บทที่ 85

ถัดจากส่งสินสอดให้เจ้าสาว ก็คือพิธีหมั้นหมาย

เพื่อให้ผู้คนเห็นว่าแม้จวนเฉินกั๋วกงจะเกิดเรื่อง ก็ไม่ได้กระทบถึงสถานะของว่าที่เจ้าสาวและความสัมพันธ์อันดีระหว่างตำหนักจวิ้นหวังกับจวนตระกูลเฉิน หลังจากแบกเรื่องทุกข์ใจนี้เข้าวังไปขอพระราชทานคำแนะนำจากฝ่าบาทเป็นนัยว่าจะขอพระราชทานอนุญาต และฝ่าบาทก็พระราชทานคำแนะนำให้ “จัดงานเลี้ยงรับขวัญว่าที่ลูกสะใภ้ให้ยิ่งใหญ่สักหน่อย” สมใจ ทั้งยังมอบอักษรภาพมงคล ‘ฝู’ ที่สื่อถึงมิ่งมงคลและความสุขมาให้ จวิ้นหวังก็มอบหมายให้จวิ้นหวังเฟยจัดเตรียมงานเลี้ยงฉลองการหมั้นหมายใหญ่โต ทั้งยังทำบุญแจกทานให้เหล่าคนยากไร้

เมื่อเห็นว่าตำหนักจวิ้นหวังทั้งยิ่งใหญ่มั่งคั่งและได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทเพียงใด ในวันยกน้ำชาหมั้นหมาย คนมากมายแม้ไม่ได้รับเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงก็ยังส่งพ่อบ้านและคนสนิทให้นำของขวัญและคำอวยพรมามอบให้ ด้านหน้าตำหนักจวิ้นหวังเถี่ยเม่าจื่อทิศบูรพามีผู้คนหลั่งไหลมาร่วมแสดงความยินดีมืดฟ้ามัวดิน

หลังจากพิธีหมั้นหมายอันยิ่งใหญ่เป็นที่ประจักษ์ หลี่จือหลินก็ไม่คิดถอยห่างจากเฉินเซียงหรงแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขากลับบุกมาหานางทุกวัน พร้อมของขวัญที่มักอ้างว่า "เพื่อให้เจ้าดีใจ" จนเฉินเซียงหรงอดคิดไม่ได้ว่า เห็นทีวาสนาในชีวิตสงบสุขของนางคงหมดไปพร้อมกับชื่อเสียง ‘ว่าที่ภรรยาของจวิ้นหวังจ๋างจื่อ’

นางหันไปหาเหล่าผู้ใหญ่ในจวน ไม่ว่าจะเป็นพ่อ พี่ชายใหญ่ และแม้กระทั่งป้าเหลียงกับพี่ซู่ซินสาวใช้คนสนิทที่เหลืออยู่ของนาง แต่คนเหล่านั้นกลับเปิดประตูต้อนรับทายาทจวิ้นหวังด้วยท่าทียินดีเสียเต็มประดา

"เขาเป็นคนฉลาด ทรงเกียรติ เก่งกล้าสามารถ ซ้ำยังเป็นที่ไว้วางพระทัยของฝ่าบาท” เฉินกั๋วกงกล่าวอย่างภูมิใจ "เจ้าโชคดีแล้วหรงเอ๋อร์ ใครบ้างจะมีว่าที่สามีที่ทั้งเก่งกาจและมีอนาคตรุ่งโรจน์เช่นนี้?"

เซียงหรงได้แต่กัดริมฝีปากตนเอง ข่มความหงุดหงิดที่อัดแน่น

"อนาคตรุ่งโรจน์หรือ? รุ่งโรจน์ของเขา แต่ข้าจะกลายเป็นหญิงที่ถูกหลอกกินเต้าหู้ทุกวันต่างหาก!"

ไม่ใช่แค่หลอกล่อ แม้แต่ราชโองการยังคุ้มครองเขาจนถึงสามรุ่น! ฝ่าบาทโปรดปราน ไท่โฮ่วก็ยิ่งโอ๋ เพราะมาจากสกุลสวี สกุลเดียวกันกับมารดาของเขา แล้วตัวนางเล่าจะเอาอะไรไปสู้?

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่ง ที่ความสงบในใจนางต้องมาถูกทำลาย

“หรงเอ๋อร์...” เพียงได้ยินเสียง เซียงหรงก็จำได้แล้วว่าเป็นใคร

ซู่ซินมองสีหน้าเอือมระอาของคุณหนูสามแล้วพลันยิ้มขัน “คุณหนูเจ้าคะ...”

“พี่ซู่ซิน...หยุดพูด” เซียงหรงปรายตามองอีกฝ่ายอย่างดุๆ

เหตุใดนางจะไม่รู้ว่าสาวใช้ของตัวเองถูกบุรุษผู้นั้นซื้อตัวไปนานแล้ว

แน่ล่ะ นอกจากของกำนัลที่เขานำมาให้นาง บางครั้งเขาก็เอาขนมเล็กๆ น้อยๆ มาเผื่อแผ่ซู่ซินด้วย แม้ความจริงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องทำถึงเพียงนั้น แต่เขาก็ยังคงมีน้ำใจคิดเผื่อแผ่แม้แต่บ่าวไพร่ของนาง จนซู่ซินเกือบจะนับถือเขาเสมอไต้ซือในวัดถานเจ้อ วัดที่ใหญ่โตที่สุดในเมืองหลวงเลยด้วยซ้ำ

“มีคุณชายที่ไหนจะใจดีกับบ่าวไพร่เช่นนี้บ้างล่ะเจ้าคะ” ซู่ซินเคยบอกนางเช่นนี้ “จวิ้นหวังจ๋างจื่อบอกว่า เขาอยากให้ข้าทุ่มเทแรงกายแรงใจรับใช้คุณหนู และเขาก็รู้สึกขอบคุณที่ข้าดูแลคุณหนูมาเป็นอย่างดี ดังนั้นจึงอยากแสดงน้ำใจแก่ข้าบ้าง คุณหนูดูเอาเถิด บุรุษแสนดีเช่นนี้ ท่านก็ยังตั้งท่ารังเกียจเขาได้”

ซู่ซินไม่รู้ตัวเลยสักนิด บ่าวประจำตัวของหลี่จือหลินมองนางที่เคยได้รับรอยยิ้มและขนมเล็กๆ น้อยๆ จากจวิ้นหวังจ๋างจื่อแล้ว แทบอยากจะวิ่งไปกระโดดบ่อน้ำตายด้วยความน้อยใจ

มีอย่างรึ รับใช้มาตั้งนานมีแต่สีหน้าเย็นชาให้เห็นไม่เว้นวัน แต่รับใช้สตรีที่เจ้านายพึงใจ กลับได้ทั้งรางวัลทั้งรอยยิ้ม

ช่างน่าน้อยใจนัก!