บทที่หนึ่ง

007 ไล่ฆ่าซอมบี้กับเพื่อนของเธออีกหลายคน นับวันฝุงซอมบี้กลายพันธ์ก็เริ่มเรียนรู้การฆ่าของหน่วยของ007และยิ่งเยอะขึ้นแบบรวดเร็วหลังจากต่อสู้กันมาแบบข้ามคืนข้ามวันจนหัวหน้าสั่งถอยก่อน

007 รีบเข้ามิติยานของเธอทันทีได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว แต่ไหงเธอตื่นมาอีกครั้งในร่างของพระชายาของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีไปได้ที่ได้ตบแต่งเข้าตำหนักเมฆาพร้อมกันพระชายารองจางว่านอี้ เพราะพระราชทานสมรสของฮ้องเต้พี่ชายของท่านอ๋อง ท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีที่ไม่พอใจกับการแต่งงานในครั้งนี้จึงรับไปตัวว่าที่พระชายารองเข้ามาหลังคืนเข้าหอหนึ่งวันทันที และมันช่างประจวบเหมาะที่ในเหล้ามงคลสมรสในห้องหอนั้นมียาปลุกกำหนัดจนทำให้ท่านอ๋องร่วมหอกับพระชายาเอกอย่างฟางอี้หลิงทั้งคืน แต่พอตื่นขึ้นมากลับให้หลี่กงกงเชิญพระชายาเอกออกจากตำหนักเมฆาไปที่ตำหนักร้างนอกเมืองหลวงเพื่อทำโทษที่พระชายาเอกวางยาท่านอ๋องในคืนแต่งงาน

สร้างความเสียใจให้กับพระชายาฟางอี้หลิงที่พระสวามีไม่ให้เข้าพบทั้งยังขับไล่ไสส่งหลังจากที่ตื่นบรรทมจากการเข้าหออย่างหนักกับพระสวามี พอไปถึงที่ตำหนักร้างนอกเมืองหลวงในคืนนั้นพระชายาฟางอี้หลิงที่มีไข้สูงทั้งเสียใจน้อยใจกับการที่พระสวามีไม่รับฟังคำที่ตัวของพระชายาจะปฎิเสธว่าไม่ได้เป็นผู้วางยา แต่ท่านอ๋องนั้นหาได้ฟังเหยียบหัวใจนางอีกครั้งด้วยการเสด็จไปรับว่าทีพระยาชารองมาไว้ที่ตำหนักเมฆาให้

เมื่อท่านอ๋องไม่อยู่เสด็จไปที่ค่ายทหารที่ชายแดนเหนือตั้งแต่ที่ตื่นบรรทมพร้อมทั้งรับสั่งทำโทษพระชายาเอกฟางอี้หลิงแต่ให้ว่าที่พระชารองมานำพักที่ตำหนักเมฆาแทนเป็นการหักหน้าพระชายาเอก ในคืนนั้นไข้ขึ้นสูงแต่พระชายามีเพียงสาวใช้ที่ต้มยาเช็ดตัวและตามหมอจากโรงหมอมาดูพระอาการในตอนเย็น ตอนดึกสาวใช้คนสนิททั้งสองผลัดกันดูแลพระชายาของตัวเองแต่ตอนที่สาวใช้คนสนิทหลับนั้นพระชายาฟางอี้หลังนั้นได้สิ้นใจอย่างไม่มีใครรู้ แต่เป็นรหัส 007 นั้นตื่นขึ้นมานอนในร่างของพระชายาฟางอี้หลิงพร้อมทั้งความทรงจำของร่างเดิมจนรวมเป็นหนึ่ง

ไปดีนะพระชายาฟางอี้หลิงเพราะเจ้าถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีทั้งจิตใจดีจึงแบกรับข้อครหาของพระสวามีไม่ได้ จึงเสียใจมากบวกกับไม่สบายจึงทำให้สิ้นใจ โรคไข้ใจนี้มันร้ายแรงยิ่งนักต่อจากนี้ข้าจะใช้ร่างกายของเจ้าให้ดีและจะช่วยให้บิดากับพี่ชายของเจ้ารบให้ชนะเพื่อจะขอให้ฮ่องเต้ประทานขอหย่าจากพระสวามีเฮงซวยนี้เอง

007 นอนคิดวางแผนที่จะลงมือในขั้นตอนต่อไปในเมื่อได้ออกมาอยู่นอกเมืองหลวงแล้ว แต่แค่สิบห้าลี้มันก็ไม่ไกลมาก ตำหนักร้างแห่งนี้ติดภูเขาหลายลูกเนื้อที่หลายพันหมู่ดีไม่น้อย ดีเสียอีกที่จะไม่ได้พบเจอพระสวามีหน้าโง่คนนั้น ทำอะไรจะได้สะดวกรอให้เช้าก่อนค่อยคิดว่าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับสาวใช้อย่างไรดี จะใช้ชีวิตให้คนอิจฉานางเล่นเลยคอยดู

ตอนนี้ที่บ้านร้างมีคนดูแลรถม้าที่บิดาให้มาอีกสามคนเพื่อคอยรับใช้ส่วนตัวที่มีวรยุทธคอยปกป้องบุตรสาว ตเพราะท่านพ่อกับพี่ชายติดพันรบกับข้าศึกที่ชายแดนใต้

ท่านพ่อที่ไม่สามารถมาร่วมงานแต่งของบุตรสาวได้ แต่ได้ส่งพี่ชายมา พอส่งน้องสาวแต่งงานจนจบพิธีรองแม่ทัพฟางอี้ข่ายต้องรีบกลับไปช่วยบิดารบที่ชายแดนทันที นี้คือสิ่งที่ฮ่องเต้ใช้วิธีพระราชทานสมรสพระราชทานเพื่อให้ท่านแม่ทัพฟางอี้หลุนนั้นต้านข้าศึกให้ชนะเพื่อไม่ให้กังวลต้องห่วงบุตรสาวผู้เป็นที่รักคนเดียว พระองค์จึงรับปากให้แต่งกับท่านอ๋องผู้เป็นน้องชายร่วมสายเลือดเดียวกันกับพระองค์แล้วนั้นเอง

ฟางอี้หลิงนอนคิดเรื่องของร่างเดิมจนสว่าง สาวใช้นั้นตื่นมาคอยดูว่าพระชายาของตัวเองนั้นหายจากอาการประชวรหรือยัง

"พวกเจ้าทั้งสองคนอย่าได้กังวลใจไปเลยข้าหายดีแล้วพวกเจ้าพักผ่อนเสียเถิด พรุ่งนี้เช้าพวกเจ้าค่อยไปบอกคนของเรามาพบข้าหลังจบอาหารเช้า "

ฟางอี้หลิงบอกสาวใช้ทั้งสองคนที่คอยดูแลอย่างใกล้ชิดนางตลอด

"เพคะพระชายา"

อีอีตอบนายของตนเมื่อคืนพวกเธอทั้งสองคนนั้นต่างก็กังวลอาการของพระชายามากเพราะไข้สูงจนเพ้อไปทั่ว ทั้งยังโดนลงโทษจากท่านอ๋องอีก ทั้งสองสาวนั้นท่านแม่ทัพช่วยชีวิตมาจากการถูกขายเข้าหอนางโลมแล้วให้มาเป็นสาวใช้ข้างกายให้บุตรสาว สองพี่น้องนั้นซื่อสัตย์ต่อเจ้านายที่ช่วยพวกตนออกจากขุมนรกมาอย่างหวุดวิด คุณหนูนั้นก็จิตใจดีไม่เคยด่าว่าสองพี่น้องเลยตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่คุณหนูสิบสองขวบ พวกนางนั้นเกิดก่อนคุณหนูสองปี ตอนนี้คุณหนูได้สิบเจ็ดขวบปีจนออกเรือนแล้ว

หลังจากที่ตื่นมาอาบน้ำกินข้าวเรียบร้อย ฟางอี้หลิงบอกกับสาวใช้และคนของนางพอมากันครบทั้งห้าคนแล้วกล่าวว่า

"ต่อจากนี้พวกพี่ไม่ต้องเรียกข้าว่าพระชายาอีกต่อไปให้เรียกคุณหนูเหมือนเดิม!!!!"

"พระชายาเพคะ/พะย่ะค่ะ?"

ทุกคนตกใจจึงอุทานออกมาเสียงดัง

"ก็เพราะว่าข้าจะไม่กลับไปเป็นพระชายาให้ท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีอีกแล้วนะสิ แล้วพวกพี่จะตกใจกันทำไมข้าตกใจไปด้วยเลย"

ฟางอี้หลิงแกล้งดุคนของตัวเองที่พากันตกใจที่นางบอกให้ทุกคนเรียกคุณหนูเหมือนที่เคยอยู่ในจวนของบิดา

"เอ่อจะดีหรือเจ้าคะถ้าคนของท่านอ๋องมาได้ยินมีสิบหัวก็คงไม่พอให้ตัดนะเจ้าคะ"

"ใช่ขอรับ"

ทุกคนต่างพูดเสียงอ่อยๆ

"จะมีใครมาได้ยินละไม่ใช้เขาหรือไล่ข้าออกจากตำหนักอย่างไม่มีเหตุผล พอรับชายารองสุดที่รักมาไว้แล้วก็อ้างว่าไปชายแดนให้หลี่กงกงกับพระชายารองจัดการแทนทุกอย่างแล้วรับสั่งลงโทษข้ามาที่แห่งนี้ช่างเป็นผู้ชายที่ห่วยแตกยิ่งนัก ข้ายังไม่ทันได้เห็นหน้าพระสวามีชัดเสียด้วยซ้ำเมื่อคืนไม่รู้ว่าเดินชนกันยังจะจำหน้าได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ พวกพี่ไม่ต้องตกใจกลัวกันข้าไม่ปล่อยให้ใครมารังแกคนของข้าได้หรอก แล้วนี้สินเดินของข้าได้มาครบไหมเจ้าคะเมื่อวานข้ารู้สึกไม่สบายทำพวกพี่เดือดร้อนแล้ว ต่อจากนี้พวกพี่จะไม่เห็นน้ำตาของข้าคุณหนูคนนี้อีกแล้วนะข้าคนเดิมได้ตายไปแล้วตั้งเมื่อวานนี้ เห้อข้าอยากไปหาท่านพ่อกับพี่ใหญ่จังเลย ช่างเถอะพวกเรามานับดูสินเดิมของข้าให้เหลือเพียงตำลึงทองเถอะนะ ที่เหลือข้าจะให้พวกพี่นำกลับไปไว้ที่จวนเหมือนเดิม ข้าไม่อยู่หรอกที่นี้ข้าจะเข้าเฝ้าฮ่องเต้เพื่อจะเดินทางไปหาท่านพ่อกับพี่ใหญ่ที่ชายแดน พวกพี่ไปเตรียมตัวเถอะข้ามีเรื่องให้ทำอีกเยอะ"

ฟางอี้หลิงบอกกับคนของตัวเอง

ตอนนี้ข่าวลือของพระชายาเอกของท่านอ๋องนั้นได้ดังไปทั่งเมืองหลวงแล้วจากคนของว่าที่พระชายารองจางว่านอี้ตอนนี้ในตำหนักเมฆาจึงมีเสียงหัวเราะอย่างพอใจของว่าที่พระชายารองที่ได้กำจัดพระชาเอกออกไปได้ตั้งแต่ก่อนที่ตนจะได้เข้ามาในตำหนักแล้ว ท่านอ๋องได้เสด็จไปรับตนแล้วรีบเดินทางลงไปรบแบบเร่งด่วนทั้งที่ยังไม่ได้ตบแต่งตามพิธีการ แต่ไม่เป็นไรในเมื่อตอนนี้ตำหนักเมฆานางเป็นใหญ่ที่สุด รออีกไม่นานท่านอ๋องกลับมาก่อนค่อยแต่งก็ได้ จางว่านอี้คิดไปยิ้มไปด้วยความสุขกับความยิ่งใหญ่ของตัวเองจนลืมไปว่าท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีนั้นรับตนมาพร้อมกับข้อแลกเปลี่ยน