8.สตรีต้องซื่อสัตย์

ความเงียบเข้าปกคลุมในทันที  ไม่มีใครกล่าวอันใดอีกจนกระทั่งเกศาที่ถูกเช็ดมันเริ่มแห้ง  ตันหยางจึงเอ่ยว่า

“หม่อมฉันจะไปเอาหวีมาสางให้นะเพคะ”

“อืม”  จิ่นหรงรับคำ  พร้อมกับเหลือบมองร่างอรชรที่เดินห่างออกไป ‘ทำไมนางถึงได้ดีกับข้านัก  ทั้งที่ข้ามักจะว่าร้ายนางอยู่ตลอด  หรือนางจะตกหลุมรักข้าอย่างที่จินเฉิงกล่าว’  เขานึกถึงคำพูดของคนสนิทที่เอ่ยบอกเมื่อวันก่อน  มู่ตันหยางพยายามเข้าใกล้เขา  และคอยยั่วยวนอยู่เสมอ  คืนนี้ก็เช่นกัน  เขาคิดจนเหม่อ  กระทั่งร่างเล็กเดินเข้ามาใกล้จึงได้สติรีบหันหนี

ตันหยางยกยิ้ม  ก่อนจะเดินมายืนซ้อนด้านหลังเขาเพื่อหวีผมให้  “ทำไมเพคะ  ทรงคิดหาวิธีก่นด่าหม่อมฉันอีกหรือ”

“ข้าอยากรู้…”  เสียงทุ้มกลับขาดหายไป

“ว่า?”  คิ้วสวยขมวดเป็นปมทันที  มือก็ชะงัก

“เหตุใดเจ้าถึงดีกับข้านัก” ในที่สุดเขาก็ถาม

ตันหยางเงียบไปครู่หนึ่ง  ทว่านางก็ไม่ได้ปล่อยให้อีกฝ่ายรอนาน  เมื่อมือขาวเริ่มขยับ  ปากนางก็พูดไปด้วย

“หม่อมฉันแต่งให้พระองค์แล้ว  ไม่ให้ดีกับพระองค์จะให้ไปดีกับผู้ใด  มีสามีได้สองสามคนก็ว่าไปอย่าง  หากเป็นเช่นนั้นรับรองว่าพระองค์จะไม่เอ่ยถามเช่นนี้แน่  เพราะหม่อมฉันคงขลุกอยู่เรือนอื่นมากกว่าจะมาอยู่กับพระองค์เพคะ”  ตันหยางขำขันคำพูดติดตลกของตน  ทว่าคนฟังกลับไม่เป็นเช่นนั้น

จิ่นหรงรู้สึกหงุดหงิดจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้วยามนี้  เขาหันมาโอบเอวคอดให้นั่งลงบนตักในทันที

“ใครสั่งใครสอนให้พูดจาเช่นนี้ฮึ”

“ปะ…ปล่อยนะ  ก็พระองค์ถามหม่อมฉันก็บอกไปตามจริง  ส่วนประโยคหลังก็แค่พูดเล่น  ใครจะไปทำจริงเล่า”  

“ต่อไปอย่าได้พูดอีก  ข้าไม่ชอบ!”  น้ำเสียงเขาดูเกรี้ยวกราดมาก  ทำเอาใบหน้างามถึงกับเจื่อนลงทันตา  

ตันหยางไม่ได้ตอบกลับอันใด  เพราะรู้ว่าเขากำลังโกรธ  หากนางแรงตอบค่ำคืนนี้คงไม่จบเป็นแน่  และท่าทางนิ่งไปของนาง  มันก็ทำให้ผู้เป็นสามีได้สติ  เขาจึงดันร่างนางลงนั่งบนตั่ง  พร้อมกับจับให้หันหลังมา  แล้วเอาผ้าเช็ดผมให้อย่างเบามือ

‘อีตารัชทายาทนี่เป็นใบโพล่าหรือไง  เดี่ยวดีเดี๋ยวร้าย’

ตันหยางนั่งเงียบปล่อยให้เขาเช็ดผมไป  กระทั่งคนด้านหลังเอ่ยถามในสิ่งที่มันยังคงแคลงใจอีกหน  “เช่นนั้นที่เจ้าดีกับข้าก็เพราะหน้าที่พระชายากระนั้นหรือ”  

ตันหยางนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมามองหน้าเขาแล้วเอ่ยตอบเสียงเรียบเย็นชาว่า  “อย่างที่หม่อมฉันบอกเพคะ  หม่อมฉันแต่งให้พระองค์แล้ว  ก็จำต้องทำหน้าที่ชายาให้ดี  เพราะตำแหน่งนี้ไม่เพียงแต่มีเพื่อเชิดหน้าชูตาวงศ์ตระกูล  ทว่ามันสำคัญต่อราชวงศ์เจิ้งด้วย  ต่อให้พระองค์ไม่พอใจอยากมอบตำแหน่งนี้ให้ผู้อื่น  หม่อมฉันก็ไม่ยอมเสียมันไปเพคะ” ดวงตาคู่สวยยังคงแน่วแน่  ไม่ต่างจากคำพูดที่นางกล่าว

“ขออภัยที่หม่อมฉันไม่อาจหลีกทางให้สตรีในดวงใจของพระองศ์  เพราะหน้าที่ของมู่ตันหยางคือรักษาตำแหน่งชายาของรัชทายาทเอาไว้ให้มั่น  เพื่อรากฐานที่มั่นคงของพระองค์ในวันหน้า หากพระองค์หมายจะครองคู่กับสตรีอันเป็นที่รัก ก็จำเป็นต้องแต่งนางเข้ามาเป็นสนมแล้วเพคะ ไม่ก็… เอาชีวิตหม่อมฉันไปเสีย”  มือขาวยกขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังไหลริน  

ตันหยางรู้สึกขมขื่นเป็นอย่างมากในยามนี้  ใช่ว่านางอยากแต่งกับเขา  ทว่านี่มันคือหน้าที่ที่บุตรสาวตระกูลมู่ต้องทำตาม  เพราะทุกอย่างเบื้องบนกำหนดไว้แล้ว

นางแต่งให้รัชทายาท  เพื่อให้เขาได้เป็นดองกับแม่ทัพภาคอย่างมู่ตานชุย  และอีกไม่นานพี่ชายนางจะได้รับแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพใหญ่ดูแลทั้งห้าเหล่าทัพ  ซึ่งแน่นอนว่าภายภาคหน้า  เมื่อจิ่นหรงขึ้นครองราชย์  นางจะได้เป็นฮองเฮา  โดยมีกองหนุนอย่างพี่ชายนางคอยช่วยประคองรากฐานให้

ส่วนพี่สาวก็แต่งกับท่านโหว  ผู้รับหน้าที่สอดส่องเหล่าขุนนางในราชสำนัก  ทุกอย่างมันถูกวางแผนเอาไว้หมด  และยามนี้คนตระกูลมู่ก็ได้แต่ทำตาม  เพราะพวกเขาก้าวขึ้นมานั่งบนหลังเสือกันแล้ว  เช่นนี้จะไม่ให้ตันหยางทุกข์ใจได้เยี่ยงไร

จิ่นหรงนิ่งงันเพราะนึกไม่ถึงว่าชายาตนจะขมขื่นถึงขั้นร้องไห้  เขาจึงเอื้อมมือหมายจะเกลี่ยน้ำตาออกให้

“อย่าเพคะ! หม่อมฉันไม่ต้องการความเห็นใจ  เพราะถึงอย่างไรมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  แต่มีสิ่งหนึ่งที่หม่อมฉันอยากบอกพระองค์  หม่อมฉันเกลียดการคลุมถุงชนนี้  เพราะมันทำให้หม่อมฉันไม่อาจอยู่กับชายอันเป็นที่รักได้ ทว่าพระองค์นั้น...  กลับสามารถแต่งกับหญิงกี่คนก็ได้  จะรักใครอีกสักกี่คนก็ได้  แต่หม่อมฉันทำไม่ได้  มู่ตันหยางต้องซื่อสัตย์ต่อบุรุษที่ไม่ได้รักนางแต่เพียงผู้เดียว  สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมเลย”  ตันหยางพร่ำเพ้อราวกับคนเสียสติ  จากนั้นนางก็เดินหนีไปดื้อ ๆ  

จิ่นหรงนั่งนิ่งเพราะสะดุดกับคำพูดหลาย ๆ ประโยคของนาง  โดยเฉพาะช่วงท้ายก่อนที่ร่างอรชรจะเดินจากไป

ใช่… มันเป็นเช่นที่นางว่า  บุรุษสามารถมีภรรยาได้หลายคน  รักแล้วก็รักได้อีก  และน้อยคนนักที่จะมีเพียงภรรยาเดียว  ส่วนสตรีนั่นหรือ  เมื่อแต่งให้ผู้ใดก็จำต้องซื่อสัตย์ไปจนวันตาย

“มู่ตันหยางต้องซื่อสัตย์ต่อบุรุษที่ไม่ได้รักนางแต่เพียงผู้เดียว” จิ่นหรงทวนคำที่นางเอ่ยในช่วงท้ายอย่างใจหาย  ก่อนจะหันไปมองร่างอรชรที่ทิ้งตัวลงนอนแล้วในยามนี้  

‘ข้าทำผิดต่อเจ้าจริง ๆ สินะ’  จิ่นหรงยังคงนึกในใจอย่างว้าวุ่น  และเขายังคงนั่งอยู่ตรงนี้เนิ่นนาน  กระทั่งรู้สึกว่ามันดึกเต็มที  จึงลุกขึ้นปิดหน้าต่างแล้วเดินมายืนมองนางอยู่ครู่หนึ่ง

นางไม่ร้องแล้ว  สตรีผู้นี้เป็นคนเข้มแข็งจริง ๆ  แม้จะบ่นพร่ำเพ้อ  ถึงกระนั้นนางก็ยังสลัดความทุกข์ออกไปได้ในเวลาอันรวดเร็ว  ราวกับก่อนหน้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเสียอย่างนั้น

ร่างสูงขยับก้าวขึ้นเตียง  เมื่อเขาเอนตัวลงนอนก็ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก  เพราะคำพูดสุดท้ายของนางมันยังติดอยู่ในหัว  ทำให้เขารู้สึกผิดอยู่ในใจ เขาปากร้ายกับคนดีเช่นนี้ได้เยี่ยงไร

มิหนำซ้ำคืนแต่งงานตนยังเอ่ยต่อหน้าว่าไม่ชอบนาง  และมักจะใช้คำพูดเสียดสีใส่ชายาตัวน้อยอยู่บ่อยครั้ง

‘ข้าควรทำเช่นไรดี’  เขายังคงเฝ้าถามตนเอง  และขยับหันตะแคงไปมองร่างที่นอนนิ่งหันหลังให้อย่างพินิจ  แต่ยังไม่ทันไรนางก็พลิกตัวหันมาหา  พร้อมกับดึงรั้งผ้าห่มบนตัวเขา

และเหมือนจะไม่ได้ดั่งใจ  ร่างเล็กจึงขยับเข้าใกล้พร้อมกับสอดแขนเข้ามาโอบกอด  ให้ใบหน้ามุดซุกอยู่ที่ซอกคอเขา

จิ่นหรงกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่  เพราะร่างของชายาตัวน้อยมันเบียดเสียดกับเขาเหลือเกิน  มิหนำซ้ำกลิ่นหอมอ่อน ๆ บนศีรษะ  มันยังชวนให้เขาสูดดมอยู่เรื่อย ๆ

'ช่างเถอะ  ถือว่าข้าตอบแทนเจ้าที่เคยช่วยแล้วกัน  หวังว่าตื่นมาเจ้าจะไม่โวยวายนะ’  นึกในใจก่อนจะปิดเปลือกตาลง  ไม่นานเขาก็หลับไป  ทั้งที่ก่อนหน้ามีเรื่องให้ครุ่นคิดจนนอนไม่หลับแท้ ๆ ทว่าพอได้สัมผัสจากร่างอรชรเขากลับหลับไปเสียนี่

 

เช้าของวันใหม่…

ตันหยางตื่นก่อนเหมือนเคย ดวงตาสวยค่อย ๆ เปิดขึ้นเพราะนางสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่โอบกอดร่างกายตนอยู่ และไม่ต้องสงสัยว่าใครกันที่กล้าทำเรื่องเช่นนี้ ใบหน้างามจึงเงยขึ้นมองเสี้ยวหน้าอีกฝ่ายที่ยังคงหลับอย่างสบายใจ

‘ชิ!  ปากอย่างการกระทำอีกอย่าง’  ก่นด่าเขาในใจ  

ก่อนจะพยายามแกะแขนที่โอบรอบตัวออก  ทว่าแค่นางขยับเขาก็กระชับกอดแน่นขึ้น  จนริมฝีปากนางชนเข้ากับคอเขา

“อ๊ะ!”  ตันหยางอุทานระคนตกใจ  

ซึ่งมันทำให้เปลือกตาเรียวเปิดขึ้นด้วยเช่นกัน  

จิ่นหรงขยับตัวออกทว่าสองแขนยังกอดรัดร่างเล็กไว้  เขาก้มลงมองใบหน้าที่ก้มอยู่  พลันรอยยิ้มก็ผุดขึ้นมา

“ตื่นแล้วหรือ”

“อืม”  เสียงแผ่วตอบกลับ  และยังไม่ยอมเงยขึ้นมาคุย  

แขนแกร่งที่กอดรัดจึงค่อย ๆ คลายออก  ร่างอรชรจึงรีบพลิกตัวลุกขึ้นและลงจากเตียงอย่างไม่รีรอ

ผู้เป็นสามีมองตามพร้อมกับยิ้มอ่อน “นึกว่าจะโวยวาย” จิ่นหรงพึมพำก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีก  “หรือแท้ที่จริงนางชอบให้เรากอดเช่นนี้  หึหึ…ได้!  ถือว่าข้าตอบแทนเจ้าในทุก ๆ เรื่อง  ต่อไปหากข้าว่างข้าจะมานอนให้เจ้ากอดก็แล้วกัน”