บทที่ 86

รอก่อนเถอะ หากคุณหนูสามแต่งเข้าตำหนักจวิ้นหวังเมื่อใด ตนจะย้ายไปทำงานให้คุณหนูสามเสียเลย!

ซู่ซินที่ไม่ได้รู้อะไรด้วยส่งยิ้มเจือจางให้ผู้ติดตามข้างกายว่าที่ท่านเขย แล้วรินชาต้อนรับจวิ้นหวังจ๋างจื่อ ก่อนจะถอยห่างออกมา มองดูหนุ่มเหน้าสาวงามที่คุยกันกลางศาลาริมน้ำพลางเคี้ยวขนมหวานที่เขานำมาให้อีกครั้งพลางยิ้มชื่น

กิ่งทองใบหยกเป็นอย่างนี้เองสิน่า

“หรงเอ๋อร์ พัดนี้เหมาะกับเจ้า นำไปใช้ในยามหน้าร้อนเถิด"

เซียงหรงมองพัดงาช้างลายดอกเหมยด้วยแววตาคลางแคลงใจ แต่ก็เอื้อมมือรับเอาไว้ “วันนี้ข้าก็ข้ารับเอาไว้แล้ว ท่านกลับไปได้แล้วเจ้าค่ะ!”

“ให้ของเจ้ามาตั้งหลายอย่าง แต่ข้ายังไม่ได้สิ่งใดตอบแทนเลย ช่างน่าน้อยใจยิ่งนัก” คนน้อยใจทำท่าทางหงอยเหงา แต่แล้วกลับเอนตัวเข้าใกล้จนนางแทบจะสัมผัสถึงลมหายใจของเขาแล้ว “ของสำคัญก็ยังไม่ได้ทวงเลยด้วยซ้ำ”

"ของสำคัญอะไร?" นางขมวดคิ้ว ถอยหลังจนแผ่นหลังชนเสาศาลา

"ห้าอีแปะที่เจ้าสัญญากับข้าไว้ยังไงเล่า"

อีกแล้วหรือ

เซียงหรงกลอกตา “นั่นมันแค่เรื่องหลอกเด็กเท่านั้น ท่านพ่อก็บอกแล้วว่าท่านน่ะ หลอก ลวง ข้า” นางพยายามหลบเลี่ยงสายตาที่มองมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"สำหรับข้า มันสำคัญมาก...” หลี่จือหลินยืนยัน “ถ้าเจ้าไม่อยากคืนด้วยเงิน เจ้าจะคืนด้วยวิธีอื่นก็ได้นะ”

“วิธีอะไร”

หลี่จือหลินพลันชี้นิ้วไปที่ปาก

"หลี่จือหลิน! ไร้ยางอายที่สุด!" เซียงหรงหน้าแดงก่ำ ดันตัวเขาออกห่าง พยายามไม่นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันที่จวนเฉินกั๋วกงรับมอบสินสอดจากตำหนักจวิ้นหวัง แต่เขากลับฉวยโอกาสเอื้อมมือมาจับมือนางไว้แน่น

"ข้าไม่ใช่คนไร้ยางอาย ข้าแค่รักษาสัญญาให้เจ้าเท่านั้นเอง เจ้าจะได้เป็นคนรักษาสัตย์อย่างไรเล่า จะมีใครคิดคำนวณเผื่อเจ้าเช่นข้าอีก...หืมม..." เขายิ้มกริ่ม

เซียงหรงสะบัดมือออกอย่างแรง พูดทั้งโกรธทั้งอาย "ท่านน่ะหรือคิดคำนวณเผื่อข้า เป็นตัวปัญหาให้ข้าต่างหาก!"

"ตัวปัญหาหรือ? ถ้าอย่างนั้น ตัวปัญหานี้ขอเกาะติดเจ้าไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"

นางได้แต่กลอกตามองฟ้า พลางคิดในใจว่า หากหลี่จือหลินมาหาอีก นางคงต้องหาวิธีหลบหน้าบ้างแล้ว!

เซียงหรงยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ความอึดอัดแน่นอยู่ในอกเมื่อมองเห็นรอยยิ้มขี้เล่นของหลี่จือหลินที่ดูเหมือนจะจับนางไว้ในมือแน่นหนาเช่นนี้

ในหัวของนาง ผุดภาพความทรงจำในวัยเยาว์ขึ้นมา

มารดาผู้ให้กำเนิดนางนั้นงดงาม อ่อนโยน แต่ก็ต้องจบชีวิตลงเพราะการคลอดลูกอย่างยากลำบาก นางจำได้ว่าบิดาเสียใจมาก แต่ไม่ทันไรก็จัดงานเลี้ยงวันเกิดให้อนุทั้งสามทีละคน ราวกับต้องการมอบ ‘ความยุติธรรม’ ให้พวกนาง แม้จะไม่ได้ยกย่องใครขึ้นนั่งตำแหน่งฟูเหรินแทนมารดาของนาง ท่านพ่อก็ยังยกย่องพวกนางทั้งสามเป็น ‘ภรรยา’ อย่างเท่าเทียม มองผิวเผินอาจดูดี ทว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับเป็นการปล่อยให้พวกนางคอยแก่งแย่งชิงดี แม้บิดาของนางจะรักและปกป้องนางที่สุด แต่ก็ไม่อาจทำสิ่งใดให้ดีได้เลย

นางยังจำเรื่องเลวร้ายที่เพิ่งจะเกิดขึ้นกับนางและพี่หญิงรองเมื่อไม่นานมานี้ได้ดี ทั้งยังจำได้ถึงเสียงโต้เถียง เสียงร้องไห้ แววตาที่เต็มไปด้วยความริษยาของสตรีในเรือนหลัง ความเจ็บปวดของพี่สาวน้องสาวต่างมารดา ความขมขื่นของอนุภรรยาทั้งสามของบิดา...ความหวาดกลัวว่าอนาคตของตัวนางเองจะจบลงเหมือนคนเหล่านั้น และไม่ตนเองก็บุตรสาวอาจพลาดพลั้งประสบเคราะห์กรรมเหมือนกับพี่หญิงรอง ยิ่งทำให้นางตั้งใจมั่นว่าจะไม่ปล่อยให้ตนเองตกไปอยู่ในวังวนของการแต่งงาน

"ไม่เป็นภรรยาหลวง ไม่เป็นสนม และไม่เป็นอนุ! ชั่วชีวิตนี้ขอเป็นเพียงตัวข้าเองเท่านั้น" นางเคยพูดประโยคนี้กับซู่ซินด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

"แต่คุณหนูเจ้าคะ การแต่งงานอาจไม่เลวร้ายเสมอไป" ซู่ซินยังเคยพูดปลอบ

"ไม่เลวร้ายหรือ? หากไม่เลวร้ายจริง เช่นนั้นใครบ้างเล่าที่ไม่ต้องทนทุกข์กับสิ่งนั้น? ลองมองดูรอบๆ ตัวของข้าสิ ท่านแม่ของข้าเป็นล่ะ? แม่รอง แม่สาม แม่สี่ล่ะ? พี่หญิงน้องหญิงของข้าล่ะ? แม้แต่ตัวท่านพ่อเองก็ยังต้องทุกข์ทนอยู่ในวังวนนี้!"

เซียงหรงหันหลังเดินหนีออกมาทุกครั้งที่ใครเอ่ยถึงเรื่องแต่งงาน เพราะสิ่งเดียวที่นางคิดได้คือ หนี หนีให้พ้นจากทุกอย่างที่อาจผูกพันชีวิตนางไว้ในความทุกข์

นางเคยคิดเล่น ๆ ว่าหากไม่มีทางเลือก นางจะไปบวชชีเสียให้รู้แล้วรู้รอด ทว่าตอนนี้หลี่จือหลินที่แสนเจ้าเล่ห์กลับทำให้นางไม่มีทางหนีได้อีกต่อไป เขาไม่ได้เพียงหลอกล่อนางด้วยคำพูดเล่น ๆ แต่ยังใช้สถานะของตนเองและความสัมพันธ์กับราชสำนักมาเป็นกำแพงล้อมรอบนาง

นางทั้งโกรธ ทั้งอึดอัด และยิ่งคิดถึงทางหนีให้ไกลจากเขา ทว่าทุกครั้งที่เขามองนางด้วยสายตาราวกับไม่มีอะไรในใต้หล้านี้สำคัญเท่านาง หัวใจของนางกลับปั่นป่วนเหมือนกระดาษขาวที่ถูกน้ำหมึกหยดใส่ ทั้งยุ่งเหยิง ทั้งสับสน

"ไม่เอา ข้าไม่แต่งให้ท่าน! บวชชี…ข้าควรไปบวชชี ข้าจะไปบวชชีจริงๆ แล้ว!" นางกระซิบกับตัวเองเบา ๆ ทว่าความคิดนี้ก็ถูกเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของหลี่จือหลินในหัวไล่ลบเลือนไปจนหมดสิ้น