีเงินพอจะซื้อของพวกนี้ได้อย่างนั้นแหละ

เซียงหรงคร้านจะตอบโต้ แค่ปรายตามองซู่ซินแล้วกล่าว

“รับไว้ แล้วเอาไปเก็บในห้องครัว”

“เจ้าค่ะ” ซู่ซินเดินเข้าไปหาบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ วันนี้จวิ้นหวังจ๋างจื่อก็ยังคงสวมอาภรณ์สีครามเข้มเช่นเคย ทั้งยังส่งยิ้มให้นางอย่างใจดี ทั้งที่นางเคยได้ยินมาว่าจวิ้นหวังจ๋างจื่อแห่งตำหนักจวิ้นหวังทิศบูรพานั้น เป็นเทพสงครามผู้แสนเย็นชา ไร้เลือดไร้น้ำตาอย่างแท้จริง

เดาว่ารอยยิ้มนี้คงเป็นอานิสงส์จากการที่นางเป็นผู้ติดตามรับใช้อยู่ข้างกายคุณหนูสามกระมัง จึงได้รับเผื่อแผ่ความใจดีนี้มาด้วย

ซู่ซินยื่นมือออกไปรับตะกร้าจากมืออีกฝ่าย แต่ก่อนที่จะทันได้คว้าเอาไว้ เทพสงครามผู้ไร้เลือดไร้น้ำตาก็สะดุดเท้านางทันที

เอ๋...

เอ๊!!!

ซู่ซินอ้าปากค้าง มองร่างสูงใหญ่ของเทพสงครามแห่งเทียนจินล้มผ่านตัวนางไป...ไปทางร่างบอบบางของคุณหนูสาม

“คุณหนู—”

เซียงหรงที่ได้ยินเสียงร้องของสาวใช้รีบหันกลับมามอง ดวงตากลมโตของนางเบิกกว้างอย่างตื่นตะลึง พู่กันในมือถูกกำแน่นขณะเห็นร่างใหญ่โตของหลี่จือหลินโผเข้าใกล้อย่างรวดเร็ว

“ท่าน–-ว้าย!”

ร่างของเทพสงครามแห่งเทียนจินถลาราวนกต้องลม ซวนซบลงกับไหล่ของนางอย่างเหมาะเจาะ น้ำหนักที่คิดว่าจะมากมาย กลับไม่ได้หนักอย่างที่คิด

อันที่จริง...เขาซบลงกับไหล่นาง...พอดิบพอดี...

หลี่จือหลินเงยหน้าขึ้นจากไหล่นางพลางยิ้มตาใส

"โอ๊ะ!" เขาทำหน้าตกใจ “ข้าสะดุด!”

ทั้งนายและบ่าวสกุลเฉินตัวสั่นขึ้นมาคราหนึ่ง

สะดุด...

สะดุดล้มเนี่ยนะ!

ใครเชื่อก็บ้าแล้ว!

เซียงหรงตัวสั่นระริก กรีดร้องออกมาอย่างอดไม่ไหว

“หลี่จือหลิน!”

[1] หมายถึงทำอย่างใดอย่างหนึ่ง เพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งเสียขวัญหรือเกรงขาม