5.อับอาย

อารมณ์คุกรุ่นของบุรุษคู่แค้นยังคงปะทุ  รอเวลาจัดการอีกฝ่ายอย่างที่ใจหมายมั่น  ทว่าสตรีตัวน้อยที่นั่งนิ่งอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง  กลับทอดถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย

‘เห้อ!  ตกลงอีตาโหวนี่เป็นพระเอกแน่เหรอ  ปากว่ามือถึงขนาดนี้  ทำไมมันไม่ค่อยเหมือนเนื้อเรื่องที่อ่านมาเลย  ปกติเขาต้องรักนวลสงวนตัว  ไม่แตะต้องสตรีไม่ใช่เหรอ  ถึงจะรู้แล้วว่าเราเป็นใคร  เขาก็ไม่น่า… จูบเราต่อหน้าผู้คนนี่’  นึกแล้วแก้มเนียนใสก็ขึ้นสีเรื่อ  โดยเฉพาะจมูกนางมันแดงอย่างกับลูกตำลึงเชียว

ดีที่ก้มหน้าอยู่  ฟู่อินโหวจึงมองไม่เห็น

แต่ก่อนที่นางจะได้คิดไปไกลจนวุ่นวายใจ  ใครคนหนึ่งก็กล่าวขึ้น  ทำให้ทุกคนต้องหันไปยังที่มาของเสียงทันที

“นี่ใช่หรือไม่  มู่ตันหยงที่พวกเจ้าพูดถึง” เสียงทุ้มเย็นกล่าวขึ้น  ก่อนจะดันร่างอรชรของสตรีนางหนึ่งมาที่กลางห้อง

“ใช่ ๆ นางนี่แหละ  มู่ตันหยงที่ข้าเคยหลับนอนด้วย  ว่าแต่ทำไมหน้าตานางดูอิดโรยอย่างกับคนทำงานหนักเลย”

ชายหนุ่มผู้หนึ่งกล่าวขึ้น  พร้อมกับเดินมาส่องหน้าให้ชัด  

“เอ๋!  มิใช่ว่านางรอเจ้าบ่าวนานไปจนทนไม่ไหว  แอบไปลักลอบหลับนอนกับบ่าวคนไหนมาหรอกนะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”  เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นทันที

“หึหึ  ท่านโหวไม่กล่าวทักทายภรรยาของเราหรือขอรับ  นางช่ำชองเรื่องบนเตียงมากนะ  ไม่แน่ท่านอาจจะลืมสตรีที่นั่งอยู่บนตักก็ได้  ความงามไหนเลยจะสู้ท่วงท่าลีลาเร่าร้อนของฮูหยินท่าน”  เหวินอี้กล่าวแนะ  ทว่ามันปะปนด้วยคำหยันเสียมากกว่า

“สตรีผู้นี้หรือเจ้าคะ  ที่คุณชายทั้งหลายเคยเชยชมมาก่อนหน้านี้”  เป็นสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านหลังท่านโหวเอ่ยถาม

“ใช่นางนี่แหละ  มู่ตันหยง  สตรีที่ครางอยู่ใต้ร่างข้าเมื่อสองเดือนก่อน”  ชายหนุ่มผู้หนึ่งรีบเอ่ยขึ้นชัดถ้อยชัดคำ

“ใช่ ๆ ครึ่งเดือนก่อน  นางก็มาครางใต้ร่างข้า”  ตามมาด้วยเสียงสำทับของใครอีกหลายคน  รวมถึงซูเหวินอี้ด้วย

“มิใช่แค่ท่านโหวหรอกที่โง่เขลา  ใครจะไปรู้ว่านางจะมักมากทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้  หากรู้ว่านางเป็นสตรีชั่วข้าคงไม่ยุ่งเกี่ยวด้วย  แต่ก็โชคดีนักที่ข้าไหวตัวทันจึงไม่หลงแต่งนางเข้าจวน  มิเช่นนั้นตระกูลซูของข้าต้องกลายเป็นที่ขบขันของคนทั้งเมืองเป็นแน่”  เหวินอี้กล่าวออกมาราวกับกำลังตัดพ้อโชคชะตา

ทว่าทุกความหมายกลับเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“ช่างน่าสงสารตระกูลฟู่จริง ๆ”  สหายของเหวินอี้กล่าวเหมือนเห็นใจ  ทว่าริมฝีปากเขากลับยิ้มเยาะใส่เจ้าของจวน  

“เช่นนั้นพวกท่านก็หมายความว่า  นางคือมู่ตันหยง  บุตรสาวของโหราจารย์มู่ใช่หรือไม่”  ชายหนุ่มที่พาตัวหญิงสาวเข้ามายังคงเอ่ยด้วยเสียงเรียบ  หากสังเกตุดีดีจะเห็นว่าเขากำลังยิ้มเยาะคนเหล่านี้อยู่  ทว่ากลุ่มของเหวินอี้กลับไม่มีใครใส่ใจ

“ใช่  นางนี่แหละคุณหนูรองแห่งตระกูลมู่”  ฉางเล่อสหายสนิทของเหวินอี้ยืนยันเสียงหนักแน่น  

“ดี!  เช่นนั้นพวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร” ครานี้ชายหนุ่มกล่าวเสียงดังกว่าเดิม  ทำให้ทุกคนถึงกับขมวดคิ้ว

“อะไรกัน  จู่ ๆ ก็มาถามว่าตนเองเป็นใคร  เจ้าออกจากเรือนมาแล้วจำชื่อตนเองไม่ได้หรือ”  ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยัน  ภายในห้องจึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะขบขันของฝั่งซื่อจื่อ

“หึ!  น่าขัน…ทั้งที่พวกเจ้ารู้จักมู่ตันหยงเป็นอย่างดี  แต่กลับไม่รู้จักพี่ชายคนโตของนาง  มิน่า!  ถึงได้โง่โดนสาวใช้ต้นห้องน้องสาวข้าหลอกได้  เศษสวะทั้งนั้น”  

“อะ… อะไรนะ!  เมื่อครู่เจ้าด่าใคร”  เหวินอี้ยกมือชี้หน้าอีกฝ่าย  พร้อมกับเดินเข้ามาหาหมายจะจัดการกับคนปากดี

ทว่ายังไม่ทันถึงตัวก็ถูกฝ่าเท้าถีบเข้าให้  ร่างของเขาเซล้มลงไปหาสตรีที่นั่งก้มหน้าอยู่กลางห้องทันที

“คุณชายอย่านะเจ้าคะ  คนผู้นี้คือแม่ทัพมู่คนโปรดของฝ่าบาทเจ้าค่ะ  ท่านอย่าได้หาเรื่องเขาเด็ดขาด”

“มะ… แม่ทัพมู่  มู่ตานชุยน่ะหรือ”

“ใช่เจ้าค่ะ”

“แล้วไยก่อนนี้เจ้าไม่บอกข้า  อยากให้ข้าตายใต้คมดาบพี่ชายเจ้าหรือ”  เหวินอี้ตวาดสตรีที่เคยร่วมเตียงกับตนเสียงดัง

“ข้าไม่ใช่พี่ชายนาง  อย่าได้เอาตระกูลมู่มาเกี่ยวข้องกับสาวใช้ชั่วช้าผู้นี้  นางเป็นแค่เด็กกำพร้าที่มารดาข้าสงสารเก็บมาเลี้ยง  ไม่มีสายเลือดเกี่ยวข้องอันใดกับคนตระกูลมู่ทั้งนั้น”

“สะ… สาวใช้!”  เสียงประสานของเหล่าบุรุษดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง  โดยเฉพาะเหวินอี้  เขาถึงกับผงะคลานถอยทันที

“นะ… นางเป็นแค่สาวใช้จริงหรือ  เจ้าโกหก  นางจะเป็นสาวใช้ได้เยี่ยงไร  นางคือมู่ตันหยงคุณหนูรองแห่งจวนมู่”  ซื่อจื่อกั๋วกงยังคงโต้เถียง  เพราะไม่อาจเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจริง ๆ

“ใช่ ๆ นางบอกกับข้าเองว่านางคือคุณหนูรองมู่  ยามที่นางมาหาข้านางก็ใส่ชุดงดงาม  มีราคายิ่งกว่าคุณหนูบางคนเสียอีก  จะบอกว่านางเป็นสาวใช้ได้เยี่ยงไร”  ชายคนหนึ่งรีบแย้ง

“ก็เพราะอาภรณ์ที่นางสวมใส่ในทุกวัน  เป็นอาภรณ์ที่ข้าและพี่หญิงมอบให้อย่างไรล่ะ  ไม่แปลกหรอกที่คนภายนอกจะคิดว่านางคือคุณหนูของจวนมู่”  เสียงหวานของสตรีนางหนึ่งดังขึ้น  คนในห้องจึงหันไปหาร่างอรชรที่กำลังย่างกลายเข้ามา  

“คารวะพี่เขย  ข้าน้อยมู่ตันหยางบุตรสาวคนเล็กของตระกูลมู่เจ้าค่ะ”  มือขาวยกประสานกันก่อนจะย่อตัวลงอย่างนอบน้อม  จากนั้นก็ยิ้มอ่อนให้คนที่นั่งยิ้มแหยบนตักท่านโหว

“ตามสบายเถิด”  อินหลางรับคำแล้วก็หันมาหาสหายตนที่นั่งอยู่ถัดไป “ซ่งเทียนเจ้าลุก” เอ่ยเพียงเท่านั้นอีกฝ่ายก็รีบทำตาม

“อะ… เอ่อ ได้ ๆ”  องครักษ์วัยสามสิบสองขยับลุกทันที “เชิญคุณหนูสาม”  เขาผายมือให้ก่อนจะถอยออกมายืนข้างสหาย  

“ดะ… เดี๋ยวนะ  นี่มันอะไรกัน  นางเป็นน้องสาวของมู่ตันหยง  ส่วนท่านคือพี่ชายของมู่ตันหยง  ละ… แล้วยามนี้เจ้าสาวตัวจริงอยู่ที่ใดกัน”  ฉางเล่อเอ่ยถามตะกุกตะกัก

“หึหึ…เจ้าสาวของข้า  ก็ต้องอยู่กับข้าสิจะให้ไปอยู่ที่ใด”   สิ้นคำ  อินหลางก็ก้มลงจุมพิตแก้มเนียนโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว

“อ๊ะ!  ทำไมท่านถึงเป็นคนฉวยโอกาสเช่นนี้หา” ตำหนิเสียงแผ่ว  พร้อมกับหยิกที่ท้องเขาเต็มแรง

“ซี๊ด!  บอกแล้วมิใช่หรือ  หากเจ้าลงมือกับข้าคืนนี้จะ…”

“ฝันไปเถิด  ข้าจะวางยาพิษทำให้ท่านหลับสามวันไม่ตื่นเชียว”  ตันหยงไม่ได้ขู่เขา  เพราะนางเตรียมยาเอาไว้แล้ว

อินหลางเผยยิ้มก่อนจะก้มหน้ากระซิบที่ข้างหูให้ได้ยินกันสองคน  “ถ้าไม่กลัวว่าข้าจะเอาเจ้าจนลุกไม่ขึ้นก็ลองดูได้เลย”

แก้มเนียนขาวขึ้นสีเรื่อทันที  เป็นเหตุให้คนตัวโตอดไม่ได้ที่จะกระชับอ้อมแขนขึ้นอีก  ร่างอรชรจึงพยายามขัดขืน

“อย่าดื้อ  จัดการเรื่องตรงหน้าให้จบก่อน”  เอ่ยบอกแผ่วเบา  ร่างที่ดิ้นอยู่จึงสงบลง  ทว่าหน้าตายังคงบูดบึ้ง

“พี่เขยให้ข้าพาพี่หญิงกลับไปพักดีกว่านะเจ้าคะ” ตันหยาง คิดว่าอยู่ตรงนี้มีแต่จะทำให้พี่สาวตนขายหน้า  นางจึงคิดว่าควรพากลับห้องดีกว่า  เพราะพี่เขยมักจะเอาเปรียบพี่สาวตน  นั่ง ๆ ไปก็จุมพิตอยู่นั่น  ถึงทั้งคู่จะแต่งงานกันแล้ว  อย่างไรเขาก็ไม่ควรทำการประเจิดประเจ้อ  แค่นี้สกุลมู่ก็ขายหน้าจะแย่

“พาไปเถิด  ทางนี้พี่จะจัดการเอง”  ตานชุยเอ่ยกับน้องสาวคนเล็ก  ก่อนจะหันมามองน้องเขยที่อายุมากกว่าตนเป็นสิบปี

อินหลางนิ่งไปครู่หนึ่ง  มิใช่ว่าเขาเกรงกลัวพี่ชายภรรยา  เพียงแต่ยามนี้ทุกอย่างมันคลี่คลายแล้ว  เขาควรปล่อยมู่ตันหยงกลับไปพักเสีย  “เจ้ากลับไปรอข้าที่ห้อง  เสร็จธุระทางนี้แล้วข้าจะตามไป  เรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีก”  เสียงเขายังราบเรียบ

“เจ้าค่ะ”  ตันหยงรับคำ  ทว่าคำพูดนางฟังแล้วเหมือนจะเชื่อไม่ได้  อินหลางจึงคว้าแขนเล็กไว้

“ห้ามลงกลอนประตู”  เขาเอ่ยอย่างรู้ทัน  พร้อมกับจ้อง ด้วยสายตาคมดุ  ภรรยาตัวน้อยจึงย่อตัวให้แต่ไม่ตอบกลับอันใด

‘ฝันไปเถอะ  ถ้าเชื่อฟังก็ไม่ใช่มู่ตันหยงแล้ว’  ตันหยงนึกในใจก่อนจะหันมาหาน้องสาวตนที่ก้าวเดินมาหานาง  ทว่าทั้งคู่ยังไม่ทันได้ขยับตัว  ซูเหวินอี้ก็กล่าวขึ้น

“เจ้าคือมู่ตันหยงจริงหรือ” ซื่อจื่อกั๋วกงยังคงไม่เชื่อ  เพราะเขาไม่อาจทำใจได้ว่าตนนั้นถูกสาวใช้ต้อยต่ำหลอก

ตันหยงจึงเผยยิ้มอ่อนให้ก่อนจะเอ่ย  “ใช่  ข้าคือมู่ตันหยง  บุตรสาวคนรองของท่านโหราจารย์มู่ซางฉี”  สิ้นคำนางก็เดินออกไป  ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนตะลึงงันอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน

 

 

 

#รออีบุ๊คอนุมัติอยู่นะคะ  ถ้าผ่านจะมาแปะลิ้งให้นะ