บทที่ 75

ไม่นานเท่าที่นางวาดหวัง บิดาก็จัดเตรียมงานเลี้ยงเล็กๆ ต้อนรับการเดินทางมามอบสินสอดอย่างเป็นทางการของตำหนักจวิ้นหวัง

เซียงหรงถูกซู่ซินและเหล่าสาวใช้จับแต่งตัวอยู่นาน กว่าที่พวกนางจะยอมรามือ ก็เป็นตอนที่บนศีรษะของนางมีปิ่นล้ำค่างดงามที่ไม่คุ้นตาชุดหนึ่งประดับประดาอยู่เต็มไปหมด

“ก็แค่การรับสินสอดเท่านั้น เหตุใดจึงถึงกับต้องจัดงานเลี้ยงต้อนรับ”

ซู่ซินอมยิ้มตอบ “บ่าวได้ยินมาว่าจวิ้นหวัง จวิ้นหวังเฟย และจวิ้นหวังจ๋างจื่อจะเป็นผู้นำสินสอดมามอบให้ด้วยตนเองเจ้าค่ะ”

เซียงหรงอดบ่นงึมงำไม่ได้ “ได้ยินว่าโดยปกติแล้ว ยามมอบสินสอด ฝ่ายชายเพียงส่งแม่สื่อ พ่อบ้าน หรือใครสักคนมามอบสินสอดให้บ้านฝ่ายหญิงเท่านั้นก็ได้ไม่ใช่หรือ”

“เพราะตำหนักจวิ้นหวังเห็นความสำคัญของคุณหนูอย่างไรละเจ้าคะ”

ฟังคำตอบจากซู่ซินแล้ว เซียงหรงก็ได้แต่ทอดถอนใจ

“เหตุใดเรื่องดีๆ เช่นนี้ ไม่ตกไปถึงผู้ที่ต้องการเล่า ข้ากลับไม่อยากได้รับ ‘ความสำคัญ’ เช่นนี้จากผู้ใดทั้งนั้น”

“คุณหนู...” ซู่ซินได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เลิกคิดเรื่องอยู่เป็นสาวเทื้อเถิดเจ้าค่ะ”

“พี่ซู่ซินยังทำได้ เหตุใดข้าจะทำไม่ได้”

“ล้อบ่าวหรือเจ้าคะ”

กำลังจะพูดจาหยอกล้อกับพี่ซู่ซินของตน สาวใช้จากนอกห้องก็ร้องบอกเสียงไม่ดังไม่เบา

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูรองมาขอพบเจ้าค่ะ บอกว่าอยากจะเข้ามาหาคุณหนู...”

พี่หญิงมาทำไมกัน อีกเดี๋ยวก็ต้องพบหน้ากันอยู่แล้วแท้ๆ

“ให้พี่หญิงเข้ามา” เซียงหรงสั่งอย่างเสียไม่ได้

ไม่นานเกินรอ เฉินเหม่ยลี่แย้มยิ้มงดงาม เดินเข้ามากุมมือน้องสาวต่างมารดาอย่างนางนุ่มนวลแผ่วเบา

“น้องสาม...”

“พี่หญิงมีเรื่องใดหรือเจ้าคะ”

เฉินเหม่ยลี่แย้มยิ้มกว้างขึ้น “ข้าอยากมาแสดงความยินดีกับเจ้า”

เซียงหรงฝืนยิ้มตอบ

“อันที่จริง ข้าตั้งใจจะมอบปิ่นประดับให้เจ้า ทว่า...” เฉินเหม่ยลี่เหลียวมองชุดปิ่นประดับงดงามบนศีรษะน้องสาวต่างมารดาแล้วก็ยิ้มเจื่อน นางปรายตาไปทางสาวใช้คนสนิทที่ติดตามมาด้วย เพียงเท่านั้นสาวใช้คนสนิทก็รู้ความ รีบส่งตลับเครื่องเคลือบทรงกลมให้ผู้เป็นนาย

คุณหนูรองของจวนเปิดตลับออก บอกเสียงหวาน “นี่ก็คือชาดที่เพิ่งได้รับมา ที่ผ่านมาน้องสามไม่ค่อยแต่งหน้าทาปาก เครื่องประทินโฉมทั้งหมดที่ใช้ โดยเฉพาะชาด ล้วนเป็นสีอ่อนจาง พี่หญิงเห็นว่าครั้งนี้เป็นงานเลี้ยงมงคล อีกทั้งชาดเหม่ยกุย[1]ที่ได้มาใหม่นี้ ทั้งหอม ทั้งสีสันงดงามยิ่ง จึงอยากนำมามอบให้เจ้าได้ใช้ อย่างน้อยๆ ก็ในงานเลี้ยงครั้งนี้”

ซู่ซินหนังตากระตุกยิบยิบ รีบขัดอย่างนุ่มนวล “คุณหนูสามเพิ่งจะแต่งหน้าเสร็จไปเมื่อครู่นี้เองเจ้าค่ะ ยามนี้งานเลี้ยงใกล้เริ่มเต็มที ชาดตลับนี้...เอาไว้ใช้ตอนจัดพิธีหมั้นดีหรือไม่เจ้าคะ”

เฉินเหม่ยลี่ตวัดสายตาค้อนขวับ “เป็นแค่สาวใช้ผู้หนึ่ง ช่างสำคัญนัก พี่หญิงน้องหญิงสนทนากัน สาวใช้ผู้หนึ่งก็ยังกล้าสอดปากด้วยหรือ หรือเพราะข้าเป็นเพียงบุตรสาวที่เกิดจากอนุ กระทั่งสาวใช้ในจวนผู้หนึ่งจึงไม่เห็นหัวข้าเช่นนี้!”

เซียงหรงสีหน้าแข็งค้าง “พี่ซู่ซินไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นหรอกเจ้าค่ะ”

“หรือที่แท้น้องสามก็คิดเช่นนั้น” นางกัดริมฝีปากน้อยๆ เอ่ยเสียงสั่น น้ำตาคลอ “ยามมองมาที่ข้า เจ้าเองก็คิดเหมือนๆ กับที่คนข้างนอกคิดใช่หรือไม่?”

หมายถึงคนนอกจวนหรือ?

“พี่หญิง...จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร”

“หรือชาดตลับนี้จะด้อยค่าเกินไป ไม่คู่ควรกับน้องสาม” เฉินเหม่ยลี่ถึงกับน้ำตาหยดเผาะ นางกัดริมฝีปากแน่นขึ้น จ้องมองเซียงหรงอย่างผิดหวังสะเทือนใจ

[1] กุหลาบ